บทที่ 1215 คิดลึกไปไกล
เธอถลึงตามองหานชิงอย่างโมโห ราวกับเขาทำผิดต่อเธออย่างนั้น
“ความผิดผม อย่างนั้นผมช่วยคุณนวด” พูดจบ หานชิงยกมือขึ้นแต่กลับถูกเสี่ยวเหยียนปัดออก：“เจ็บที่หน้า จะนวดยังไงล่ะ”
“ใครบอกนวดหน้าไม่ได้ล่ะ”
“อย่างนั้นคุณบอกมา ว่านวดหน้ายังไง”
พอพูดจบ เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกเกร็งแน่นที่เอว ยังไม่ทันที่เธอจะได้ตั้งตัวตรงหน้าก็เกิดการพลิกตลบ รอจนสงบลงแล้วเธอก็ถูกหานชิงทับลงบนร่าง
เหมือนบรรยากาศสงบนิ่งอยู่หลายวินาที หลังจากที่รู้สถานการณ์ตรงหน้า แม้แต่ลมหายใจเสี่ยวเหยียนยังต้องหยุดชะงัก เธอสัมผัสได้อย่างชัดเจนถึงโครงร่างสัดส่วนของร่างที่ทับตัวเธออยู่ ดังนั้นยิ่งไม่กล้าจะขยับตัว ได้แต่นอนนิ่งๆอยู่ตรงนั้น เหมือนหุ่นกระบอกที่ถูกเชิด！
“เอ๋อไปเลยเหรอ”สองมือของหานชิงบีบที่แก้มขาวๆของเธอเบาๆ เอ่ยเสียงต่ำว่า：“ไม่ได้บอกว่าเจ็บเหรอ ผมช่วยดูให้คุณ”
เสี่ยวเหยียน：“……”
จากนั้น…….ในเวลาต่อมาหานชิงก็ทำปฏิกิริยาเล็กๆน้อยๆต่างๆนานากับแก้มของเสี่ยวเหยียน ตอนแรกบอกว่าจะช่วยเธอดูตรงที่เจ็บให้ สรุป เขากำลังบีบเนื้อบนแก้มของเธอเล่นอย่างสนุก ดวงตาที่เยือกเย็นมาโดยตลอดกลับมีรอยยิ้มบางๆซ่อนอยู่ พลางดึงแก้มของเธอให้เป็นอารมณ์ต่างๆ
แม้เสี่ยวเหยียนจะไม่มีกระจก มองไม่เห็นว่าตอนนี้ตนเองเป็นอย่างไร แต่เธอก็สามารถจินตนาการออกมาได้ว่าตัวเองคงน่าเกลียดมาก ตอนแรกเธอยังไม่กล้าขยับ แต่ต่อมาเมื่อรู้ตัวว่าหานชิงกำลังแกล้งเธอ เธอก็โกรธ！
เธอโกรธจนยกมือขึ้นมา ตีมือของหานชิงตกลงไป！
“ไอ้ผีทะเล！อย่ามายุ่งกับหน้าของฉันนะ！”
เสี่ยวเหยียนไม่รู้ตัวเลยว่าสิ่งที่ตนเองพูดตอนนี้ น้ำเสียงงอนๆ และยังถลึงตามองหานชิงด้วยความโกรธ
สาวน้อยตรงหน้า ดีใจได้โวยวายได้โกรธได้ ทำอะไรต่างๆได้หลากหลาย
สำหรับหานชิงในอดีต เขาเป็นคนที่สงบเยือกเย็นมาโดยตลอด ความอดทนและความสามารถในการควบคุมต่อหน้าเขานั้นทำให้เขารู้สึกถึงความภาคภูมิใจมาตลอด เพราะเขาสามารถควบคุมได้ทุกเรื่อง แต่ตอนนี้……สิ่งเหล่านี้ค่อยๆจางหายไปต่อหน้าของเสี่ยวเหยียน หลุดพ้นจากการควบคุมของเขา
ก็เหมือนเมื่อครู่…ที่ตอนแรกเขาคิดจะจูบเธอ
แต่หานชิงควบคุมไว้ได้ เพราะภายในห้องเล็กๆนี้ เขากลัวว่าตนเองจะทำอะไรให้สาวน้อยตื่นกลัว ดังนั้นจึงได้แต่บีบแก้มของเธอ มองดูใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปในรูปแบบอารมณ์ต่างๆด้วยมือของตน หานชิงก็รู้สึกว่าตัวเขาเองเปลี่ยนมาเป็นคนที่มีชีวิตชีวาขึ้นแล้ว
ใครจะไปรู้ว่าสาวน้อยจะโกรธ ตอนนี้ถลึงตาใส่เขาด้วยความโกรธ
มีอยู่ช่วงหนึ่งหานชิงจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว อยากจะทับร่างลงไป……
แต่เขารู้ว่าตัวเองทำแบบนี้ไม่ได้ พวกเขาคบกันได้ไม่นาน ยิ่งไปกว่านั้นทั้งสองยังไปไม่ถึงจุดนั้น ยังไม่ควรจะทำให้เธอตื่นตกใจ
คิดมาถึงตรงนี้ มือของหานชิงที่วางอยู่บนเตียงก็กำแน่น กำหมัดแน่นอยู่หลายนาที จากนั้นเขาก็พลิกตัวบนร่างของเสี่ยวเหยียนนอนตะแคงลงมา
“ก็แค่บีบหน้าเอง ถ้าคุณโกรธ ให้คุณบีบคืนก็ได้”
เสี่ยวเหยียนที่เมื่อครู่โกรธฟึดฟัดได้ยินประโยคนี้ แววตาก็ส่องแสงเปล่งประกายทันที บีบคืนเหรอ
“ทำได้เหรอ”เธอมองใบหน้าที่หล่อเหลาแต่กลับเยือกเย็นของหานชิง ในหัวก็เริ่มจินตนาการว่าจะทำใบหน้าเขาในอารมณ์ความรู้สึกแบบต่างๆ โอ้โห แค่คิดก็สนุกมากแล้ว
เมื่อครู่เขาต้องทำหน้าตัวเองตลกมากแน่ๆ อีกเดี๋ยวเธอจะต้องแก้แค้นเขาให้ได้ และถ้าทำได้ เธอต้องใช้โทรศัพท์มือถือถ่ายรูปเอาไว้ จากนั้นก็เอาทำมาทำภาพพื้นหลัง！
สีหน้าท่าทางดีใจของเสี่ยวเหยียน ตอนที่คิดเรื่องเหล่านี้อยู่นั้นแสดงออกมาให้เห็นทางใบหน้าอย่างชัดเจน หานชิงเห็นเธอเป็นเช่นนี้ ก็แอบถอนหายใจในใจ ความรักใคร่เอ็นดูในแววตาขยายมากขึ้น เอ่ยปากอย่างอับจนหนทางว่า：“ได้ ผมเป็นแฟนคุณ แน่นอนว่าคุณทำอะไรก็ได้……ตามที่ต้องการ”
ตอนที่พูดวรรคสุดท้าย หานชิงชะงักเล็กน้อยจากนั้นจึงพูดสี่คำสุดท้ายออกมา ไม่รู้ว่าหญิงสาวเข้าใจความหมายของเขาหรือไม่
แต่เห็นท่าทางและสีหน้าที่ตื่นเต้นดีใจของเสี่ยวเหยียนแล้ว หานชิงก็รู้ว่าเธอไม่เข้าใจแน่นอน หรืออาจจะพูดได้ว่าเธอแทบไม่ได้ตั้งใจที่จะฟังเลย ตอนนี้ความสนใจทั้งหมดของเธออยู่ที่การล้างแค้นเขาเรื่องนี้
ดังนั้นตอนนี้ต่อให้หานชิงมีความคิดอื่น ก็คงต้องสลายกลายเป็นหมอกและควันไป
หลังจากเสี่ยวเหยียนแก้แค้นสำเร็จ ก็ถลึงตาใส่หานชิงอย่างโกรธๆ“คุณห้ามขยับ ฉันจะถ่ายรูป！”
ได้ยินดังนั้น หานชิงก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว“ยังต้องถ่ายรูปอีกเหรอ”
“อืม！”
“ไม่ต้องถ่ายหรอก”
ตอนแรกเสี่ยวเหยียนเตรียมจะถ่ายแล้ว ได้ยินหานชิงพูดอย่างนี้ ก็ทำปากจู๋：“ถ้าฉันถ่าย คุณจะไม่ชอบใจใช่มั้ย”
“ห๊ะ”
“แต่เมื่อกี้ตอนที่คุณแกล้งฉันเห็นชัดว่าคุณเล่นอย่างมีความสุขมาก ตอนนี้……ฉันจะต้องเอาคืนแล้ว！” เสี่ยวเหยียนพูดอย่างเอาจริงเอาจังพลางเหล่มองเขา
วินาทีที่ทั้งสองประสานสายตากัน ริมฝีปากหานชิงค่อยๆกระตุกขึ้นมา：“คุณแน่ใจนะว่าจะถ่าย”
เสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างหนักแน่น
สุดท้ายหานชิงก็ยอมแพ้อย่างหมดหนทาง：“ก็ได้ ถ่ายก็ถ่าย ถ่ายแล้วห้ามส่งไปไหนก็แล้วกัน ในเมื่อรูปแบบนี้ก็มีแต่คุณที่เป็นแฟนผมถึงจะมีโอกาสได้เห็นแค่คนเดียว”
ได้ยินเขาพูดกับตนเองด้วยน้ำเสียงที่รักใคร่เอ็นดูขนาดนี้ เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกพอใจมากทันที รีบเปิดกล้องในโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดถ่ายภาพใบหน้าที่หล่อเหลาของหานชิง ถ่ายติดๆกันหลายรูป
หลังจากที่ถ่ายเสร็จ เสี่ยวเหยียนนึกขึ้นได้ว่าท่าทางของหานชิงตอนที่นอนอยู่บนเตียงนั้นหล่อมาก เธอจึงรีบเปิดออกดู พบว่าภาพที่ตนเองถ่ายหลายรูปนั้นล้วนดูดีมาก！
นี่มันอะไรกันเนี่ย！
เห็นชัดว่าเธอต้องการถ่ายรูปน่าเกลียดของหานชิง แต่ทำไมถึงลืมทำหน้าของเขาให้เป็นอารมณ์ต่างๆ
ตอนที่เสี่ยวเหยียนกำลังยื่นมืออันชั่วร้ายไปยังหานชิงนั้นเอง จู่ๆหานชิงก็คว้าข้อมือเรียวเล็กของเธอเอาไว้ เอ่ยถามเบาๆว่า：“ถ่ายรูปคู่กันมั้ย”
ไม่ทันไรความตั้งใจของเธอก็ถูกคำว่าถ่ายรูปคู่สองคำนั้นดึงดูดความสนใจไป
“ถ่ายรูปคู่เหรอ”
บนใบหน้าหล่อเหลาเยือกเย็นของหานชิงมีรอยยิ้มอ่อนๆ：“พวกผู้หญิงอย่างพวกคุณชอบไม่ใช่เหรอ”
ถูกเขาพูดเช่นนั้น เสี่ยวเหยียนก็ค่อยๆลูบที่ปุ่มถ่ายเซลฟี่บนโทรศัพท์มือถือ ความจริงแล้ววันนี้ตอนออกไปเที่ยว เธอก็เห็นคู่รักหลายคู่ถ่ายรูปคู่กัน ตอนแรกเธอก็อยากถ่าย แต่ไม่กล้าเอ่ยปาก ดังนั้นจนถึงตอนนี้ทั้งคู่จึงยังไม่มีรูปถ่ายคู่กันแม้แต่ใบเดียว
คิดไม่ถึงว่าตอนนี้หานชิงจะเป็นฝ่ายเอ่ยปากด้วยตัวเอง
คิดมาถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนดีใจอย่างลิงโลด เธอมองหานชิงด้วยความสับสน ไม่ได้พูดว่าเต็มใจหรือไม่ ได้แต่บอกว่า：“แต่ตอนนี้เป็นเวลากลางคืนแล้ว ทิวทัศน์รอบๆก็ไม่มี จะถ่ายยังไง”
“ไม่เป็นไร”
มือของหานชิงค่อยๆออกแรง เสี่ยวเหยียนตกลงไปในอ้อมกอดของหานชิง อ้อมอกของเขากว้าง และอบอุ่นมาก สามารถรองรับร่างของเสี่ยวเหยียนได้พอดี
เสี่ยวเหยียนก็ถูกเขาโอบกอดไว้เช่นนี้ ในขณะที่อยู่ในอารมณ์ที่ไม่รู้จะทำอย่างไรดีก็ได้ยินหานชิงพูดว่า：“ถ่ายได้แล้ว”
“……”
ดังนั้นท่าทางตอนนี้ก็คือ เขาโอบกอดเธอไว้ในอ้อมอก ทั้งสองนอนเซลฟี่อยู่บนเตียงของโรงแรม
หน้าผากของเสี่ยวเหยียนมีเส้นดำหลายเส้นพาดผ่าน นี่มันเกิดอะไรกับความคิดของผู้ชายคนนี้ นอนถ่ายเซลฟีบนเตียงของโรงแรมเรื่องแบบนี้เธอก็ยังไม่กล้าทำจริงๆ เพราะรู้สึกว่าฉากหลังของภาพที่ถ่ายออกมานั้นแฝงความประเจิดประเจ้อน่าอาย ทำให้คนเราคิดจินตนาการเชื่อมโยงเป็นพิเศษ คิดลึกไปไกล……
