บทที่ 1225 แสดงออกมาไม่ชัดเจนพอเหรอ
เสี่ยวเหยียนถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเผยรอยยิ้มที่พึงพอใจออกมา
ตอนที่เธอทำท่าทางเล็กๆ น้อยๆ นั้นเธอมองออกไปนอกหน้าต่าง ดังนั้นเธอเลยคิดว่าหานชิงไม่รู้ แต่ใครจะไปรู้ว่าเมื่อยิ้มเสร็จ ก็ได้ยินเสียงของหานชิงดังลอยเข้ามาในหู
“คุณนายหานกำลังยิ้มอะไรอยู่เหรอ？”
เมื่อได้ฟังดังนั้น รอยยิ้มมุมปากของเสี่ยวเหยียนก็แข็งทื่อ และอึ้งไปสักพักกว่าจะดึงสติกลับมาได้ พลางมองไปที่หานชิง
“คุณ คุณพูดบ้าอะไร？ใครยิ้มเหรอ？”
ในขณะที่กำลังปฏิเสธอยู่นั้น ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นมา
เมื่อเห็นเธอแบบนี้ หานชิงก็อดไม่ได้ที่จะจับแก้มของเธอ ก่อนจะก้มหน้ายิ้ม： “แน่นอนว่าหมายถึงคุณไงล่ะ หน้าต่างมันมีเงาสะท้อนอยู่น่ะ”
ผ่าง——
หลังจากที่เขาพูดอยู่ชัดเจนแล้ว เมื่อครู่ที่เสี่ยวเหยียนหน้าแดงเล็กน้อย ตอนนี้มันแดงไปทั้งหน้าแล้ว เธอเลยมองหานชิงอย่างจริงจัง ก่อนจะหันไปด้วยความโกรธเคือง และไม่คุยกับเขาแล้ว！
เธอคิดอะไรขึ้นมาได้อีก ก่อนจะหันกลับมาพูดด้วยความโกรธ： “อย่ามาเรียกฉันว่าคุณนายหาน！”
พวกเขาไม่ได้แต่งงานกันสักหน่อย！
เมื่อได้ฟังดังนั้น หานชิงก็กลั้นขำพลางเลิกคิ้วขึ้น： “หืม？เมื่อครู่คุณยังพูดต่อหน้าทุกคนอยู่เลยว่าเราแต่งงานกันแล้วไม่ใช่เหรอ？พูดไปแล้วว่าฉันเป็นสามีของคุณ ทำไมยังไม่ให้ฉันเรียกว่าคุณนายหานอีก มันหมายความว่าอย่างไรกันแน่เนี่ย？”
เสี่ยวเหยียนพยายามอธิบายแก้ต่างอย่างสุดกำลัง “นั่นก็เป็นเพราะว่าฉันโกรธคนอื่นอยู่ เลยพูดอะไรแบบนั้นออกไป คุณเองก็รู้นี่！”
เสียงที่ทั้งสองคนคุยกันนั้นมันเบามาก อีกอย่างต้องพูดเบาๆ แต่ก็ยังต้องให้อีกฝ่ายได้ยินด้วย เลยต้องเข้าไปใกล้มาก ไอร้อนจากการพูดนั้นทำให้อีกฝ่ายสัมผัสได้เลยทีเดียวล่ะ
ระยะที่ใกล้กันขนาดนี้ ปากแดงๆ ของสาวน้อยนั้นมันเปิดๆ ปิดๆ อยู่ต่อหน้า ในตอนแรกหานชิงก็ค่อนข้างมั่นคงอยู่ แต่เมื่อผ่านไปนานๆ เขาก็ถูกสาวน้อยคนนี้พูดเสียงจนรู้สึกอ่อนไหวได้อย่างง่ายดาย เลยกระแอมเบาๆ ： “งั้นตอนนี้ฉันจะแสดงไปกับคุณ ไม่ได้เหรอ？คุณเรียกว่าสามีไปแล้ว ฉันไม่เรียก……ก็จะเสียเปรียบหรือเปล่า？”
เมื่อได้ฟังดังนั้น เสี่ยวเหยียนก็เบิกตาโผลงพลางเขา
“คุณเสียเปรียบอะไรกันล่ะ？คุณเป็นผู้ชาย คนที่เสียเปรียบน่าจะเป็นฉันมากกว่า？”
หานชิงยิ้มเบาๆ ： “ใครบอกว่าผู้ชายไม่เสียเปรียบ？เห็นผู้หญิงคนนั้นหรือยัง？เอาแต่เรียกนายหานของคุณอยู่ได้ทั้งวันน่ะ ถ้าเกิดรู้ว่าฉันแต่งงานแล้ว ยังจะกล้ามาเรียกอีกเหรอ？”
เมื่อได้ฟังดังนั้น คิ้วของเสี่ยวเหยียนก็ขมวดขึ้น พลางมองเขาด้วยท่าทีไม่พอใจสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อไป
ในตอนแรกหานชิงอยากจะหยอกเล่น และคุยเรื่องการเรียกว่านายหานกับคุณนายหานสักหน่อย ใครจะไปรู้ว่าสาวน้อยเหมือนกับว่าจะจริงจังขึ้นมา เธอขมวดคิ้วและย่นจมูก ดูท่าทีแล้วไม่ค่อยจะสบายใจสักเท่าไหร่
ในใจเขาบอกว่ามันไม่ค่อยดีแล้ว เลยคิดจะอธิบายสิ่งที่ตัวเองเพิ่งจะพูดไปเมื่อสักครู่ เสี่ยวเหยียนกลับจ้องเขาพลางพูดว่า： “คุณเสียดายใช่ไหมล่ะ？”
“หือ？”
เสียดายอะไร？
เขาเสียดายอะไรล่ะ？
“คุณบอกว่าสาวน้อยของคุณโตขึ้นแล้ว ฉันยังพอจะดีใจ คิดว่าคุณจะอยู่ข้างฉันเสียอีก แต่เมื่อคุณพูดแบบนี้……อันที่จริงคุณก็ยังแคร์อยู่ใช่ไหม？หลินชิ่นเอ๋อคนนั้นน่ะ……หุ่นก็ดีกว่าฉัน แถมยังสวยอีก เธอต้องเป็นที่หมายปองของผู้ชายหลายๆ คนแน่นอน แต่ฉัน……ไม่มีอะไรเลย……”
เธอมองออก แถมก็ยังเข้าใจเปรียบเทียบอีกด้วย
เพราะตอนที่เธอใส่เสื้อผ้าอยู่บนเรือนร่างของตัวเองนั้น ดูเหมือนกับเด็กน้อยเลย แต่เมื่อเสื้อผ้าไปอยู่บนตัวของหลินชิ่นเอ๋อกลับไม่เหมือนกันเลย
หลินชิ่นเอ๋อนั้นหุ่นดีมาก ดังนั้นเมื่อใส่เสื้อผ้าอยู่บนเรือนร่างของเธอมันเลยทำให้ดุมีเสน่ห์ขึ้นมา โดยที่ไม่สามารถหาได้จากเสี่ยวเหยียน แต่กลับสามารถแสดงออกมาจากตัวของหลินชิ่นเอ๋อได้อย่างเต็มที่
นั่นมันเป็นหุ่นที่ผู้ชายหลายคนใฝ่ฝัน
แต่เธอ……พูดได้ไม่ค่อยน่าฟังสักเท่าไหร่ ก็เธอข้างหน้าเหมือนกับข้างหลัง
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็อยากจะร้องไห้แต่ร้องไม่ออก เธอผอมเกินไปหรือเปล่า ดังนั้นรูปร่างเลยดูไม่ดีเท่าไหร่？
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็ทำปากจู๋ ก่อนจะมองหานชิงด้วยแววตาเศร้าหมอง
หานชิง： “……”
เขาอดไม่ได้ที่จะเอามือขึ้นมาเชยคางของเสี่ยวเหยียน ก่อนจะถอนหายใจออกอย่างไร้ทางเลือกใดๆ
“อยากจะเปิดสมองคุณออกมาดูจริงๆ เลย อยากจะรู้ว่าคุณคิดอะไรบ้าง”
เมื่อพูดจบ เขาเลยเข้าไปใกล้อีก “ฉันแสดงออกไม่ชัดเจนพอเหรอ？ตอนที่เธอเข้ามาฉันไม่ได้มองเลยแม้แต่น้อย คุณกลับคิดว่าฉันจะเสียดายงั้นเหรอ？ฉันเสียดายอะไรล่ะ？หือ？คุณต้องพูดให้มันชัดเจนนะ”
คางของเสี่ยวเหยียนถูกเขาจับเอาไว้ ทั้งสองคนเข้าใกล้กันมาก แต่เธอรู้สึกน้อยใจมากในตอนนี้ เลยไม่ได้สนใจเลยว่าตอนนี้ทั้งสองคนเข้าใกล้กันมากแค่ไหน และยังคงอยากจะร้องเรียนเขา
“คุณก็เสียดายไง คุณเสียดายที่ฉันไล่เธอลงจากเรือ ถ้าเกิดว่าเธอยังอยู่ที่นี่ล่ะก็ คุณก็สามารถบริหารเสน่ห์ของตัวเองได้ไงล่ะ เหมือนกับที่คุณพูดเมื่อสักครู่……คุณคิดว่าคุณเสียเปรียบ คุณหวังว่าจะมีคนอื่นมาหลงคุณ แถมยังเป็นผู้หญิงที่มีเรือนร่างดีขนาดนั้นด้วย ไม่เหมือนฉัน ไม่มีอะไรเลย คุณไปหา……เออ……”
เธอยังไม่ทันจะพูดจบ ด้านหน้า ก็มืดลงทันที ปากที่จะพูดนั้นก็ถูกคนที่อยู่ด้านหน้าปิดเอาไว้
ตอนแรกหัวสมองค่อยๆ ขาวโพลน แต่เสี่ยวเหยียนยังรู้ว่าที่นี่คือด้านนอกนะ เธอเลยผลักหานชิงออก
แต่หานชิงจับคางของเธอเอาไว้ มือหนึ่งประคองหัวของเธอเอาไว้ ใช้แรงมากจนเธอไม่มีทางจะหลุดออกมาได้เลย เลยทำได้แค่ทำตามการควบคุมของเขา และถูกแรงจูบของเขากดเอาไว้
การจูบของหานชิงในวันนี้มันไม่อ่อนโยนเลย แต่กลับอยู่เหนือความควบคุมไป
เพราะคำพูดของสาวน้อยคนนี้ ทำให้เขาคิดว่าตัวเองนั้นต้องทำการสัญญาอะไรสักหน่อยแล้ว ไม่อย่างนั้นสาวน้อยคนนี้คงจะไม่สบายใจ ไม่มั่นใจ และไม่เชื่อเขาด้วย
อันที่จริงความรู้สึกแบบนี้หานชิงเองก็รู้สึกได้
ไม่ใช่ว่าเธอไม่เชื่อเขา แต่เธอไม่เชื่อตัวเอง
เธอมักจะคิดว่าตัวเองไม่สวยพอ ไม่ดีพอ และกังวลว่าเขาจะเปลี่ยนใจไปรักคนอื่น
พูดมากไปก็ยิ่งทำให้เธอเข้าใจผิด ทำให้เห็นเลยดีกว่า
เธออยากจะผลักออก หานชิงไม่ยอมให้เธอผลัก เพราะมีการนั่งห่างกันอยู่ แถมสามีภรรยาคู่อื่นๆ ก็คุยเรื่องของตัวเองแล้ว จะมีใครไปสนใจว่าพวกเขาจะทำอะไรกัน
ดังนั้นการจูบกันของหานชิงกับเสี่ยวเหยียนเลยไม่มีใครสนใจเลย
โอ๊ะ แต่ว่าพนักงานที่อยู่ด้านข้างนั้นเห็นอยู่
แต่ในฐานะพนักงานคนหนึ่ง เขาต้องมีความเป็นมืออาชีพในการทำงานเลยเบือนหน้าหนี จากนั้นก็แกล้งทำเป็นไม่เห็นอะไร อีกอย่างยังต้องทำเป็นเหมือนตัวเองเป็นอากาศธาตุอีกด้วย
แต่ในใจนั้นขมขื่นเหลือเกิน
เขายังเป็นคนโสดอยู่เลย แต่กลับมาทำงานด้านนี้
มันเป็นทริปฮันนีมูนของคู่สามีภรรยา เลยมีแต่คนจูบกันอย่างดูดดื่ม ตัวเองไม่อะไรมาก เขาที่เป็นพนักงานเพียงคนเดียวกลับต้องมารู้สึกโดดเดี่ยวแบบนี้ แถมยังต้องอดทนต่อไปเรื่อยๆ อีกด้วย
พนักงานกำหมัดขึ้น ก่อนจะตัดสินใจอยู่ในใจ ว่าหลังจากกลับไปเขาจะต้องหาแฟนสาวคนหนึ่งให้ได้！
เขาคิดว่าจะไม่ยอมเป็นคนโสดอีกต่อไปแล้ว！
เสี่ยวเหยียนอยากจะผลักออกในตอนแรก หลังจากนั้นการกระทำของหานชิง ก็ทำให้ทั้งสองคนจูบกันอย่างดูดดื่ม เธอเข้าใกล้หานชิงมากขึ้นด้วยความเบลอ โดยที่ไม่รู้อะไรเลย
แล้วก็ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ในที่สุดหานชิงก็ออกมา ก่อนจะก้มหน้าผากและหายใจเล็กน้อยใส่เธอ จากนั้นก็เช็ดรอยบนปากของเธอเบาๆ
