บทที่1244 คุณร้อนมากเหรอ
ในตอนที่กำลังใช้ความคิด เงาของคนคนหนึ่งก็มาโผล่ข้างๆตัว มองเธอด้วยรอยยิ้มหวาน
“น้องเสี่ยวเหยียน ตอนนี้เธอรู้เรื่องมากขึ้นแล้วสินะ?”
หลินชิ่นเอ๋อ?
เสี่ยวเหยียนมองคนที่เพิ่งมาด้วยแววตาประหลาดใจ หรี่ตาลงอย่างไม่ไว้ใจ
ผู้หญิงคนนี้นี่หน้าไม่อายจริงๆสินะ ตอนบ่ายหลังจากที่เธอพูดคำพูดพวกนั้นไป เธอยังกล้าที่จะเข้ามาใกล้อีก? คือวางแผนปะหน้าเพื่อให้เธอด่าอีกรอบ?
คิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนหัวเราะเย้ยหยันไปครั้งหนึ่ง กลับไม่ตอบอะไร
“เสน่ห์ของสามีของน้องนั้นไร้ขอบเขต เด็กสาวที่ยังไม่โตแบบน้องควบคุมไม่อยู่หรอก”
ฟังจบ เสี่ยวเหยียนก็มองด้วยหางตาด้วยท่าทางขี้เกียจ น้ำเสียงก็ติดจะเยาะเย้ยอยู่หน่อยๆ
“ความหมายของคุณคือ เขานั้นเหมาะจะโดนควบคุมโดยผู้หญิงที่ไม่มีจรรยาบรรณสตรีและมีสามีแล้วแบบคุณ?”
คำพูดนี้พูดออกมา ภายในคำพูดก็ได้ซ่อนคำดูถูกเอาไว้ หลินชิ่นเอ๋อได้ทำใจเอาไว้แล้วตั้งแต่ตอนแรก คิดไม่ถึงว่าจะโดนเธอทำให้โมโหอีกครั้ง แต่ว่าแป๊บเดียวเธอก็อดทนเอาไว้ได้ มองเสี่ยวเหยียนด้วยรอยยิ้ม “พี่ก็ไม่ได้พูดอย่างนั้นเสียหน่อย ยังไงเสียที่ตรงนี้ผู้หญิงหลายคนที่ถามเธอก็มีสามีกันแล้วก็มีหลายคน”
นี่คือจุดประสงค์ในการเปลี่ยนการต่อสู้?
เสี่ยวเหยียนหัวเราะเยาะ เธอคิดว่าตัวเองเป็นคนโง่เหรอ?
“พวกเธอก็แค่ถามๆดู แค่สงสัยเท่านั้น ต่างจากความคิดสกปรกของคุณ”
หลินชิ่นเอ๋อ “…….”
สงสัยเธอจะประเมินเธอต่ำเกินไป!
“ฉันไม่ใช่ว่าเคยบอกไปแล้วเหรอ อย่ามากวนอีก ดูแล้วคุณนี่ไม่ยอมตัดใจสินะ?”
มองเห็นแววตาของเสี่ยวเหยียน แววตาของหลินชิ่นเอ๋อก็มีแววตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็อธิบาย “น้องเสี่ยวเหยียน พี่ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะ พี่ก็แค่อยากมาบอกน้อง พี่กับพวกเธอนั้นเหมือนกันนั่นแหละ ก็แค่สงสัยเฉยๆ ไม่ได้มีความคิดสกปรกแบบนั้น พี่มาเพื่อขอโทษน้องอย่างจริงใจ น้องยังไม่เชื่อพี่อีกเหรอ?”
เชื่อ?
เสี่ยวเหยียนมองผู้หญิงตรงหน้า ในตอนที่พูดตั้งใจทำท่าทางจริงใจผิดปกติ แต่ว่าแววตาความดีใจกับดูถูกที่อยู่ลึกๆข้างในนั้นมันกลบไม่มิด เธอเม้มปาก “บอกตามตรง ถ้าเกิดว่าเรื่องในวันนั้นเกิดขึ้นอีกครั้ง ฉันยังคงเลือกที่จะช่วยชีวิตคุณ แต่ว่า ฉันคงจะไม่พาคุณกลับไปโรงแรมด้วย แต่ว่าจะส่งตัวคุณให้กับตำรวจไปเลย”
ในตอนที่ได้ยินคำว่าตำรวจ หลินชิ่นเอ๋อก็พลันย่นคอลงเล็กน้อย
“เหตุผลเดียวกัน ก่อนหน้านี้ฉันไม่ได้ส่งตัวคุณให้กับตำรวจ แต่ว่าตอนนี้ถ้าจำเป็นล่ะก็ ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ เข้าใจความหมายของฉันใช่ไหม?”
พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็หยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วแกว่งไปแกว่งมาตรงหน้าหลินชิ่นเอ๋อที่สีหน้าไม่สู้ดีนัก
มองเห็นว่าสีเลือดบนริมฝีปากของหลินชิ่นเอ๋อหายไปแล้ว เสี่ยวเหยียนก็ยกยิ้มมุมปากแล้วหัวเราะเบาๆ “แน่นอน ถ้าเกิดว่าส่งตัวคุณให้กับตำรวจ ฉันยังต้องเสียเวลาโทรศัพท์ แต่ว่าตอนนี้ฉันก็แค่อยากจะเที่ยวเล่น แต่ว่าถ้าเกิดคุณทำให้ฉันหมดสนุกล่ะก็ ไม่ปล่อยให้ฉันได้มีความสุข อย่างนั้นก็เหตุผลเดียวกันฉันก็จะไม่ปล่อยให้คุณได้มีความสุขเหมือนกัน”
“น้องเสี่ยวเหยียน พี่…….”
“ถ้าเกิดว่าคุณไม่เชื่อล่ะก็ ยังไงก็ให้ฉันลองดูก็ได้นะ” เสี่ยวเหยียนพูดจบ ก็ยกแก้วน้ำผลไม้ขึ้นมาแล้วหมุนตัวจากไป ไม่ได้สนใจเธออีก หลินชิ่นเอ๋อยังยืนอยู่ที่เดิม โมโหจนกำหมัดแน่น
ในตอนที่ปาร์ตี้ครั้งนี้เริ่มได้จนถึงประมาณช่วงกลางงาน เสี่ยวเหยียนกลับรู้สึกเหนื่อยแล้ว ดังนั้นก็เลยคิดว่าจะกลับไปพักผ่อน เธอตามหาหานชิงจนเจอแล้วบอกความต้องการของตัวเอง
“ถ้าเหนื่อยแล้ว อย่างนั้นก็กลับกันเถอะ”
สำหรับหานชิงแล้ว งานปาร์ตี้แบบนี้ถ้าเกิดว่าเป็นเวลาปกติ เขาไม่มีทางที่จะไปเข้าร่วม อย่างเช่นในตอนนี้ เสี่ยวเหยียนกำลังเข้าร่วมงานปาร์ตี้ แต่เขากลับคอยมองสาวน้อยของเขาเที่ยวเล่นอยู่ห่างๆ พอดีกับจิบเหล้าสักเล็กน้อย แต่ไม่ได้เข้าไปร่วมวง
ไม่นานเด็กสาวก็เที่ยวจนเหนื่อย ก็วิ่งกลับมาแล้ว
หานชิงก็ต้องเป็นคนที่พาเด็กน้อยของตัวเองกลับโรงแรมอยู่แล้ว
ตอนใกล้ที่จะถึงโรงแรม หานชิงกลับรู้สึกได้ว่าร่างกายของตัวเองเหมือนจะผิดปกติไป เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน มองเสี่ยวเหยียนที่อยู่ข้างๆตัว
เด็กสาวคล้องแขนของเขาเอาไว้ แล้วพิงตัวเขา บนตัวก็เย็นๆวูบๆ เหมือนกับน้ำ
เธอนั้นตากลมจนเป็นหวัด ก็ยังเป็นปัญหาของเขา?
คิดถึงตรงนี้ หานชิงยื่นมือออกไปอังไว้ที่หน้าผากของเด็กสาว เสี่ยวเหยียนโดนการกระทำที่กะทันหันของเขาทำให้ตกใจเข้าให้ เลยหยุดฝีเท้าลง
“เป็นอะไร?”
เธอกะพริบตาเล็กน้อย ขนตาที่ยาวนั้นดูเหมือนกับพัด มองเขา ดูบริสุทธิ์ไร้ความผิด
ผิวของเด็กสาวขาวใส ใบหน้าสะอาดสะอ้านอยู่ภายใต้แสงไฟยิ่งทำให้คนนั้นใจสั่น หานชิงเลื่อนสายตาออกไปด้วยอาการปากแห้งคอแห้ง “ทำไมคุณถึงได้ตัวเย็นแบบนี้ล่ะ เป็นเพราะตากลมนานไปหรือเปล่า?”
“หา? เย็นเหรอ?” เสี่ยวเหยียนยื่นมือออกมาแตะหน้าผากของตัวเอง แล้วถามขึ้นอย่างไม่คิดอะไร “ดูเหมือนจะไม่ต่างอะไรจากตอนปกตินะคะ แต่ว่าดึกๆลมพัดแรงเหมือนกัน ไม่แน่ว่าอาจจะโดนลมพัดจนตัวเย็นแล้วก็ได้ อีกแป๊บหนึ่งกลับไปฉันค่อยไปอาบน้ำร้อนๆก็โอเคแล้ว เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”
พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็กลับมาควงแขนของหานชิงอีกครั้ง ร่างทั้งร่างก็พิงอยู่บนตัวของเขา
ที่จริงแล้วเธออยากพูดว่า ตัวเองเหนื่อยแล้ว คุณแบกหน่อยได้ไหม?
แต่ว่าเผชิญหน้ากับหานชิง ก็ไม่ค่อยจะกล้าอ้อน ทำได้เพียงพิงเขาเอาแบบนี้
หลังจากที่เข้ามาในลิฟต์ พื้นที่ปิดกั้น หานชิงคิดว่าอากาศนั้นมีความร้อนปะปนอยู่ด้วย ในใจเหมือนกับมีไฟร้อนๆกำลังเผาเขา เด็กสาวที่กำลังอิงแอบอยู่ในอกของเขาก็ค่อยๆแผ่ความเย็นออกมาเรื่อยๆ
ตอนนี้หานชิงเหมือนจะแน่ใจแล้ว เป็นตัวเองที่มีปัญหา
ตั้งแต่เด็ก ความร้อนที่แผ่กระจายไปทั่วท้องจะสูงขึ้นเรื่อยๆ ในสถานที่ปิดไม่มีอากาศถ่ายเทแบบนี้ยิ่งชัดเจนขึ้นไปอีก ไม่น่าแปลกเลยที่เขาคิดว่าตัวของเด็กสาวนั้นเย็น ก่อนหน้านี้นึกว่าเป็นเพราะเธอนั้นโดนลมทะเลพัด ตอนนี้ถึงได้รู้ว่าเป็นปัญหาของตัวเขาเอง ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนหานชิงไม่เคยเกิดปัญหาแนวนี้ แต่ว่าฉลาดอย่างเขา ก็สามารถที่จะทายถูกอยู่บ้าง เขาควบคุมเอาไว้ เม้มริมฝีปากบางสีหน้าสงบลง
ติ๊ง——
แป๊บเดียวลิฟต์ก็ถึงแล้ว หลังจากที่ออกมาจากลิฟต์ หานชิงกลับหยุดเดินแล้วหันมาบอกกับเสี่ยวเหยียนเสียงทุ้ม “คุณกลับไปก่อน”
“หืม?” เสี่ยวเหยียนมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ “แล้วคุณล่ะ? คุณยังมีธุระเหรอ?”
เห็นท่าทางบริสุทธิ์และไม่รู้เรื่องรู้ราวของเด็กสาว หานชิงก็ถอนหายใจอยู่ในใจ ยื่นมือออกไปขยี้ผมนุ่มของเธออย่างหมดหนทาง “ผมจะไปซื้อของหน่อย อีกแป๊บเดียวก็กลับมา”
“อ๋อๆ” เสี่ยวเหยียนไม่ได้สงสัยในสถานที่อื่น แล้วพยักหน้า ว่าขึ้นด้วยใบหน้าว่านอนสอนง่าย “อย่างนั้นฉันกลับไปอาบน้ำก่อนนะคะ จากนั้นก็ค่อยรอคุณกลับมา คุณก็อย่านานนักน้า”
“อืม”
ในตอนที่กำลังจะไป เด็กสาวก็ทำเหมือนไม่อยากจะจากไปอย่างนั้น หมุนตัวกลับมากอดหานชิง ไม่กอดก็ไม่ว่า พอกอดแล้วเธอก็ทำเหมือนกับมีอะไรแปลกไป เงยหน้ามองหานชิงด้วยท่าทางสงสัย
“คุณร้อนมากเหรอ?”
หานชิง “…….”
บนหน้าผากของเขามีเหงื่อเล็กผุดพราย เมื่อไหร่ที่ยาเริ่มออกฤทธิ์ ก็เริ่มทำงานอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ความร้อนก็วิ่งไปเรื่อยๆตามกระแสเลือด ไหลไปทั่วร่างหาย
“นิดหน่อย”
“เกิดอะไรขึ้นกันน่ะ? ไม่สบายหรือเปล่าคะ?” เสี่ยวเหยียนพูดไปก็ยื่นมือออกมา ต้องการที่จะไปแตะหน้าผากของหานชิง กลายเป็นว่าปลายเล็บเพิ่มจะได้โดน ข้อมือก็โดนหานชิงจับเอาไว้แล้ว
เสี่ยวเหยียนหันไปมองเขาอย่างไม่เข้าใจ
“อย่าซน” เขาพูดขึ้นด้วยเสียงแหบ “ผมลงไปรับลงหน่อย เดี๋ยวกลับมาแล้ว”
เสี่ยวเหยียนตั้งตัวได้ แล้วพูดขึ้นอย่างไม่พอใจ “จะมีเหงื่อไหลออกมาโดยไม่มีสาเหตุได้ยังไงน่ะ? คุณเป็นไข้ใช่ไหม? ถ้าเกิดว่าเป็นไข้ล่ะก็ ไปตากลมจะทำให้อาการหนักขึ้นนะ อย่าไปเลยดีกว่า กลับไปที่ห้องพักในโรงแรมเถอะ ฉันจะลองโทรถามพนักงานต้อนรับว่ามีแผ่นลดไข้ไหม”
พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็ลากเขาเดินไปทิศทางของห้องพัก
