บทที่1245 คือยอมให้เธอได้รับความเสียใจไม่ได้
จากการเปรียบเทียบของเขามือของเด็กสาว สามารถบอกได้เลยว่าเย็น ส่วนเสี่ยวเหยียนก็ค้นพบอย่างประหลาดว่าฝ่ามือของเขานั้นร้อนมาก
ไม่ได้ร้อนแบบธรรมดาทั่วไป แต่ร้อนเหมือนกับไฟ
แล้วมามองหน้าผากขอหานชิงมีเหงื่อออกมา เสี่ยวเหยียนในตอนนี้ยิ่งคิดว่าเขานั้นน่าจะเป็นไข้แล้ว คิดๆไปถึงท่าทางแปลกๆของเขาตอนอยู่ชั้นล่าง หัวใจของเสี่ยวเหยียนก็ปวดหนึบแทบทนไม่ไหว
“คุณไม่สบายทำไมไม่รีบบอกฉันล่ะ? ยังจะทนอยู่อีก คุณเป็นคนโง่ใช่ไหมคะ? ถ้าเกิดว่าคุณรีบบอกว่าคุณไม่สบาย พวกเราก็รีบกลับมาแล้ว”
เสี่ยวเหยียนลากหานชิงไปด้วยแล้วก็พูดไปด้วย
ตอนแรกหานชิงยังคิดอยากจะไปตากลมเย็นๆ คิดไม่ถึงว่าแค่ครึ่งทางก็โดนเด็กสาวจับได้เสียแล้ว นึกว่าเขานั้นไม่สบาย อยากจะลากเขาไปพักผ่อน
เขานั้นหมดหนทาง แถมยังไม่รู้ว่าจะอธิบายกับเด็กสาวยังไง เลยทำได้เพียงยิ้มฝืนออกมา
“ฉันเป็นผู้ชาย สามารถจัดการได้ด้วยตัวเอง ไม่ใช่ว่าคุณเหนื่อยเหรอ? กลับไปอาบน้ำที่ห้องก่อน ผมจะลงไปดูชั้นล่างว่ามีแผ่นแปะลดไข้หรือเปล่า หืม?”
ฟังจบ ฝีเท้าของเสี่ยวเหยียนก็หยุดลง หันหน้าไปจ้องเขา
สองวินาทีหลังจากนั้น เธอก็ส่ายหน้า “ไม่ได้ คุณกลับไปที่ห้องก่อน ที่ข้างล่างฉันลงไปดูแทนคุณเอง!”
ห้องพักในโรงแรมห่างจากพวกเขาไม่มากแล้ว เสี่ยวเหยียนใช้เวลาแป๊บเดียวก็ลากเขาไปถึงหน้าห้อง จากนั้นก็ขอการ์ดห้องจากหานชิง
“คุณรีบเปิดประตูเข้าไปได้แล้ว คุณไปพักผ่อน ฉันลงไปถามให้คุณข้างล่าง”
หานชิง “……”
แม่เด็กโง่คนนี้
“เร็วสิคะ!”
ภายใต้การเร่งของเสี่ยวเหยียนหานชิงเลยทำได้แค่เพียงรูดการ์ดแล้วเข้าห้อง เสี่ยวเหยียนผลักเขาเข้าไปด้านใน แต่ตัวเองอยู่ด้านนอก “คุณรอฉันอยู่ในห้องนะคะ ดื่มน้ำร้อนไปก่อน ฉันจะลงไปดูให้ว่าข้างล่างมียาหรือเปล่า คุณห้ามแอบหนี รอฉันกลับมานะ!”
พูดจบ ก็ไม่ได้สนใจว่าหานชิงรับปากหรือไม่รับปาก ตัวเองหมุนตัวแล้วก็หายไปแล้ว
หานชิงยืนอยู่ที่เดิม จ้องมองการ์ดห้องที่อยู่ในมือ แล้วค่อยมองเงาของเด็กสาวที่วิ่งจนหายลับไป ถอนหายใจออกมาแล้วก็ปิดประตูห้อง เสียบการ์ดเข้าไปเพื่อเปิดการทำงานของไฟฟ้าอย่างยอมรับชะตาชีวิต
ในสถานการณ์แบบนี้ เขานั้นจะบอกเด็กสาวว่ายังไง? ถึงจะไม่ทำให้เธอคิดว่าตัวเองนั้นเป็นไข้? หลังจากบอกแล้ว เธอจะกลัวตัวเองหรือเปล่า คิดว่าตัวเองในตอนนี้นั้นน่ากลัวมาก
ไม่ว่าจะยังไง หานชิงคิดว่าตัวเองควรจะอาบน้ำเย็นๆก่อนดีกว่า
เขาไม่ได้ไปต้มน้ำ แต่กลับเดินเข้าไปอาบน้ำเย็นในห้องน้ำเลย
น้ำเย็นรดลงมาบนตัว ล้างความร้อนออกไปประมาณหนึ่ง แต่ว่าไม่ได้กำจัดปัญหาออกไปอย่างสิ้นซาก แป๊บเดียวความร้อนก็กลับมาอีก
ถ้าเกิดว่าอยากจะทำให้มันช้าลงล่ะก็ ทำได้แค่แช่น้ำเย็นไปทั้งคืนแล้ว
ความจริงหานชิงไม่ได้ใส่ใจอะไร ยังไงซะสุขภาพของเขาก็ดีมาตลอด ต่อให้ต้องนอนแช่น้ำเย็นๆสักคืนเขาเองก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่ว่าเขากับเสี่ยวเหยียนพักอยู่ในห้องเดียวกัน ถ้าเกิดว่าปล่อยให้เธอรู้ว่าตัวเองนอนแช่น้ำเย็นทั้งคืน แม่เด็กน้อยของเขาคงจะเป็นห่วงจนแทบบ้า
เวลาผ่านทีละนาทีทีละวินาที หานชิงกลับคิดว่าผ่านไปนานมากแล้ว เด็กสาวยังไม่กลับมา เขาไม่ค่อยสบายใจ ปิดก๊อกน้ำจากนั้นก็ออกมาจากห้องอาบน้ำ
ผลปรากฏภายนอกห้องอาบน้ำเงียบเชียบ ไม่มีแม้แต่เงาของใครสักคน
ติ๊ง——
เสียงกริ่งดังขึ้น ดวงตาของหานชิงขยับ ใช้ความคิดอีกเดี๋ยวตอนเจอกับแม่เด็กน้อยจะอธิบายกับเธอยังไงดี ก้าวเดินด้วยฝีเท้าหนักๆไปด้านหน้า
ครืด——
ประเพิ่งจะเปิดออก เงา ของร่างงามเงาหนึ่งก็พุ่งเข้ามาในอ้อมกอดของหานชิง กอดเข้าที่เอวเพรียวของเขาแน่น ร่างทั้งร่างเกยอยู่บนตัวเขาเหมือนกับงูน้ำ
หานชิงงุนงงไปชั่วครู่ หลังจากที่ได้กลิ่นหอมที่ไม่คุ้นเคยก็ผลักคนเขาให้ออกไป หลังจากนั้นสายตาก็จ้องอยู่ที่คนที่มาใหม่ เป็นหลินชิ่นเอ๋อ
เธอสวมเดรสผ้าไหมสายเดี่ยวตัวยาวสีดำ ด้านนอกพาดผ้าตาข่ายที่ดูปกปิดแต่ก็ดูเปิดเผย ผมยาวคลุมปรกลงมา มองหานชิงด้วยแววตาสับสน
“คุณชายหาน ให้ฉันช่วยคุณเถอะนะคะ”
ฟังจบ ดวงตาน้ำหมึกดำมืดของหานชิงเข้มขึ้นมาอีกประมาณหนึ่ง ริมฝีปากของเขาเรียบนิ่ง จับจ้องที่ฝ่ายตรงข้ามตาไม่กะพริบ
“เป็นคุณ”
หลินชิ่นเอ๋อยิ้มอ่อนโยนออกมา พูดขึ้นเสียงเบา “เป็นฉันเองค่ะ ฉันก็เพียงแค่บอกกับคุณพนักงานว่า ฉันอยากจะชวนคืนดื่มเหล้าสักแก้ว เขาก็ไปจัดการให้แทนฉันอย่างง่ายๆ คิดไม่ถึงเลยว่าคุณชายหานจะไม่ได้มีการป้องกันอะไรเลย หรือบางทีจะพูดว่า คุณชายไม่ได้ไม่มีการป้องกัน แต่เป็น……..ตั้งใจใช่ไหมล่ะคะ? เสี่ยวเหยียนแม่เด็กน้อยคนนั้นเด็กเกินไป ยังไงก็ไม่ได้ดีเท่าฉัน ถ้าเกิดว่าคุณยินยอมล่ะก็ ฉันสามารถ……”
“ออกไป!”
คำพูดของเธอยังไม่ทันจะพูดจบ หานชิงกลับด่าออกมาอย่างโมโหหนึ่งประโยค
ภายในชั่วครู่บรรยากาศเย็นและกดดันก็ลอยมาล้อมรอบเอาไว้ หลินชิ่นเอ๋อสีหน้าเปลี่ยนเป็นเล็กน้อย แต่กลับยังขยับมาด้านหน้าแล้วยังพูดต่อ “ทำไมคุณจะต้องไล่ให้ฉันไปด้วย แม่เด็กเสี่ยวเหยียนนั่นหนีหายไปแล้ว ในห้องก็มีแค่คุณอยู่คนเดียว แต่ต่อให้ฉันเข้าไปแม่เด็กคนนั้นก็ไม่รู้อยู่ดี แถมสรรพคุณของยานั้นน่ะ ฉันรู้ดี ฉันใส่ลงไปเยอะ เพราะฉะนั้นคืนนี้ ต่อให้สติของคุณจะแข็งแกร่ง คุณก็ไม่มีทางหนีพ้น”
หานชิงหัวเราะเสียงเย็น ใบหน้าที่ไม่เคยได้เห็นอารมณ์ในเมื่อก่อน ตอนนี้แสดงออกมาแล้ว ในตาของเขามีแววดุร้ายอันตราย “ก่อนที่จะทำเรื่องแบบนี้ เคยคิดหรือยังว่าจะจบยังไง?”
บนตัวของเขามีบรรยากาศน่ากลัว ทำให้หลินชิ่นเอ๋อตกใจกลัว เธอหดตัวลงโดยไม่รู้ตัว แต่ว่าแป๊บเดียวก็ตั้งตัวกลับมาได้ โถมตัวไปหาเขาทางด้านหน้าโดยไม่ใส่ใจอะไรทั้งนั้น
“คุณชายหาน ฉันไม่ต้องการร้องขออะไรทั้งนั้น ขอแค่คืนนี้ พ้นจากคืนนี้ไป ฉันจะต้องจากไปแน่ๆ ฉันเองก็ไม่มีทางบอกเสี่ยวเหยียนเรื่องนี้ ต่อไปคุณกับเสี่ยวเหยียนก็ยังเป็นคู่กันต่อไปเหมือนเดิม แต่ว่าถ้าเกิดคุณต้องการฉัน ฉันก็จะปรากฏตัวออกมา ดีไหมคะ?”
หานชิงไม่ขยับ ยังคงจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชาเหมือนเดิม
หลินชิ่นเอ๋อเดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เขาทั้งไม่ได้ขยับออกไปเอง แต่ก็ไม่ได้ตอบออกมา อย่างนี้หมายความว่ายังไง?
หรือว่า เขาสั่นคลอนแล้ว?
และตอนที่หลินชิ่นเอ๋อนึกว่าเขานั้นหวั่นไหวเพราะคำพูดของตัวเองแล้วนั้น เสียงของหานชิงก็ดังขึ้นอย่างไร้ความอบอุ่นใดใด
“รู้ไหมในชีวิตผมขยะแขยงอะไรมากที่สุด?”
หลินชิ่นเอ๋อยืนอยู่ที่เดิม
“ผู้หญิงที่ไม่รักษาจรรยาบรรณสตรีเหมือนคุณ” ริมฝีปากของหานชิงมีรอยยิ้มดูถูกและยิ้มเยาะ มองแววตาของหลินชิ่นเอ๋อเหมือนกับมองคนตายคนหนึ่ง
ประโยคสุดท้ายนั้น สามารถทำให้บนใบหน้าของหลินชิ่นเอ๋อไร้สีเลือดได้สำเร็จ
คิดไม่ถึงเลยว่าคำถึงที่เสี่ยวเหยียนเคยพูดจะกลายเป็นความจริง หานชิง เกลียดผู้หญิงแบบเธอจริงๆ แถมเธอยังมาพูดต่อหน้าของหานชิง สามารถมาหาเขาได้ในตอนที่เขาต้องการ อย่างนี้ก็ไม่ใช่ว่ายิ่งทำให้เขาเกลียดเหรอ?
น่ารังเกียจ เธอนั้นลดราคากิริยาของตัวเองขนาดนี้ แต่ว่าชายคนนี้กลับไม่ได้ใจสั่นเลยแม้แต่น้อย เธอโกรธจนกัดฟัน “ทำไม? ทั้งๆที่คุณกับเสี่ยวเหยียนก็ไม่ใช่สามีภรรยากัน เธอไม่สามารถช่วยคุณได้ อย่างนั้นก็ไม่สามารถให้ฉันช่วยคุณได้งั้นเหรอ?”
“อย่างคุณ ก็คู่ควรงั้นเหรอ?”
หลินชิ่นเอ๋อ “……..”
เธอเหมือนกำลังจะกัดจนฟันแตกแล้ว “อย่างนั้นเสี่ยวเหยียนล่ะ? เธอคู่ควรอย่างนั้นเหรอ? ถ้าเกิดว่าเธอเหมาะสมจริง ทำไมคุณถึงปล่อยให้เธอไปเสียล่ะ ทำไมถึงไม่บอกความจริงกับเธอ ไม่ใช่เพราะ…….”
ยังไงก็ตามแต่หลินชิ่นเอ๋อยังไม่ทันจะได้พูดจบ ก็โดนหานชิงขัดจังหวะเสีย
“เห้อ………”
“ที่จริงแล้วสำหรับคนแบบพวกคุณ ผมไม่เคยใส่ใจที่จะมาอธิบาย แต่ว่ายังไงคุณก็อยากรู้ขนาดนี้ บอกคุณเสียหน่อยก็ไม่เป็นปัญหา สำหรับเธอ ผมทะนุถนอมไว้ในอุ้งมือ ไม่ได้บอกความจริงกับเธอเพราะทำใจไม่ได้ที่จะต้องให้เธอมาเสียใจ แล้วก็ไม่ใช่หนึ่งในความคิดสกปรกของคุณด้วย เข้าใจหรือยัง?”
ทะนุถนอมเอาไว้ในอุ้งมือ? ทำใจไม่ได้ที่จะต้องให้เธอมาเสียใจ ?
คิดๆไปในเวลาทั่วไป หานชิงที่ดูแลเสี่ยวเหยียนด้วยท่าทางอ่อยโยนละมุนละม่อม แล้วมาดูท่าทางควบคุมอดกลั้นของเขาในตอนนี้ เกรงว่าที่ทำใจไม่ได้ที่จะต้องให้เธอมาเสียใจจะจริง แต่ไม่ใช่ว่าไม่สนใจในตัวเธอ!
