บทที 1246 ฉันมีเรื่องรีบร้อน
“เข้าใจแล้ว? ออกไป” หานชิงเอ่ยประโยคประโยคไล่แขกด้วยเสียงเย็น
หลินชิ่นเอ๋อจะทำอะไรได้อีก เธอทำให้เรื่องราวมาถึงขนาดนี้แล้ว ชายที่โดดเด่นเย็นชาตรงหน้าก็ยังไม่ได้สั่นคลอนเลยแม้แต่นิด จะให้เธอนั้นลงไปนอนอยู่บนพื้นหรือยังไง?
กลัวว่าต่อให้เธอลงไปนอนติดอยู่บนพื้นชายคนนี้ก็ไม่ใส่ใจจะมองสักนิด
ตอนนี้หลินชิ่นเอ๋อถึงได้เข้าใจ ที่แท้ผู้หญิงกลับไม่ได้จำเป็นที่จะต้องลดตัวต่ำต่อหน้าผู้ชาย เพียงแค่ชายคนนั้นรักคุณมากพอ ต่อให้ตัวเองนั้นแขวนอยู่บนที่สูง เขาก็จะรองรับไว้ด้วยความใส่ใจ
เสียดาย……มันสายไปแล้ว
ในชาตินี้ดูเหมือนว่าเธอจะไม่มีโอกาสอีกแล้ว
หลินชิ่นเอ๋อเดินไปอย่างไร้สติ
หานชิงปิดประตูห้องพัก กลับเข้าไปด้านใน เมื่อกี้หลังจากที่ได้พูดกับหลินชิ่นเอ๋อ ตอนนี้เขาสามารถพูดได้เลยว่ากำลังโกรธจัด เขาอยากจะเข้าไปอาบน้ำเย็นอีกสักรอบ แต่ว่าเสี่ยวเหยียนออกไปตั้งแต่เมื่อกี้และก็ยังไม่กลับมา เขาเป็นห่วงมากๆ
คิดไปคิดมา หานชิงแค่เปลี่ยนเสื้อผ้าง่ายๆ เตรียมตัวจะออกไปข้างนอก
เพิ่งจะเดินออกมาถึงห้องโถง ก็ได้ยินเสียงเคาะประตู
หานชิงเดินหน้าไปดึงประตู
ปรากฏว่าแม่เด็กน้อยกลับมาแล้ว ในมือของเธออุ้มถุงมาด้วยหนึ่งใบ สีหน้าดูแล้วไม่ค่อยดีเสียเท่าไหร่
“ฉันดูเหมือนว่าจะกลับมาช้าไปหน่อย คุณเป็นยังไงบ้างคะ? ดื่มน้ำร้อนหรือยัง? ยังทรมานอยู่หรือเปล่า?”
หานชิงมองสีหน้าของเธอ แล้วก็มองถุงที่อยู่ในมือของเธอ “นี่คืออะไรเหรอ?”
พูดถึงเจ้านี่ สีหน้าของเสี่ยวเหยียนก็ดูเศร้าขึ้นมา “พนักงานต้อนรับของโรงแรมไม่มีแผ่นแปะลดไข้ แถมบนเกาะเล็กๆนี่ก็ไม่มีหมอ ฉันถามพนักงานมา โชคดีที่ตัวเขานั้นเตรียมแผ่นแปะลดไข้ไว้สองสามแผ่น แต่ว่าฉันกลัวว่ามันจะไม่พอ เพราะฉะนั้นก็เลยไปขอน้ำแข็งจากพวกเขามาหนึ่งถุง บางทีอาจจะมีประโยชน์สำหรับคุณ”
น้ำแข็ง?
หลังจากที่รู้ว่าในมือของเด็กสาวกอดอยู่นั้นคือถุงน้ำแข็ง สีหน้าของหานชิงก็เปลี่ยนไปในทันที ยื่นมือออกไปรับน้ำแข็งในมือของเธอเอาไว้ แล้วก็วางๆไว้บนชั้นข้างๆ จากนั้นก็เข้าไปจับมือเด็กสาวเอาไว้
อย่างที่คิดเอาไว้ ทั้งทางที่มามือของเด็กสาวนั้นโดนแช่จนแข็งและเย็น
อุณหภูมิของร่างกายคนกับอุณหภูมิของน้ำแข็งนั้นก็ต่างกันเยอะเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เธออุ้มถุงน้ำแข็งเอาไว้แบบนี้ ข้อศอกยังเกี่ยวไว้อีก ไม่น่าแปลกที่สีหน้าถึงได้ดูแย่ขนาดนั้น
คิดถึงตรงนี้ หานชิงก็อดที่จะยื่นมือออกไปเขี่ยจมูกของเด็กสาวไม่ได้ “คุณเป็นคนโง่เหรอ? ต่อให้ถือน้ำแข็งกลับมา แล้วหิ้วไม่เป็นหรือยังไง? อุ้มเอาไว้คิดว่ายังไง? คิดว่าตัวเองเป็นตู้เย็นเหรอ?”
พูดถึงเรื่องนี้ เสี่ยวเหยียนก็จับหัวตัวเองด้วยท่าทางเขินๆ พูดขึ้นอย่างเมินๆว่า “ฉัน ฉันยกไม่ค่อยไหว ก็เลย…..อุ้ม อีกอย่าง ก็แค่ทางเดินสั้นๆ นี่ฉันเองก็ไม่ได้เป็นอะไรไม่ใช่เหรอ?”
“ตอนนี้ไม่เป็นไร ถ้าเกิดว่าอุ้มนานกว่านั้นอีกนิด ร่างกายของคุณอาจจะรับไม่ไหวจนเป็นลมล้มไปก็ได้ ถึงตอนนั้นใครไปช่วยคุณ? เด็กโง่ ครั้งหน้าห้ามทำแบบนี้อีกนะ”
“อ๋อ” เสี่ยวเหยียนพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย
หานชิงถอนหายใจออกมาเบาๆ มือใหญ่กุมมือเล็กที่เย็นของเด็กสาวเอาไว้ ส่งความร้อนบนตัวของตัวเองไปยังเธอ
เสี่ยวเหยียนอุ้มน้ำแข็งเย็นจนแทบตาย ในตอนนี้มีแหล่งพลังความร้อนขนาดนี้ส่งมาให้ไม่หยุด มันก็สบายจริงๆนั่นแหละ เธอถึงขนาดที่โลภอยากจะได้อุณหภูมิที่สูงกว่านี้
เพียงแต่ว่าอยู่ๆก็คิดอะไรออก รีบผลักมือของหานชิงออกอย่ารวดเร็ว
“แบบนี้ไม่ได้ คุณยังเป็นไข้อยู่ อย่าเพิ่งมาจับฉันก่อนดีกว่า! นี่เป็นยาลดไข้ที่พนักงานให้ฉันมา ตอนนี้ฉันจะไปช่วยทำน้ำแข็งมาประคบเย็นให้คุณ!”
พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็รีบร้อนหมุนตัวจะออกไป
อยู่ๆหานชิงก็คิดถึงคำพูดเมื่อกี้ของหลินชิ่นเอ๋อ
เธอเป็นคนนอก ยังคิดว่าเขานั้นไม่อยากจะบอกเสี่ยวเหยียน เพราะว่าไม่ได้สนใจในตัวเธอ ถ้าเกิดว่าเด็กสาวรู้ว่าตัวเองไม่ได้ไข้ขึ้น แต่ว่าโดนวางยา แต่ว่ากลับไม่ได้บอกเธอ จะทำให้เธอคิดแบบนี้หรือเปล่า?
คนอื่นมองยังไง หานชิงไม่สนใจ
แต่ว่าความคิดของเสี่ยวเหยียน……..
คิดถึงตรงนี้ หานชิงเพิ่งจะคิดว่าจะสารภาพกับเด็กสาวให้ชัดเจน แต่ว่าคำพูดมาอยู่ที่ปาก อยู่ๆเสี่ยวเหยียนกลับพูดขึ้น “โถ่ กาต้มน้ำร้อยอันนี้ที่แท้ก็เสีย พวกพนักงานพวกนี้ก็เกินไปจริงๆ ฉันจะไปขอเปลี่ยนจากพวกเขา คุณรอฉันแป๊บหนึ่งนะคะ อีกห้านาทีถัดไปฉันจะกลับมา!”
พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็รีบร้อนออกไปจากห้อง
หานชิง “……..”
ก่อนหรือหลัง เขาก็ไม่ได้แม้แต่จะมีโอกาสพูด
เสี่ยวเหยียนกำลังอุ้มกาน้ำร้อนเตรียมจะลงไปขอเปลี่ยนกับข้างล่าง แต่ระหว่างทางกลับโดนหลินชิ่นเอ๋อขวางทางเอาไว้
เพราะว่าเธอมีเรื่องรีบร้อน ดังนั้นก็เลยไม่อยากจะพูดอะไรกับหลินชิ่นเอ๋อมาก เพียงแค่มองเธอด้วยสายตาเย็นชาจากนั้นก็เดินอ้อมเธอไป
หลินชิ่นเอ๋อกลับมาขวางทางของเธอไว้
เสี่ยวเหยียนมองเธออย่างหมดความอดทน
“ออกไป ฉันกำลังรีบ ไม่มีเวลาให้คุยกับคุณ”
หลินชิ่นเอ๋อยกมุมปากขึ้น “หรือว่าน้องไม่อยากจะรู้ว่าหานชิงเป็นอะไร?”
ฟังจบ เสี่ยวเหยียนนิ่งไปแป๊บหนึ่ง หรี่ตามองเธอโดยไม่รู้ตัว “คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง?”
“ก็เห็นๆอยู่ว่าแค่เดินเล่นบนหาดแค่รอบเดียว ทำไมพอกลับมาทั้งตัวก็ร้อนไปหมดเลยล่ะ น้องคิดว่า……เขาก็แค่ไข้ขึ้นแบบทั่วๆไปเหรอ?”
“……”
หลินชิ่นเอ๋อก้าวมาข้างหน้าหนึ่งก้าว รอยยิ้มเจิดจ้า “ให้พี่สาวบอกเธอดีกว่านะ เขาน่ะโดนวางยา”
ในใจของเสี่ยวเหยียนเต้นตึกๆ มองเธออย่างอันตราย
“แปลกใช่ไหมล่ะ คิดไม่ถึงล่ะสิ? แต่ว่า…..พวกเธอไม่ใช่สามีภรรยากันหรอกเหรอ? เขาโดนวางยา เห็นๆอยู่ว่าสามารถให้น้องช่วยแก้ให้ได้ แต่กลับไม่ได้บอกน้องเลย เห็นว่าน้องวิ่งขึ้นวิ่งลง เหนื่อยหรือเปล่าจ๊ะ?”
“……..”
ก่อนหน้านี้เสี่ยวเหยียนยังคงสงสัยนิดหน่อย ตอนนี้หลินชิ่นเอ๋อพูดออกมาเสียจนเข้าใจแล้ว ต่อให้เธอเป็นคนโง่แต่ก็เข้าใจอะไรหมดทุกอย่างแล้ว มิน่าล่ะตอนที่อยู่ข้างล่างเขาถึงได้ดูแปลกๆไป จับมือของเธอไว้ถึงได้ร้อนมากอยู่ตลอดๆ ร้อนแบบที่ผิดปกติ
แต่ว่าในตอนนั้นเสี่ยวเหยียนไม่ได้คิดอะไรมาก ดูท่าทางของเขาก็ไม่ได้แปลกไปจากเดิม นึกว่าก็แค่ไข้ขึ้นเท่านั้น นึกไม่ถึงเลยว่าจะเป็น…….
ในขณะหนึ่ง ภายในใจของเสี่ยวเหยียนก็ไม่มีความมั่นใจ ไม่รู้ว่าจะพูดเรื่องนี้ยังไงดี
“ผิดหวังใช่ไหมล่ะ น้องเรียกเขาว่าสามี แต่ว่าเขานั้นไม่ได้อยากจะแตะต้องน้องน่ะ น้องเสี่ยวเหยียน น้องว่าอย่างนี้นับว่าคิดเข้าข้างตัวเองได้ไหมนะ?”
ที่จริงหลินชิ่นเอ๋อนั้นตั้งใจ เพราะว่าเธอนั้นโดนหานชิงปฏิเสธมา ดังนั้นก็เลยจะต้องมาลงมือกับฝั่งเสี่ยวเหยียน ยังไงซะจุดประสงค์ของตัวเองนั้นไม่บรรลุ อย่างนั้นเธอก็มาเสี้ยมความสัมพันธ์ของทั้งสองคนนี้สักหน่อย ทำให้พวกเธอไม่มีความสุข
คิดถึงจุดนี้ หลินชิ่นเอ๋อก็อดไม่ได้ที่จะยกนิ้วให้กับไหวพริบของตัวเอง
และในตอนที่เธอกำลังคิดว่าจะพูดคำเยาะเย้ยอีกสักสองสามคำ อยู่ๆเสี่ยวเหยียนกลับยิ้มออกมาบางๆ แล้วตอบกลับคำพูดของเธอ
“เพราะฉะนั้น?”
หลินชิ่นเอ๋อชะงัก
“ฉันคิดเข้าข้างตัวเองหรือไม่ เหนื่อยไม่เหนื่อย มันไปเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?”
หลินชิ่นเอ๋อ “……..”
“คุณหนูหลินดูเหมือนว่าคุณจะไม่ได้ใส่ใจในคำพูดก่อนหน้านั้นที่ฉันบอกไปเลยสินะคะ อย่างนั้นฉันก็ฉันจะทำให้คุณสมปรารถนาแล้วกัน อีกแป๊บหนึ่งฉันกลับไปก็จะโทรหาตำรวจ ขออวยพรล่วงหน้าขอให้คุณหนูหลินกับสามีเจอกันโดยราบรื่น”
หลินชิ่นเอ๋อโดยคำพูดนี้ของเธอทำให้โมโหเข้าให้ “แก!”
“ยังมีอีก คุณไม่จำเป็นที่จะต้องมายุแยงความสัมพันธ์ของพวกเราถึงที่นี่ ดูจากการแต่งตัวของคุณคงจะใช้วิธีการอะไรมาแล้วใช่ไหมล่ะ? น่าเสียดายแพ้แล้ว?”
เสี่ยวเหยียนใช้สายตาที่ดูเหมือนจะขบขันแต่ก็ไม่มองไปยังเสื้อผ้าบนตัวของเธอ
หลินชิ่นเอ๋อก้มลงมองชุดของตัวเองครั้งหนึ่ง เพราะว่าคิดอยากจะพนันกับเสี่ยวเหยียน ดังนั้นเสื้อผ้าของเธอก็เลยไม่ทันได้เปลี่ยน
