บทที่ 1251 ผมก็ชอบคุณเหมือนกัน
เสี่ยวเหยียนรวบรวมแรงทั้งหมดกระโจนเข้าไปหา
เธอแค่หมุนตัวทีนึงก็มาถึงบนตัวของหานชิง มือนุ่มนวลได้กอดคอของเขาในเวลาพร้อมกัน
ใบหน้าหล่อเหลาของหานชิงมีความตะลึงงันแว๊บผ่าน ไม่นานก็ขมวดคิ้วขึ้นมา ปฏิกิริยาทางร่างกายได้กุมแขนเรียวเล็กของเสี่ยวเหยียนไว้ และถามด้วยเสียงเย็นชา “คุณจะทำอะไร?”
เสี่ยวเหยียนไม่พูดจา แค่กอดคอเขาไว้และเอาร่างกายเข้าใกล้เขา
ในเมื่อเธอตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้ว ก็จะไม่ถอยในเวลานี้ เพื่อเลี่ยงไม่ให้ตัวเองสูญเสียความกล้าหาญ ดังนั้นเสี่ยวเหยียนกะว่าจะไม่พูดอะไรกับหานชิงเลย มีอะไรกับเขาโดยตรงและไม่อธิบาย!
เธอกอดคอเขาไว้อย่างไม่แคร์ไม่สนอะไร แล้วโน้มตัวไปจูบริมฝีปากบางของเขา
สาวน้อยที่อยู่ตรงหน้าเพิ่งอาบน้ำเสร็จ บนตัวยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆของครีมอาบน้ำ นี่ก็แล้วไป แต่เธอยังไม่ใส่เสื้อผ้าอีก แค่คลุมผ้าเช็ดตัวไว้ผืนนึง สิ่งของอย่างผ้าเช็ดตัวแบบนี้ ตอนที่คุณไม่ไปดึงมันๆยังถือว่าแน่นอยู่ แต่ตอนนี้สาวน้อยบิดตัวไปมาอยู่ที่บนตัวเขา ผ้าเช็ดตัวยังจะแน่นได้ยังไง? ระหว่างที่เคลื่อนไหว ผ้าเช็ดตัวของเธอก็มีแนวโน้มจะหลุดลงมาแล้ว
หานชิงกลัวผ้าเช็ดตัวจะหลุดลงมา ได้แต่ใช้มือข้างนึงประคองเอวของสาวน้อยไว้ มืออีกข้างช่วยเธอคลุมผ้าเช็ดตัวใหม่ให้แน่น แต่สาวน้อยกลับจูบเข้ามาอย่างไม่แคร์ไม่สนเลยด้วยซ้ำ หานชิงได้เพียงหลบไป
พอหลบไปแบบนี้ปุ๊บ เสี่ยวเหยียนก็จูบโดนแค่คางของเขา เธอค่อนข้างไม่พอใจ แต่กลับไม่ได้ท้อแท้เพราะเหตุนี้ กลับกันแต่ยิ่งพยายามไม่ลดละเคลื่อนย้ายจากคางขึ้นไป มือที่คล้องคอของเขาไว้ก็เคลื่อนย้ายลงไปสัมผัสที่หน้าอกของเขา
หานชิงสีหน้าเปลี่ยน จับมือที่ขยับไปมั่วของเธอไว้กะทันหัน
“นี่คุณทำอะไรน่ะ? ?” เขาถามอีกครั้ง เพียงแต่น้ำเสียงของครั้งนี้ไม่ได้เย็นชาแล้ว มีเพียงเสียงร้อนรนใจและเสียงหอบหืด
ดวงตาแวววาวของสาวน้อยกระพริบตาใส่เขาเบาๆ แต่ไม่พูดจาอีกเช่นเคย ผ่านไปครู่นึงเธอก็เข้าใกล้อีกครั้ง หานชิงใช้มือข้างมือควงเอวของเธอไว้ไม่ให้เธอเข้าใกล้ “หยุดโวยวายได้แล้ว”
ขืนโวยวายต่อจะเกิดเรื่องจริงๆแล้ว
เขาควบคุมได้ลำบากขนาดนี้ ก็เพื่อไม่ทำอะไรเธอในยามวิกาล
คิดไม่ถึงว่าเธอจะวิ่งมาหาเอง ทำให้เขา………..จนปัญญาจริงๆ
เสี่ยวเหยียนดิ้นรนไปด้านหน้า แต่ว่ามือของหานชิงจับเธอไว้เหมือนกุญแจโซ่ ทำให้เธอไปด้านหน้าไม่ได้ เสี่ยวเหยียนเบ้าตาแดงก่ำ พูดอย่างอ่อนแอ “คุณทำเอวฉันเจ็บแล้วค่ะ………..”
หานชิงได้ยินคำพูดแล้วอึ้ง จากนั้นก็ได้เบาแรงของมือลงไม่น้อย
นึกว่าจะช้าไป แต่กลับเร็วกว่าที่คิด สาวน้อยฉวยโอกาสตอนที่เขาลดกำลังโอวเอวเธอไว้ ได้พุ่งไปจูบเขาโดยตรง
นัยน์ตาของหานชิงหด รู้สึกได้ว่าผ้าเช็ดตัวของสาวน้อยเหมือนจะหล่นลงมา เขาขมวดคิ้วไว้อย่างแน่น ช่วยเธอดึงผ้าเช็ดไว้ดีๆ
ส่วนทางฝั่งของเสี่ยวเหยียนได้จูบเขาอย่างราบรื่นแล้ว รู้สึกได้ใจเล็กน้อย ถ้าเป็นปกติเธอก็ตื่นเต้นกับเรื่องผ้าเช็ดตัวของตัวเองอยู่ แต่ตอนนี้เธอจะปล้ำเขานี่ เพราะฉะนั้นเธอก็ขี้เกียจสนใจเรื่องผ้าเช็ดตัวแล้ว!
คิดไม่ถึงว่าหานชิงจะคิดแทนเธอ เพราะฉะนั้นก็ได้ให้เธอเอาเปรียบใหญ่เลย
เสี่ยวเหยียนจูบริมฝีปากของเขาเบาๆ และพูดพึมพำไปด้วย “นี่มันที่ระเบียงเชียวนะ ถ้าคุณไม่กอดฉันไว้แน่นหน่อย ฉันอาจจะถูกคนอื่นเห็นหมดเลยนะ………..”
พอพูดจบ สาวน้อยก็ใช้แรงมุดเข้าไปในอ้อมอกเขา
หานชิง “…….”
เห็นได้ชัดว่าเหงื่อที่ซึมออกมาจากหน้าผากของเขาได้เพิ่มขึ้นกว่าก่อนหน้านี้เยอะเลย หลอดเลือดดำเพิ่มขึ้นหลายเส้น เขากอดสาวน้อยในอ้อมกอดไว้แน่น จากนั้นก็หันหลังเอาสาวน้อยซ่อนไว้ในอ้อมอกของตัวเอง ส่วนแผ่นหลังที่กว้างใหญ่ของเขาได้หันหลังให้กับด้านนอก
ทีนี้ก็ได้ซ่อนเธอไว้มิดชิดแล้ว
เสี่ยวเหยียนเป็นฝ่ายจูบหูของเขา จากนั้นกระซิบข้างหูเขาคำนึง และเป่าลมไปด้วย
เพราะนั่งอยู่บนตักเขา ดังนั้นเสี่ยวเหยียนรู้สึกได้ถึงสภาพร่างกายของเขาเป็นอย่างดี
ความเซอร์ไพรส์ในแววตาเธอซ่อนไว้ไม่อยู่เลยด้วยซ้ำ เธอเม้มปากและแอบยิ้มขึ้นมา
หานชิงหายใจหอบหืดขึ้นเยอะ
“รู้ว่าที่นี่คือระเบียง ยังกำเริบเสิบสานขนาดนี้อีก?”
เขาจับคางเธอไว้ บังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมา แววตาลุ่มลึก เหมือนดั่งค่ำคืนที่มืดมนและอ้างว้าง
เสี่ยวเหยียนทำปากจู๋ และทำตัวหน้าด้านเข้าไว้ “ฉันก็กำเริบเสิบสานอย่างนี้แหละ คุณจะทำไม?”
“คิดดีแล้วเหรอ? อยู่สถานที่แบบนี้ ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ คุณจะไม่เสียใจใช่มั้ย?”
เสี่ยวเหยียนส่ายหน้าสุดฤทธิ์ กลัวว่าเขาจะไม่เชื่ออย่างงั้นแหละ เธอได้ชูมือขึ้นมาสาบาน “ฉันไม่เสียใจค่ะ ถ้าฉันพูดโกหกแค่คำเดียว ก็ให้ฉัน………..อือ………..”
หานชิงโน้มตัวจูบริมฝีปากของเธอไว้
ฟ้าดินไร้เสียง
หนึ่งวินาที สองวินาที………..
หลังจากผ่านไปหนึ่งนาที มือของเสี่ยวเหยียนแอบไต่ไปที่แผ่นหลังของหานชิง ส่วนเธอก็ถูกอุ้มขึ้นมาทั้งคน ถูกอุ้มเข้าไปในห้องนอนและวางอยู่บนผ้าห่มที่นุ่มนวล
ตึก——
ไฟถูกปิดหมด รอบๆเข้าสู่ความมืดมน
เสี่ยวเหยียนรู้สึกได้ว่าลมหายใจของผู้ชายร้อนผ่าวมาก เขากระหืดกระหอบถามเธอ
“โอกาสครั้งสุดท้าย ตอนนี้เสียใจยังทันนะ………..”
เสี่ยวเหยียนกัดริมฝีปากล่างไว้ เงียบไปสักพักถึงเปิดปากพูดอย่างช้าๆ “ฉันชอบคุณ ชอบคุณมากๆๆๆๆ………..ชอบถึงขั้นชาตินี้นอกจากคุณจะไม่สามารถชอบใครได้อีก ฉันไม่สนว่าคุณจะคิดยังไง แต่ฉันรู้ว่าฉันไม่เสียใจค่ะ”
ถ้าไม่นอนกับคุณ ฉันถึงมีความเป็นไปได้ว่าจะเสียใจ
คำพูดนี้ เสี่ยวเหยียนเก็บไว้พูดในใจ
เธอใจกล้าส่วนใจกล้า แต่คำพูดที่อาจหาญเปิดเผยขนาดนั้นก็ไม่กล้าพูดออกมาตรงๆในเวลานี้
“เด็กโง่………..”ในความมืดมน ประสาทรับรู้ล้วนเปลี่ยนมาชัดเจนมากยิ่งขึ้น หานชิงลูบจับแก้มของเธอเบาๆ จูบที่หน้าผากเธอเบาๆทีนึง จากนั้นได้โน้มตัวกระซิบที่ข้างหูเธอ และพูดด้วยเสียงแหบแห้ง “ผมก็ชอบคุณเหมือนกัน………..”
ห๊ะ?
เสี่ยวเหยียนไหวตัวไม่ทันว่าฝ่ายตรงข้ามพูดอะไรไป ริมฝีปากก็ถูกจูบอย่างแรงแล้ว จากนั้นเธอก็ไม่มีโอกาสว่างที่จะมาคิดแล้ว เพราะหานชิงไม่คิดจะสะกดตัวเองอีกต่อไปแล้ว
ไม่นาน ที่นี่ก็กลายเป็นสนามหลักของหานชิง ส่วนเธอก็มีแต่ทนรับอย่างเดียว
ศึกนี้ เสี่ยวเหยียนสามารถบอกได้ว่าสูญเสียความสามารถในการคิดไปหมดแล้ว แม้กระทั่ง………..แรงในการเคลื่อนไหว
………..
ก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ตอนที่ฟ้องฟ้าเริ่มสว่าง หานชิงอุ้มสาวน้อยที่เหนื่อยจนใกล้จะสลบไปแช่อ่างจากุชชี่ที่ห้องน้ำ
เสียงของเสี่ยวเหยียนแหบหมดแล้ว แต่แช่น้ำร้อนได้ขจัดความเหนื่อยล้าของเธอไปไม่น้อยเลย
เธอลืมตาขึ้น ขนตาสั่นคลอนเบาๆ มองหานชิงที่ใกล้แค่เอื้อม ใบหน้าอดแดงก่ำไม่ได้
เธอสำเร็จแล้ว………..จริงๆซะด้วย………..
นาทีนี้สิ่งที่ภาคภูมิใจที่สุด ก็คือ………..ในที่สุดเธอก็ได้มีอะไรกับเทพบุตรของตัวเองแล้ว! !
เสี่ยวเหยียนกรี๊ดอยู่ในใจ แต่เธอก็เหนื่อยจนแทบแย่จริงๆ ไม่นานก็หลับตาลง สุดท้ายกลับไปที่เตียงยังไงก็ยังไม่รู้เลย
รู้เพียงแต่พอตื่นขึ้นมาในวันที่สอง ก็บ่ายโมงกว่าแล้ว
และเธอก็หิวข้าวสุดๆ ขาทั้งสองข้างสั่นคลอน ไม่มีเรี่ยวแรงเลยด้วยซ้ำ
เสี่ยวเหยียนมองฝ้าเพดานแล้วครุ่นคิดไปหนึ่งนาที จากนั้นก็ได้หยิบมือถือมาส่งข้อความให้หานมู่จื่อ
หานมู่จื่อกำลังเล่นกับเสี่ยวโต้วหยาอยู่ จู่ๆเห็นข้อความที่เสี่ยวเหยียนส่งมา
“ฮึ่มๆๆ………..”
เธอมองข้อความที่เสี่ยวเหยียนส่งมาอย่างหน้าแดงก่ำ ยัยบ๊องคนนี้นี่………..ทำไมเรื่องอะไรก็ต้องเล่าให้เธอหมดด้วยนะ?
