บทที่ 1279 ท่านเลือกมาได้แค่เพียงคนเดียว!
ผู้หญิงคนนึงกำลังถามชายคนนึง
“ตกลงท่านรักฉันหรือหล่อน? ระหว่างฉันกับหล่อน ท่านเลือกมาได้แค่เพียงคนเดียว!”
“ที่รัก คุณเชื่อผมนะ คนที่ผมชอบแต่ไหนแต่ไรมาก็มีเพียงแค่คุณคนเดียว ไม่เคยมีเธอ”
หรือไม่ก็เป็นอย่างนี้
“นังแพศยา วันนี้ฉันจะทำให้แกได้รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ควรทำ อะไรคือสมบัติผู้ดี”
ไม่ใช่ละครน้ำเน่าแนวชู้สาว แต่เป็นละครแนวจักรๆวงศ์ๆหลากหลายเรื่อง ครั้งแล้วครั้งเล่า ตอนแรกที่เซียวซู่ได้ยินก็แปลกใจ จนในภายหลังก็ได้พบว่าในวงการโทรทัศน์นี่มันน่าอัศจรรย์เสียจริง นึกไม่ถึงว่าจะมีพล็อตเรื่องอย่างนี้อยู่ได้
แต่พล็อตเรื่องอย่างนี้ นึกไม่ถึงว่าจะมีคนดูมากขนาดนี้
เขาไม่เข้าใจคนพวกนี้เลยจริงๆ
อย่างเช่นเจียงเสี่ยวไป๋ที่ถึงกับทำตัวเองร้องไห้ออกมาได้ มีบางครั้งในตอนที่เซียวซู่กลับมาก็เห็นเจียงเสี่ยวไป๋กอดหมอน ตรงหน้าก็มีกระดาษทิชชู่โยนกองเอาไว้ เธอร้องไห้จนตาบวมออกมา
เซี่ยวซู่ก็ยังคิดว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น พอถามไปแล้วเจียงเสี่ยวไป๋ก็ชี้ไปยังนางเอกที่แท้งคนนั้นในทีวีพร้อมพูดออกมาว่า “คุณดูสิเธอน่าสงสารมากเลย แต่ไหนแต่ไรมาฉันไม่เคยเห็นนางเอกที่น่าสงสารขนาดนี้มาก่อนเลย ฮือๆๆ…”
เซียวซู่ “…”
เป็นเขาผิดไปแล้ว เขาไม่น่าถามมากไปเลย
ครั้งนี้เขาผลักประตูเปิดเข้าไป ในขณะเดียวกันก็ได้กลิ่นอาหารหอมออกมา และยังได้ยินเจียงเสี่ยวไป๋พูดไปด่าไปอยู่ตรงนั้นอีก “อ้าก ยัยนางร้ายน่าตาย นึกไม่ถึงว่าจะเลวขนาดนี้ เอามีดให้ฉัน ให้ฉันจัดการหล่อนซะ!”
เซียวซู่ “…”
อินเอาเสียจริง
เขาปิดประตูลง เปลี่ยนรองเท้าเข้าห้องไปด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ในตอนที่เดินเข้าห้องไปนั้น จู่ๆฝีเท้าของเซี่ยวซู่ก็ชะงักไป เจียงเสี่ยวไป๋ได้ยินเสียงฝีเท้า พลางพูดออกมา “คุณกลับมาแล้ว”
“อืม” เซียวซู่ตอบออกไป แล้วก็ได้นึกถึงคำพูดนั้นของพนักงานสาวที่บริษัทเมื่อสักครู่
ที่แท้พวกเธอก็คิดว่ามีคนทำอาหารให้คือแต่งงานแล้วงั้นหรอ? ถ้าให้พวกเธอมาเห็นว่าภาพสถานการณ์ตอนที่ตนอยู่บ้านเป็นอย่างนี้ อย่างนั้นแล้วเขาก็กลัวเพียงแค่ว่า…
เซียวซู่เดินเข้าไป พบว่าเธอกำลังดูละครจักรๆวงศ์ๆอยู่ จากคำพูดของเจียงเสี่ยวไป๋ นั่นคือละครที่ดังมากในช่วงนี้
“กับข้าวฉันทำเสร็จแล้ว แต่ตอนนี้ใกล้จบแล้ว เดี๋ยวฉันดูจบแล้วค่อยยกออกมา หรือไม่คุณก็ไปจัดการเองก็ได้
เซียวซู่ไม่พูดอะไรมากมายกับเธอตามปกติ ถกแขนเสื้อขึ้นเดินเข้าไปในห้องครัว
ผ่านไปได้สักพัก เขายกเอาของออกมา รอจนเจียงเสี่ยวไป๋ดูละครจบ ก็ปิดทีวีไป พบว่าเซียวซู่ได้จัดแจงอาหารเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เธอเดินเข้าไปพลางเอ่ยเย้า “คุณนี่ช่างมีเซ้นส์สุดๆ ไม่เหมือนคนที่มีความคิดผู้ชายเป็นใหญ่จำพวกนั้นเลย”
พูดจบ ก็เตรียมจะนั่งลง แต่ใครจะรู้ล่ะว่าเซียวซู่จะพูดเสียงเย็นออกมา “ไม่ล้างมือ?”
เจียงเสี่ยวไป๋จึงได้สติกลับมา “ลืมไปเลย ฉันจะไปล้างเดี๋ยวนี้”
จากนั้นก็หันไปล้างมือในห้องน้ำ ในตอนที่ล้างมือภายในใจก็คิดอยู่ว่า นึกไม่ถึงว่าจะมีวันที่วันพระไม่ได้มีหนเดียวจริงๆ เมื่อก่อนเธอบอกให้เขาล้างมือ แต่ตอนนี้เขามาบอกให้เธอล้างมือแทน
เจียงเสี่ยวไป๋ตบปากตัวเอง เช็ดมือสะอาดแล้วออกไป
ทั้งสองคนนั่งกินข้าวตรงกันข้ามกัน
ความจริงแล้วในตอนแรก จะบอกว่าไม่อึดอัดนั่นมันก็ดูปากแข็งไป อันที่จริงชายหญิงแปลกหน้าสองคนนั่งกินข้าวด้วยกันเดิมทีก็เป็นเรื่องที่น่าอึดอัดสุดๆอยู่แล้ว แต่เจียงเสี่ยวไป๋ก็ได้รับมือมันได้อย่างหน้าด้านๆ
วันเวลาผ่านไป เธอก็เคยชินกับมันเสียแล้ว
แต่ช่วงนี้ทุกครั้งที่แม่โทรเข้ามา ทุกครั้งเจียงเสี่ยวไป๋ก็รับมือได้ บอกว่าตัวเองอยู่บ้านแฟนบลาบลาๆ แม่หรี่ตาลงอย่างจับผิด จากนั้นก็ถูกเธอพูดหลอกลวงออกไป
แต่อีกไม่กี่วันก็เป็นวันครบรอบ70ปีของคุณย่าที่บ้าน เช้าวันนี้แม่ของเธอเพิ่งจะโทรหาเธอ ให้เธอพาแฟนหนุ่มไปร่วมงานวันเกิดด้วยกัน
ความจริงแล้วเจียงเสี่ยวไป๋ไม่ได้สนใจคุณย่าขี้ลำเอียงคนนั้นของเธอเลย ยิ่งทำให้ไม่อยากไปร่วมงานวันเกิดของท่าน อีกทั้งเรื่องที่ย่าคนนั้นของเธอขี้ลำเอียงก็เรื่องนึงแล้ว ยังมีเรื่องที่ให้ความสำคัญกับผู้ชายมากกว่าผู้หญิงด้วยอีก เพราะว่าที่บ้านพวกเธอมีเธอเป็นลูกสาวคนเดียว ดังนั้นแล้วคุณย่าคนนี้ก็เลยไม่พอใจแม่ของเธอมาโดยตลอด ถึงขนาดที่บอกว่าแม่ของเธอเกิดลูกชายไม่ได้ มีบางครั้งก็ยังฉีกหน้าแม่ของเธอต่อหน้าเธอด้วยซ้ำ
แต่แม่ของเธอเองก็ไม่ใช่คนที่จะรังแกได้ง่ายๆ ตอกกลับไปไม่ยั้ง
ทุกครั้งถึงแม้ว่าจะเถียงกลับไป แต่ก็รู้สึกที่ไม่สบอารมณ์เลยจริงๆ
ดังนั้นแล้วความรู้สึกส่วนตัวของเจียงเสี่ยวไป๋ก็คือไม่อยากเข้าร่วมงานวันเกิดครบรอบ70ปีของคุณย่าท่านนั้นเลย แต่คุณแม่เจียงบอกให้เธอต้องไปให้ได้ บอกว่าเดิมทีแล้วคุณย่าไม่พอใจเธอมากอยู่แล้ว ถ้าแม้แต่งานวันเกิดก็ยังไม่ไปอีก อย่างนั้นแล้วจะต้องถูกด่าตามหลังอีกแน่
เจียงเสี่ยวไป๋จนใจ ทำได้เพียงตอบรับออกไป
สุดท้ายคุณแม่เจียงก็ยังบอกว่าตอนที่ไปก็ให้พาแฟนเธอไปด้วย
ความจริงตัวเจียงเสี่ยวไป๋ก็ไม่อะไร จะไปก็ไป ถ้าเซียวซู่เป็นแฟนเธอจริงๆ เธอสามารถพาไปดูให้ชัดว่าคุณย่าคนนี้ของตนมีหน้าตาเป็นยังไง
แต่ปัญหาก็คือตอนนี้ทั้งสองคนเป็นแฟนหลอกๆกัน ให้เขาไปงานเลี้ยงกับตน จะต้องถูกแห่ขอเงินกันทั่วสารทิศแน่ ไม่แน่ว่าถึงตอนนั้นแล้วก็คงจะต้องมีคนเข้ามาราวีกันแน่
คิดๆดูแล้ว ก็รำคาญขึ้นมา
“ไม่กินข้าว กำลังคิดอะไรอยู่?”
ทันใดนั้นเองก็ได้ยินคำถามของเซียวซู่ดังขึ้นมา เจียงเสี่ยวไป๋ได้สติกลับมา ก็ได้พบว่าเพราะเมื่อกี้นี้เธอกำลังคิดเรื่องบางอย่างอยู่ ก็เลยเอาแต่เหม่ออยู่อย่างนั้น
ตอนนี้เซียวซู่ก็จ้องมองตนไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น เธอทำได้เพียงเอ่ยพูดอธิบายออกไปอย่างเก้อเขิน “ไม่มีอะไร ก็แค่กำลังคิดเรื่องวันครบรอบ70ปีของคุณย่าฉันน่ะ”
“ครบรอบ70ปี?”
เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้าออกมาเล็กน้อย ลูกตากลอกไปมา ทันใดนั้นเองก็มองเซียวซู่ที่นั่งอยู่ตรงหน้าเธอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เอ่ยถามยิ้มๆออกมา “ในวันครบรอบ70ปีของคุณย่าฉันมีของอร่อยๆเยอะแยะเลยนะ ไม่รู้ว่าคุณจะ…”
“ไม่” เซียวซู่ไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย ปฏิเสธเธอออกมาตามตรง
ถึงแม้ว่าจะอยู่ในระหว่างการคาดหวัง แต่เจียงเสี่ยวไป๋ไม่คิดว่าเขาจะปฏิเสธออกมาได้อย่างรวดเร็วแม่นยำได้ขนาดนี้ ภายในใจรู้สึกว่างเปล่าขึ้นมา แต่เธอก็ยังเอ่ยพูดยิ้มๆออกมา “คุณนี่มันไม่เห็นแก่หน้าฉันสักนิดเลยนะ ปฏิเสธอ้อมๆหน่อยไม่ได้เลยหรือไง? อย่างเช่นว่าคุณต้องทำงาน วันนั้นต้องเข้าประชุม ก็เลยไปกับฉันไม่ได้ไง”
ได้ยินอย่างนั้นแล้ว เซียวซู่ขมวดคิ้วมองเธอไปแวบนึง สีหน้าที่ปรากฏบนใบหน้านั้นได้เขียนเอาไว้อย่างชัดเจน ว่าจำเป็นต้องน่ารำคาญขนาดนี้มั้ย?
“อย่างที่คิดจริงๆผู้ชายตรงๆ ไม่รู้จักเป็นห่วงเป็นใยจิตใจอันบอบบางของผู้หญิงเลยสักนิด”
“บอบบาง?” เซียวซู่เม้มริมฝีปากออกมาเล็กน้อย จากนั้นก็เอ่ยปากพูดออกมา “เธอ?”
“พอๆ” เจียงเสี่ยวไป๋โบกมือไปอย่างไม่แคร์ “งั้นวันนั้นฉันไปเองก็ได้ เรื่องอื่นคุณก็ไม่ต้องพูดแล้ว กินข้าวไป”
ช่วงงานวันเกิดก็ได้ใกล้เข้ามาแล้ว เหลืออีกสามวันถัดจากนี้
ในช่วงเช้าตรู่เจียงเสี่ยวไป๋ก็ได้ส่งข้อความไปหาเซียวซู่ บอกว่าวันนี้ทั้งวันคงไม่มีเวลาไปทำอาหารให้เขา ก็เลยบอกไปว่าวันนี้ให้เขาเป็นคนจัดการเอง
เซียวซู่มองข้อความนี้ไปอย่างเหม่อลอยอยู่นาน จากนั้นก็ได้ตอบกลับไป “จะไปร่วมงานวันเกิดย่าของเธอแล้ว?” เจียงเสี่ยวไป๋ตอบอืมกลับไปคำเดียว
เซียวซู่ย้อนกลับไปคิดถึงวันนั้นที่เจียงเสี่ยวไป๋พูดชักชวนตนออกมาด้วยใบหน้าที่น่าขันนั้น เห็นท่าทางของเธอมีความสุขสุดๆ ก็คงไม่มีปัญหาอะไรสินะ
แต่ก็ได้เผลอไปจนได้ นึกไม่ถึงว่าเขาจะถามมันออกไปอีก
“เธอคนเดียวโอเคใช่มั้ย?”
หลังจากส่งไปแล้ว เซียวซู่ก็คิดว่าตนจุ้นจ้านไปแล้ว แต่เจียงเสี่ยวไป๋กลับตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว
“ไม่มีปัญหา อาหารวันนี้คุณจัดการเองนะ”
