บทที่ 1280 รู้สึกถึงอันตราย
หลังจากที่เจียงเสี่ยวไป๋ส่งข้อความนี้ไปแล้ว ก็วางโทรศัพท์ลงไปแต่งหน้าตัวเองต่อ
เดิมทีเธอก็คิดจะแต่งตัวตามปกติไปงานเลี้ยง แต่พอเช้าตรู่ตู้เซียวหยู่ก็มา จ้องมองเธอ บอกว่าวันนี้จะต้องให้เธอแต่งหน้าไปเข้าร่วมงานอะไรทำนองนั้น
ลูกๆของคนอื่นต่างก็มากันเป็นคู่กัน ดูดียังไงแต่งตัวยังไง จะต้องให้เจียงเสี่ยวไป๋ทำอย่างนั้นด้วย
เจียงเสี่ยวไป๋ไม่อาจห้ามปรามคุณแม่เจียงได้ ทำได้เพียงตอบรับไปอย่างจนใจ จากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้า
“นี่มันก็ประมาณนึงแล้ว จริงสิ แฟนแกล่ะ? จำเอาไว้นะว่าวันนี้ต้องเรียกเขามานะ”
เจียงเสี่ยวไป๋คิดไปแล้ว กระแอมออกมาเบาๆ “รู้แล้ว เขาไปจัดการธุระนิดหน่อยน่ะ จะไปช่วงเย็นๆ พวกเราไปกันก่อนเถอะ”
ได้ยินอย่างนั้นแล้ว ตู้เซียวหยู่ย่นคิ้วสวยออกมา “เขาไม่มารับแกไปด้วยกัน?”
“ใช่ เขามีธุระต้องไปทำก่อน พวกเราไปกันก่อนเถอะแม่”
คุณแม่เจียงกลับยืนมองเธออยู่ตรงที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน
“แม่ แม่ไม่เชื่อฉันหรอ? ฉันบอกว่าเขาจะไปก็จะไปสิ วางใจเสียเถอะ”
เจียงเสี่ยวไป๋ลากคุณแม่เจียงออกไปข้างนอก จากนั้นทั้งสองคนก็ขึ้นรถกันไป พอขึ้นรถไปแล้วคุณแม่เจียงก็อดไม่ได้ที่จะพูดบ่นเรื่อยเปื่อยขึ้นมา
“เรื่องอะไรที่มันสำคัญขนาดนั้น พวกแกนัดกันแล้วเขายังไม่มาอีก?”
“แม่…”
“เสี่ยวไป๋ แกไม่อยากดูตัว แต่อยากหาแฟนเองแม่ก็ไม่ขัดแก แต่แกย้ายข้าวของที่บ้านจนกลายมาเป็นอย่างนี้ ของก็ย้ายไปหมดแล้ว แล้วบ้านของผู้ชายเขาไม่มีของพวกนี้หรอ? หรือว่าเขาจะจนมากเลยงั้นหรอ?”
เจียงเสี่ยวไป๋ “…แม่กำลังคิดไร้สาระอะไรกัน?”
แต่เจียงเสี่ยวไป๋นั้นไม่รู้ว่าเซียวซู่จนจริงๆหรือเปล่า อีกทั้งเขามีเงินหรือเปล่าสำหรับเธอแล้วไม่ใช่เรื่องที่จะต้องไปสนใจเลยนี่ เธอเจียงเสี่ยวไป๋ไม่ใช่ผู้หญิงเห็นแก่เงินจำพวกนั้นเสียหน่อย
ตัวเธอเองก็มีเงิน ขนมปังเธอก็สามารถหาเงินเองได้ ดังนั้นแล้วผู้ชายมีเงินหรือไม่สำหรับเธอแล้วมันไม่สำคัญเลย
สิ่งสำคัญเลยก็คือบุคลิกภาพของผู้ชายที่มีเสน่ห์ องอาจ มีคุณภาพแล้วยังไง
ตู้เซียวหยู่มองลูกสาวของตนไปอย่างเอาจริงเอาจัง ใบหน้าสวยที่สืบทอดจากเธอมาอย่างดี ปกติแล้วถึงแม้ว่าจะไม่แต่งอะไรใบหน้านั้นก็งดงามอยู่แล้ว ตอนนี้ก็แต่งหน้าง่ายๆไป สวมเดรสสั้นไปสักตัวนึง ก็ยิ่งดึงดูดสายตามากขึ้นแล้ว
ตามหลักแล้ว ใบหน้าสวยนี้ก็คงสามารถหาผู้ชายดีๆได้
แต่ตัวเจียงเสี่ยวไป๋เองก็มีปัญญาหาเงินเอง บวกกับที่เธอไม่มีกะจิตกะใจไปสนใจเรื่องอื่น ดังนั้นแล้วจนถึงตอนนี้เธอก็เลยเป็นโสดมาตลอด
ส่วนตู้เซียวหยู่ ก็ไม่ใช่คนที่ขายลูกสาวกิน
ถ้าเซียวซู่คนนั้นเป็นคนจนจริงๆ และเสี่ยวไป๋ชอบเขาจริงๆ อย่างนั้นแล้วเธอก็จะสนับสนุนพวกเขา
คิดมาจนถึงตรงนี้แล้ว ตู้เซียวหยู่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
ระเบียบการของงานครบรอบ70ปีในครั้งนี้เป็นอย่างนี้ แต่เดิมวางแผนที่จะจัดงานที่บ้านตระกูลเจียง แต่ในภายหลังลูกชายคนโตของตระกูลเจียงได้เสนอให้ไปจัดกันที่โรงแรม เพราะว่าที่ผ่านมาได้จัดที่บ้านตระกูลเจียงมาตลอด ครั้งนี้ก็เลยอยากได้อะไรใหม่ๆ
ก็เลยจึงไปจัดกันที่โรงแรม
ลูกชายสามคนของตระกูลเจียง พ่อของเจียงเสี่ยวไป๋อยู่ในลำดับที่สาม พี่คนโตแต่งงานมาสามปีแต่ก็ยังไม่มีทายาท หลังจากที่เลิกรากันก็แต่งงานใหม่ มีลูกชายสามคน บวกกับที่ในภายหลังพี่คนโตของตระกูลเจียงประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน เปิดบริษัทเล็กๆของตัวเองด้วยแล้ว ก็เลยเป็นที่ชื่นชอบของผู้เฒ่าตระกูลเจียงเป็นพิเศษ
ส่วนพี่คนรองถึงแม้ว่าจะไม่ได้ประสบความสำเร็จอย่างพี่คนโตขนาดนั้น แต่ได้เกิดลูกชายหนึ่งคนลูกสาวหนึ่งคน ผู้เฒ่าจึงไม่มีความคิดเห็นอะไรกับพวกเขาไปโดยปริยาย
มีเพียงแค่เจียงเหย็นเคอพ่อของเจียงเสี่ยวไป๋ผู้นี้ ที่ได้ให้กำเนิดลูกสาวเพียงคนเดียวอย่างเสี่ยวไป๋
หลังจากนั้นทั้งสองคนยืนกรานที่จะไม่ตั้งท้องลูกคนที่สองอีก
เพราะว่าความคิดของพ่อเจียงคุณแม่เจียงอยู่ในอีกรูปแบบหนึ่ง พวกเขาคิดว่าถ้าตนคลอดไปมากกว่านี้ กลัวว่ามันจะไม่ยุติธรรมกับลูก มีเพียงแค่เสี่ยวไป๋คนเดียว เลี้ยงเธอให้เติบโตอย่างดี มันก็ไม่นับว่าจะน่าเสียใจต่อการทำหน้าที่พ่อ
แต่ผู้เฒ่าตระกูลเจียงไม่ชอบยังไงล่ะ ท่านคิดว่าเจียงเหย็นเคอโง่ ร้ายดียังไงก็ให้คลอดลูกชายมาสักคนสิ นึกไม่ถึงจะมาคลอดลูกสาวเพียงแค่คนเดียวอย่างนี้
บวกกับที่เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ใช่คนจำพวกพูดประจบประแจงอะไรนั่น นานเข้าผู้เฒ่าตระกูลเจียงก็ยิ่งขัดหูขัดตาเธอ ไม่ว่าเจียงเสี่ยวไป๋จะทำอะไรพูดอะไรผู้เฒ่าตระกูลเจียงก็มักจะคิดว่าเจ้าเด็กคนนี้มีปัญหาอยู่ตลอด
เจียงเสี่ยวไป๋เองก็เลยไม่ชอบคุณย่าคนนี้
ในตอนที่ท่านร่ายยาวว่าจะต้องมีลูกชายสักคนให้ได้ เธออยากตอกกลับไปสุดๆ
ตระกูลคุณมีคนอยากมาสืบทอดด้วยหรือเปล่า? จะต้องมีลูกชาย นี่มันก็สมัยใหม่แล้ว ผู้หญิงก็ไม่ได้อ่อนแอไปกว่าผู้ชายหรอกนะ!
โชคดีที่ตัวเธอเองเป็นผู้หญิง ดับความทะเยอทะยานของตัวผู้หญิงเอง เพิ่มพูนความน่าเกรงขามของผู้ชาย
ในตอนที่ถึงโรงแรม ตู้เซียวหยู่หยิบกระจกบานเล็กๆขึ้นมาเก็บรายละเอียดหน้าที่แต่งของตัวเองอีกครั้ง หลังจากที่ยืนยันแล้วว่าไม่มีอะไรผิดเพี้ยนไป ก็ได้หลุดเสียงพูดออกมา “เสี่ยวไป๋ รีบดูสิว่าหน้าที่แต่งของแกมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ไม่มีปัญหาพวกเราก็ลงจากรถกันเถอะ”
หลังจากที่เรียกก็ไม่ได้มีการตอบกลับมา ตู้เซียวหยู่ก็สงสัยขึ้นมา “เสี่ยวไป๋?”
จากนั้นเธอก็หันหน้ากลับไป ก็เห็นเจียงเสี่ยวไป๋เอนตัวนอนอยู่บนที่นั่ง ตู้เซียวหยู่นิ่งตะลึงออกมาก่อน จากนั้นก็ตวาดออกมาทันที “เจียงเสี่ยวไป๋!!!”
เจียงเสี่ยวไป๋ยังอยู่ในห้วงความฝัน จู่ๆก็ถูกคุณแม่เจียงตวาดออกมาอย่างนี้ จึงสะดุ้งตื่นขึ้นมา
“เป็นอะไรไป?”
เจียงเสี่ยวไป๋ยกมือขึ้นคิดอยากจะขยี้ตาไปอย่างไม่รู้ตัว แต่ผลสุดท้ายในตอนที่ยกมือขึ้นมาเพียงครึ่งก็ได้ถูกคุณแม่เจียงจับเอาไว้
“แกคิดจะทำอะไร? อย่าลืมว่าตอนที่แกออกจากบ้านมาเมื่อเช้าว่าได้ปัดมาสคารากับอายไลน์เนอร์มานะ!”
เจียงเสี่ยวไป๋ชะงักไป จากนั้นก็ค่อยๆเก็บมือกลับไปทันที ในที่สุดก็นึกออกได้ว่าวันนี้ต้องทำเรื่องอะไร เธอมองไปด้านนอก ก็ได้พบว่าพวกเธอได้มาถึงจุดหมายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“หา เร็วขนาดนี้มาถึงแล้วหรอ? รู้สึกเหมือนกับว่าฉันเพิ่งนอนไปแป๊บเดียวเอง…” หลังจากที่เจียงเสี่ยวไป๋กู่ร้องออกมา ทันใดนั้นเองก็ถูกตู้เซียวหยู่ตีแขนไปอย่างแรง
“ตื่นเต็มตาแล้วหรือยัง? คนอื่นเขาแข่งกันสวยกัน แต่แกนี่มันน่านัก แต่งหน้าทำผมมาอย่างดีแต่กลับมานอนกรนเสียงดังอยู่บนรถ แล้วก็รีบดูเสียสิว่าแกน้ำลายไหลด้วยหรือเปล่า!”
เจียงเสี่ยวไป๋รับกระจกมาดู แตะลงไปบนขอบปากของตัวเอง “ยังดีอยู่เลย สะอาดมาก ฉันไม่ได้นอนน้ำลายไหล”
หน้าที่แต่งก็ไม่เลอะ เพอร์เฟค!
“รีบเติมปากซะ แล้วพวกเราก็เตรียมเข้างานกัน เดิมทีคุณย่าของแกก็ไม่พอใจแม่ของเราอยู่แล้ว ถ้าอีกเดี๋ยวหน้าที่แต่งของแกมีอะไรขึ้นมา ท่านจะต้องเกลียดพวกเรามากกว่าเดิมอีกแน่ วันนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิด อย่าให้เกิดปัญหาได้ล่ะ”
“ค่ะๆ” เจียงเสี่ยวไป๋รับกระจกแต่งหน้ามา ส่องกระจกเติมลิปให้ตัวเองไปพลาง เอ่ยออกมาอย่างไม่ใส่ใจไปพลาง “ความจริงฉันก็คิดอยู่ตลอดว่าคุณย่าเกลียดแม่ของเรา ถึงแม้ว่าพวกเราจะทำอะไรมากกว่านี้ ท่านก็ยังคงไม่ชอบพวกเราอยู่ดีนั่นแหละ”
“หึ” คุณแม่เจียงทอดถอนหายใจออกมา “ที่แกพูดมาก็ไม่ผิด แต่ภายนอกก็ยังต้องให้ท่านยอมรับให้ได้ จะว่ายังไงก็เป็นแม่ของพ่อแก ถ้าไม่เห็นแก่หน้าพ่อของแก ฉันก็ไม่ได้อยากมาที่อย่างนี้หรอก มาถูกทำให้เสียใจต่างๆนานา จริงสิ แฟนของแกเมื่อไหร่จะมา?”
เอ่ยถึงเซียวซู่ขึ้นมา สีหน้าที่ปรากฏบนใบหน้าของเจียงเสี่ยวไป๋ประหลาดออกไปเล็กน้อย ทำได้แค่เพียงเปลี่ยนหัวข้อบทสนทนาไปอย่างรวดเร็ว “แม่ แม่ดูสิว่ามาสคาราของฉันตรงนี้หลุดไปบ้างหรือเปล่า?”
“อะไร?” คุณแม่เจียงพอได้ยินแล้ว ก็รู้สึกถึงอันตรายขึ้นมาทันที รีบเข้าไปตรวจเช็คเจียงเสี่ยวไป๋อย่างละเอียดทันที
