บทที่ 1377 ดูเหมือนจะเห็นภาพลวงตา
เจียงเสี่ยวไป๋ที่หลบอยู่อีกมุมได้ยินบทสนทนาของคนทั้งคู่
หลังจากนั้นเธอจึงเข้าใจ ว่าที่แท้ก็คือพ่อแม่ของเซียวซู่มานี่เอง
แต่ว่า เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ค่อยเห็นด้วยกับคำพูดของแม่เซียวซู่เท่าไหร่นัก เซียวซู่อัปลักษณ์เหรอ ในความทรงจำของเธอ เซียวซูก็คือพวกที่มีความเป็นผู้ชายมาก โดยเฉพาะแผลเป็นบนใบหน้า ไม่เพียงไม่ได้ทำให้เขากลายเป็นคนอัปลักษณ์ แต่กลับทำให้เขาดูเฉียบคม ไม่ใช่จะหาเรื่องได้ง่ายๆ แต่ว่าให้ความรู้สึกแบบกระฉับกระเฉงทรงพลังมาก
จะอย่างไรก็คือสไตล์แบบที่เจียงเสี่ยวไป๋ชอบ
“คุณก็เลิกตำหนิเขาได้แล้ว นี่ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นบาดแผลในใจเขาก็ได้นะ คุณจะพูดแบบนี้ต่อหน้าเขาไม่ได้”
“ไอ้แก่นี่ ฉันจะตำหนิลูกชายฉันต่อหน้าได้ยังไง นี่ฉันก็แค่บ่นลับหลังเขาแค่ไม่กี่คำ หากไม่ใช่กลัวว่าเขาจะหาเมียไม่ได้ ฉันจะเป็นห่วงขนาดนี้เหรอ เฮ้อ พวกเรามาครั้งนี้ ก็มาเพื่อเรียกเขาไปดูตัว เด็กผู้หญิงหลายคนที่ป้าคุณแนะนำดูไปแล้วก็ไม่เลวนะ ฉันเห็นแล้วล้วนดีมากเลย เขางานยุ่งขนาดนี้ ไม่รู้ว่าหลังจากแต่งงานแล้วจะมีเวลาดูแลครอบครัวบ้างมั้ย ถึงเวลาสนใจเรื่องครอบครัวให้มาก ให้ฉันได้อุ้มหลานเร็วๆ”
“ยังไม่ทันจะได้ดูวันเวลาตกฟากเลยนะ คุณก็เริ่มคิดเพ้อฝันไปถึงอนาคตแล้ว อย่าคิดมาก”
“คิดหน่อยก็ไม่ได้เหรอ”
เจียงเสี่ยวไป๋รวบรวมสติฟังบทสนทนาของทั้งสองคน ไม่รู้เลยว่าสองคนที่อยู่อีกมุมหนึ่งนั้น กลับมองเห็นเจียงเสี่ยวไป๋ที่ถือกระทะยืนอยู่ตรงปากประตูห้องครัวแล้ว
พวกเขาคุยกันตั้งนาน รอบตัวมีแต่ความเงียบ อยู่ๆที่มุมตรงหน้า ก็มีคนตัวเป็นๆยืนอยู่ สองสามีภรรยาต่างก็ตกใจมาก
รวมทั้งเจียงเสี่ยวไป๋ด้วย ก็คิดไม่ถึงว่าจู่ๆพวกเขาจะปรี่เข้ามา เผชิญหน้ากับพวกเขาแบบนี้
ดวงตาทั้งสามคู่สบตากันและกัน
“คุณ เป็นใคร”
เหลียงหย่าเหอแม่ของเซียวซู่มองผู้หญิงตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้า
วันนี้เจียงเสี่ยวไป๋สวนชุดนอนลายการ์ตูนโดราเอมอน แล้วยังมีฮู้ดติดกันด้วย แม้แต่รองเท้าที่ใส่ในบ้านยังเข้าชุดกัน ยืนอยู่ตรงนั้นเหมือนโดราเอมอน
ใบหน้าเล็กๆขาวเนียนสวยใต้หมวกนั้น ภายใต้แสงไฟส่องสว่างดวงตาคู่ที่เดิมนั้นเป็นประกายอยู่แล้วก็ยิ่งเปล่งประกายวิบวับมากขึ้น ริมฝีปากแดงธรรมชาติโดยไม่ต้องแต่งเติม
มองเพียงแวบเดียว เหลียงหย่าเหอก็เอามืออุดปากตนเองด้วยความตื่นเต้นถอยมาด้านหลัง สามีของเธอเซียวหมิงจื้อรีบยื่นมือมาประคองเธอไว้
“ไอ้ แก่ ผู้หญิงสวยๆคนนี้มาจากไหน หรือว่าเป็นแฟนของลูกชายฉัน ทำไมฉันรู้สึกเหมือนเห็นภาพลวงตา”
เซียวซู่จะมีแฟนสวยขนาดนี้ได้เหรอ นี่ต้องไม่ใช่เรื่องจริงแน่นอน
ตอนแรกเจียงเสี่ยวไป๋ยังอึ้งๆตกใจอยู่ คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายกลับชมเธอโดยตรง และยังชมอย่างน่าฟังมากเสียด้วย
ดังนั้นความประทับใจของเจียงเสี่ยวไป๋ต่อเหลียงหย่าเหอจึงดีขึ้นมาทันที เธอหันไปยิ้มหวานกับเหลียงหย่าเหอ：“สวัสดีค่ะคุณน้า สวัสดีค่ะคุณอา พวกคุณมาหาเซียวซู่เหรอคะ”
เสียงของหญิงสาวทั้งหวานและใสเหลียงหย่าเหอได้ยินอย่างชัดเจน ในที่สุดก็แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป
ส่วนเซียวหมิงจื้อก็แปลกใจไม่น้อย เห็นการแต่งตัวของเธอ และยังพักอยู่ด้วยกันกับเซียวซู่ คาดว่าคงจะเป็นแฟนจริงๆไม่ผิดแล้ว
เพียงแต่คิดไม่ถึงว่า เซียวซู่ลูกคนนี้จะแอบมีแฟนเงียบๆโดยไม่มีใครรู้ และยังพักอยู่ด้วยกันแล้ว ก็คือไม่มีข่าวแพร่งพรายออกไปแม้แต่น้อย
“เธอ เป็นแฟนของเซียวซู่จริงเหรอ”
“เอ่อ” เจียงเสี่ยวไป๋คิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้า：“ใช่ค่ะ”
แม้จะเป็นแฟนปลอมๆ แต่เขาก็ช่วยตนเองแล้ว ตนเองก็ควรจะช่วยเขาบ้าง เห็นท่าทางเขาอย่างนั้นคงไม่อยากไปดูตัวแน่ และตอนนี้เธอก็แต่งตัวแบบนี้อยู่ในบ้านของเซียวซู่ หากไม่พูดว่าใช่อย่างนั้นก็ดูจะหลอกลวงไปหน่อย
ดังนั้นเจียงเสี่ยวไป๋จึงยอมรับตรงๆอย่างหน้าชื่นตาบาน
ได้ยินเธอยอมรับ เหลียงหย่าเหอก็ดีใจอย่างมาก “สวรรค์ ในที่สุดลูกชายฉันก็มีแฟนแล้ว และยังเป็นผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ด้วย”
ลูกชายของเธอไม่ได้เก่งกล้าสามารถอะไรมาก หน้าก็ยังมีแผลเป็น ส่วนเจียงเสี่ยวไป๋หน้าตาดีแบบนี้หวานขนาดนี้ ลูกชายเธอคู่ควรเหรอ
“คุณอาคุณน้าคะ เซียวซู่ไปทำงาน พวกคุณนั่งก่อนค่ะ หนูจะหั่นผลไม้ให้พวกคุณทาน”
ตอนที่พูดเจียงเสี่ยวไป๋ชี้มือไปที่ห้องครัว แต่เพราะในมือยังถือกระทะอยู่ ดังนั้นตอนยกมือกระทะจึงติดขึ้นมาด้วย เกือบจะโดนสองสามีภรรยาตระกูลเซียว
เธอรีบเก็บกระทะ ยิ้มพลางเอ่ยอย่างเขินๆว่า：“ขอโทษนะคะ เมื่อกี้หนูกำลังจะล้างกระทะ”
“ไม่เป็นไรๆ จะปล่อยให้หนูไปหั่นผลไม้ได้ยังไงกัน ให้ฉันทำเถอะ”
พูดจบ เหลียงหย่าเหอก็เดินผ่านเธอเข้าไปในครัว ส่วนเซียวหมิงจื้อไม่ได้วุ่นวายอยู่กับพวกเธอ เขาก็รู้ว่าหย่าเหอกำลังตื่นเต้นดีใจ เขาจึงไปนั่งรอที่ในห้องรับแขกนั่น
แต่ว่าตอนที่เดินไปถึงห้องรับแขก เขาอยากจะหาที่นั่งก็ไม่มี
ก็ไม่เชิงว่าไม่มีที่นั่ง แต่ว่าบนโซฟาในห้องรับแขกเต็มไปด้วยเบาะรองนั่งที่มีความเป็นผู้หญิง ดูแล้วน่ารักอย่างยิ่ง รู้สึกเหมือนกับเป็นที่นั่งของสาวน้อย
ส่วนตาแก่อย่างเขา ไม่กล้านั่งลงไปจริงๆ
ภายในห้องครัว
เจียวเสี่ยวไป๋และเหลียงหย่าเหอกำลังล้างผลไม้ เหลียงหย่าเหอพยายามหาจังหวะพินิจพิจารณาเจียงเสี่ยวไป๋ตลอด แววตามีความประหลาดใจเป็นพิเศษ มองสักพักก็ชื่นชมเธออีก
เจียงเสี่ยวไป๋รักแม่ของเซียวซู่มากเลย รู้สึกว่าคุณน้าคนนี้ช่างน่ารักจริงๆ รู้จักชื่นชมคนอื่นแบบนี้ และสายตาที่มองเธอทำให้เธอรู้สึกว่าตนเองเป็นคนที่สวยงามอย่างไร้ที่ติ
“หนูชื่อว่าอะไรจ๊ะ” เหลียงหย่าเหอถามเธออย่างระมัดระวัง
เจียงเสี่ยวไป๋ยิ้มหวานต่อ：“คุณน้า หนูชื่อเจียงเสี่ยวไป๋ค่ะ คุณน้าเรียกหนูว่าเสี่ยวไป๋ก็ได้ค่ะ”
“ว้าว เสี่ยวไป๋เหรอ ชื่อนี้พอได้ยินก็รู้สึกเพราะมากเลยนะ ช่างเหมาะสมกับหนูจริงๆ หน้าตาสะสวย ผิวก็ขาวผ่อง”
เหลียงหย่าเหอยิ่งมองเจียงเสี่ยวไป๋ก็ยิ่งชอบ รู้สึกแทบไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ว่าลูกชายตัวแสบของเธอไปจีบผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ติดได้ยังไง ดูแล้วอายุน้อยกว่าเซียวซู่หลายปี
“ขอบคุณค่ะคุณน้า คุณน้าอย่าชมหนูเลยค่ะ ชมต่อไปหนูจะเขินแล้วนะคะ”
“มีอะไรต้องเขินกัน สวยก็ต้องชมสิ ไม่สวยฉันก็ไม่ชมหรอก”
หลังจากทั้งสองล้างผลไม้เสร็จออกมา เดินมาที่ห้องรับแขกจึงพบว่าเซียวหมิงจื้อยังยืนเซ่อซ่าอยู่ที่นั่น เหลียงหย่าเหอเห็นอย่างนั้นก็ด่าว่าเขาทันที：“ไอ้แก่ ทำไมถึงยืนบื้ออยู่ได้ ไม่ใช่ว่าให้คุณมานั่งรอที่ห้องรับแขกก่อนเหรอ คุณทำอะไรอยู่”
เซียวหมิงจื้อคลำที่หลังศีรษะตัวเองอย่างเขินๆ แล้วพูดว่า：“ไม่เป็นไร ผมยืนก็สบายดี”
“แคร็ก！”เหลียงหย่าเหอยกจานผลไม้เดินผ่านไป ตอนที่กำลังจะนั่งลงไปก็พบว่าเบาะที่นั่งสีลูกกวาดเต็มไปด้วยความเป็นผู้หญิง และยังถูกเก็บกวาดอย่างสะอาดสะอ้าน
ปกติในบ้านพวกเขาไม่ใช่เบาะรองนั่ง ต่อให้ใช้ ก็ใช้สีเข้ม บวกกับไม่มีลูกสาว ดังนั้นสองสามีภรรยาต่างก็ใช้แบบเรียบง่ายไม่สวยงาม หากเห็นที่นั่งแบบนี้ เหลียงหย่าเหอก็ไม่กล้านั่งลงไป
“คุณอาคุณน้า นั่งสิคะ”
เจียงเสี่ยวไป๋ใช้ของแบบนี้จนคุ้นชินแล้ว ไม่เพียงแค่ตัวเธอเอง ตั้งแต่เด็กก็ได้รับอิทธิพลจากสิ่งแวดล้อมแบบนี้แล้ว แม่ของเธอจัดตกแต่งห้องของเธออย่างน่ารักมุ้งมิ้งเป็นพิเศษ ตอนแรกเธอก็ยังรู้สึกเลี่ยนเล็กน้อย ต่อมาหลังจากเปลี่ยนสไตล์ก็พบว่าตนเองก็ยังคงชอบความสดใสชีวิตชีวาแบบนี้ จึงยังคงยืนหยัดที่จะใช้สไตล์นี้ต่อไป
