บทที่ 1405 เธออยากไปรึเปล่า
อารมณ์ของเขาดูผิดปกติไป อีกอย่างยังแสดงสีหน้าออกมาอย่างเห็นได้ชัดมากอีกด้วย
ก่อนหน้านี้เจียงเสี่ยวไป๋ยังมีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้า เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของเซียวซู่ จึงรู้สึกสงสัยเล็กน้อย: “เป็นอะไรรึเปล่า? แค่ให้นายไปร่วมงานแต่งเอง ทำไมต้องทำสีหน้าแบบนี้ด้วยล่ะ? หรือว่านายกับเจ้าของงานแต่งมีเรื่องเคืองแค้นต่อกัน?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซียวซู่ตั้งสติกลับมาได้ทันที เม้มปาก ไม่ตอบอะไรหล่อน
“ไม่พูด?” เจียงเสี่ยวไป๋เดินอ้อมโต๊ะไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขา สังเกตดูอารมณ์ของเขา หรี่สายตาลงด้วยความสงสัยว่าต้องพูดอะไรต่ออีก
ทันใดนั้นเซียวซู่กลับถามเจียงเสี่ยวไป๋ขึ้นมา “หล่อนออกไปนานแค่ไหนแล้ว?”
เจียงเสี่ยวไป๋ตกใจตะลึง จากนั้นจึงพูดขึ้น: “ประมาณ20นาที”
20นาที?
ถ้าตามไปตอนนี้คงไม่ทันแน่นอน เซียวซู่ขมวดคิ้วขึ้น ไม่พูดอะไรต่อ
ในที่สุดเจียงเสี่ยวไป๋ก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ กลิ่นของความมีพิรุธ หล่อนจ้องมองดูสายตาและอารมณ์ของเซียวซู่ รอยยิ้มภายในดวงตาค่อยๆจางหายไป
“คนที่มาส่งการ์ดเชิญ เป็นผู้หญิง หน้าตาน่ารัก ดูแล้วสวยทีเดียว”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซียวซู่ยิ่งขมวดคิ้วชนกันมากขึ้น
เมื่อเจียงเสี่ยวไป๋เห็นปฏิกิริยาตอบกลับของเขา จึงมั่นใจขึ้นมาได้ทันที หล่อนหัวเราะออกมาอย่างไม่พอใจ: “คนที่นายซ่อนไว้ในใจ ก็คือผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม?”
คำพูดนี้ทำให้เซียวซู่คิดบางอย่างขึ้นมาได้ เขาตั้งสติขึ้นมามองไปที่เจียงเสี่ยวไป๋ จากนั้นเห็นเพียงแค่ความเย็นชาที่หลงเหลืออยู่ในแววตาคู่นั้นของเจียงเสี่ยวไป๋ ไม่มีความอบอุ่นหลงเหลือแม้แต่น้อย เซียวซู่จึงเพิ่งคิดขึ้นมาได้ว่า เมื่อครู่ตัวเองทำเรื่องโง่ๆอะไรลงไป
“ฉัน…” เขาเอ่ยปากขึ้นเหมือนจะพูดบางอย่าง เจียงเสี่ยวไป๋กลับเอาการ์ดเชิญเสียบเข้าไปในอกของเขา จากนั้นหันหลังเดินเข้าไปในห้อง และปิดประตูลงอย่างเต็มแรง
ปั้ง!
เสียงดังกึกก้องไปทั่วทั้งตึก เซียวซู่อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา ผ่านไปสักพัก เขาก้มลงมองดูการ์ดเชิญใบนั้นที่อยู่ในอกของเขา จากนั้นนำกลับไปวางไว้บนโต๊ะด้วยความเหนื่อยใจ และเอาของไปเก็บในห้องครัว
หลังจากที่เขาจัดของทั้งหมดเสร็จก็ออกมา แต่กลับสังเกตเห็นว่าประตูยังคงปิดแน่นสนิทอยู่ ตั้งแต่ที่เจียงเสี่ยวไป๋เข้าไปเมื่อครู่ เธอยังไม่ออกมาเลย
เซียวซู่อยากเดินเข้าไปอธิบายให้หล่อนฟัง แต่สุดท้ายเมื่อลองบิดประตูดูกลับพบว่าถูกล็อคจากด้านใน
“เสี่ยวไป๋?”
เซียวซู่เรียกชื่อหล่อนพลางขมวดคิ้วขึ้น
ไม่มีการตอบรับอะไรจากด้านใน
เจียงเสี่ยวไป๋นั่งซึมอยู่ในห้อง หล่อนนั่งอยู่ที่หน้าต่างมองวิวด้านล่างตึก ในใจยังคิดถึงแต่เสี่ยวเหยียนที่มาหาเมื่อครู่ หล่อนรู้สึกแปลกใจขึ้นมาแล้วว่าทำไมถึงมีผู้หญิงมาหาเซียวซู่ คิดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นคนที่เก็บไว้ในใจมาโดยตลอด
แม้ว่าหล่อนรู้ดีตั้งแต่แรกว่าในใจของเขามีคนยังที่ลืมไม่ได้ แต่หล่อนกลับขาดสติตอบตกลงลองคบกับเขา
ช่วงสองสามวันนี้ที่ได้คบกับเขา หล่อนรู้สึกสนุกมาก เซียวซู่ยอมให้หล่อนแกล้งโดยตลอด และไม่มีท่าทีจะบ่นเลยสักคำ
แต่เมื่อตอนนี้เห็นผู้หญิงคนนั้น และเห็นสีหน้าอารมณ์ของเซียวซู่ที่แสดงออกมาเมื่อรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังจะแต่งงาน เจียงเสี่ยวไป๋จึงรู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที
หรือทุกครั้งที่มีความรัก ทุกคนล้วนแล้วแต่เห็นแก่ตัว หล่อนเองก็เป็นเช่นนั้น
แกร๊ก
จู่ๆประตูก็ถูกเปิดออก เจียงเสี่ยวไป๋หันไปมอง เห็นเซียวซู่ถือกุญแจอยู่ในมือและยืนมองหล่อนด้วยความลำบากใจอยู่ที่หน้าประตู
ทั้งสองสบตามองกัน เจียงเสี่ยวไป๋เหลือบมองเขา จากนั้นก็เบี่ยงสายตากลับ พูดอย่างไม่สบอารมณ์: “มีกุญแจแล้วไงล่ะ แค่ให้ฉันอยู่คนเดียวสักพักก็ไม่ได้ เหอะๆ”
เซียวซู่เหลือบมองดูกุญแจในมือ จากนั้นค่อยๆเก็บใส่ในกระเป๋า และเดินไปหยุดอยู่ข้างเจียงเสี่ยวไป๋ ก้มหน้ามองหล่อน
“ถ้าเธออยู่คนเดียวนานแล้ว เธอจะโกรธมากกว่าเดิมรึเปล่า?”
คนที่อยู่คนเดียวลำพังเป็นเวลานาน จะโกรธมากขึ้นรึเปล่า? เจียงเสี่ยวไป๋ก็ไม่ได้อยู่นานขนาดนั้น หล่อนจะรู้ได้ยังไง? หล่อนรู้เพียงว่า ตอนที่เห็นสีหน้าของเซียวซู่เปลี่ยนไป ในใจรู้สึกเจ็บปวดจนอธิบายไม่ถูก
เหมือนตอนเป็นเด็ก เดินผ่านตู้กระจกตามร้านค้า เห็นลูกกวาดหลากสีสันตั้งอยู่บนตู้โชว์ อยากชิมรสชาติของลูกกวาดพวกนั้น แต่กลับไม่มีเงินซื้อ
ทุกข์ใจมาก และยังรู้สึกเสียใจมากอีกด้วย
เมื่อคิดถึงตอนนี้ เจียงเสี่ยวไป๋จึงหัวเราะเยาะตัวเองขึ้นมา: “โกรธแล้วยังไงล่ะ? สุดท้ายฉันก็สู้คนที่อยู่ในใจนายไม่ได้อยู่แล้ว”
คำพูดของหล่อนทำให้เซียวซู่ไม่รู้ว่าจะตอบกลับเช่นไร จึงทำได้เพียงเปลี่ยนเรื่องพูด “ของที่เธอให้ฉันซื้อตอนเช้า ฉันซื้อมาให้หมดแล้วนะ เธอไปดูหน่อยไหม?”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจียงเสี่ยวไป๋เงยหน้าขึ้นมามองเซียวซู่ทันที: “นายเปลี่ยนเรื่องงั้นเหรอ?”
เซียวซู่รีบพูดอธิบาย “ไม่ได้เปลี่ยนเรื่อง แต่ถ้าเรื่องนี้ทำให้เธอไม่มีความสุข พูดซ้ำไปซ้ำมาก็คงไม่มีประโยชน์อะไร”
เจียงเสี่ยวไป๋มองเขาด้วยความโกรธอยู่นานสักพัก จากนั้นจึงลุกขึ้น ผลักเขาออก และเดินตรงไปที่ห้องครัว
หล่อนออกแรงเยอะมาก เซียวซู่ถูกผลักจนต้องถอยหลังไปหลายก้าว แต่มุมปากกลับเผยอยิ้มขึ้นมา
เสี่ยวไป๋ ง้อได้ไม่ยาก
เสี่ยวไป๋จัดห้องในห้องครัวอยู่นานค่อนวัน เซียวซู่จึงเข้ามา คงเป็นเพราะหล่อนโมโหอยู่ จึงคอยสั่งเซียวซู่ทำนู่นทำนี่อยู่ตลอด
“นายเอาฟักไปหั่น ต้องหั่นให้บาง รูปทรงต้องสวย และต้องมีขนาดเท่ากันอีกด้วย”
“เอาผักนี้ไปล้างด้วย จากนั้นเอาปลาไปฆ่า แล้วล้างตู้เย็นให้สะอาดด้วย”
คงรู้ว่าหล่อนกำลังโกรธ ไม่ว่าหล่อนจะพูดอะไร เซียวซู่ก็ไม่มีท่าทีขัดขืนใดๆ ทำตามที่หล่อนบอกทุกอย่าง
เจียงเสี่ยวไป๋ยืนอยู่ด้านหลัง ชี้นั่นชี้นี่อยู่ตลอด เมื่อเห็นว่าเซียวซู่เชื่อฟังมาก ความโมโหจึงลดลงมาครึ่งหนึ่ง
แม้ว่าเมื่อครู่เขาจะทำให้โมโหมาก แต่เขาสามารถตามมาหาหล่อนได้ทันที เชื่อฟังคำสั่งหล่อน และไม่อาลัยอาวรณ์กับการ์ดใบนั้นอีก เรื่องนี้จึงทำให้เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกดีขึ้นมา
แต่เหตุผลที่หล่อนยอมเข้าใจก็เป็นเพราะ หล่อนรู้ดีว่าการชอบใครสักคน ไม่สามารถปล่อยวางได้อย่างรวดเร็วและง่ายดายขนาดนั้น
ถ้าทำได้เร็วขนาดนั้น เขาจะเป็นคนยังไงกันล่ะ?
เขาปล่อยวางคนอื่นได้เร็วขนาดนี้ แม้ว่าจะรักตัวเองแล้ว แต่ต้องมีสักวันที่เขาสามารถทิ้งและปล่อยวางตัวเองไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน จากนั้นก็ไปคบกับคนอื่น
ความรักแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่เจียงเสี่ยวไป๋ต้องการ
อีกอย่างหล่อนก็จะแต่งงานแล้ว ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกับเซียวซู่อีก ไม่ว่ายังไงชีวิตนี้เซียวซู่คงไม่มีทางพัฒนากับหล่อนต่อได้อีก สิ่งที่เขาต้องทำคือค่อยๆลืมหล่อน และกลับมารักตัวเองอีกครั้งหนึ่ง
รอให้ถึงเวลาที่เขาเป็นของตัวเอง รักเดียวใจเดียว และคอยดูว่าหล่อนจะรักษาเขายังไง หึๆ
ถือได้ว่าอาหารกลางวันมื้อนี้เซียวซู่เป็นคนทำทั้งหมด เพราะของทุกอย่างไม่ได้ผ่านมือของเสี่ยวไป๋เลยแม้แต่น้อย หล่อนเพียงแค่ยืนสั่งอยู่ด้านหลัง
สุดท้ายหล่อนเพียงแค่นั่งรอทานข้าวอยู่ที่โต๊ะ
หลังจากทานอิ่มแล้ว ความโกรธที่อยู่ในใจเจียงเสี่ยวไป๋ก็หายไปเป็นปลิดทิ้ง
เพียงแต่การ์ดเชิญที่ตั้งอยู่บนโต๊ะยังคงส่องสว่างกระแทกตาอยู่ ปัญหานี้ถือว่าหนักมากทีเดียว เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกว่าตัวเองต้องให้ความสำคัญกับเรื่องนี้มากขึ้น
“หล่อนรู้ว่าฉันเป็นแฟนของนาย จึงเชิญฉันไปร่วมงานแต่งงานกับนายด้วย นายไปรึเปล่า?”
เซียวซู่ที่ยังคงถือถ้วยทานข้าวอยู่ ได้ยินเช่นนั้นจึงหยุดชะงักไปทันที
จู่ๆเขาก็คิดขึ้นมาได้ว่า คำถามนี้ คือคำถามเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย
“ว่าไง? ไม่รู้ว่าจะไปหรือไม่ไป? หรือไม่รู้ว่าจะตอบฉันอย่างไร?”
เซียวซู่เงียบไปครู่หนึ่ง มองหน้าหล่อนและพูดขึ้น: “เธออยากไปรึเปล่า?”
