บทที่1428 ชั่วชีวิต
เปลวเทียนไม่ได้ใหญ่เท่าไหร่ อีกหนึ่งสาเหตุที่ทำให้ไฟไหม้ เพราะว่าหานชิงน้อยรอไปรอมาแล้วรู้สึกเบื่อ ก็เลยเดินคลำตามความมืดไปที่ห้องเพื่อตามหาสมุดวาดภาพของตัวเอง
เขาคิดว่า วันนี้เขาสามารถวาดภาพพ่อกับแม่อยู่ด้วยกัน แล้วก็วาดตาเข้าไปด้วย ถึงแม้ว่าหานชิงตัวน้อยจะอายุแค่ห้าขวบ แต่ว่าทักษะการวาดภาพของเขาก็ดีมาก เขาวาดภาพคนทั้งครอบครัวออกมา หลังจากนั้นเขาก็ถือสมุดวาดภาพพร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุข
ไม่นาน หานชิงตัวน้อยก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อยอีกครั้ง
เพราะว่าถึงแม้ว่าวันนี้จะเป็นวันเกิดของเขา แต่ว่าคุณตาก็ไม่มาอยู่กับเขา เมื่อไหร่ที่คุณตาจะยอมรับพ่อของเขาได้กัน ทั้งๆ ที่พ่อของเขาดีขนาดนี้
อื้อ เขาตัดสินใจแล้ว พรุ่งนี้เขาจะส่งรูปนี้ไปให้คุณตา หวังว่าคุณตาจะสามารถละทิ้งอคติที่มีต่อพ่อได้เร็วๆ
พอคิดได้แบบนี้ หานชิงตัวน้อยก็ลุกขึ้นเตรียมจะเก็บรูปวาด แต่ว่าตอนที่ลุกขึ้นนั้น เพราะว่าคิดอะไรเพลินไปหน่อย ก็เลยบังเอิญไปเตะเก้าอี้ข้างๆ อย่างไม่ทันระวัง เขาล้มลงไปด้านหน้า สมุดวาดภาพในมือนั้นก็ลอยออกไป ตกลงไปบนเทียน
พรึบ——
เมื่อเปลวไฟกระทบกระดาษสีขาวมันก็ลุกไหม้ขึ้นมาทันที เพราะว่าหานชิงตัวน้อยเจ็บเข่า ก็เลยจับเข่าของตัวเองไว้เป็นเวลานาน ตอนที่เขาตั้งสติกลับมาได้อีกครั้ง ไฟก็ลามไปข้างๆ แล้ว
ตอนนั้นหานชิงอยู่ในบ้านเช่าเล็กๆ ข้าวของในบ้านหนาแน่นแล้วส่วนใหญ่ก็เป็นวัตถุไวไฟ หานชิงตัวน้อยไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไร ตอนที่เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นนั้น กองไฟก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
ในที่สุดเขาก็รับรู้ได้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง แต่ว่าในใจของเขาก็รู้สึกกลัวมาก เขาจำสิ่งที่ครูพูดในชั้นเรียนได้อย่างเลือนรางว่า เด็กเล็กห้ามเล่นไฟ มิฉะนั้นจะทำให้เกิดเพลิงไหม้ได้ง่าย
ใช่สิ น้ำมันสามารถดับไฟได้
ในหัวของหานชิงตัวน้อยเหลือเพียงแค่ความคิดนี้ เขาก็เลยรีบลุกขึ้นและวิ่งไปที่ห้องครัว อุ้มกะละมังใบหนึ่งวิ่งออกมา แต่เพราะว่าอายุยังน้อย ร่างกายก็อ่อนแอ ดังนั้นถือน้ำเดินออกมา เขาต้องการจะดับไฟ แต่ว่าก็มีเพียงแค่เพียงแค่เล็กน้อยก็แพ้ไฟ
ไฟนั้นแรงขึ้นเรื่อยๆ หานชิงตกใจมากจนอยากจะไปบอกพ่อที่กำลังพักผ่อนอยู่ในห้องหลังจากเลิกงาน เดิมที เขาคิดว่าตัวเองจะจัดการได้ ทุกวันพ่อทำงานเลิกดึกมาก วันนี้เขาเลิกงานก่อนเวลาเป็นพิเศษเพื่อที่จะมาฉลองวันเกิดเขา แต่ก็แค่ไปพักผ่อนเล็กน้อยก่อนที่งานฉลองวันเกิดจะเริ่มขึ้น
ดังนั้นหานชิงก็เลยไม่อยากจะไปรบกวนเขา
พ่อหานอยู่ในความฝัน แล้วก็ได้กลิ่นไหม้อย่างไม่ชัดเจนเท่าไหร่ เริ่มแรกมันก็แค่เล็กน้อย แต่ว่าหลังจากนั้นกลิ่นมันก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาคิดในใจว่า วันนี้ภรรยาของเขาทำอาหารแล้วทำไหม้อีกแล้วรึเปล่า?
เฮ้อ ทั้งๆ ที่ทำอาหารไม่เป็น แต่ว่ากลับไปเรียนเพื่อเขา เดิมทีเธอควรจะได้เป็นคุณหญิงใหญ่ของตระกูลหาน มีคนคอยรับใช้ทุกวัน อาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่ สวมใส่เสื้อผ้าที่สวยงามสิถึงจะถูก แต่ว่าหลังจากมาอยู่กับตัวเองแล้ว เธอก็ต้องลำบากทุกวัน
เขาไม่อยากให้เธอลำบาก ก็เลยทำได้แค่ขยันหาเงิน และในขณะที่ขยันหาเงินอยู่นั้น ก็ละเลยเธอไปอย่างมาก ทุกครั้งที่เขาเลิกงานกลับมาแล้วเห็นภรรยาของตัวเองมือต้องถูกลวกเพราะว่าทำอาหาร พ่อหานก็โทษตัวเองอย่างมาก
เขารู้สึกว่าตัวเองช่างไม่เป็นผู้ชายเอาเสียเลย ไม่ยังงั้นแม้แต่ภรรยาตัวเองจะปกป้องไม่ดีได้อย่างไร ต้องให้เธอได้รับกับความลำบากแบบนี้ เธอไม่ควรจะต้องมาเป็นกังวลเรื่องอาหารการกินกับเสื้อผ้าด้วยซ้ำ
พอคิดได้แบบนี้แล้ว พ่อหานก็ไม่ได้นอนต่อ เขาลุกขึ้น แต่ว่าไม่รู้ว่าเพราะว่าทำงานล่วงเวลาติดต่อกันหลายวันรึเปล่า ตอนที่ลุกขึ้นนั้นเขารู้สึกเวียนหัวอย่างมาก การยืนก็มีปัญหา พ่อหานสะบัดหัว ยื่นมือมาบีบขมับของตัวเอง
นี่เขาเป็นอะไรกัน? ทำไมจู่ๆ หัวถึงได้หนักขนาดนี้? หรือเพราะว่าช่วงนี้ทำงานล่วงเวลาเยอะไม่ค่อยได้พักผ่อนอย่างเพียงพอรึเปล่า? ไม่ได้แล้ว เขาจะล้มไม่ได้ ภรรยากับลูกชายยังต้องพึ่งพาเขาอยู่ แล้วอีกอย่างวันนี้ก็เป็นวันเกิดของเสี่ยวชิง และก็ไม่รู้ว่าภรรยาซื้อเค้กกลับมารึยัง
พอคิดได้แบบนี้ พ่อหานก็ลุกขึ้นและเดินออกไปด้านนอก หัวของเขาหนักขึ้นอย่างมาก ทุกย่างก้าวเลื่อนลอยเหมือนเหยียบอยู่บนฝ้าย เหมือนกับว่าวินาทีต่อไปล้มลงไปยังไงยังงั้น
แต่ว่าในฐานะที่เป็นผู้ชาย พ่อหานไม่ได้ปล่อยให้ตัวเองล้มลง เขาเปิดประตูห้อง ตอนที่เห็นเปลวไฟกับหานชิงที่เตรียมจะเข้ามาในห้องของเขานั้น พ่อหานก็ตะลึงไปในทันที
“นี่ นี่มันเรื่องอะไรกัน? ”
หานชิงตัวน้อยยืนอยู่ข้างๆ เขา เงยหน้าขึ้นมองเขา สีหน้าของหานชิงดูร้อนรนมาก ดึงขากางเกงเขาแล้วพูดว่า “พ่อ พ่อครับ ผม ผมไม่ทันระวังทำเทียนล้ม แล้วมันก็เป็นแบบนี้เลย แต่ แต่ว่าผมหยิบน้ำมาแล้ว แต่ว่ามันดับไฟไม่ได้”
ตอนที่เขาพูดอะไรพวกนี้สีหน้าของเขาเหมือนกับว่าเขาได้ทำความผิดครั้งใหญ่
แต่ไหนแต่ไรมาพ่อหานทำใจดุหานชิงไม่ได้ และก็ไม่เคยตะคอกใส่เขาสักคำ ตอนนี้พอเห็นลูกชายตำหนิตัวเองแบบนี้ เขาก็รู้สึกปวดใจขึ้นมา แต่ว่าเวลานี้เขาไม่มีเวลาจะมาปลอบเขา ได้แต่พูดว่า “เสี่ยวชิง ลูกไปรอพ่อข้างๆ ก่อน เดี๋ยวพ่อจะไปดับไฟ”
นี่คือที่ๆ พวกเขาอาศัยอยู่ ถ้าเกิดว่าไฟไหม้หมดแล้ว ต่อไปพวกเขาจะไปอยู่ที่ไหนกัน
ดังนั้นความคิดแรกของพ่อหานก็คือวิ่งไปดับไฟ เขาสูงใหญ่และแข็งแรง การกระทำที่ไปหยิบน้ำนั้นว่องไวมาก ถึงแม้ว่าจะเวียนหัวยืนไม่มั่นคง แต่ว่าจิตใจที่แน่วแน่สามารถทำให้เขาฝืนไว้ได้ เขาถือถังใส่น้ำมาเยอะ หานชิงก็ช่วยอยู่ข้างๆ เหมือนกัน
สุดท้าย ดวงตาของพ่อหานก็ค่อยๆ มืดลงเรื่อยๆ สติสัมปชัญญะค่อยๆ เลือนราง แต่ไฟในบ้านยังคงไม่ดับ ครอบครัวเล็กๆ ของเขาคาดว่าจะไม่รอดแล้ว
หลังจากที่พ่อหานตระหนักได้ถึงความเป็นไปได้นี้ ก็ไม่ได้ล่าช้าอีกต่อไป รีบเดินเข้าไปหาหานชิง จับมือของเขาไว้ “เสี่ยวชิง ไฟมันแรงเกินไปแล้ว ดูจากความสามารถของพวกเราแล้วเราไม่สามารถดับไฟได้หรอก พวกเรารีบออกไปจากที่นี่กันเถอะ”
หลังจากพูดจบ พ่อหานก็ดึงมือหานชิงวิ่งออกไปด้านนอก
ปัง!
คานหลังคาที่ถูกไฟไหม้ก็ทุบลงมาทันที ขวางทางของสองพ่อลูกไว้ หานชิงตกใจมาก เปลวไฟพุ่งเข้ามาที่หน้า ตอนที่เขานึกว่ามันจะมาโดนหน้าเขานั้น ร่างที่สูงใหญ่ของพ่อหานก็ปกคลุมเขาไว้ รับอันตรายทั้งหมดแทนเขา
พ่อหานรู้สึกมึนหัวมากจนไม่รู้ทิศไม่รู้ทางแล้ว เขาปกป้องหานชิงไว้ในอ้อมแขน ไฟรอบๆ ตัวของเขาก็รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
“พ่อ พ่อ! ” หานชิงน้อยตะโกนเรียกเขา สติของพ่อหานกลับคืนมา ก้มหน้ามองดูลูกชายที่กำลังมองดูเขาอย่างเป็นห่วง สายตายังเต็มไปด้วยความละอายใจและความหวาดกลัว
ไม่ได้ เขาจะมาเป็นลมไปตรงนี้ได้ยังไงกัน? เขาต้องพาเสี่ยวชิงออกไป เขาเองก็ตายตรงนี้ไม่ได้เหมือนกัน เขาทำให้เสี่ยวชิงกับแม่ของเขาต้องลำบากมามากแล้ว ถ้าเกิดว่าตัวเองตายไป ถ้ายังงั้นสองคนแม่ลูกก็คงจะไม่มีความหวังอะไรอีกแล้ว
แล้วอีกอย่างเขาก็เคยสัญญาไว้ ว่าจะดูแลสองแม่ลูกไปชั่วชีวิต
“ไป พวกเราออกไปจากที่นี่กัน”
พ่อหานลุกขึ้นอีกครั้ง อุ้มหานชิงเดินออกไปด้านนอก แต่ว่าวินาทีถัดมา คานก็ตกลงมาอีกครั้ง พ่อหานมึนหัวจนไม่รู้จะหันไปทิศทางไหน ดังนั้นก็เลยไม่ได้หลบมัน
เสียงดังโครมคราม คานของบ้านหล่นลงมา ชนเขาล้มลงกับพื้น
แรงขนาดนั้น ราวกับว่าภูเขาหลายพันลูกถล่มลงมาในเวลาเดียวกัน ตอนที่พ่อหานล้มลงนั้นรู้สึกได้ว่าหน้าอกของเขามีเลือดออก แต่ว่ายังโชคดี ที่เขาปกป้องหานชิงไว้ได้
