บทที่ 1431ไม่ต้องดูชิงเอ๋อ
เขาไม่มีทางเป็นอะไรแน่นอน
เขาเคยสัญญากับตัวเองว่าจะดูแลพวกเขาสองคนแม่ลูกทั้งชีวิต ปกป้องรักษาเราทั้งสองให้ปลอดภัย ไร้กังวล และอยู่กันอย่างมีความสุข
ดังนั้น เขาไม่มีทางเป็นอะไรแน่นอน!
คุณนายหานคิดเช่นนี้ จากนั้นกอดหานชิงน้อยไว้ในอ้อมอกอย่างแนบแน่น ค่อยๆปิดตาลง
จนกระทั่งนักดับเพลิงพาพ่อหานออกมาจากเพลิงไฟ เมื่อคุณนายหานเห็นพ่อหานที่ถูกไฟคลอกจนแทบจะจำไม่ได้ จึงสะอึกไปทันที พูดอะไรไม่ออก
กอดหานชิงไว้อย่างนั้นและจ้องมองตรงไป
ดูเหมือนว่าหานชิงน้อยที่อยู่ในอ้อมอกรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง อยากจะหันกลับไปมอง แต่กลับถูกคุณนายหานกดตัวเขาไว้ในอ้อมอกอย่างแน่นหนา
“ไม่ต้องดู ชิงเอ๋อ ไม่ต้องดู พ่อของลูกเคยสัญญากับพวกเราไว้ เขาต้องไม่เป็นอะไร ดังนั้นพวกเราต้องรอให้เขาปลอดภัยนะ โอเคไหม?”
คุณนายหานพูดพลางลูบท้ายทอยของหานชิงน้อยพลาง พูดด้วยน้ำเสียงปลอบโยน “เขาต้องไม่เป็นอะไร”
หลังจากที่รถพยาบาลมาถึง จึงรีบหามพ่อหานขึ้นเปลคนไข้ จากนั้นขณะที่กำลังเตรียมจะออกไป คุณนายหานกับอุ้มหานชิงน้อยวิ่งเข้าไป “คุณหมอ พวกเราเป็นญาติของคนเจ็บค่ะ”
จากนั้นจึงได้รับการอนุญาตให้ตามไปด้วย พ่อหานบาดเจ็บสาหัสมาก ก่อนที่จะไปถึงโรงพยาบาลต้องช่วยชีวิตอยู่หลายครั้ง หานชิงน้อยถูกแม่กดไว้ในอ้อมอกอยู่ตลอด แม้แต่โอกาสจะเหลือบตามามองดูยังไม่มีเลยสักครั้ง
คุณนายหานปกป้องดูแลลูกอย่างดี แต่สายตากลับจดจ้องไปที่ตัวของสามีตัวเองไม่ขาดสาย จนตาแดงก่ำ
เจ้าหน้าที่กู้ภัยบนรถคอยช่วยชีวิตพ่อหานอยู่ตลอด ตลอดเวลาในตอนนั้นคุณนายหานคอยกอดลูกของตัวเองไว้ ไม่เปิดโอกาสให้หานชิงน้อยได้เห็นสภาพของพ่อหานในตอนนี้เลยสักนิด
จนกระทั่งถึงโรงพยาบาล พ่อหานถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉิน
สองแม่ลูกนั่งรออยู่ด้านนอกห้องฉุกเฉิน เมื่อมีหนึ่งในเจ้าหน้าที่พยาบาลเดินผ่านมา คุณนายหานจึงรีบลุกขึ้นพูด: “ขอโทษนะคะ มือของลูกดิฉันได้รับบาดเจ็บค่ะ”
เมื่อพยาบาลเหลือบมองดู เห็นมือของเด็กน้อยได้รับบาดเจ็บจนแผลเปิดเลือดออก จนแทบจะดูไม่ได้แล้ว จึงรีบพูดขึ้น: “คุณพระ ทำไมถึงเจ็บได้ขนาดนี้? คงเจ็บมากใช่ไหม? รีบตามฉันมา ฉันจะทำแผลให้เขาเองค่ะ”
พยาบาลพูดพลางเดินมาจูงมือหานชิงน้อย แต่เขากลับหันไปซุกในอ้อมอกของคุณนายหาย ส่ายหน้าอย่างเต็มแรง “ไม่ ผมไม่ไป ผมจะรอพ่ออยู่ตรงนี้”
พยาบาลนึงถึงคนเจ็บที่อยู่ด้านใน แทบไม่กล้าที่จะคิดถึงสภาพของเขาในตอนนี้ เพราะเขาบาดเจ็บสาหัสมาก และยังไม่รู้เลยว่าจะช่วยชีวิตเขาไว้ได้หรือไม่
“หนูน้อยจ้ะ พ่อของหนูกำลังได้รับการช่วยเหลืออยู่นะ ด้านในมีแต่คุณหมอและพยาบาลเก่งๆทั้งนั้นเลย หนูรออยู่ตรงนี้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ไปทำแผลกับน้าก่อนนะ เดี๋ยวทำแผลเสร็จแล้ว น้าพาหนูกลับมา โอเคไหมจ้ะ?”
หานชิงน้อยยังอยากพูดบางอย่างต่อ แต่คุณนายหานที่อยู่ด้านหลัง พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน “ชิงเอ๋อ เป็นเด็กดี เชื่อฟังแม่นะลูก ไปทำแผลกับคุณน้าพยาบาลก่อน เดี๋ยวแผลติดเชื้อขึ้นมา พ่อตื่นขึ้นมาแล้วเห็นเข้าจะต้องเป็นห่วงลูกอีกนะ”
คงเป็นเพราะประโยคตอนท้ายกระตุ้นความรู้สึกของหานชิง เขาขยับริมฝีปากเล็กน้อย สุดท้ายจึงพยักหน้าลง จากนั้นจึงยอมไปทำแผลกับพยาบาล
ก่อนที่จะออกไป หานชิงยังคอยหันมามองคุณนายหานอยู่ตลอด
สีหน้าของคุณนายหานเต็มไปด้วยรอยยิ้มอยู่เสมอ “ไปเถอะชิงเอ๋อ แม่รอลูกอยู่ตรงนี้นะ”
หานชิงน้อยเดินออกไปไม่กี่ก้าวก็หันกลับมามอง จากนั้นก็เดินจากไปพร้อมกับพยาบาล
คุณนายหายมองเงาของหานชิงน้อยที่ค่อยๆเดินห่างออกไป ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ในฐานะที่เป็นแม่ หล่อนควรที่จะไปทำแผลเป็นเพื่อนลูก เพราะมือของลูกเจ็บหนักขนาดนั้น คนเป็นแม่ก็ควรอยู่ดูแลข้างๆเขา แต่ตอนนี้หล่อนเห็นแก่ตัว สามีของหล่อนยังไม่รู้ว่าจะเป็นหรือตาย ตอนนี้หล่อนไปไหนไม่ได้จริงๆ
บทที่อยู่บนรถพยาบาลเมื่อครู่ หล่อนคอยควบคุมหานชิงน้อยไว้ตลอด ไม่ให้เขาเห็นสภาพของพ่อตัวเอง
เพราะสภาพของพ่อในตอนนั้น ดูแล้ว…น่ากลัวมากจริงๆ
บทที่เธอเห็นแวบแรก ราวกับมีมีดมาปักกลางใจ
ภาพเหตุการณ์เช่นนี้ ไม่สามารถให้ลูกเห็นได้เด็ดขาด หล่อนกลัวว่าจะทำให้ลูกเก็บไปเป็นความหลังฝังใจ
หานชิงน้อยถูกคุณน้าพยาบาลพาไปทำแผล ตอนแรกที่พยาบาลเห็นแผลของเขา สามารถพูดตรงๆได้ว่าไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดี
เพราะมือของเด็กน้อยอยู่ในสภาพที่ไม่สมบูรณ์ เลือดกับเนื้อปนเปอยู่ด้วยกัน ถึงแม้ว่าหล่อนจะเป็นพยาบาลมานานหลายปีแล้ว แต่เมื่อได้เห็นบาดแผลของเด็กน้อย กลับเม้มปากไม่ร้องสักคำ หล่อนจึงรู้สึกสงสารมาก
ดังนั้นจึงทำให้พยาบาลเอ็นดูเขาและปฏิบัติกับเขาด้วยความอ่อนโยนมาก แม้แต่น้ำเสียงที่พูดออกมายังอ่อนหวานและแผ่วเบา “เด็กน้อย เจ็บหนักขนาดนี้ คงเจ็บมากใช่ไหม? หนูสบายใจได้นะ คุณน้าจะทำให้เบามากที่สุด ถ้าหนูเจ็บก็บอกน้าได้เลย น้าจะทำให้เบาลงอีก”
หานชิงน้อยไม่พูดอะไร
จากนั้นพยาบาลก็เริ่มทำแผลให้เขา ตอนแรกพยาบาลคอยระวังหานชิงมาก เพราะกลัวว่าเขาจะร้องโอดควรญ หรือร้องไห้อย่างหนัก แต่ต่อมาหล่อนถึงกับรู้สึกประหลาดใจมาก เพราะตั้งแต่ต้นจนจบหานชิงไม่ร้องไห้หรือร้องโอดครวญแม้แต่น้อย และไม่แม้แต่จะพูดอะไรออกมา
ความอดทนอันน่าตกตะลึงนี้ทำให้น้าพยาบาลพูดอะไรไม่ออกทันที จากนั้นจึงรู้สึกสงสารเด็กน้อยขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง เพราะตอนนี้หล่อนคาดเดาได้ว่า เด็กน้อยกำลังเป็นห่วงพ่ออยู่
เมื่อคิดถึงตอนนี้ น้าพยาบาลจึงยกมือขึ้นมาลูบหัวของหานชิงน้อย พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน: “ไม่ต้องเป็นห่วงนะ พ่อของหนูจะต้องไม่เป็นอะไร”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น หานชิงน้อยจึงเงยหน้าขึ้น ส่งสายตามองตรงไปหาหล่อน สายตานั้นแทบจะทำให้น้าพยาบาลใจสลาย จึงพูดได้เพียงว่า: “น้าจะอธิษฐานเป็นเพื่อนหนูเอง พ่อของหนูจะต้องรอดปลอดภัย ดีไหมจ้ะ?”
แม้ว่าตอนนี้หานชิงน้อยจะไม่อยากสนใจใคร แต่เมื่อน้าพยาบาลพูดถึงเรื่องพ่อของเขา สุดท้ายเขาจึงขยับปากพูดขึ้นด้วยความจริงใจกับหล่อน “ขอบคุณครับ”
น้าพยาบาลลูบหัวของเขาอีกครั้ง
หลังจากนั้นสักพัก หานชิงน้อยจึงถามขึ้น: “คุณน้า ผมกลับไปดูพ่อของผมได้แล้วยังครับ?”
น้าพยาบาลคิดไปมา จากนั้นพยักหน้าและลุกขึ้น: “น้าพาหนูไปนะ”
เขาทำแผลเสร็จเรียบร้อยแล้ว น้าพยาบาลจึงพาเสี่ยวหานชิงเดินกลับไปที่ห้องฉุกเฉินเมื่อครู่ บทที่ทั้งสองเดินไปถึง ประตูห้องฉุกเฉินก็ถูกเปิดออกพอดี
ทันทีที่ได้ยินเสียงประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออก ใจของน้าพยาบาลก็เต้นแรงทันที
คุณนายหานก็ลุกขึ้นมาเช่นกัน รีบเดินขึ้นไปด้านหน้า
“สวัสดีค่ะคุณหมอ สามีของฉันเป็นอย่างไรบ้างคะ?”
บทที่คุณนายหานถามขึ้น มือทั้งสองกำหมัดไว้แน่น เล็บที่ไม่ได้ยาวมากจิกลึกลงไปในเนื้อ สีหน้าของหล่อนดูมั่นคงและจริงจังมาก แต่มีเพียงแค่หล่อนที่รู้ว่า ในใจตอนนี้กังวลมากเพียงใด ไม่สบายใจมากขนาดไหน
คุณหมอถอดหน้ากากออก ด้านหลังมีเจ้าหน้าที่มากมาย ค่อยๆเดินตามกันออกมา
สายตาของเขามองคุณนายหานด้วยความรู้สึกเสียใจ
“ขอโทษครับ ขอเชิญญาติเข้าไปดูหน้าคนไข้เป็นครั้งสุดท้ายครับ”
โครม——
มีอะไรบางอย่างพังทลายลงอยู่ในหัวของคุณนายหานอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นก็หายไปทันที
