บทที่1454 ทำให้มันสูญเสียทุกอย่าง
เสี่ยวเหยียนหลับไปจนกว่าจะตื่นก็เย็นมากแล้ว ตื่นที่ตื่นขึ้นมานั้นท้องฟ้าข้างนอกก็มืดแล้ว
นี่คือครั้งแรกหลังจากเกิดเรื่อง ที่เธอหลับได้คงที่ที่สุด
หลัวหุ้ยเหม่ยเฝ้าอยู่ข้างๆ ตลอด แหกตาไว้ไม่ยอมนอน หลังจากนั้นก็รู้สึกเบื่ออย่างมาก แต่ว่าก็ไม่กล้าทำอย่างอื่น
เพราะว่าเธอกลัวว่าจะเสียงดังแล้วทำให้เสี่ยวเหยียนตื่น ยังไงนี่ก็เป็นครั้งแรกหลังจากเกิดเรื่องที่เสี่ยวเหยียนหลับได้คงที่ขนาดนี้ เธอกลัวว่าลูกสาวจะตื่นเพราะเสียงดัง แล้วก็ตกใจเธอ
ดังนั้นพอเสี่ยวเหยียนตื่น หลัวหุ้ยเหม่ยก็รู้ตัวทันที
“เหยียนเหยียน ตื่นแล้วเหรอ? ”
แม้แต่เสียงที่หลัวหุ้ยเหม่ยก็ยังแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าถ้าพูดเสียงที่ดังขึ้นกว่านี้จะทำให้เธอตกใจ
“แม่”
เสี่ยวเหยียนกุมหัวตัวเองเบาๆ แล้วก็ลุกขึ้นนั่ง มองไปที่หลัวหุ้ยเหม่ยด้วยสายตายุ่งเหยิงเล็กน้อย”หนูนอนไปนานแค่ไหน? ”
“นอนไปวันหนึ่ง หิวไหม? เดี๋ยวแม่ไปทำอะไรให้กินไหม? ”
เดิมทีเสี่ยวเหยียนไม่ได้มีความต้องการอยากจะกินอะไร แต่พอหลัวหุ้ยเหม่ยถามออกมาแบบนี้ ความหิวในช่องท้องของเธอก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นมาช้าๆ
เธอรู้สึกหิวมากจริงๆ ดังนั้นก็เลยพยักหน้า “โอเค”
พอได้ยินว่าเธอจะยอมกินอะไร แทบไม่ต้องพูดถึงเลยว่าหลัวหุ้ยเหม่ยดีใจแค่ไหน ดังนั้นเธอก็รีบลุกขึ้นเตรียมจะลุกไปทำอาหารให้เธอกิน
เสี่ยวเหยียนมองซ้ายมองขวา ก็พบว่าในห้องนี้มีเพียงแค่เธอกับหลัวหุ้ยเหม่ยสองคน
“แม่ หานชิงล่ะ? ”
ทั้งๆ ที่ก่อนที่เธอจะหลับไป หานชิงยังอยู่เลย แต่ว่าคิดไปคิดมาก็ใช่ หลัวหุ้ยเหม่ยเฝ้าเธออยู่ที่นี่ จะให้หานชิงอยู่ด้วยก็ไม่ใช่เรื่องเท่าไหร่
“ยัยเด็กนี่ เสี่ยวชิงเฝ้าลูกอยู่ตั้งหลายวันขนาดนั้น ไม่ได้นอนตั้งหลายวันหลายคืน เขาเหนื่อยไม่ได้รึไง? พอตื่นขึ้นมาก็เรียกหาเขาแล้ว ปล่อยให้เขาพักผ่อนหน่อยไม่ได้เหรอ? ”
พอได้ยินดังนั้น เสี่ยวเหยียนก็ทุกข์ใจเพราะความรู้สึกผิดอย่างมาก
เรื่องแรกก็เรื่องเหตุการณ์ไฟไหม้ แล้วก็เป็นเรื่องปัญหาทางจิตใจของเธอ ทำให้หานชิงเหนื่อยจนหมดท่า เธอนึกถึงท่าทางของหานชิงก่อนที่เธอจะนอนได้ ดวงตาของเขาแดงก่ำ ใต้ตาของเขาก็คล้ำเป็นวงใหญ่ แม้แต่คางที่เวลาปกติจะสะอาดสะอ้านก็มีเคราขึ้น
หานชิงที่ปกติมักจะเป็นประณีตพิถีพิถันเพราะเธอแล้วเปลี่ยนไปจนเป็นแบบนี้
เสี่ยวเหยียนกัดริมฝีปากที่แห้งของตัวเอง หลังจากนั้นก็พูดว่า “หนูเข้าใจแล้วแม่ หนูไม่ได้จะหาเขา หนูก็แค่ถามว่าเขาทำอะไรอยู่”
“ช่วงนี้เพราะว่าลูกแล้วเสี่ยวชิงเหนื่อย ลูกไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ต่อไปอย่าทำให้คนอื่นตกใจขนาดนี้เอง พ่อกับแม่ของลูกอายุมากแล้ว ใจแทบจะทนไม่ไหวกับความตกใจแบบนี้”
“ไม่เป็นอีกแล้วค่ะแม่ วางใจเถอะ ต่อไปหนูจะดูแลตัวเองให้ดี แล้วก็จะจัดการกับอารมณ์ของตัวเองให้ดี”
“งั้นก็ดี” หลัวหุ้ยเหม่ยยื่นมือไปลูบหัวของลูกสาวตัวเองด้วยความรัก “ถ้ายังงั้นตอนนี้แม่ไปทำกับข้าวให้ลูกก่อน”
“อืม”
ตอนที่หลัวหุ้ยเหม่ยเดินออกไปนั้น ก็เจอกับหานชิงที่พึ่งกลับมาตรงหน้าประตู
“เสี่ยวชิง？ทำไมลูกกลับมาเร็วขนาดนี้ล่ะ? ไปหลับต่ออีกหน่อยสิ? ”
พอพูดจบ หลัวหุ้ยเหม่ยก็สังเกตได้เห็นสิ่งผิดปกติ หานชิงยังคงใส่เสื้อผ้าเหมือนเดิม แถมไม่ได้ดูมีชีวิตชีวาขึ้นเลย กลับดูเหนื่อยล้ามากขึ้นอีกด้วยซ้ำ ใต้ตาคล้ำหนักกว่าเดิมมาก
เด็กคนนี้ เธอให้เขาไปนอนไม่ใช่เหรอ? แล้วทั้งวันเขาเที่ยววิ่งไปไหนมา?
อย่างไรก็ตามหานชิงก็แค่ตอบอย่างเรียบๆ ว่า “พักผ่อนดีแล้วครับ ต่อไปให้ผมดูเถอะ แม่ไปพักผ่อนเถอะครับ”
หลัวหุ้ยเหม่ยโบกมือ “ถ้ายังงั้นพวกลูกคุยกันไปก่อนละกัน แม่จะไปทำอาหาร เดี๋ยวจะเอามาให้”
พอได้ยินเสียงของหานชิงนั้น เสี่ยวเหยียนก็มองออกไปข้างนอกอย่างคาดหวัง หลังจากนั้นก็เห็นหานชิงเดินเข้ามา เธอเปิดผ้าห่มออกอย่างกระวนกระวาย หานชิงก้าวเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอแล้วก็จับมือของเธอไว้
“ลุกขึ้นมาทำไม? นั่งเถอะ”
เสี่ยวเหยียนกลับจ้องใบหน้าของเขาอย่างร้อนรน เห็นใบหน้าที่ซีดเซียวของเขา รอยคล้ำใต้ตา แล้วก็เห็นได้ชัดเลยว่าดวงตาของเขาแดงก่ำกว่าตอนก่อนหน้านี้อีก แดงจนทำให้คนอื่นตกใจ
“คุณไม่ได้ไปพักผ่อนหรอกเหรอ? เที่ยววิ่งไปไหนมา? ”
“พึ่งตื่นเหรอ? หิวรึเปล่า? รู้สึกไม่สบายตรงไหนไหม? ” หานชิงกลับไม่ได้ตอบคำถามของเธอ แถมยังเป็นห่วงเธออยู่อีก
เสี่ยวเหยียนส่ายหน้า “ฉันไม่ได้เป็นอะไรแล้ว แล้วก็ไม่ได้มีตรงไหนที่รู้สึกไม่สบายด้วย คุณล่ะ? ฉันได้ยินแม่บอกว่าคุณไปพักผ่อน แต่ทำไมสีหน้าของคุณถึงได้ดูแย่แบบนี้? ทำไมตาถึงได้มีเส้นเลือดแดงก่ำขนาดนี้? ”
พอเห็นว่าเสี่ยวเหยียนสามารถเป็นห่วงตัวเอง สามารถมองเห็นถึงความผิดปกติบนร่างกายของตัวเอง หานชิงก็รู้ว่าปมในหัวใจของเธอน่าจะถูกคลายออกอย่างสมบูรณ์แล้ว เขาก็กอดเธอด้วยความสุขและความซาบซึ้งใจ
“ไม่ได้มีอะไรหรอก น่าจะเพราะว่าพึ่งตื่นนอน ดังนั้นเส้นเลือดก็เลยเยอะขนาดนี้ ผ่านไปสักพักเดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง”
“ไม่ได้”
เสี่ยวเหยียนกลับผลักเขาออก “คุณรีบไปพักผ่อนเลย อย่าเอาแต่ทนอยู่แบบนี้”
“ถ้าฉันไปนอน แล้วเธอจะทำยังไง? ” เขาถามเธอด้วยเสียงเบา
“อะไรที่เรียกว่าฉันจะทำยังไง? ฉันดูแลตัวเองได้ คุณรีบไปนอนเลย”
เสี่ยวเหยียนออกแรงผลักเขา แต่ว่าร่างของหานชิงไม่ขยับเลย สายตาของเขาเอาแต่จ้องมองที่ใบหน้าของเธอ
เธอไม่มีทางเลือก ได้แต่กัดริมฝีปากล่างของตัวเองเบาๆ แล้วก็เปลี่ยนไปใช้วิธีอื่น
“คุณรู้ไหมว่าตอนนี้ตาของคุณพอมองแล้วมันน่ากลัวมาก แดงมาก อย่างกับสัตว์ประหลาด”
พอได้ยินดังนั้น หานชิงก็อึ้งไป เขานึกไม่ถึงว่าเธอจะพูดแบบนี้ แต่ว่าเขาไม่มีกระจก ไม่ยังงั้นเขาก็คงอยากจะส่องกระจกดูมากว่าตาของตัวเองแดงขนาดนั้นจริงรึเปล่า แล้วก็แดงจนถึงขนาดที่ทำให้คนอื่นกลัวเลยเหรอ
“ดังนั้น ฉันไม่อยากอยู่กับคุณแล้ว คุณรีบไปนอนเลย ถ้าเกิดว่าตาของคุณยังแดงขนาดนี้อยู่อีกล่ะก็ ไม่ต้องมาหาฉันเลย”
เสี่ยวเหยียนพูดไปด้วยพร้อมกับผลักเขาออก สุดท้ายหานชิงก็รู้สึกขำขันกับพฤติกรรมเด็กๆ ของเธอ เผยให้เห็นสายตาที่ไม่มีทางเลี่ยงและรักทะนุถนอม เขายื่นมือมาลูบหัวของเธอเบาๆ
“โอเค ฉันเข้าใจว่าเธออยากให้ฉันไปพักผ่อน ถ้าเกิดว่าตอนนี้ฉันยังไม่ไป จะทำให้เธอเป็นกังวลใช่ไหม? ”
“ในเมื่อคุณรู้แบบนี้แล้ว ทำไมยังไม่ไปอีกล่ะ? ”
“ก็เพราะว่าอยากจะอยู่กับเธอให้เยอะๆ ไม่ใช่เหรอ? ”
เสี่ยวเหยียนกะพริบตา “ถ้ายังงั้นก่อนที่คุณจะไปนอน บอกฉันก่อนได้ไหมว่า ตอนกลางวันไปทำอะไรมา? ”
รอยยิ้มบนใบหน้าของหานชิงหายไป สายตาเต็มไปด้วยความอยากฆ่า แต่ว่ามันก็หายไปอย่างรวดเร็ว เสี่ยวเหยียนยังไม่ทันจะจับสังเกตได้ถึงสายตาสังหารของเขามันก็หายไปแล้ว
ดังนั้นเธอก็เลยสงสัยว่าตัวเองมองผิดไปรึเปล่า
“คิดอะไรน่ะ? ก็ไปพักผ่อนมาไง ถ้าเกิดว่าเธอเป็นห่วง เดี๋ยวตอนนี้ฉันจะไปพักผ่อนอีกหน่อย เดี๋ยวค่ำๆ มาหา”
เสี่ยวเหยียนรีบพยักหน้าทันที “โอเค ถ้ายังงั้นคุณรีบไปนอนเลย”
จากการเกลี้ยกล่อมของเสี่ยวเหยียน หานชิงก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง ล้างหน้าแล้วก็นอนพักผ่อน เพราะว่าไม่ได้นอนมานาน ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะหลับในเวลานี้ ดวงตาของเขาทั้งปวด ทั้งเจ็บ ทั้งฝาด การหลับตานั้นมันเจ็บปวดเป็นพิเศษ
ทั้งๆ ที่เขาเหนื่อยจนถึงขีดสุดแล้ว แต่ว่าทำไมถึงนอนไม่หลับ
วันนี้ที่เขาออกไปข้างนอกนั้นไม่ใช่เพราะว่าเรื่องอื่น แน่นอนว่าเขาไปจัดการเรื่องที่ก่อนหน้านี้ไม่ทันได้จัดการ อยากจะให้คนที่ลงมือกับเสี่ยวเหยียน ได้จ่ายราคาที่มันควรจะต้องจ่าย
ไม่ ต้องจ่ายมากกว่า 10 เท่า
นึกว่าการติดคุกจะทำให้สามารถหนีจากความผิดที่ได้ก่อไว้ทั้งหมดยังงั้นเหรอ? มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอก นี่ก็เป็นครั้งแรกที่หานชิงอยากจะฆ่าใคร แต่ว่าตอนนี้บ้านเมืองมีขื่อมีแปร ดังนั้นเขาก็เลยฆ่าคนไม่ได้
แต่ว่า วิธีที่จะทำให้คนคนหนึ่งเจ็บปวดนั้นมีเป็นร้อยเป็นพันอย่าง
คนคนนั้นทำให้เขาเกือบจะเสียภรรยาและลูกของตัวเองไป เขาก็จะทำให้มันต้องสูญเสียทุกอย่าง
