บทที่1461ผมไม่ได้ตั้งใจทำร้ายคุณ
เจียงเสี่ยวไป๋ใช้ขาถีบเขา เขาก็ใช้มือจับเอาไว้ เจียงเสี่ยวไป๋ใช้มือผลักเขา เขาก็จับข้อมือของเธอไว้ จากนั้นลากสูงขึ้นไปไว้เหนือศีรษะ
ถึงในด้านกำลังจะมีความแตกต่างก็มาก แต่เจียงเสี่ยวไป๋ก็ยังไม่ยอมแพ้อีกเช่นเคย ถึงแม้เธอเป็นผู้หญิง แต่ไหนแต่ไรนิสัยของเธอค่อนข้างแข็งกร้าว ต่อไปถึงจะแต่งงานเธอก็จะเป็นหัวหน้าครอบครัว
พูดแบบน่าเกลียดหน่อย เธออยากอยู่เหนือกว่า
แต่ตอนนี้เซียวซู่หมายความว่ายังไง? บรรยากาศอะไรก็ไม่มีก็แบกเธอเข้ามาในห้องแล้ว มิหนำซ้ำยังเป็นตอนที่เธอว่าผู้หญิงคนนั้น นี่เขาหมายความว่ายังไง?
ไม่ให้เกียรติตัวเองเหรอ?
เจียงเสี่ยวไป๋ใช้แรงขัดขืน เซียวซู่ก็จูบลงมา เจียงเสี่ยวไป๋หันหน้าไปอีกทาง ริมฝีปากบางของเขาสัมผัสโดนตำแหน่งแก้ม หลังจากหยุดไปครู่นึงก็ได้ตามไปอีก เจียงเสี่ยวไป๋หันหน้าไปอีกทางต่อ
เซียวซู่ก็เลยได้แต่เว้นมือข้างนึงออกมาจับคางเธอไว้แน่น จากนั้นก็ก้มหน้าจูบลงไปอีก
เพี้ยะ——
มือที่ว่างอยู่ของเจียงเสี่ยวไป๋ก็ได้ดึงขึ้นมาแบบนี้ และตบไปที่ใบหน้าของเซียวซู่
อยู่ในห้องที่เงียบสงบ เสียงตบเสียงนี้ดังก้องเป็นพิเศษ ใบหน้าของเซียวซู่ถูกตบจนหันไปอีกข้าง ใบหน้าสะสวยของเจียงเสี่ยวไป๋เต็มไปด้วยความโกรธ
“ฉันเคยบอกแล้ว ว่าปล่อยฉันก่อนที่ฉันจะระเบิดอารมณ์ออกมา!”
เซียวซู่หันหน้ามา มองเธอด้วยสายตาลึกซึ้ง
“คุณหมายความว่ายังไง?”เจียงเสี่ยวไป๋เม้มริมฝีปากแดงไว้ ดวงตาคู่สวยแดงก่ำ เธอจ้องมองเขา “ตอนที่ฉันพูดถึงผู้หญิงคนนั้น คุณกลับอยากอึ๊บฉัน คุณรู้ไหมว่าอะไรคือการให้เกียรติ?”
เซียวซู่เห็นดวงตาเธอแดงก่ำแล้ว สติที่สูญหายไปได้วิ่งกลับมาหมดแล้ว เขาอธิบายอย่างตะลีตะลาน:“ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะ ผมก็แค่………”
“แค่อะไร? ฉันแค่เอ่ยถึงหน่อยก็ไม่ได้ใช่มั้ย? แค่เอ่ยถึงหน่อยคุณก็โกรธแล้ว โกรธก็โกรธสิ คุณโกรธคุณยังอยากอึ๊บฉันด้วย? คุณยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า? !”
เผชิญกับเจียงเสี่ยวไป๋ที่ฟันคมปากคล่อง เขาเถียงเธอไม่ไหวด้วยซ้ำ ดังนั้นจึงอยากใช้อีกวิธีนึงให้เธอหุบปาก แต่แค่ไม่นึกว่าจะยั่วให้เธอโมโห
เซียวซู่สบตากับเธอครึ่งค่อนวัน ในขณะที่เจียงเสี่ยวไป๋นึกว่าเขาจะล่าถอย จู่ๆเซียวซู่กลับก้มหน้าลงมาประกบริมฝีปากของเธออีก
“อื้มมมม……”
เจียงเสี่ยวไป๋เบิกตากว้าง ไอ้ชาติหมาคนนี้!
ไม่นึกเลยว่าเขายังจะกล้าอีก!
เจียงเสี่ยวไป๋จะกวักมืออีก แต่ครั้งนี้ไม่ได้ราบรื่นเหมือนครั้งก่อนแล้ว มือของเธอยังแตะไม่โดนเซียวซู่ก็ถูกเขาจับเอาไว้แล้ว มือถูกจับไว้ไม่พอ ริมฝีปากก็ถูกยึดครองด้วย
สักพักใหญ่ๆ เซียวซู่ถึงถอยออกไป จากนั้นริมฝีปากได้เคลื่อนตามปลายจมูกของเธอขึ้นไป สุดท้ายหล่นอยู่ที่หน้าผาก บนโคนผมและบนตาของเธอ
เดิมทีเจียงเสี่ยวไป๋ยังโกรธอยู่ ต่อมารู้สึกได้ว่าจูบของเขาได้เปลี่ยนมาทะนุถนอมขึ้นเยอะมาก
ตอนที่จูบมาถึงดวงตาของเธอ เธอยังหลับตาลงด้วยจิตใต้สำนึก อย่าเห็นเซียวซู่ผู้ชายคนนี้แข็งทื่อและเป็นผู้ชายเฮงซวยเหมือนก้อนหินนะ แต่ว่าริมฝีปากของเขากลับนุ่มนวลมาก
เจียงเสี่ยวไป๋ไม่เข้าใจว่าเขากำลังทำอะไรอยู่
เซียวซู่คลายมือออก จากนั้นได้พลิกตัวและนอนลงที่ข้างกายเธอ
“ผมขอโทษ”
“ผมไม่ได้ตั้งใจทำร้ายคุณ”
ไม่ได้ตั้งใจทำร้ายเธอ? คำพูดนี้หมายความว่ายังไง? เจียงเสี่ยวไป๋กัดปลายลิ้นของตัวไว้อย่างลังเล ก่อนหน้านี้ในช่องปากเต็มไปด้วยกลิ่นไอของเขา ถึงตอนนี้ก็ยังจางหายไม่หมด
เขาที่นอนอยู่ข้างกาย ลมหายใจไม่นิ่ง
เจียงเสี่ยวไป๋คิดๆแล้ว ได้พลิกตัวเผชิญหน้ากับเขา
“คุณได้ยินเรื่องของเธอไม่ได้ขนาดนั้นเลยเหรอ? คุณรู้มั้ย ยิ่งคุณเป็นแบบนี้ ฉันก็จะยิ่งเอ่ยต่อหน้าคุณ คุณเป็นคนยั่วโมโหฉันก่อน”
เจียงเสี่ยวไป๋เบ้าตาแดงก่ำมองเขา“ตอนนั้นฉันกะว่าจะไม่ยุ่งอะไรทั้งนั้นแล้ว ก็ถือว่าฉันถูกหมากัดคำนึงก็โอเคแล้ว แต่ว่า คุณเป็นคนวิ่งมาบอกเองว่าจะรับผิดชอบ ในเมื่อคุณจะรับผิดชอบ คุณก็ต้องรับผิดชอบดีๆ ถ้าเธอไม่ใช่พวกดัดจริตพวกนั้น ฉันก็ไม่โทษเธอหรอก ไม่เข้าใจทำไมคุณต้องทำแบบนี้ในเวลานี้ด้วย”
เธอเบ้าตาแดงเถือก อารมณ์ของเซียวซู่กระวนกระวายกว่าก่อนหน้านี้เยอะมาก ทีนี้ก็นอนตะแคงตาม ยื่นมือเคลื่อนไหวที่แก้มของเธออย่างช้าๆ
ริมฝีปากเขาอ้าเล็กน้อย อยากพูดอะไร แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน
จะให้พูดอะไร? เกรงว่าแม้แต่ตัวเขาเองก็ยังไม่ได้รู้ใจตัวเองเลย
เจียงเสี่ยวไป๋รอไปครึ่งค่อนวัน เห็นเขาไม่พูด จึงไม่สนใจเขาอีก ได้หันหลังให้กับเขา
ทีนี้ เซียวซู่ยิ่งไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว มองดูเงาของเธออยากพูดแต่ก็หยุดชะงักไว้
เจียงเสี่ยวไป๋หันหลังให้กับเซียวซู่และหลับตาลง
ทั้งสองไม่ได้หลับทั้งคืน
ตอนที่ตื่นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น ทั้งสองต่างก็ขอบตาดำเหมือนหมีแพนด้า อารมณ์ต่างก็ไม่ค่อยดี ถึงแม้ง่วงมากแต่กลับนอนไม่หลับเลย เดิมทีเซียวซู่อยากพูดคุยกับเจียงเสี่ยวไป๋ แต่เธอไม่ชายตามองเขาเลย ก็ได้เข้าห้องน้ำและปิดประตูโดยตรง
พอเธออาบน้ำเสร็จออกมา เซียวซู่เอามือถือเธอไว้กำลังวางสาย
เห็นเธอออกมา เซียวซู่ยกมือถือขึ้น จากนั้นได้อธิบาย:“คุณป้าโทรมา ถามว่าวันนี้เราจะไปกันกี่โมง?”
เจียงเสี่ยวไป๋ฟังแล้วนิ่งไปครู่นึง ไม่ได้พูดอะไรเลย เดินไปหยิบมือถือตัวเองมาโดยตรง
เซียวซู่จ้องมองเธอ พบว่าเธอเหมือนจะโทรกลับไป จึงได้ถาม:“เป็นอะไรไปครับ?”
“ไม่ไปแล้วค่ะ”เจียงเสี่ยวไป๋พูด“ตอนนี้ความสัมพันธ์ของเราไม่มั่นคง อย่าเพิ่งเจอพ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายจะดีกว่า”
เซียวซู่ฟังแล้วขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างโหด เขาลุกขึ้น ขาที่เรียวยาวเข้าใกล้เจียงเสี่ยวไป๋ และเอามือถือเธอมาโดยตรง
“ไม่มั่นคงยังไง เมื่อวานคุยกันแล้วว่าจะเจอ ก็ผิดคำพูดไม่ได้สิ อีกอย่าง ก่อนหน้านี้ใช่ว่าจะไม่เคยเจอสักหน่อย ครั้งนี้ก็ถือว่าแค่ทานข้าวกันมื้อนึงก็พอ”
เขาเก็บมือถือของเจียงเสี่ยวไป๋ไว้ สีหน้าค่อนข้างหดหู่:“เมื่อวานก็คุยกันแล้ว ถ้าวันนี้ไม่ไป พ่อแม่คุณต้องเป็นห่วงแน่ๆ”
คงจะเพราะรู้สึกที่เขาพูดมีเหตุผล ดังนั้นเจียงเสี่ยวไป๋จึงไม่ได้ตอบโต้เขา ทั้งสองได้ยืนเงียบๆอยู่อย่างนี้สักพัก เซียวซู่ถึงคืนมือถือให้เธอ
“เอาอย่างนี้เถอะ เราไปก่อนอาหารเที่ยง ตอนนี้ยังเช้าอยู่ คุณไปนอนพักก่อน เดี๋ยวรอใกล้ถึงเวลาแล้วผมจะปลุกคุณเอง”
เจียงเสี่ยวไป๋ฟังแล้ว ในที่สุดก็เงยหน้ามองไปที่เขา
เมื่อคืนทั้งสองต่างก็ไม่ได้นอนดีๆเลย เพราะฉะนั้นตอนนี้ทั้งสองต่างก็ขอบตาดำคล้ำ เขาให้ตัวเองไปนอน แล้วเขาล่ะ?
“ไปเถอะ”
“แล้วคุณจะไปไหน?”
“ผมไปซุปเปอร์มาร์เก็ตซื้อของที่จะเอาไปฝากครับ”
ดูท่าเขาเริ่มสำนึกผิดอีกแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋กระพริบตาปริบๆ จู่ๆพยักหน้า:“โอเคค่ะ งั้นคุณไปซื้อ ฉันไปนอน”
พอพูดจบ เธอถอดรองเท้ามุดเข้าไปใต้ผ้าห่มอย่างไม่ลังเล เธอห่มผ้าไว้มิดชิด แค่เผยศีรษะน้อยๆออกมา
จนถึงตอนนี้ ที่จริงเซียวซู่เป็นสุภาพบุรุษมาก หลังจากทะเลาะกันจะเป็นฝ่ายมาพูดคุยกับเธอ เป็นฝ่ายสำนึกผิดเอง ก็เหมือนตอนนี้ เขาบอกว่าเขาจะไปซื้อของ จากนั้นให้เธอไปพักผ่อน
ทั้งๆที่เมื่อวานทั้งสองคนต่างก็ไม่ได้พักผ่อนดีๆเลย
แต่ว่านี่ก็ได้ทำให้เจียงเสี่ยวไป๋สบายใจขึ้นไม่น้อยแล้ว อารมณ์โกรธก็ค่อยๆจางลงไปเยอะ
แต่ว่าเธอก็ยังไม่อยากคุยกับเขาเร็วขนาดนี้ ผู้ชายอย่างเซียวซู่ต้องค่อยๆดัด รออีกหน่อยดีกว่า
คิดถึงตรงนี้ เจียงเสี่ยวไป๋ก็ได้หลับตานอนพักผ่อนอย่างสบายใจเฉิบ
