บทที่1465ส่งเธอกลับบ้าน
ประจำเดือนเหรอ?
เจียงเสี่ยวไป๋กัดริมฝีปากล่างของตัวเอง จากนั้นพูดว่า:“เดือนนี้ยังไม่ถึงเวลาประจำเดือนมาของหนูเลยค่ะ”
“กลับไปแกจับตาดูดีๆ อย่าลืมดูวันที่ประจำเดือนแกมา อย่ามาถึงเวลาตัวเองท้องก็ยังไม่รู้นะ”
“แม่คะ!”
“แกอย่ามาเรียกฉัน ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว ยังคิดว่าตัวเองไม่เสียเปรียบอีก เขาเป็นคนคลอดลูกหรือว่าแกเป็นคนคลอดลูก?”
พูดถึงเรื่องนี้เจียงเสี่ยวไป๋ปวดหัวจริงๆ คืนนั้นทั้งสองต่างก็ดื่มหนักไปหน่อย พอฟืนแห้งกับไฟโหมกระหน่ำเจอกันก็มีอะไรกันเลย พอตื่นขึ้นมาเจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกตัวเองไม่อยากเจอเขาจริงๆ ดังนั้นก็เลยเก็บข้าวของนั่งรถหนี ต่อมาก็รีบร้อนหลบเลี่ยงเขา จึงไม่ได้ทำการป้องกันอย่างอื่นเลยด้วยซ้ำ
แต่ว่า ตอนนั้นก็แค่ครั้งเดียว คงไม่ตั้งครรภ์ง่ายขนาดนั้นหรอกมั้ง?
ถ้าแค่ครั้งเดียวก็ตั้งครรภ์ งั้นเซียวซู่ไม่ใช่เซียนแม่นปืนเลยเหรอ?
“ยัยตัวแสบ แกคิดอะไรอยู่?”
เสียงของตู้เซียวหยู่ได้ดึงสติของเจียงเสี่ยวไป๋กลับมา หลังจากเจียงเสี่ยวไป๋ดึงสติกลับมาได้ฉีกรอยยิ้มออกมาอย่างอึดอัด“ไม่มีอะไรค่ะ ไม่มีอะไร หนูบอกว่าแม่ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ท้องแน่นอนค่ะ”
“แกบอกว่าไม่ท้องก็ไม่ท้องเหรอ? ถ้าเรื่องท้องคนพูดแล้วเป็นใหญ่สุด ประเทศจีนก็ไม่มีคนท้องสองท้องสามอย่างเหนือความคาดหมายมากมายขนาดนั้นแล้ว!”
“เอาล่ะค่ะแม่ อย่าโกรธเลยนะคะ อีกอย่างใครบอกว่าพวกเราจะไม่แต่งงานกันล่ะ? แม่ดูพ่อแม่ของเซียวซู่สิคะรักหนูมาก แม่ของเขาซื้อของขวัญให้หนูเยอะมาก ใช้เงินไปเยอะมาก สกินแคร์ที่ให้หนูชุดนั้นก็เป็นหมื่นแล้วนะคะ”
ตู้เซียวหยู่ฟังแล้วสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย“ทุ่มขนาดนี้เลย? งั้นดูท่าจะดีกับแกจริงๆ เพราะยังไงซะตอนนี้ยังไม่แน่ใจว่าต่อไปแกจะแต่งเข้าตระกูลเขาหรือเปล่า?”
เจียงเสี่ยวไป๋พยักหน้าสุดแรง“หนูก็รู้สึกพวกท่านดีกับหนูจากใจจริงค่ะ เสแสร้งง่ายมาก แต่ถ้าอยากเสแสร้งได้เพอร์เฟคเป็นเรื่องที่ยากมากๆ กิริยาท่าทางใดๆล้วนสามารถเผยปัญหาที่คนๆนึงมีอยู่ออกมา แต่ถ้าคนๆนี้เขาจริงใจ งั้นก็หาข้อบกพร่องไม่เจอ ตอนนี้ความรู้สึกที่ครอบครัวเขาให้หนู ก็คือหนูสามารถรู้สึกได้ว่าพวกเขาจริงใจกับหนูค่ะ”
หลังจากฟังคำพูดเหล่านี้ ความประทับใจที่ตู้เซียวหยู่มีต่อครอบครัวเขาก็ได้เพิ่มเยอะเลย
“รอยแผลเป็นบนใบหน้าของเซียวซู่คือยังไงกัน?”
“เอ่อ หนูยังไม่ได้ถามดูเลยค่ะ หนูรู้สึกอันนี้อย่าถามดีกว่ามั้งคะ? ถ้าหากถามจี้จุดเขาล่ะ? อีกอย่างหนูรู้สึกแผลเป็นของเขาก็ดูดีออก ดูหล่อขึ้น! แม่คงไม่รังเกียจมั้งคะ?”
“แม่จะรังเกียจเขาทำไม? ลูกสาวแม่ใกล้จะเห็นเขาเป็นของล้ำค่าอยู่แล้ว ฉันผู้ที่เป็นแม่ยังจะกล้ารังเกียจเหรอ?”
“ฮิๆ”เจียงเสี่ยวไป๋รีบกอดแขนของตู้เซียวหยู่ไว้แน่น เอาหน้ามุดในไปในอ้อมกอดเธอ:“หนูรู้ว่าแม่ดีกับหนู แม่วางใจเถอะค่ะ เสี่ยวไป๋จะไม่กล้ำกลืนฝืนทนตัวเองแน่นอน เซียวซู่เป็นผู้ชายที่ดีใช้ได้เลย แค่แข็งทื่อไปหน่อยเอง แต่ว่าตอนนี้เขาอยู่ภายใต้การชี้นำของหนูใกล้กลายเป็นผู้ชายดีเลิศทั้งสามประการแล้วค่ะ เมื่อก่อนหนูไม่เคยคิดจะแต่งงาน แต่ถ้าหนูจะแต่งงานจริงๆล่ะก็ งั้นหนูก็อยากแต่งกับผู้ชายที่หนูสามารถควบคุมได้ค่ะ”
“ที่สำคัญที่สุดคือ แกชอบด้วยมั้ง?”
เจียงเสี่ยวไป๋ไม่ได้พูด แค่ยิ้มอย่างเดียว
ใครบอกไม่ใช่ล่ะ? เธอเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเริ่มแคร์เซียวซู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ อาจจะตอนที่เขาเผชิญหน้ากับตัวเองแล้วหูแดง อาจจะตอนที่ทุกวันเขาล้วนรับผิดชอบล้างจานอย่างเงียบๆ และอาจจะคืนนั้นตอนที่เขากับตัวเองมีอะไรกัน
ตอนนี้เธอก็ไม่อยากไปสืบหาราวเรื่องว่าชอบเซียวซู่ตั้งแต่ตอนไหนกัน
เพราะระหว่างเธอกับเซียวซู่ไม่ได้รักแรกพบ ตอนแรกทั้งสองต่างก็ไม่มีความรู้สึกต่อกัน ที่มากกว่าคือความรู้สึกแบบที่อยู่ด้วยกันแล้วค่อยๆถูกแทรกซึม พอนานเข้า เจียงเสี่ยวไป๋ก็ตระหนักได้ว่าตัวเองเริ่มชินและชอบเขาแล้ว
“เอาเถอะๆ ลูกสาวแม่โตป่านนี้ก็ไม่เคยเป็นฝ่ายชอบใครมาก่อน ในเมื่อลูกชอบ งั้นแม่ก็เชื่อสายตาของลูก”
เห็นหน้าตาลูกสาวที่หลุบตาครุ่นคิด ตู้เซียวหยู่ที่ฐานะเป็นแม่ของเธอจะดูไม่ออกได้ยังไง จึงได้แต่ตามใจเธอ
พอตกดึกทุกคนทานข้าวเสร็จ เสี่ยวไป๋คงจะเพราะอารมณ์ดี พออารมณ์ดีก็ดื่มเหล้า พวกเธอทั้งหลายชนแก้วกันอย่างมีความสุข ในนั้นมีแค่เซียวซู่คนเดียวที่ไม่แตะต้องเหล้าเลย
หลังจบสิ้นการทานข้าว เสี่ยวไป๋ก็เริ่มเมาไม่รู้เรื่องอีกแล้ว ล้มอยู่ในอ้อมกอดของเซียวซู่ ยื่นมือดึงเนคไทเขาไว้และพึมพำ:“ดื่มเหล้า ดื่ม! !”
ตู้เซียวหยู่คอแข็งพอสมควร อีกอย่างเธอไม่ได้ดื่มเยอะ ดังนั้นตอนนี้ถึงมีสติอยู่ เธอเห็นเซียวซู่ไม่แตะเหล้าเลยสักหยด สำหรับจุดนี้ก็รู้สึกพึงพอใจมาก รู้ว่าเดี๋ยวตัวเองยังต้องส่งเสี่ยวไป๋กลับบ้าน ดังนั้นเลยไม่ดื่มเหล้า
ข้อนี้ ต้องเพิ่มคะแนนให้
เจียงเสี่ยวไป๋ล้มซ้ายเอียงขวา อยากไปเอาขวดเหล้าบนโต๊ะอีก เซียวซู่แย่งขวดเหล้ามาจากมือเธอ จากนั้นเอาวางไว้ข้างๆ
“อือ ทำไมคุณต้องแย่งเหล้าของฉันด้วย? คืนมาให้ฉัน!”เจียงเสี่ยวไป๋พูดๆอยู่ก็จะกระโจนไป เซียวซู่ยื่นมือบัง เธอก็กระโจนมาที่อ้อมกอดของเซียวซู่
ที่จริงเซียวซู่ค่อนข้างเหงื่อแตกละอายใจ เพราะเสี่ยวไป๋เมาเหล้ามักจะแสดงเป็นตัวละครที่แตกต่างกันออกไป ถึงเวลาพ่อแม่ของทั้งสองฝ่ายล้วนอยู่ที่นี่ รู้สึกอึดอัดมาก
เพราะฉะนั้นสิ่งที่เขาต้องทำมากที่สุดในตอนนี้ก็คือพาเสี่ยวไป๋กลับบ้านทันที
แต่ว่าพ่อแม่ของเสี่ยวไป๋ยังไม่ได้ไปจากงาน เขาก็กลับไปก่อนไม่ได้
ดังนั้นหลังจากเสี่ยวไป๋กระโจนมาที่อ้อมกอดเขา เขาได้แต่ยื่นมือกดเธอเอาไว้ จากนั้นเงยหน้ามองไปที่ตู้เซียวหยู่และเจียงเหย็นเคอ
“คุณลุงคุณป้าครับ ผมได้จัดเตรียมรถไว้ที่ใต้ตึกแล้วครับ ส่งพวกท่านกลับไปก่อนครับ”
ตู้เซียวหยู่ผายมือ เพื่อแสดงว่าไม่ต้องแล้ว
“เสี่ยวไป๋ดื่มจนเมาเละเทะอย่างนี้ ลูกส่งเธอกลับไปก่อนเถอะ”
“แต่ว่า…….”
เซียวซู่ค่อนข้างลังเล เพราะยังไงซะอาวุโสต่างก็ยังอยู่ที่นี่
“ ดื่ม! ดื่ม! ”เจียงเสี่ยวไป๋เริ่มก่อวีรกรรมอีกแล้ว เธอหมอบอยู่ที่อ้อมกอดของเซียวซู่ไม่มีอะไรทำ ว่างจนเบื่อหน่ายก็ยื่นมือไปนวดหูของเซียวซู่ ทั้งนวดทั้งจับ ไม่นานก็นวดจนหูของเซียวซู่แดงก่ำ
ผู้คน: “…….”
เจียงเหย็นเคอส่งเสียงพูดอย่างจริงจัง:“พาเธอกลับไปก่อนเถอะ ดูท่าทางเธอแล้ว เดี๋ยวลูกกลับไปยังมีให้ทรมานอีก คืนนี้ก็ลำบากลูกแล้วนะ”
“ใช่ พากลับไปก่อนเถอะ ที่นี่มอบให้พวกเราจัดการเอง ผู้ใหญ่อย่างพวกเราก็ยังมีเรื่องต้องคุยกัน คนหนุ่มสาวอย่างลูกๆไปแล้วก็สะดวกพอดีเลย”
พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายต่างก็พูดแบบนี้แล้ว เซียวซู่ถึงพยักหน้า“โอเคครับ งั้นผมขอตัวพาเสี่ยวไป๋กลับก่อนนะครับ”
พอพูดจบ ตอนที่เขาลุกขึ้นและถือโอกาสพยุงเสี่ยวไป๋ขึ้นมา เจียงเสี่ยวไป๋เมาเละเทะ เดี๋ยวก็นวดหูของเขา เดี๋ยวก็ขยำผมของเขา ตอนที่เซียวซู่อุ้มเธอขึ้นมา ขาทั้งสองข้างของเธอก็ถีบเตะไปมั่ว
“ปล่อยฉันๆ ไอ้สารเลว ฉันจะดื่มเหล้าอีก ขืนแกไม่ปล่อยอีก ฉันจะรื้อหลังคาบ้านแกเลย!”
ตู้เซียวหยู่ที่อยู่ข้างๆได้ยินคำนี้ สีหน้าจนปัญญา
ยัยเด็กคนนี้พอเมาเหล้าแล้วน่ากลัวจริงๆ
แต่พอมองเหลียงหย่าเหอและสามีของเขา ทั้งสองต่างก็ยิ้มแฉ่ง ไม่ได้เอามาใส่ใจเลย ทีนี้ตู้เซียวหยู่ถึงโล่งอกไปที
เซียวซู่ออกแรงไปมากถึงพยุงเจียงเสี่ยวไป๋ไปได้ หลังเขาจากไป ตู้เซียวหยู่ได้แต่พูดด้วยความอึดอัด:“ต้องขอโทษจริงๆค่ะ เสี่ยวไป๋ลูกฉันเอาแต่ใจเกินไป ดื่มเหล้าจนเมาเละเทะอย่างนี้ ไม่สมเหตุสมผลเลยจริงๆ”
