บทที่1508 คาดคะเน
พอชนแล้วตัวเธอเองก็กระเด็นออก เสี่ยวเหยียนล้มนั่งลงบนพื้นเย็นเฉียบ
ส่วนคนที่ถูกชนกลับยืนมั่นคงอยู่กับที่ หลังจากที่เสี่ยวเหยียนคลานขึ้นมาแล้ว เขาก็จับแขนเธอเอาไว้
“เธอเอง ?”
น้ำเสียงที่คุ้นเคยทำให้เสี่ยวเหยียนเงยหน้าขึ้น มองคนที่อยู่ตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ
คนที่เธอชนเข้าเมื่อกี้ก็คือเซียวซู่ เห็นเธอสีหน้าซีดเผือดและล้มลงไป ตอนลุกขึ้นมาเซียวซู่ก็ดึงเธอเอาไว้ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นเสี่ยวเหยียน
เสี่ยวเหยียนมองเซียวซู่ ในหัวคิดอะไรไม่ออก คิดออกแค่ว่าเกิดเรื่องขึ้นกับหานชิง เธอต้องรีบไปหาเขา
ในความมึนงง เธอมองเซียวซู่เพียงแค่ครั้งเดียวแล้วถอนสายตากลับ จากนั้นก็สะบัดแขนเขาทิ้งแล้ววิ่งออกไปด้านนอก
เดินไปแค่สองก้าว ตรงข้อเท้าของเธอก็เจ็บแปลบขึ้นมา ทำเอาเธอเกือบจะคุกเข่าลงกับพื้น ยังดีที่เซียวซู่เข้ามาพยุงเธอไว้ก่อน
“เป็นอะไรไป มีเรื่องอะไรทำไมรีบร้อนขนาดนี้”
ความเจ็บปวดอันใหญ่หลวงทำให้หน้าผากของเสี่ยวเหยียนมีเหงื่อซึมออกมา เจ็บจนเธอเดินไม่ไหว น่าจะกระแทกโดนตอนที่เธอล้มเมื่อครู่ แต่ว่าเธอยังต้องไปหาหานชิง ตอนนี้ไม่รู้ว่าหานชิงเป็นอย่างไรบ้างแล้ว เธอต้องไปหาเขาทันที
พอคิดถึงตรงนี้ เสี่ยวเหยียนก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เธอจับมือของเซียวซู่ไว้อย่างแรง
“ขอร้องล่ะ พาฉันไปโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้วิทยาเขตตะวันออกที โรงพยาบาลใกล้วิทยาเขตตะวันออก！”
โรงพยาบาลใกล้วิทยาเขตตะวันออก ?
เซียวซู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย “เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ ?”
ทำไมเธอถึงได้ร้อนรนขนาดนี้
เสี่ยวเหยียนเห็นว่าเขาไม่พาเธอไป แล้วยังจะถามตัวเองอีก เธอก็เลยจะไปด้วยตัวเองอีกครั้ง เซียวซู่เลยทำได้แค่พูดว่า “ฉันพาเธอไป แต่เธอรอฉันอยู่ที่นี่เดี๋ยวนะ”
เขามาซื้อของด้วยกันกับเสี่ยวไป๋ เสี่ยวไป๋ลองเสื้อผ้าอยู่ข้างใน เขารออยู่ข้างนอก ดังนั้นเขาจะต้องไปบอกเสี่ยวไป๋คำหนึ่งก่อน
พอเซียวซู่หันกลับไป ด้านหลังเสี่ยวเหยียนก็ลากเท้าวิ่งออกไปแล้ว ทั้งๆที่บนข้อเท้าเจ็บจนทุ่มแทงกระดูก แต่เธอกลับวิ่งไปข้างหน้าราวกับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด
หมดหนทาง เซียวซู่จึงทำได้แค่เข้าไปดึงเสี่ยวเหยียนเอาไว้ แต่เสี่ยวเหยียนในขณะนี้ฟังอะไรไม่เข้าทั้งนั้น คิดเพียงแค่ว่าต้องไปโรงพยาบาลที่อยู่ใกล้วิทยาเขตตะวันออก สุดท้ายเซียวซู่สู้เธอไม่ไหว เลยต้องส่งเธอไปที่โรงพยาบาล
เขาคิด พอส่งเธอถึงโรงพยาบาลแล้ว ค่อยโทรไปบอกเสี่ยวไป๋แล้วกัน
ถึงแม้ว่าพอเสี่ยวไป๋ออกมาไม่เจอเขา คงจะโกรธ แต่เพราะสถานการณ์คับขัน เธอน่าจะเข้าใจตัวเอง
พอคิดถึงตรงนี้ เซียวซู่ก็สบายใจขึ้นไม่น้อย
เขาก็เลยขับรถพาเสี่ยวเหยียนไปส่งที่โรงพยาบาลใกล้วิทยาเขตตะวันออก ตลอดทาง เสี่ยวเหยียนไม่พูดอะไรเลย นั่งลืมตาเขม็งอยู่ตรงนั้น ราวกับหุ่นไม้
เซียวซู่เห็นท่าทางของเธอ ก็เดาได้ว่าน่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้น ดังนั้นก็เลยไม่กล้าถาม
เจียงเสี่ยวไป๋มาเพื่อซื้อชุดคลุมท้อง ช่วงนี้เธอกินเยอะมาก ดังนั้นบนตัวก็เลยมีเนื้อหนังเพิ่มขึ้น บวกกับที่ท้องก็เริ่มโตแล้ว ดังนั้นชุดคลุมท้องที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ก็เริ่มใส่ไม่ได้แล้ว พอมาวันนี้เห็นร้านชุดคลุมท้องมีแบบกระโปรงดูท่าทางใช้ได้ เจียงเสี่ยวไป๋ก็เลยเข้าไปลอง
จากนั้นเธอก็ใช้เวลาอยู่ในห้องลองเสื้อครู่ใหญ่ สุดท้ายก็เปลี่ยนชุดได้ จากนั้นก็ยืนส่องกระจกแต่ก็ยังรู้สึกว่าตัวเองตอนนี้อ้วนเหมือนหมูแล้วจริงๆ
คิดอยู่ว่าเดี๋ยวออกไปจะต้องไปพูดกับเซียวซู่ นายดูสิว่าฉันทำเพื่อคลอดลูก ถึงได้อ้วนแบบนี้ รูปร่างเสียหมด ต่อไปนายจะต้องดีกับฉันเป็นพันเท่าหมื่นเท่านะ ห้ามให้ฉันเจอเรื่องหดหู่แม้แต่น้อย
คิดไปคิดมา จู่ๆเจียงเสี่ยวไป๋ก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมาเล็กน้อย เหมือนว่าเด็กกำลังถีบท้องเธอ ดังนั้นเธอก็เลยนั่งพักครู่หนึ่งก่อน จากนั้นค่อยออกไป
ปรากฏว่าพอออกมาแล้ว กลับมองไม่เห็นเงาของเซียวซู่เลย
“คนไปไหนแล้ว ?”
เจียงเสี่ยวไป๋ถือกระโปรงหันซ้ายแลขวา พนักงานขายเดินเข้ามา แล้วยิ้มให้เธอ “คุณผู้หญิงคะ ชุดนี้เหมาะกับคุณมากเลยค่ะ”
ตอนนี้เจียงเสี่ยวไป๋ไม่มีอารมณ์ดูชุดกระโปรงแล้ว เธอเลยถามว่า “ขอถามหน่อยนะคะ สามีฉันไปไหนแล้วคะ”
พนักงานขายชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วก็ลังเลก่อนพูดว่า “เมื่อครู่สามีคุณถูกผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมาชนที่หน้าประตู จากนั้นดูเหมือนว่าจะออกไปพร้อมกับเธอแล้วค่ะ”
“ไปแล้ว ?” หลังจากที่เจียงเสี่ยวไป๋ได้ยินว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งมาชนเซียวซู่ ก็ขมวดคิ้ว “อยู่ดีๆ ทำไมถึงชนจนล้มได้ แล้วทำไมต้องออกไปด้วยกันด้วย ?”
พอเธอได้ยินก็มึนงง
“ก็ไม่ค่อยทราบรายละเอียดค่ะ ตอนนั้นฉันเองก็ยุ่งอยู่กับการบริการลูกค้าคนอื่น ดังนั้นก็เลยไม่ได้เข้าไปดู เพียงแต่รู้เรื่องคร่าวๆ เพียงแต่คุณผู้หญิงคะ ฉันเดาว่าสามีของคุณน่าจะรู้จักคุณผู้หญิงท่านนั้นนะคะ”
“คุณรู้ได้ยังไงคะ ?”
“ฉันเห็นเขาพยุงคุณผู้หญิงคนนั้นค่ะ”
ผู้หญิงที่เซียวซู่รู้จัก ?
“อ๋อแต่ว่า คุณผู้หญิงท่านนั้นเท้าบาดเจ็บค่ะ”
พอฟังถึงตรงนี้ เจียงเสี่ยวไป๋ก็เข้าใจขึ้นมา แล้วคาดเดาว่า “หรือว่าผู้หญิงคนนั้นเข้ามาชนสามีฉัน จากนั้นก็ล้มลงไปเอง แถมเท้ายังบาดเจ็บ สามีฉันก็เลยเข้าไปพยุงเธอ และอาจจะส่งเธอไปโรงพยาบาลแล้ว ?”
พนักงานขายสับสนอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้า “คุณผู้หญิงช่างฉลาดจริงๆ พอคุณคาดเดาแบบนี้ ฉันก็รู้สึกว่าน่าจะแบบนี้แหละค่ะ”
เจียงเสี่ยวไป๋โมโหเล็กน้อย “ตาบ้านี่ ถึงแม้จะส่งคนไปโรงพยาบาลอย่างน้อยก็บอกฉันสักคำสิ ทำไมจู่ๆถึงหายตัวไปแบบนี้”
ช่างเป็นลูกผู้ชายตัวจริงเหลือเกิน ทำเธอโมโหมาก
เจียงเสี่ยวไป๋หยิบโทรศัพท์ออกมาเตรียมจะโทรหาเซียวซู่ ปรากฏว่าตอนที่ล้วงหาโทรศัพท์ก็พบว่ามือถือของเซียวซู่อยู่กับตัวเอง เป็นเพราะช่วงนี้เจียงเสี่ยวไป๋มักจะใช้โทรศัพท์เขาชำระเงิน ซื้อของ ดังนั้นเมื่อครู่ก็เลยเก็บไว้กับกระเป๋าตัวเอง
ตอนนี้เป็นอย่างไร คนก็ติดต่อไม่ได้ เจียงเสี่ยวไป๋ก็ไม่รู้ว่าจะต้องไปตามหาเขาที่ไหน
พอคิดถึงตรงนี้ ในใจของเจียงเสี่ยวไป๋ก็หดหู่ขึ้นมา
พนักงานขายจ้องมองเธอ “คุณผู้หญิงคะ ชุดกระโปรงบนตัวคุณ จะรับไหมคะ ?”
เซียวซู่ไม่อยู่ เจียงเสี่ยวไป๋เองก็ไม่มีอารมณ์ลองต่อแล้ว จึงแค่พูดว่า “รับ แต่ว่าฉันขี้เกียจเปลี่ยนแล้ว ขอเช็คบิลเลยแล้วกันนะคะ”
พอชำระเงินเสร็จแล้ว เจียงเสี่ยวไป๋ก็ถือเสื้อผ้าของตัวเองเดินออกมา รออยู่หน้าประตูเกือบครึ่งชั่วโมง ปรากฏว่าเซียวซู่ก็ยังไม่กลับมา เธออุ้มท้องโตแล้วรอต่อไปไม่ไหวจริงๆ เลยทำได้แค่กลับบ้านไปก่อน
หลังจากเจียงเสี่ยวไป๋กลับบ้านแล้ว ปรากฏว่าเซียวซู่ก็ยังไม่กลับมาที่บ้าน เธอก็เลยนอนดูทีวีและกินขนมบนโซฟา
ระหว่างนั้นเหลียงหย่าเหอมาเยี่ยมเธอ พอพบว่าเซียวซู่ไม่อยู่ ก็ด่าเขายกใหญ่ เจียงเสี่ยวไป๋เลยหัวเราะแล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกลางวันออกไป
พอเหลียงหย่าเหอได้ฟังแล้วก็ด่าหนักกว่าเดิม “เธอตั้งท้องมานานขนาดนี้แล้ว มีโอกาสคลอดได้ตลอดเวลา แต่เขากลับทิ้งเธอไว้ตรงนั้นเพื่อคนแปลกหน้าคนหนึ่ง รอเขากลับมาก่อน ฉันจะด่าเขาให้หนักเลย”
ไม่ว่าเจียงเสี่ยวไป๋จะคิดอย่างไรก็รู้สึกว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ถ้าหากชาวบ้านเขาเท้าแพลงขึ้นมาจริงๆ ก็ต้องไปส่งโรงพยาบาลทันที ส่วนเธอก็ใช้เวลาอยู่ในห้องลองเสื้อนานมากจริงๆ ชายแท้อย่างเซียวซู่จะต้องคิดว่าพาไปส่งโรงพยาบาลก่อน จากนั้นค่อยโทรกลับมาบอก
“แม่คะ หยุดว่าเขาเถอะค่ะ นิสัยของเซียวซู่หนูรู้ดี เขาจะต้องคิดว่าพาไปส่งโรงพยาบาลก่อนค่อยโทรมาบอกหนู คงจะลืมแม้กระทั่งว่าตัวเองไม่ได้พกโทรศัพท์ไปด้วยแน่”
“น่าโมโหจริงๆ ทำไมฉันถึงได้คลอดลูกที่ไม่รู้ความแบบนี้ออกมาได้นะ เสี่ยวไป๋ เธออย่าพูดแก้ตัวแทนเขา เจ้าเด็กบ้านี่กลับมาแล้วฉันจะต้องด่าเขาให้เข็ด”
