บทที่1522 คุยกันอย่างนี้เลยค่ะ
เหลียงหย่าเหอโมโหมาก หลังจากตอนที่มารดาของเจียงเสี่ยวไป๋มาบอกว่าเสี่ยวไป๋มีท่าทางแปลกๆ ทั้งสองคนก็เริ่มปรึกษากัน พอรู้ว่าเสี่ยวไป๋มีความคิดจะจากไป เหลียงหย่าเหอก็แทบจะทรุด
หลังจากนั้นเธอกับตู้เซียวหยู่ก็พยายามช่วยกันคิดหาวิธีแก้ไขเรื่องนี้
สุดท้ายทั้งสองคนก็คิดวิธีที่น่าจะมีทางสำเร็จที่สุดออกมาได้ นั่นก็คือใช้ลูกเป็นที่ยึดเหนี่ยวเจียงเสี่ยวไป๋ไว้
ตอนแรกเป็นตู้เซียวหยู่ที่จับพิรุธได้ก่อนจึงพูดขึ้นมา “ช่วงนี้เสี่ยวไป๋ไม่ยอมอุ้มลูกเลยค่ะ ดิฉันเดาว่าเธอคงคิดว่าถ้าอุ้มลูกย่อยๆ แล้วจะรู้สึกผูกพันจนไม่อยากจากไป”
พอได้ยินอย่างนั้น เหลียงหย่าเหอก็รีบพูดขึ้นมา “ใช่แล้วค่ะ เพราะเธอเป็นคนอุ้มท้องมาสิบเดือน เธอจะต้องมีความคิดแบบนี้แน่นอน ดังนั้นพวกเราก็ต้องใช้แผนซ้อนแผน ให้เธอเป็นคนดูแลลูกเอง”
“ดูแลยังไงคะ เด็กคนนี้ใจแข็งเหลือเกิน ดิฉันกลัวว่าเธอจะยิ่งต่อต้านมากขึ้นน่ะสิคะ”
“เราไม่จำเป็นต้องพูดค่ะ”
“ไม่ต้องพูด แล้วเราจะทำยังไงคะ”
สุดท้ายจึงเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมา พอเซียวซู่กลับมาเขาก็ถูกดึงเข้าไปในห้องทันที หลังจากนั้นทั้งสามคนก็นั่งรออยู่ในห้องพร้อมกัน
และไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เพราะการรอคอยมันยาวนานมาก เหลียงหย่าเหอกับตู้เซียวหยู่ยังพอจะทนได้
แต่เซียวซู่กลับแทบจะนั่งไม่สุข
เพราะเขาไม่รู้เลยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ ยิ่งไม่รู้เรื่อง เขายิ่งรู้สึกหวาดกลัวและกังวลใจ
พอได้ยินเหลียงหย่าเหอด่าเขา เขาจึงต้องถามออกมาเอง “แม่ครับ นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ครับ ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้”
“แกยังจะกล้ามาถามอีกเหรอ ตัวแกเองไปทำอะไรให้เสี่ยวไป๋โกรธได้ถึงขนาดนี้”เหลียงหย่าเหอโมโหจนหยิบของขึ้นมาโยนใส่เซียวซู่ โดยไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะเป็นลูกชายของตนเอง
แต่ตู้เซียวหยู่ที่นั่งอยู่ด้านข้างห้ามไว้ซะก่อน“คุณแม่เซียวซู่อย่าเพิ่งร้อนใจไปค่ะ ใจเย็นไว้ก่อนนะคะ เซียวซู่เขาทำดีที่สุดแล้ว”
“ดีเหรอคะ ถ้าเขาทำดีพอ จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาเหรอคะ เสี่ยวไป๋ถูกแกรังแกจนจะหนีไปอยู่แล้ว แกยังจะมาถามว่าเกิดอะไรขึ้นอยู่อีกหรือไง แกมีสมองคิดบ้างไหม ภรรยากับลูกของตัวเองยังดูแลไว้ไม่ดี แกยังจะมีประโยชน์อะไรอีก”เหลียงหย่าเหอโมโหแล้วจริงๆ เพราะเธอชอบเสี่ยวไป๋มาก ตอนนี้เสี่ยวไป๋ยังมีหลานให้เธออีก เหลียงหย่าเหอยิ่งพอใจมากขึ้นรู้สึกว่าเสี่ยวไป๋เป็นเหมือนดาวแห่งความโชคดีของครอบครัวเธอ
แต่เธอกลับคิดไม่ถึงเลยว่าเซียวซู่จะทำให้อีกฝ่ายโกรธจนจะจากไปแบบนี้
ส่วนเซียวซู่ที่ได้ยินคำพูดของเหลียงหย่าเหอก็นิ่งอึ้งไปทันที
“แม่พูดว่าอะไรนะครับ”
จะ… จากไปอะไรกัน
เสี่ยวไป๋… คิดจะไปจากเขาอย่างนั้นเหรอ
ตั้งแต่วันที่เธอคลอดลูก ภายในใจของเซียวซู่ก็เริ่มรู้สึกไม่สบายใจ ในที่สุดก็เกิดขึ้นจริงๆ
เขายืนอึ้งอยู่ที่เดิม ส่วนเหลียงหย่าเหอก็ยังคงด่าเขาไม่หยุด แต่น่าเสียดายที่คำพูดของเหลียงหย่าเหอ ไม่เข้าไปในประสาทหูของเซียวซู่เลยแม้แต่คำเดียว
คงจะเป็นเพราะท่าทางในตอนนี้ของเซียวซู่น่าสงสารมาก ตู้เซียวหยู่จึงรีบห้ามเหลียงหย่าเหอไว้ก่อน “เอาล่ะค่ะ คุณอย่าเพิ่งด่าเขาเลย เขาเองก็คงจะเสียใจมากเช่นกัน”
หลังจากนั้นเธอก็เดินมาหยุดลงตรงหน้าเซียวซู่ แล้วพูดเสียงเบา “พวกแม่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกลูกทั้งสองคน บอกตามตรงว่าพวกแม่แทบจะไม่เข้าใจเลย ดังนั้นถึงแม้แม่อยากจะช่วยก็คงจะช่วยอะไรไม่ได้มาก เรื่องนี้มีแค่พวกลูกที่จัดการได้”
หลังจากที่รู้ความคิดของเจียงเสี่ยวไป๋ เซียวซู่คิดได้แค่ว่ามีแค่เขาที่จะจัดการเรื่องนี้ได้
ถึงแม้เขาจะอธิบายไปแล้ว แต่ดูเหมือนเสี่ยวไป๋จะถือสาเรื่องในวันนั้นมาก เขาจะทำอย่างไรดี
ทั้งๆที่เขาอธิบายไปแล้ว แต่เธอก็ยังเป็นอย่างนี้ จะให้เขาทำอย่างไรล่ะ
ในเวลานี้ เซียวซู่หมดสิ้นหนทางแล้วจริงๆ เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรถึงจะรั้งเจียงเสี่ยวไป๋ไว้ได้
ส่วนเจียงเสี่ยวไป๋ที่กำลังอยู่ในห้อง เธอกำลังอุ้มลูกแล้วกล่อมเบาๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความผูกพันระหว่างแม่ลูกหรือเปล่า หลังจากที่เธออุ้มลูกขึ้นมา ลูกก็หยุดร้องไห้ไปเลย และยังมองหน้าเธอตาแป๋ว
แววตาคู่นั้นมองจนเจียงเสี่ยวไป๋ใจแทบสลาย อีกทั้งลูกยังตัวเล็กมาก อุ้มไว้ในอ้อมกอดแล้วนุ่มนิ่มอบอุ่นจนเธอแทบไม่อยากปล่อยไป
แต่เหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เจียงเสี่ยวไป๋จึงชะงักงัน ก่อนจะลุกขึ้นแล้วอุ้มลูกไปวางไว้บนเตียงเด็กอีกครั้ง
ตอนที่เธอกำลังจะหันหลังเดินออกไปจากห้อง ลูกก็เหมือนจะรู้สึกได้ จึงร้องไห้งอแงขึ้นมาอีกครั้ง เจียงเสี่ยวไป๋ที่กำลังก้าวเดินออกไปจากห้อง
ทันใดนั้นเอง ฝีเท้าของเธอก็หยุดชะงักลง เพราะตรงประตูมีเงาคนปรากฏขึ้นมากะทันหัน
“ลูกร้องไห้หนักถึงขนาดนี้ คุณทำใจให้ลูกร้องไห้ได้เหรอครับ”
เซียวซู่
การต้องเผชิญหน้ากับเขาแบบกะทันหัน ทำให้เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ว่าเขามาตั้งเเต่เมื่อไหร่
เจีนงเสี่ยวไป๋ไม่คิดจะยอมรับออกไปตรงๆ เธอจึงตอบออกไป “ฉันอุ้มไม่ค่อยเก่งค่ะ ฉันจะไปเรียกแม่มาช่วยดูแล”
พอพูดจบ เธอก็พยายามจะเดินออกไปอย่างร้อนตัว แต่ตอนที่เดินผ่านด้านข้างเซียวซู่กลับถูกเขาจับแขนไว้ก่อน แล้วได้ยินเสียงเขาถามตนเอง
“คุณอุ้มไม่เก่งจริงๆ หรือว่าไม่อยากจะอุ้มกันแน่”
เจียงเสี่ยวไป๋หยุดเดิน ผ่านไปสักพักเธอก็ยังไม่ตอบคำถามเขา เสียงลูกร้องไห้ยังคงดังไม่หยุด แต่ทั้งสองคนก็ยังไม่ขยับตัว
สักพัก เจียงเสี่ยวไป๋ก็สะบัดมือที่เหมือนคีมเหล็กของเซียวซู่ออก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ในเมื่อคุณรู้คำตอบ แล้วคุณจะมาถามฉันทำไมคะ”
เซียวซู่นึกว่าเธอจะปกปิดไปอีกสักพัก คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะเปิดเผยออกมาตรงๆแบบนี้
ในเมื่อเรื่องทุกอย่างมาถึงตรงจุดนี้แล้ว ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องปกปิดไว้อีกแล้ว
เซียวซู่หันกลับไปสบตากับเธอ
“ทำไมครับ เพราะผมเข้าไปช่วยเสี่ยวเหยียน ดังนั้นคุณถึงได้คาใจกับเรื่องนี้มาตลอด ไม่ยอมหลุดออกมา และคิดจะไปจากผม แม้แต่ลูก คุณก็ไม่ยอมอุ้มอย่างนั้นเหรอ”
ฟังสิ น้ำเสียงแบบนี้ นี่เขากำลังดุเธออยู่ใช่ไหม
“ใช่ค่ะ ฉันยังคงคาใจกับเรื่องนั้น ไม่ยอมหลุดออกมา เป็นยังไงคะ คุณกำลังคิดว่าฉันไร้เหตุผลมากใช่ไหม ใช่ค่ะ ฉันมันไร้เหตุผลฉันมันเอาแต่ใจ ใจแคบ คำตอบนี้คุณพอใจแล้วหรือยัง”
เซียวซู่ขมวดคิ้วแน่น เขามาเพื่อจะพูดกับเจียงเสี่ยวไป๋ให้เข้าใจ ไม่ได้มาเพื่อจะชวนเธอทะเลาะ
แต่พอตอนที่เห็นเธอตัดสินใจเดินออกจากห้องไป เซียวซู่ก็รู้สึกผิดหวังมาก ทำให้น้ำเสียงที่เขาใช้ดูหนักขึ้นมาทันที
พอน้ำเสียงเขาหนักขึ้น ท่าทางของเจียงเสี่ยวไป๋ก็พร้อมจะปะทะกับเขาได้ทันที
“เสี่ยวไป๋ คุณอย่าเป็นอย่างนี้สิครับ”เซียวซู่รีบปรับน้ำเสียงให้อ่อนลง แล้วพูด “ลูกยังร้องไห้ไม่หยุดเลย เรารีบช่วยกันกล่อมให้ลูกหยุดร้องไห้ก่อนดีไหมครับ แล้วเราค่อยมาคุยกันอีกที”
เจียงเสี่ยวไป๋คิดจะปฏิเสธ แต่พอได้ยินเสียงลูกร้องไห้อย่างหนัก เธอจึงต้องใจอ่อน หลับตาลงไม่พูดอะไร เซียวซู่เห็นท่าทางนิ่งเงียบของเธอจึงถือว่าเธอตอบรับแล้ว เขาจึงเดินไปอุ้มลูกขึ้นมาจากเตียง
แต่ไม่รู้ว่าเพราะเซียวซู่อุ้มลูกผิดท่าหรือเปล่า หลังจากที่เขาอุ้มลูกขึ้นมาลูกก็ยังร้องไห้ไม่หยุด
เจียงเสี่ยวไป๋ได้ยินเสียงร้องไห้จนปวดหัว และปวดใจในเวลาเดียวกัน เธอจึงหันไปถามเซียวซู่
“นี่คุณอุ้มลูกเป็นหรือเปล่า ทำไมลูกถึงได้ร้องไห้หนักกว่าเดิมอีกคะ”
เซียวซู่ได้แต่กล่อมลูกเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ผล สุดท้ายเจียงเสี่ยวไป๋จึงต้องเดินดุ่มๆเข้าไปแล้วพูดเสียงดุ “ส่งลูกมาให้ฉันค่ะ”
เซียวซู่ถูกเธอดุจนรู้สึกน้อยใจ จึงรีบส่งลูกให้เธออุ้มแทน
น่าแปลกมาก พอเจียงเสี่ยวไป๋อุ้มลูกแนบอก ลูกก็หยุดร้องไห้ไปทันที
ในขณะที่เซียวซู่ประหลาดใจ เขาก็รีบถือโอกาสนี้พูดออกมาหนึ่งประโยค “ลูกชอบคุณมาก เขาห่างจากคุณไม่ได้นะครับ”คำพูดนี้ พุ่งตรงเข้าไปในใจของเจียงเสี่ยวไป๋ทันที
ลูกชอบเธอ ห่างจากเธอไม่ได้
มือของเจียงเสี่ยวไป๋ที่กำลังอุ้มลูกอยู่สั่นเทาเล็กน้อย ขอบตาเริ่มแดง
“คุยกันแบบนี้เลย ได้ไหมครับ”เซียวซู่เดินไปข้างหน้า แล้วกอดเธอกับลูกไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะก้มหน้าลงให้หน้าผากของทั้งสองคนชนกันแล้วกระซิบเสียงแหบ
