บทที่1548 เรียบง่ายและมีความสุข
“ไม่งั้นล่ะ?”สีหน้าท่าทางเจียงเสี่ยวไป๋ใจเย็น:“หรือคุณไม่อยากเก็บรักษา?”
“ไม่ใช่อยู่แล้ว”เซียวซู่เก็บสมุดจดทะเบียนไว้อย่างไว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นสำหรับเขายังคงเหมือนฝันอีกเช่นเคย สวยงามจนไม่ค่อยสมจริง
“หมายความว่าอย่างนั้นหรือเปล่า?”เขาถามอย่างไม่แน่ใจ แต่ก็ไม่กล้าถามเธอว่าไม่อยากหย่าใช่หรือเปล่า อยู่ต่อหน้าเจียงเสี่ยวไป๋ เซียวซู่ไม่กล้าเอ่ยคำว่าหย่าร้างอย่างสิ้นเชิง
เจียงเสี่ยวไป๋มองหน้าตาที่ระมัดระวังของเขาแล้วรู้สึกตลก
“นี่มันก็ผ่านมาครึ่งปีแล้ว คุณก็ยังเป็นแบบนี้อีก? ครึ่งปีมานี้เรื่องที่ฉันทำคุณยังมองไม่ชัดเจนเหรอคะ?”
เจียงเสี่ยวไป๋หายใจลึกๆ และพูดเสียงเบา: “คุณนึกว่าฉันมีเวลามาเล่นกับคุณเป็นปีครึ่งปีแบบนี้เหรอ? วัยสาวของผู้หญิงล้ำค่าขนาดนั้น ถ้าไม่ใช่ว่าฉันยังรักคุณ ฉันยังจะอยู่ข้างกายคุณทำไม?”
นี่เป็นคำพูดที่ครึ่งปีมานี้ เซียวซู่ไม่มีโอกาสได้ฟัง
หลังจากฟังคำพูดเหล่านี้ของเธอแล้ว เซียวซู่ดีใจจนบ้าคลั่ง เขารู้มาโดยตลอดที่เจียงเสี่ยวไป๋ยอมอยู่ต่อ ไม่ใช่มีแค่ความคิดที่อยากเล่นเป็นเพื่อนเขา เพราะเวลาครึ่งปีไม่ใช่ใครๆก็เสียได้ อีกอย่างถ้าอยู่ด้วยกันไม่มีความสุข แล้วใครจะทนได้ครึ่งปี?
“คุณรีบเอาสมุดจดทะเบียนสมรสไปเก็บเถอะ ต่อไปถ้าคุณยังเอาออกมาตรงหน้าฉัน ระวังฉันเปลี่ยนใจนะ”
พูดถึงตรงนี้ น้ำเสียงของเจียงเสี่ยวไป๋ดุขึ้นเยอะ ดูเลียนแบบได้เหมือนจริงๆ
เซียวซู่รีบเก็บสมุดจดทะเบียนสมรสไว้ เดินมาข้างหน้าก้าวนึง แล้วกอดเอวของเจียงเสี่ยวไป๋ไว้ สีหน้าท่าทางค่อนข้างตื่นเต้น: “ขอบคุณครับ”
เสียงของเขาทุ้มต่ำมาก ลุ่มลึกเหมือนสีดำในยามค่ำคืน: “ขอบคุณที่คุณยอมให้โอกาสผมอยู่และข้างกายผม สามารถได้คุณมาเป็นภรรยา เป็นความภาคภูมิใจทั้งชีวิตของผม คุณวางใจนะ ผมจะใช้เวลาทั้งชีวิตดีกับคุณให้มากๆครับ”
เจียงเสี่ยวไป๋คิดไม่ถึง เวลานี้เขายังพูดคำสารภาพรักที่ตื้นตันใจขนาดนี้ โชคดีที่เหลียงหย่าเหอคว้าโอกาสตัดสินใจอย่างเด็ดขาด อุ้มลูกของเขาลงไปด้านล่าง ถ้าไม่อย่างนั้นถึงเวลาผู้ใหญ่คนนึงเด็กคนนึงอยู่นี่ เขาจะรู้สึกเก้อเขินมาก
“เอาล่ะ ไม่รำคาญหรือไง?”เจียงเสี่ยวไป๋ผลักเซียวซู่ออก: “ฉันกำลังกินข้าวอยู่ คุณจะพูดก็ไม่รู้จักหาเวลาเหมาะสม แม่กับลูกต่างก็อยู่ที่นี่ คุณกลับเอาสมุดจดทะเบียนสมรสออกมาเวลานี้ คุณถูกมนต์สะกด”
“อืม ผมถูกคุณถูกมนต์สะกด คุณจะว่าอะไรผมก็ได้ ยังไงก็ได้ ขอแค่คุณอย่าไปจากผมก็พอครับ”
เซียวซู่เหมือนถูกปีศาจของอารมณ์อยากยังไงอย่างงั้น อืม หลังถูกผลักออกก็ใกล้เข้าไปอีก เหมือนหมาขี้เรื้อนคอยตอแยเจียงเสี่ยวไป๋ตลอด
เจียงเสี่ยวไป๋นี่ยอมแล้วจริงๆ เหมือนเพิ่งเคยเห็นเซียวซู่แบบนี้เป็นครั้งแรก
“ทำไมเมื่อก่อนฉันไม่รู้ว่าคุณหน้าด้านขนาดนี้เลย?”
“ถ้าผมไม่หน้าด้าน เกิดคุณหนีไปจะทำยังไง? ผมจะไปหาแม่ให้ลูกจากที่ไหน จะไปหาคนที่ชอบขนาดนี้ได้ที่ไหน?”
“เมื่อกี๊คุณว่าอะไรนะ?”เจียงเสี่ยวไป๋ลากเสียงสูง และเค้นถามเซียวซู่: “ตอนที่คุณบอกรักฉันพูดเสียงดังหน่อยไม่ได้หรือไง หรือว่าชอบฉันเป็นเรื่องที่ขายหน้ามาก? ฉันรู้อยู่แล้วเชียวว่าคุณเป็นคนเกินเหตุอยากพูดก็พูด ไม่อยากพูดก็ช่าง ฉันก็ไม่อยากฟังหรอก เอาล่ะ พูดจบแล้ว ฉันจะทานข้าวต่อ……”
“ผมรักคุณครับ”
เจียงเสี่ยวไป๋หยุดชะงัก นึกว่าตัวเองหูฝาด คนทั้งคนยืนแข็งทื่ออยู่กับที่
รอบๆเงียบกริบลงมา เหมือนเหลือแค่เสียงลมหายใจของทั้งสอง สักพักเจียงเสี่ยวไป๋ถึงมองไปที่เซียวซู่ และส่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก: “เมื่อกี๊…..คุณว่าอะไรนะ?”
เจียงเสี่ยวไป๋ถูกเซียวซู่โอบกอด ถูกเขากดไว้ในอ้อมอก หูของเธอแนบอยู่ที่ทรวงอกของเขา ได้ยินเสียงใจเต้นก้องมาอย่างชัดเจน ก้องมาในหูตัวเองตลอด และก้องมาในใจด้วย
เจียงเสี่ยวไป๋รู้สึกร่างกายตัวเองกำลังสั่นไหว เหลือแค่คำพูดนั้นคอยสะท้อนอยู่ข้างหู เบ้าตาค่อนข้างอุ่น เหมือนมีของอะไรทะลวงออกมาจากเบ้าตา เธอหายใจติดขัดขึ้นมา
คำนี้ เธอรู้สึกตัวเองรอมานานแสนนาน
รอจนใกล้จะสูญเสียความมั่นใจ ในที่สุดก็ได้ยิน
“ได้ยินไม่ชัดเหรอ? งั้นผมพูดอีกครั้ง”ริมฝีปากของเซียวซู่ค่อยๆเคลื่อนไปฝั่งขวา แนบชิดอยู่ที่ข้างหูเธอ และพูดเบาๆ:“ผมรักคุณครับ”
ในที่สุดเจียงเสี่ยวไป๋ก็ส่งเสียงร้องไห้ออกมา
“ที่จริงรักคุณตั้งนานแล้ว แต่แค่ตอนนั้นไม่รู้ตัว พลาดไปครึ่งปี สูญเสียเวลาไปครึ่งปี ผมไม่ดีเอง”
“ผมควรจะจัดการความรักตัวเองให้เสร็จโดยเร็ว และรีบพูดกับคุณ”
เจียงเสี่ยวไป๋พูดไม่ออก คงจะเพราะอารมณ์ตื่นเต้นเกิน มองเขาด้วยตาแดงก่ำ น้ำตาไหลพรากลงมา
ทั้งสองหันหน้าเข้าหากัน เซียวซู่ยื่นมือช่วยเธอเช็ดน้ำตา:“ขอโทษครับ ผมทำให้คุณกล้ำกลืนแล้ว อย่าร้องเลยนะ”
เจียงเสี่ยวไป๋ตาแดงก่ำ หายใจลึกๆหลายครั้งถึงหาเสียงตัวเองกลับมาได้
“ต่อไปคุณต้องรักฉันคนเดียว ห้ามชอบผู้หญิงคนอื่นอีก”
“แน่นอนครับ”
“และคุณก็ห้ามเหลียวมองผู้หญิงคนอื่นด้วย”
“อืม”
ไม่ว่าเจียงเสี่ยวไป๋พูดอะไร เซียวซู่ล้วนรับปากหมด จากนั้นดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด:“ใจกับคนล้วนเป็นของคุณหมด เรื่องของก่อนหน้านี้ต่อไปจะไม่เกิดขึ้นอีกแน่นอนครับ”
ต่อมาเซียวซู่ช่วยเธอเช็ดน้ำตาจนแห้ง:“ไม่โกรธแล้วใช่มั้ยครับ? งั้นก็ควรสวมแหวนแต่งงานคืนแล้ว?”
เพราะก่อนหน้านี้โวยวายโมโห เจียงเสี่ยวไป๋ก็เลยคืนแหวนแต่งงานให้เซียวซู่ หลังจากเธอไปเซียวซู่ถึงรู้
ต่อมาเซียวซู่ได้เก็บแหวนไว้ตลอด ครึ่งปีมานี้ก็ไม่กล้าพูด ครั้งนี้ถึงพูดออกมา
พูดถึงแหวนแต่งงาน เจียงเสี่ยวไป๋ก็ดูนิ้วที่ว่างเปล่าของตัวเอง เธอยื่นมือให้เขาและพยักหน้า
เดิมทีเธอนึกว่าเซียวซู่จะหันกลับไปเอาแหวน ใครจะไปรู้วินาทีต่อมาเขาก็เอาแหวนออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วหันหน้ามาสวมให้เจียงเสี่ยวไป๋
เจียงเสี่ยวไป๋:“…….คุณเตรียมไว้ตั้งนานแล้ว?”
เซียวซู่กระแอมทีนึง:“เตรียมพร้อมหมดแล้ว รอแค่คุณเลือกอย่างเดียวครับ”
“ที่แท้ฉันเลือกอะไรคุณก็ไม่แคร์งั้นเหรอ?”เจียงเสี่ยวไป๋มองแหวนในมือตัวเองทีนึง และยักคิ้วให้เซียวซู่
“ไม่ใช่ครับ”เซียวซู่พูดอย่างมีความปรารถนาที่จะอยู่รอดมาก:“ผมย่อมอยากให้คุณอยู่ต่อ แต่ก็ไม่อยากบังคับคุณ ผมเห็นคุณไม่มีความสุขไม่ได้ครับ”
ครึ่งปีมานี้เจียงเสี่ยวไป๋มีความสุขมากกว่า เซียวซู่จึงยิ่งมีแรงบันดาลใจ ถ้าครึ่งปีนี้เจียงเสี่ยวไป๋มัวแต่กลุ้มใจล่ะก็
เกรงว่าเขาคงจะยิ่งควบคุมไม่ไหวก่อนเสี่ยวไป๋ โชคดีที่ไม่มี
“ฮื้อ พูดได้สมจริงสมจังดี” ที่จริงใจของเจียงเสี่ยวไป๋ละลายเป็นน้ำตั้งนานแล้ว แต่ปากกลับยังมีท่าทียุให้เขาโกรธ สุดท้ายเห็นเซียวซู่ตื่นเต้นขึ้นมาจริงๆ ก็ได้เป็นฝ่ายยื่นมือกอดเขา
“เอาล่ะ คุณไม่ต้องคิดมากแล้ว ให้เราใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปเถอะ ขอแค่คุณไม่ทำให้ฉันเสียใจ ฉันจะไม่พูดเรื่องหย่าแน่นอน”
ยามเช้าที่เงียบสงบ ทั้งสองกอดอยู่ด้วยกัน ได้ยินเสียงหัวใจของซึ่งกันและกัน แม้แต่ลมหายใจก็ค่อยๆเปลี่ยนมาเรียบต่ำลง
ที่จริงเจียงเสี่ยวไป๋ใช่ว่าจะไม่คิดเคยไปจากเขา แต่แค่ต่อมาเธอพบว่าตัวเองยังรักเซียวซู่อยู่ คนเราไม่จำเป็นต้องจงใจลำบากใจตัวเอง ในเมื่อเขาก็เปลี่ยนแล้ว งั้นเธอก็ให้อภัยเขา ก็แค่ง่ายๆแบบนี้เอง
เธอเชื่อว่าต่อจากนี้ ชีวิตจะยิ่งอยู่ยิ่งมีความสุข
เรียบง่ายและมีความสุข สำคัญกว่าทุกสิ่ง
