บทที่1553 รังแก
พอได้ยินคำนี้ เมิ่งเข่อเฟยก็รู้สึกอับอายเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
กลับเป็นถางหยวนหยวนที่เข้ามาคล้องแขนเธอแล้วพูดว่า “ไม่หรอก ถ้าเข่อเฟยไม่สบาย ฉันก็จะกลับไปกับเธอด้วย พวกเธอสองคนก็มีเพื่อนแล้ว พวกเธอไปเดินเล่นกันต่อเถอะ”
เดิมทีจางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันนั้นอยากจะดึงตัวถางหยวนหยวนไปด้วยกัน จะได้ทำความรู้จักยู่ฉือยี่ซูให้มากขึ้น ใครจะไปรู้ว่าเมิ่งเข่อเฟยกลับเข้ามาทำลายแผนของพวกเธอ ดังนั้นสายตาที่มองเมิ่งเข่อเฟยก็เลยเปลี่ยนเป็นไม่เป็นมิตรขึ้นมา
“ถ้าอย่างนั้นพวกเราไปก่อนนะ พวกเธอเที่ยวกันต่อเถอะ แล้วเจอกัน”
หลังจากถางหยวนหยวนพาเมิ่งเข่อเฟยขึ้นรถแท็กซี่แล้ว เมิ่งเข่อเฟยก็มองหน้าด้านข้างของถางหยวนหยวนทีหนึ่ง พอเห็นว่าเธอไม่ได้มีการตอบสนองอะไรเป็นพิเศษแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะถามเธอเสียงเบา
“หยวนหยวน เธอ……”
“ทำไมเหรอ ?” ถางหยวนหยวนหันหน้าไป มองเธอด้วยสีหน้าสงสัย
พอเห็นสีหน้าใสซื่อของเธอแล้ว คำพูดของเมิ่งเข่อเฟยที่อยู่ตรงริมฝีปากก็หยุดชะงักไป พูดอะไรไม่ออกเลยแม้แต่คำเดียว ทำได้แค่ถอนหายใจในใจ
“ไม่มีอะไร”
“เฟยเฟย วันนี้เธอดูแปลกๆนะ”
เฮ้อ หยวนหยวนจอมบื้อ ไม่ใช่ฉันที่แปลก แต่เธอต่างหากที่ใสซื่อเกินไป
พอกลับไปถึงหอพักแล้ว ถางหยวนหยวนที่ตอนแรกยังร่าเริงอยู่ พอเจอเตียงเข้าเธอก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองง่วงขึ้นมา จากนั้นก็หลับไป
คนที่ตอนแรกพูดว่า “ไม่สบาย” อย่างเมิ่งเข่อเฟยกลับนั่งอยู่ริมเตียง มองดูถางหยวนหยวนหลับปุ๋ย และทำได้แค่ส่ายหน้า
เฮ้อ โลกของหยวนหยวนนอกจากกินก็คือนอน จากนั้นก็พี่ชายของเธอสินะ
พอถึงช่วงบ่าย จางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันก็กลับมา ก็เห็นว่าเมิ่งเข่อเฟยอยู่ในห้องน้ำ ส่วนถางหยวนหยวนนั้นหลับไปแล้ว ทั้งสองคนมองตากันทีหนึ่ง จากนั้นก็เข้าไปในห้องน้ำพร้อมกัน
เมิ่งเข่อเฟยเห็นพวกเขาจู่ๆก็เข้ามา เลยอยากถอยออกไป
ใครจะรู้ว่าสองคนนี้จะปิดประตู ภายในพื้นที่เล็กๆมีคนสามคนยืนเบียดกันอยู่ เมิ่งเข่อเฟยจึงต้องยืดชิดกำแพง
“เธอชื่อเมิ่งเข่อเฟยใช่ไหม”
จางเสี่ยวลู่มองเธอด้วยรอยยิ้มเย็นชา ยื่นมือออกไปหมายจะจับคางของเมิ่งเข่อเฟย แต่เธอเบี่ยงหน้าหลบก่อน “จะทำอะไร ?”
“ทำอะไร ? คำนี้ฉันต่างหากที่ต้องถามเธอ พวกเราชวนหยวนหยวนไปเดินเล่นกินข้าว เธอจะตามไปด้วยก็แล้วไป ไปก็ไปแล้ว จะอยู่เฉยๆไม่ได้หรือไง จะเสแสร้งทำไม จะวุ่นวายทำไม” หยวนเย่าหันกลับไม่ได้เกรงใจเท่าจางเสี่ยวลู่ เธอยื่นมือไปดึงผมของเมิ่งเข่อเฟย แรงมหาศาล เมิ่งเข่อเฟยกัดริมฝีปากด้วยความเจ็บปวด “ปล่อยฉันนะ”
“ปล่อยเธอ ? ถ้าอย่างนั้นเธอก็ต้องรับปากมาก่อนว่าต่อไปจะไม่มาวุ่นวายกับแผนการของพวกเราอีก”
“พวกเธอมีวัตถุประสงค์ที่ไม่บริสุทธิ์ อย่าคิดจะมาเป็นเพื่อนกับหยวนหยวน” เมิ่งเข่อเฟยโกรธจนอยากจะเข้าไปดึงผมพวกเขา แต่ว่าเด็กหญิงทั้งสองคนทั้งสูงทั้งขายาว แล้วบวกกับที่มีกันสองคน เลยผลักให้เมิ่งเข่อเฟยติดอยู่กับพื้น ทำให้เธอไม่สามารถลุกขึ้นมาได้
“วัตถุประสงค์ไม่บริสุทธิ์อะไร อย่างกับว่าเธอมีวัตถุประสงค์ที่บริสุทธิ์งั้นเหรอ ตอนที่เขาลูบหัวเธอแล้วเธอหน้าแดงอะไร ถึงแม้พวกเราจะเป็นเพื่อนกับหยวนหยวนเพราะมีเป้าหมายแล้วยังไง ขอแค่พวกเราไม่ทำร้ายเขา มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ”
“ห้ามเธอพูดเรื่องไม่ดีของพวกเราต่อหน้าหยวนหยวน ได้ยินไหม ? ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้เธอเข้าเรียนไม่ได้”
เมิ่งเข่อเฟยไม่ได้ตอบรับ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ตอนแรกนั้นยังขัดขืนอยู่ หลังจากนั้นก็เริ่มไร้เรี่ยวแรงขัดขืน
ผ่านไปครู่ใหญ่ จางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันก็มองตากันทีหนึ่ง ก่อนจะปล่อยตัวเธอ จากนั้นก็ออกไปจากห้องน้ำพร้อมกัน
ปัง！
เมิ่งเข่อเฟยยื่นนิ่งอยู่ในท่าเดิมอยู่ครู่ใหญ่ จากนั้นถึงได้ลุกขึ้นมานั่ง หลังพิงกำแพง ตาคู่นั้นแดงจนเหมือนกับกระต่าย
สมควรตาย เกินไปแล้วจริงๆ
เธออยากจะอดกลั้นไว้ไม่ร้องไห้ออกมา แต่ว่าน้ำตาก็ไหลออกมาจากขอบตาไม่หยุด ทำได้เพียงเช็ด และเช็ด ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าบนตัวเปียกไปหมด
ถางหยวนหยวนเหมือนจะได้ยินเสียงคนทะเลาะกัน เลยลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ จากนั้นก็เห็นจางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหัน “พวกเธอกลับมาแล้วเหรอ”
เธอขยี้ตา แล้วถามขึ้นด้วยเสียงอู้อี้
“ใช่แล้วหยวนหยวน ข้างนอกร้อนเกินไป ก็เลยกลับมาก่อน เธอเพิ่งนอนตื่นเหรอ พวกเราซื้อชานมมาฝากเธอ เธออยากดื่มรสอะไร ?”
ชานม ?
พอได้ยินว่าชานม ถางหยวนหยวนก็ลุกขึ้นมานั่งทันที “จริงเหรอ พวกเธอดีกับฉันจัง”
“เกรงใจอะไร ต่อไปพวกเราก็เป็นเพื่อนร่วมหอพักกันแล้ว จะดีกับเธอก็เป็นเรื่องธรรมดา”
จางเสี่ยวลู่ยื่นมือไปสางผมให้ถางหยวนหยวนอย่างสนิทสนม “แต่ว่าเธอเพิ่งตื่นอย่าพึ่งดื่มเลย เป็นเด็กผู้หญิงดื่มน้ำเย็นมากไปไม่ดี ทิ้งไว้ก่อนสักพักค่อยดื่มดีกว่า”
“ได้ ขอบใจนะ”
พอพูดจบ ถางหยวนหยวนก็ยืนขึ้น “งั้นฉันขอเข้าห้องน้ำก่อน”
แต่พอเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็ถูกจางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันดึงไว้ก่อน “รอเดี๋ยว”
“ทำไมเหรอ ?”
“คือว่า ฉันกับเย่าหันเพิ่งซื้อชุดกระโปรงมาสองสามชุด เธอช่วยพวกเราดูหน่อยว่าใส่แล้วสวยไหม”
ถางหยวนหยวนนอนนาน จึงค่อนข้างปวดฉี่ แต่ว่าพวกเขาขอร้องตัวเองก็เกรงใจไม่กล้าปฏิเสธ เลยได้แต่ตอบตกลง “ก็ได้”
จากนั้นทั้งสองคนก็ลองชุด แล้วให้ถางหยวนหยวนช่วยดู ทุกชุดที่ลองถางหยวนหยวนก็บอกว่าดีหมด
“หยวนหยวน เธอนี่ปากหวานจริงๆ เธอเอาชุดกระโปรงมาด้วยหรือเปล่า ?”
“ฉันเอามาสิ แต่ว่าเอามาไม่มากหรอก”
“เปลี่ยนให้พวกเราดูหน่อยสิ”
ถางหยวนหยวนแสดงออกว่าไม่อยากเปลี่ยน ตัวเองอยากจะไปห้องน้ำ จางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันก็รั้งเธอไว้ไม่ได้ ทำได้แค่ปล่อยให้เธอไป
หลังจากถางหยวนหยวนเข้าไปในห้องน้ำแล้ว ถึงได้พบว่าในห้องน้ำมีคนอยู่อีกคน และจางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันก็ตามเข้ามาด้วย
“เฟยเฟย เธออยู่ในห้องน้ำเหรอ”
เมิ่งเข่อเฟยจัดการกับอารมณ์ของตัวเองเรียบร้อยแล้ว พอได้ยินเสียงก็เงยหน้าขึ้น “อืม”
ดูเหมือนว่าตาของเธอจะแดงเล็กน้อย ถางหยวนหยวนรู้สึกแปลกใจ “เธอเป็นอะไรไป ?”
เมิ่งเข่อเฟยเห็นอีกสองคนที่อยู่ด้านหลังเธอ กำลังทำท่าทางดุร้ายใส่เธอ เธอลังเลอยู่ครู่ใหญ่ก่อนพูดว่า “ไม่มีอะไร ก็แค่คิดถึงแม่ของฉันน่ะ”
พอพูดถึงตรงนี้ ถางหยวนหยวนถึงได้คิดขึ้นมาได้ว่าคุณแม่ของเข่อเฟยไปทำงานต่างถิ่น จะกลับมาอีกทีตอนช่วงตรุษจีน
“ขอโทษนะเฟยเฟย ฉันหลับไป เลยปล่อยให้เธอคิดถึงบ้านอยู่คนเดียว รอพวกเราปิดเทอมฤดูหนาว เดี๋ยวฉันจะไปเยี่ยมคุณป้าเป็นเพื่อนเธอนะ”
“อืม”
“เธอจะใช้ห้องน้ำใช่ไหม งั้นเธอใช้เถอะ เดี๋ยวฉันออกไป”
หลังจากประตูห้องน้ำปิดลง จางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันก็หัวเราะเสียงเย็นออกมาพร้อมกัน “ถือว่าเธอรู้ตัว”
เมิ่งเข่อเฟยยืนพิงกำแพง ในใจรู้สึกไม่พอใจมาก แต่ก็คิดได้ว่าตัวเองนั้นไร้สิทธิ์ไร้เสียง ฐานะทางบ้านต่ำต้อย ก็รู้สึกไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาทันที
เธอทำอะไรไม่ได้เลย แล้วจะเอาอะไรไปสู้กับคนอื่น
ถางหยวนหยวนเข้าห้องน้ำเสร็จออกมา โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอผลักประตูห้องน้ำออกกำลังจะไปรับโทรศัพท์ แต่จางเสี่ยวลู่ที่อยู่ทางนั้นกลับหยิบโทรศัพท์เธอไปแล้วรับสายแทนเธอก่อน
“ฮัลโหลสวัสดีค่ะ พี่ชายของหยวนหยวนเหรอคะ ฉันคือจางเสี่ยวลู่เพื่อนร่วมหอพักของเขาเองค่ะ”
“อ๋อ เขากำลังเข้าห้องน้ำอยู่ค่ะ ฉันไปช่วยเรียกเขามารับโทรศัพท์พี่ชายนะคะ”
พอจางเสี่ยวลู่หันกลับไป ก็เห็นถางหยวนหยวนยืนอยู่ตรงนั้น เลยยิ้มออกมา “หยวนหยวน พี่ชายของเธอโทรมาหาน่ะ”
“อ๋อ ขอบใจนะ” ถางหยวนหยวนเดินไปรับโทรศัพท์ แต่ไม่รู้ว่าทำไม ถึงได้รู้สึกแปลกๆ
