บทที่ 1573 หลอกลวง
ถางหยวนหยวนไม่ได้ตอบ แค่เบะปาก
จากนั้น จงฉู่เฟิงก็หยิบนมเปรี้ยวรสพีชขวดหนึ่งออกมาจากกระเป๋าส่งให้ถางหยวนหยวน “ใจร้ายให้มันน้อยๆหน่อย พี่มาตั้งไกลเพื่อเอานมเปรี้ยวมาให้เธอโดยเฉพาะเลยนะ แต่เธอกลับทำอย่างนี้กับพี่เหรอ?”
เห็นนมเปรี้ยวรสพีชแล้ว แววตาของถางหยวนหยวนเป็นประกายทันที “ขอบคุณค่ะพี่ฉู่เฟิง”
จงฉู่เฟิงจึงเปิดขวดให้เธอ แล้วนั่งลงไปข้างๆ เมิ่งเข่อเฟยคิดๆแล้ว จึงลุกขึ้นพลางพูด : “หยวนหยวน ฉันไปหาข้อมูลนะ ให้พี่ฉู่เฟิงนั่งเป็นเพื่อนเธอไปก่อนสักพักแล้วกัน”
“อือได้ งั้นเธอรีบกลับมานะ”
“อื้ม”
หลังจากเมิ่งเข่อเฟยออกไปแล้ว รอยยิ้มที่มุมปากของจงฉู่เฟิงก็มากขึ้นเล็กน้อย เขามองถางหยวนหยวนที่ฟุบอยู่บนโต๊ะอย่างไม่กระปรี้กระเปร่า
“เป็นอะไรไป? ดูเหมือนไม่ค่อยสบายใจเลย?”
ขายาวๆของจงฉู่เฟิง วางอยู่บนพื้นแทบจะไม่มีที่ไว้แล้ว จึงทำได้เพียงเหยียดออกไปด้านนอก แล้วโน้มตัวลงมามองถางหยวนหยวน
“ไม่มีอะไรค่ะ”
ถางหยวนหยวนดื่มนมเปรี้ยวแล้วก็ส่ายหัวไปด้วย : “ไม่มีตรงไหนที่ไม่สบายใจ”
“เหรอ? งั้นทำไมพี่ฉู่เฟิงถึงรู้สึกว่าเธอไม่ร่าเริงเหมือนปกติล่ะ?”
พูดจบ จงฉู่เฟิงยังยื่นมือไปขยี้ๆหัวของถางหยวนหยวนด้วย : “ตอนเย็นพี่ฉู่เฟิงพาเธอไปกินปิ้งย่างเอาไหม?”
ได้ยินคำว่าปิ้งย่างสองคำ แววตาของถางหยวนหยวนก็เปล่งประกายขึ้นอีกไม่น้อยเลย แต่คำพูดต่อไปก็คือ : “งั้นพี่ฉันไปด้วยกันไหม?”
“เฮ้หยวนหยวน ทำไมในหัวของเธอถึงมีแต่พี่ชายของเธอล่ะ พี่เธอยุ่งขนาดนั้น จะเหมือนพี่ฉู่เฟิงได้ยังไง?”
“พี่ยุ่งเหรอคะ?”
ฉู่เฟิงยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วพูดขึ้น : “ใช่น่ะสิ เขายุ่งกับการรับมือผู้หญิงที่ชอบเขาเหล่านั้น เสี่ยวหยวนหยวน เธอไปกินปิ้งย่างกับพี่ฉู่เฟิงดีกว่า อย่าไปรบกวนพี่ชายเธอเลย”
ฟังแล้ว ถางหยวนหยวนที่กำลังดื่มนมเปรี้ยวอยู่ก็ชะงักทันที สายตาเปล่งประกายความแปลกใจ “ใช่พี่สาวคนนั้นที่เจอกันที่งานวันเกิดไหม?”
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ถางหยวนหยวนรู้สึกว่าใจของเธออึดอัด ความรู้สึกเมื่อเช้าตอนที่ตื่นขึ้นมากลับเข้ามาในใจอีกครั้ง
“ไม่ใช่แค่คนนั้นหรอก” น้ำเสียงเจ้าเล่ห์ของจงฉู่เฟิง “คนเดียวพอที่ไหนล่ะ ผู้หญิงที่ชอบพี่เธอเยอะแยะ นั่นเป็นแค่หนึ่งในนั้นเอง”
“เยอะ เยอะขนาดนี้?” ถางหยวนหยวนเบิกตาโพลง ถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ : “มากกว่าสิบคนไหมคะ?”
“ไม่แค่นั้นหรอก” เขาส่ายหัว ในปากกำลังนับจำนวนอยู่ “ไม่เคยนับจริงๆจังๆ แต่ผู้หญิง 80% ในมหาวิทยาลัยล้วนแต่ชอบพี่เธอ นอกจากในมหาวิทยาลัยแล้ว ยังมีมหาวิทยาลัยใกล้ๆอีก มีผู้หญิงส่งช็อกโกแลตเอย เค้กเอยให้พี่เธอประจำ”
“อืม นี่คงเป็นสิ่งของที่ผู้หญิงชอบส่งให้ตอนที่จะสารภาพรักมากที่สุด แล้วยังมีคุกกี้โฮมเมดอีก อาหารเช้าอาหารเย็นที่ทำด้วยความรัก มีทั้งนั้นเลย”
พูดแล้ว จงฉู่เฟิงก็ชื่นชมออกมาเล็กน้อย : “เขาเนื้อหอมขนาดนี้ พี่อิจฉาจะแย่แล้ว”
“พี่ฉู่เฟิงไม่มีคนชอบเหรอ?”
“ใช่น่ะสิ”
จงฉู่เฟิงก้มตัวลงไปด้านหน้าของถางหยวนหยวน ดวงตาทั้งคู่จับจ้องอยู่บนใบหน้าเล็กๆของเธอ “ภายใต้รังสีของพี่เธอ ไม่มีใครสังเกตเห็นพี่อยู่แล้ว เธอดูสิเสี่ยวหยวนหยวนก็เป็นเหมือนกันไม่ใช่เหรอ ทุกครั้งเธอเอาแต่ถามหาพี่ชาย พี่ฉู่เฟิงยืนอยู่ตรงหน้าเธอแท้ๆ เธอก็ยังถามถึงพี่เธออีก เฮ้อ ช่างทำร้ายจิตใจของพี่ฉู่เฟิงจริงๆเลย”
คำพูดนี้เขาพูดอย่างลึกซึ้ง ถึงกับแสดงท่าทางหงอยเหงาเศร้าสร้อย ถางหยวนหยวนที่ใสซื่อเชื่อสนิทใจเลยว่าเป็นเรื่องจริง คิดว่าเขาเสียใจจริงๆ จึงรีบตบๆมือของเขาเบาๆ
“พี่ฉู่เฟิงพี่อย่าเสียใจไปเลย ต่อไปฉันจะไม่ถามพี่อย่างนั้นอีกแล้ว”
“จริงนะ?” ท่าทางของจงฉู่เฟิงยังคงน่าสงสาร “งั้นต่อไปพี่ฉู่เฟิงเอานมเปรี้ยวมาให้เธอทุกวัน เธอก็จะไม่ถามหาพี่เธอแล้วใช่ไหม?”
แม้ในใจจะกลัดกลุ้ม แต่ถางหยวนหยวนรู้สึกว่าเรื่องนี้เหมือนเป็นเรื่องปกติ แม้เธอจะไม่เคยคิดมาก่อน แต่พี่ชายก็อายุมากกว่าเธอไม่กี่ปี มีแฟน ก็คงเป็นเรื่องปกติสินะ? ถ้าพี่ยุ่งล่ะก็ งั้น……เธอว่านอนสอนง่ายหน่อยคงดีกว่า
นึกถึงตรงนี้ ถางหยวนหยวนจึงพยักหน้า
“ค่ะ พี่ฉู่เฟิงพี่สบายใจได้เลย ต่อไปฉันจะไม่ถามพี่ฉู่เฟิงอีกแล้ว”
จงฉู่เฟิงไม่คิดว่าแค่ตนเองพูดไม่กี่คำก็จะทำให้ถางหยวนหยวนสงสารตนเองแล้ว จึงถือโอกาสทำตัวน่าสงสารต่อไป “งั้นเธอไปกินปิ้งย่างกับพี่ฉู่เฟิงไหม? ปิ้งย่างน่ะ กินเสร็จแล้วพี่ฉู่เฟิงค่อยส่งเธอกลับโรงเรียน”
“ได้ค่ะ” ถางหยวนหยวนพยักหน้า จากนั้นคิดถึงอะไรบางอย่าง จึงถามขึ้นอีกครั้ง : “ฉันพาเฟยเฟยไปด้วยได้ไหมคะ?”
“ได้ๆ พาไปให้หมดเลย ถ้ารูมเมทของเธออยากไปด้วยก็พามาด้วยนะ”
เพียงแค่สาวน้อยคนนี้ยอมไปกับเขา ไม่อึดอัดก็พอแล้ว ส่วนจะมากี่คนนั้นไม่สำคัญ เขาอยากจะให้สาวน้อยคนนี้จดจำใบหน้าของเขาให้มากๆหน่อย จดจำจนกลายเป็นความเคยชินได้จะดีที่สุด
เขากับยู่ฉือยี่ซูไม่เหมือนกัน เขาปรากฏตัวออกมาทีหลัง แต่ยู่ฉือยี่ซูโตมาด้วยกันกับเธอ จึงเอ็นดูเธอขนาดนี้ ชั่วครู่ก็คิดได้ว่าจะทำให้ถางหยวนหยวนเคยชินกับตนเองไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลย
ดังนั้นจงฉู่เฟิงจึงเตรียมตัวทำสงครามระยะยาวเอาไว้แล้ว เขาเตรียมทุกอย่างไว้อย่างดีแล้ว
“ค่ะ”
“งั้นก็ตามนี้นะ ตอนเย็นหลังเลิกเรียนพี่ฉู่เฟิงจะมารับเธอ”
“อื้ม แล้วเจอกันค่ะพี่ฉู่เฟิง”
รอให้จงฉู่เฟิงไปแล้ว ไม่นานเมิ่งเข่อเฟยก็กลับมา แต่ในมือของเธอกลับว่างเปล่า จึงทำให้ถางหยวนหยวนค่อนข้างสงสัย
“เฟยเฟย เธอบอกว่าไปหาข้อมูลไม่ใช่เหรอ?”
ฟังแล้ว เมิ่งเข่อเฟยก็ทำตัวไม่ถูกขึ้นมาทันที จึงแค่พูดอย่างไม่มีชีวิตชีวา : “อ้อ ไปหาข้อมูลนั่นแหละ แต่ข้อมูลพวกนั้นฉันเคยอ่านมาหมดแล้ว จึงต้องไปดูที่ห้องสมุดข้างนอกอีกที”
“ให้ฉันไปด้วยไหม?”
“ไม่ต้องหรอก ค่อยไปวันอื่นก็ได้ ไม่รีบๆ”
แล้วเมิ่งเข่อเฟย ก็นั่งลงไปข้างๆเธอ เปิดหนังสือ สุดท้ายแล้วก็อดไม่ได้จึงปิดหนังสือแล้วถามขึ้นด้วยความสงสัย
“ใช่สิ พี่ฉู่เฟิงมาหาเธอมีเรื่องอะไรเหรอ?”
พูดเรื่องนี้ขึ้นมา ถางหยวนหยวนจึงนึกถึงเรื่องที่ตอนเย็นต้องไปกินปิ้งย่าง ครั้นแล้วจึงบอกเรื่องนี้ให้เมิ่งเข่อเฟยฟัง
“ฉันรับปากพี่ฉู่เฟิงแล้วว่าตอนเย็นจะไปกินปิ้งย่าง แล้วฉันก็บอกพี่ฉู่เฟิงว่าจะพาเธอไปด้วย เธอไปกับพวกเราเถอะ?”
ฟังแล้ว เมิ่งเข่อเฟยส่งเสียง ห๊ะ ออกมา แล้วก็แสดงท่าทีรู้สึกผิด
“ขอโทษนะหยวนหยวน ตอนเย็นฉันยังต้องไปทนทวนบทเรียนอีก จึงไปด้วยไม่ได้ เธอไปเถอะ เธอกินแทนฉันก็พอแล้ว”
“ทบทวนอีกแล้ว?” ถางหยวนหยวนแสดงท่าทางผิดหวัง “ตั้งนานแล้วนะ เธอยังจะทบทวนอีก ทำอย่างนี้เธอไม่เหนื่อยเหรอ?”
“ไม่เหนื่อยนะ ฉันต้องเรียนให้ดีถึงจะได้ทุนการศึกษา”
“ทุนการศึกษา?” ถางหยวนหยวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทุนการศึกษาก็คือเงินสินะ เธอจึงดึงเมิ่งเข่อเฟยแล้วพูดเบาๆ : “ไม่อย่างนั้นไม่ต้องเอาทุนหรอก ฉันจะให้แม่ให้เงินฉัน แล้วฉันจะเอาเงินเป็นทุนการศึกษาให้เธอ”
คำพูดนี้ทำให้สีหน้าของเมิ่งเข่อเฟยซีดเผือด จู่ๆก็พูดไม่ออก
“หยวนหยวน เธอ……”
“ดีไหม? อย่างนี้เธอก็ไม่ต้องทบทวนบทเรียนให้ลำบากขนาดนั้นแล้ว ดูสิตอนกลางคืนก็ดึกดื่นกว่าเธอจะเข้านอน ตอนเช้าก็ตื่นแต่เช้าเลย อย่างนี้เหนื่อยแย่เลยนะ”
