บทที่ 1576 ฉันผิดไปแล้ว
คนดีคนไม่ดีอะไรนั่น ยู่ฉือยี่ซูไม่ใส่ใจอยู่แล้ว
แต่ถ้าทำให้ถางหยวนหยวนรู้สึกเป็นทุกข์ เขาก็จะยอมเปลี่ยนแปลง ครั้นแล้วจึงพยักหน้า : “อืม ต่อไปพี่จะจำไว้”
“ขอบคุณนะพี่”
หลังจากกินปิ้งย่างเสร็จ ยู่ฉือยี่ซูกับจงฉู่เฟิงก็ไปส่งสาวน้อยสองคนกลับโรงเรียน เมื่อเห็นทั้งสองคนเข้าไปอย่างปลอดภัยแล้ว
“นายคิดจะทำอะไร?”
เสียงของยู่ฉือยี่ซูเย็นเฉียบ ลมยามค่ำคืนที่พัดอยู่บนร่างของจงฉู่เฟิง ปัดเป่าความกลัดกลุ้มในใจออกไป ในเวลาเดียวกันก็พัดรอยยิ้มบนใบหน้าของจงฉู่เฟิงไปด้วย
เขาหันไปมองยู่ฉือยี่ซู แววตาที่เอ็นดูถางหยวนหยวนค่อยๆจางหายไป
“ไม่ได้คิดจะทำอะไร ฉันก็แค่อยากชวนเธอกินข้าว ทำไมเหรอ?”
“นายอยากชวนเธอกินข้าว ต้องลับๆล่อๆขนาดนี้ด้วยเหรอ?”
“ลับๆล่อๆยังไง? ไม่เห็นเหรอว่าฉันชวนเพื่อนเธอสองคนมาด้วย?”
ยู่ฉือยี่ซูไม่พูดไม่จา เงียบขรึม ดวงตาที่ลึกล้ำกำลังจดจ้องเขา
พักใหญ่ แววตาของจงฉู่เฟิงก็อึมครึมมากขึ้นเล็กน้อย
“ในเมื่อสนิทกันมาตั้งนาน ฉันก็ไม่อยากปิดบังนาย ฉันอยากชอบสาวน้อยนั่น ได้ไหม?”
ฟังแล้ว คิ้วของยู่ฉือยี่ซูก็อดไม่ได้ที่จะขมวดแน่นขึ้นมา
“นายบ้าไปแล้วเหรอ? เธอเพิ่งจะอายุเท่าไหร่?”
“ฉันรอเธอได้ อีกอย่างมัธยมก็ไม่เด็กแล้วนะ ตอนนี้เธอไม่เข้าใจอะไรเลย งั้นฉันจะรอจนกว่าเธอจะเข้าใจแล้วค่อยพูด ตอนนี้ฉันแค่ให้เธอจดจำฉันให้ได้ก่อน ไม่ได้เหรอ?”
จงฉู่เฟิงเบ้ปาก ถือโอกาสหาที่นั่งยองๆลงไปใกล้ๆหน้าประตูโรงเรียน กำลังมองไฟถนนที่อยู่ไกลๆ “สามปี หลังจากสามปีฉันค่อยสารภาพ”
พูดจบ เขาก็เงยหน้ามองยู่ฉือยี่ซู
“นายไม่ต้องกังวล ฉันไม่ใช่คนไม่จริงใจพวกนั้น ฉันเป็นเพื่อนนายมาตั้งกี่ปี นายยังไม่รู้อีกเหรอว่าฉันเป็นคนยังไง?”
จริงๆยู่ฉือยี่ซูคงมองออกตั้งแต่แรกแล้ว อันที่จริงความมุ่งมั่นของจงฉู่เฟิงที่มีต่อถางหยวนหยวนก็เห็นได้ชัดเกินไป แต่หลายๆครั้งเขากลับบอกตนเอง นั่นคงจะเป็นความรักใคร่เอ็นดูที่มีต่อน้องสาว ไม่มีความรู้สึกอื่น
วันนี้ไม่คิดเลยว่าจงฉู่เฟิงจะยอมรับกับตนเองแล้ว แล้วยังยอมรับด้วยความทุกข์ใจอย่างนั้น
เขาเม้มปาก ผ่านไปพักใหญ่จึงพูดขึ้น : “ไม่ได้”
ฟังแล้ว จงฉู่เฟิงเกือบจะระเบิดอารมณ์ออกมา “เพราะอะไร?”
“ไม่เพราะอะไร”
“ยู่ฉือยี่ซู นายบอกฉันมาให้ชัดเจน อะไรที่เรียกว่าไม่เพราะอะไร แม้ถางหยวนหยวนจะเป็นน้องสาวของนาย แต่ก็ไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ นายไม่ควรยุ่งขนาดนี้ รู้ใช่ไหม?”
จริงๆแล้วจงฉู่เฟิงกลัวจะได้ยินมากที่สุด ก็คือประโยคที่บอกว่าไม่ได้ของเขา นี่ก็คือเหตุผลที่เขาคิดว่าเพราะอะไรเขาถึงดีกับหยวนหยวน
“ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ แต่เป็นมากกว่าพี่น้องแท้ๆ ฉันกับเธอโตมาด้วยกัน นายอยากจะจีบใครก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่เธอ”
“ไม่สิ” จงฉู่เฟิงชำเลืองมองเขาอย่างน่าขำ แม้จะโมโห แต่ยังคงควบคุมอารมณ์ได้เป็นอย่างดี : “ฉันจงฉู่เฟิงมันทำไมเหรอ ไม่เหมาะสมกับน้องสาวนายหรือเพราะอะไร? ก็ใช่ ฉันยอมรับว่าครอบครัวฉันไม่ดีเหมือนกับครอบครัวเธอ แต่ฉันก็พยายาม จะทำให้หยวนหยวนได้กินอิ่มกินอย่างมีความสุขในทุกๆมื้อและทุกๆวันแน่นอน”
“……”
ยู่ฉือยี่ซูเงียบไปพักหนึ่ง ขี้เกียจจะพูดมากกับเขาอีกแล้ว ก้าวขายาวๆออกไปทันที แต่จงฉู่เฟิงไม่ยอมล้มเลิกความตั้งใจ รีบลุกขึ้นตามไป
“วันนี้นายต้องพูดกับฉันให้ชัดเจน ทำไมใครๆก็ได้ แต่เธอไม่ได้? นายคิดว่าเธอเป็นน้องสาวไหม? ใช่ไหม?”
ยู่ฉือยี่ซูไม่ได้ตอบคำถามเขา
“ยู่ฉือยี่ซู ให้ตายสิ เหมือนฉันใช่ไหม?”
จงฉู่เฟิงไม่อดกลั้นที่จะคำรามสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
อย่างที่คิดเอาไว้ ยู่ฉือยี่ซูที่อยู่ข้างหน้าไม่สนใจเขา ตอนนี้หยุดฝีเท้าลงทันที แล้วหันกลับมา สายตาที่เฉียบแหลมกำลังจ้องเขาอยู่ เสียงราวกับลอยขึ้นมาจากนรก
“นายพูดอะไร?”
สายตาของเขาเย็นชา เหมือนกับมีดที่คมกริบ
“นายพูดอีกทีสิ?”
หลังจากจงฉู่เฟิงใจเย็นลงแล้วถึงรู้สึกได้ว่าเมื่อครู่ตนเองพูดอะไร สีหน้าเปลี่ยนไป รีบอธิบาย : “ไม่ใช่ พี่ซู ไม่ใช่ ฉันผิดไปแล้ว เมื่อกี้ฉันโมโหจึงพูดจาไร้สาระ นายทำเป็นไม่ได้ยิน ได้ไหม? ฉันผิดไปแล้วจริงๆ!”
ทำไมเขาถึงพูดอย่างนี้ออกมาล่ะ ยู่ฉือยี่ซูเอ็นดูถางหยวนหยวนขนาดนั้น แต่ไม่นึกว่าเขาจะสงสัยในจุดประสงค์และความคิดของเขาที่มีต่อเธอ
อย่างไรก็ตามแม้เขาจะขอให้ยกโทษให้และยอมรับผิด แต่ระลอกคลื่นที่ออกไปแล้วย้อนกลับมาไม่ได้ ยู่ฉือยี่ซูก้าวเข้ามาด้านหน้าเขา “ต่อไปอย่าให้ฉันได้ยินคำพูดไร้สาระอย่างนี้อีก ไม่งั้นก็ไม่ต้องเป็นเพื่อนกันแล้ว”
จงฉู่เฟิงรีบแสดงความจริงใจอีกครั้ง สาบาน : “ไม่พูดแล้วๆ วันนี้ฉันสติฟั่นเฟือน ต่อไปฉันจะไม่พูดอีกแล้วแน่นอน!”
ยู่ฉือยี่ซูเม้มริมฝีปากบางๆแล้วเดินออกไป
“เอ่อ ต่อไปฉันจะไม่พูดจาเหลวไหลอย่างนี้แล้ว แต่ฉันยังอยากจีบเธอ น้องสาวนาย พี่ซู นายให้โอกาสฉันอีกครั้ง ได้ไหม? ฉันรู้ว่าตอนนี้หยวนหยวนยังเด็ก เธอไม่เข้าใจอะไรเลย แต่ฉันก็ไม่ได้คิดจะพูดอะไรกับเธอตอนนี้ ฉันแค่อยากชวนเธอกินข้าว ให้เธอเข้าใจฉันมากขึ้นสักหน่อย รอให้เธอเข้ามหาวิทยาลัย ฉันค่อยบอกเธอ ถึงตอนนั้นให้เธอเป็นคนเลือกเองได้ไหม?”
ไม่ว่าเขาจะพูดอย่างไร ยู่ฉือยี่ซูก็ไม่สนใจเขาเลย
เดินไปอย่างนี้ตลอดทาง จงฉู่เฟิงก็แทบจะพูดอยู่ตลอด ตอนที่กลับถึงหอพักจงฉู่เฟิงก็ยังพูดอยู่ พูดจนปากคอแห้งไปหมดแล้ว แต่อีกฝ่ายยังคงไม่สนใจ จงฉู่เฟิงจึงทำได้เพียงหยุดพักใจไว้ชั่วคราว
แต่ทว่าคืนนี้ ยู่ฉือยี่ซูกลับเป็นฝ่ายนอนไม่หลับเสียเอง
นานมากแล้วที่เขาไม่เป็นอย่างนี้ ในหัวล้วนแต่เป็นเรื่องนั้น นอนไม่หลับ รู้สึกไม่ชัดเจน หูได้ยินแต่คำพูดที่จงฉู่เฟิงพูดกับเขาตอนค่ำ
เหลวไหล เหลวไหลมากจริงๆ！
พูดอย่างนี้ออกมาได้อย่างไร เขาจะมีความคิดอย่างนั้นกับหยวนหยวนได้อย่างไร? หรือว่า การกระทำของทำให้คนอื่นเข้าใจผิด?
ยู่ฉือยี่ซูลืมตา มองค่ำคืนที่เงียบสงัดนอกหน้าต่าง
ก็ใช่ ตอนนี้หยวนหยวนโตแล้ว เธออยู่มัธยมแล้ว ส่วนตนเองขึ้นปีหนึ่งแล้ว ทุกคนไม่ใช่เด็กๆอีกแล้ว ชายหญิงแตกต่างกัน แล้วพวกเขาก็ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆด้วย ไม่เหมือนอย่างตอนเด็กๆอีกแล้ว
แม้ว่าเขากับถางหยวนหยวนจะบริสุทธิ์ใจ ไม่มีความคิดอื่นๆต่อกันทั้งนั้น แต่ในสายตาของคนนอก แต่ไหนแต่ไรพวกเขาก็ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆอยู่แล้ว ดีต่อกันเกินไปก็ถือว่าผิดปกติ
ตัวเขาเองไม่เป็นไรหรอก แต่หยวนหยวนล่ะ?
ยู่ฉือยี่ซูจึงไม่ได้นอนทั้งคืน
จงฉู่เฟิงก่อนเข้านอนกลุ้มใจจะแย่ แต่หลังจากหัวถึงหมอน ก็หลับสนิทเหมือนหมูตัวหนึ่ง
หลังจากตื่นขึ้นมา เขากลับเห็นยู่ฉือยี่ซูนั่งอยู่ที่หน้าเตียงของเขา ดวงตาที่ลุ่มลึกกำลังจ้องเขาอยู่
จงฉู่เฟิงตกใจจนต้องกอดหมอนของเขาเอาไว้ “พี่ซู นายจะทำให้ใครขวัญเสียแต่เช้ากัน?”
ยู่ฉือยี่ซูไม่ตอบ เพียงแค่เม้มปากมองเขา
“เมื่อวาน ทำไมนายถึงพูดอย่างนั้นออกมา?”
ฟังแล้ว จงฉู่เฟิงก็ลุกขึ้นนั่งทันที ร้องขอความเมตตา “พี่ชาย พี่ชายฉันผิดไปแล้วจริงๆ คำพูดพวกนั้นเพราะฉันโมโหจึงพูดเหลวไหลออกไป ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นายปล่อยฉันไปได้ไหม?”
“ตอนที่คนเราร้อนรนคงไม่พูดโกหกหรอก ตอนนั้นทำไมนายถึงพูดอย่างนี้ล่ะ?”
“ฉันแค่พูดเหลวไหลจริงๆ”
