บทที่1583 น้ำหนักลงแล้ว
เพราะทั้งสองคนร้ายที่ทำร้ายเธอจนอาการสาหัส
แต่เธอกลับบอกไม่ได้ว่าพวกเธอเป็นคนทำ
ยังต้องเห็นเพื่อนที่ดีที่สุดของตัวเองคุยกับพวกเขากับตา เมิ่งเข่อเฟยกัดปากแน่น เรื่องทุกอย่างเป็นเพราะเธอที่อ่อนแอเกินไป
ถ้าเธอมีครอบครัวที่ดี หยวนเย่าหันกับจางเสี่ยวลู่ยังกล้าทำร้ายและข่มขู่เธออีกเหรอ?
ไม่กล้า!
แต่ฟ้ากลับไม่ยุติธรรม ทุกคนเกิดมาไม่เท่าเทียมกัน ทั้งชีวิตนี้จะพึ่งครอบครัวคงเป็นไปไม่ได้ เกิดใหม่ก็ไม่ทันแล้ว เธอทำได้แต่เพียงพยายามเท่านั้น
ต้องมีสักวันหนึ่ง เธอจะทำให้หยวนเย่าหันกับจางเสี่ยวลู่สองคนต้องชดใช้กับที่สิ่งที่ตัวเองทำเป็นร้อยเท่าพันเท่าเลย!
เมิ่งเข่อเฟยหลับตาลง เธอหักปากกาในมือโดยไม่รู้ตัว!
แครก!
ปากกาครึ่งหนึ่งบินออกไป กระแทกไปที่โคมไฟข้างๆ มีเสียงค่อนข้างดังเลยทีเดียว
เมิ่งเข่อเฟยเห็นดังนี้ หัวใจก็เต้นตึกตัก ตายแล้ว ถ้าทั้งสองเห็นละก็ คงไม่มาทำร้ายเธออีกนะ?
“เฟยเฟย เธอเป็นอะไรเหรอ?” ถางหยวนหยวนได้ยินเสียง ก็เดินมาหาอย่างสงสัย “เฮือก ปากกาหักเหรอ”
เมิ่งเข่อเฟยเห็นในหอเหลือแค่พวกเธอสองคน
“พวกเขาล่ะ?”
“เสี่ยวลู่กับเย่าหันเหรอ? พวกเขาออกไปแล้วล่ะ บอกว่าวันนี้จะไปกินก๋วยเตี๋ยวกัน ตอนค่ำๆถึงจะกลับมา บอกว่าคืนนี้จะเอาเค้กมาให้พวกเราด้วย”
ได้ยินดังนี้ เมิ่งเข่อเฟยก็โล่งอก โชคดีที่ไปแล้ว
เวลาหนึ่งเทอมผ่านไปแล้ว เมิ่งเข่อเฟยเพราะพยายามอย่างหนัก ดังนั้นจึงได้ความรู้มามาก และถางหยวนหยวนผ่านไปหนึ่งเทอม กลับมาชั่งน้ำหนักที่บ้าน กลับผอมลงไปหลายโลเลย
เห็นน้ำหนักตัวเองลดลง ถางหยวนหยวนก็ดูจะดีใจอย่างมาก
“แม่! น้ำหนักหนูลดแล้ว!”
“จริงเลย ทำไมแค่ครึ่งเทอมก็ลดลงไปเยอะขนาดนี้เนี้ย? หรือว่าตอนอยู่โรงเรียนไม่ได้กินดีๆ?”
ถางหยวนหยวนดีใจมาก “เทอมหน้าหนูก็จะลดลงอีกให้ได้ ถึงตอนเข้ามหาลัยก็ลดลงมาได้เยอะเลยล่ะ?”
เห็นรูปร่างลูกสาวตัวเอง คุณนายถางก็ถอนหายใจพูดว่า: “เทอมนี้น้ำหนักลดแล้วก็ไม่ได้แปลว่าเทอมหนาจะลดได้ ตอนนี้ลูกโตแล้ว ต้องระวังหน่อยสิ ดูเด็กผู้หญิงในโรงเรียนแต่ละคนของลูกสิ เริ่มแต่งหน้าแต่งตัวกันแล้วใช่ไหม”
ถางหยวนหยวนคิด และพยักหน้าพูดว่า: “เหมือนจะใช่นะคะ”
“ดังนั้นไง ตอนนี้ลูกจะกินของหวานเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้วนะ ไม่งั้นต่อไปจะอ้วนขึ้นเรื่อยๆ โตขึ้นดูใครอยากได้อีก?”
คุณนายถางดึงตัวเธอลงมาจากที่ชั่งน้ำหนัก และพูดด้วยน้ำเสียงหนักอึ้งว่า “ต้องออกกำลังกายแล้ว ของหวานก็ต้องกินน้อยลงด้วย”
“ไม่ค่ะ” ถางหยวนหยวนส่ายหน้า: “หนูชอบกินของอร่อย และต่อไปถึงจะไม่มีใครเอา หนูก็ยังมีพี่ชายไงคะ”
“พี่ชาย?” คุณนายถางได้ยินเธอพูดถึงยู่ฉือยี่ซู ก็ต้องถอนหายใจ ตอนเด็กตระกูลเย่อยากจะให้ลูกสาวของเธอเป็นสะใภ้ที่นั่นก็จริง แต่ต่อมาเรื่องนี้ก็ไม่เคยพูดถึงอีก เด็กสองคนก็สนิทกัน แต่เหมือนจะไม่พัฒนาความสัมพันธ์ไปถึงด้านนั้นเลย
ยู่ฉือยี่ซูเด็กคนนั้นแม้จะยี่สิบกว่า แต่เขาเหมือนกับพ่อ อารมณ์ไม่เคยเขียนไว้บนใบหน้า ไม่มีทางรู้ได้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
และลูกสาวตัวเอง ทุกวันนอกจากกินก็คือนอน อย่างอื่นก็ไม่ต้องพูดถึงหรอก คุณนายถางยังรู้สึกว่า หยวนหยวนคงยังไม่รู้ว่าความรักคืออะไร
เห้อ เมื่อก่อนตอนเธอยังสาวเหมือนจะไม่ใช่แบบนี้นะ ทำไมถึงเลี้ยงลูกสาวที่ไร้เดียงสาแบบนี้ได้นะ?
“พี่เขา……ไม่เหมือนกับลูก ต่อไปเขาจะต้องมีแฟน หรือแต่งงาน เขาจะยังดีกับลูกได้ตลอดหรือไง?”
ได้ยินดังนี้ ถางหยวนหยวนก็อึ้งไปทันที “ทำไมถึงไม่ได้ละคะ?”
“ยัยเด็กโง่ ถ้าพี่เขามีแฟน ชายหญิงต่างกัน ถ้าเขาทำดีกับลูกละก็ แฟนเขาจะไม่หึงเอาเหรอ?”
ถางหยวนหยวนกัดปาก ไม่ได้พูดต่อ
“ต่อไปถ้าลูกหาแฟน ถ้าแฟนไปทำดีกับผู้หญิงคนอื่น ลูกจะไม่สนใจเลยเหรอ?”
ถางหยวนหยวนไม่ได้พูดอะไร
“เป็นอะไรไป?” คุณนายถางสังเกตเห็นเธอเงียบผิดปกติ ก็หยุดและถามเธอ
“พี่เขา……จะหาแฟนจริงๆเหรอคะ?” ถางหยวนหยวนกัดปากตัวเอง และถามไปอย่างลำบากใจ: “พอมีแฟนแล้ว ก็จะไม่ดีกับหยวนหยวนแล้วเหรอ?”
“ก็ไม่ได้หมายความว่าถ้าพี่เขามีแฟนแล้วจะไม่ดีกับลูก แต่พอเขามีแฟนแล้ว คงไม่มาสนใจแต่ลูกคนเดียวแล้วล่ะ อีกอย่างลูกกับเขาก็ยังเพศตรงข้าม ถึงตอนนั้นเขาก็ต้องระมัดระวังรักษาระยะห่าง ใช่ไหมล่ะ?”
ถางหยวนหยวนไม่ได้พูดอะไร นานมากเธอเงยหน้าขึ้นมาพูด
“แม่ ถ้าหนูบอกว่า หนูไม่อยากให้พี่ชายมีแฟน จะเห็นแก่ตัวเกินไปไหมคะ?”
เธอรู้สึกว่าช่วงนี้ตัวเองมีเรื่องไม่มีความสุขเยอะมาก ปีก่อนฝันเพราะคำพูดพวกนั้นของพี่ฉู่เฟิง ตื่นขึ้นมาก็มีน้ำตาอาบแก้มไปหมด
พอคิดว่าต่อไปพี่ชายจะมีแฟน ไม่ดีกับเธออีกแล้ว จะรักษาระยะห่างกับเธอ ถางหยวนหยวนก็รู้สึกเสียใจบอกไม่ถูก
คุณนายถางตกใจเล็กน้อย “ลูก ลูกไม่อยากให้พี่เขามีแฟนงั้นเหรอ? แต่ว่า……”
คุณนายถางสงสัยว่าลูกสาวตัวเองชอบยู่ฉือยี่ซูหรือเปล่า แต่เห็นสายตาที่ใสซื่อของเธอ ก็รู้สึกว่าคงเป็นไปไม่ได้ เกรงว่าหยวนหยวนคงจะกังวลว่าต่อไปจะไม่มีคนทำดีกับเธอแล้ว ถึงได้มีความคิดแบบนี้
“แม่ หนูเห็นแก่ตัวไปหรือเปล่าคะ?”
“ไม่หรอก” คุณนายถางกอดลูกสาวตัวเองไว้แน่น ถอนหายใจเบาๆ “ที่จริงคนก็ล้วนแต่เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น ลูกก็แค่คิดถึงตัวเองมากกว่าก็เท่านั้น แม่ไม่ว่าลูกหรอก”
ถางหยวนหยวนอิงอยู่ในอ้อมกอดคุณนายถาง ในใจรู้สึกเจ็บปวดมาก
ถ้าเป็นเมื่อก่อน ถางหยวนหยวนบอกว่าได้อยู่กินในบ้านตระกูลเย่ตลอด แต่ปีนี้พอถางหยวนหยวนคิดว่าพี่ชายอาจจะหาแฟน ยังมีคำพูดที่แม่เขาพูดกับเธออีก เธอไม่กล้าไปหายู่ฉือยี่ซูอีกเลย
จนกระทั่งหานมู่จื่อโทรมาถามตระกูลถาง
คุณนายถางหันหน้าไปมองห้องที่ถางหยวนหยวนอยู่ “ช่วงนี้อาจจะเล่นเพลินไปหน่อย เลยลืมไปที่นั่น เดี๋ยวฉันจะบอกกับเธอเอง”
“ให้เธอมาเล่นตอนว่างๆนะ เสี่ยวโต้วหยายังรออยู่เลย”
“ได้”
พอวางสายแล้ว คุณนายถางก็ไปห้องของถางหยวนหยวน
“น้ามู่จื่อโทรมาหาลูก ถามว่าทำไมปีนี้ไม่ไปบ้านตระกูลเย่เลย?”
ถางหยวนหยวนกำลังวาดรูปบนเตียงอยู่ ได้ยินแล้วก็หยุดชะงักไป จากนั้นก็พูดเสียงเบาว่า: “หนู ไม่อยากไป”
คุณนายถางนั่งลงข้างเตียง
“เป็นเพราะคำพูดครั้งก่อนที่แม่พูดเหรอ? ลูกกลัวว่าพี่จะหาแฟนแล้วต่อไปจะไม่ห่วงลูกอีก ดังนั้นเลยไม่ไปบ้านเขาเสียเลย?”
เธอไม่ได้พูดอะไร
“แต่ลูกคิดหรือเปล่าว่า บ้านนั้นไม่ได้มีแค่ยี่ซูคนเดียว น้ามู่จื่อปกติก็เอ็นดูลูกมากเลยนะ? ยังมีเสี่ยวโต้วหยาอีก เธอยังรอลูกไปหานะ”
พอคุณนายถางพูดแบบนี้แล้ว ถางหยวนหยวนก็รู้สึกเหมือนตัวเองจะทำเกินไป
“งั้นก็ได้ค่ะ วันนี้ตอนบ่ายเดี๋ยวหนูไป”
ส่วนพี่ชาย เธอก็พูดกับเขาน้อยหน่อยแล้วกัน
