บทที่1584 ไม่ใช่ปัญหาของเขา
หลังจากนั้นถางหยวนหยวนก็ไปบ้านตระกูลเย่ เล่นแค่กับเสี่ยวโต้วหยา เห็นยู่ฉือยี่ซูมา แม้จะอยากเข้าไปเรียกพี่ชาย แต่สุดท้ายก็อดทนไว้ นั่งอยู่เงียบๆ
ยู่ฉือยี่ซูเข้ามาพูดกับเธอ ถางหยวนหยวนก็ตอบกลับแค่ไม่กี่คำ
ตอนแรกยู่ฉือยี่ซูคิดว่าเธออารมณ์ไม่ดี ต่อมาก็เห็นว่าเธอแค่ไม่พูดกับเขาคนเดียว ก็รู้สึกแปลกๆ
ดังนั้นเขาคอยสังเกตเธอห่างๆ บอกว่าไม่กี่วันจะพาเธอไปเล่นสกี
ได้ยินคำว่าสกี ถางหยวนหยวนก็ดีใจขึ้นมา อยากจะตอบกลับไปแต่ก็นึกอะไรได้ จากนั้นก็ส่ายหน้า “ไม่ต้องแล้วล่ะ”
“ทำไมล่ะ?” สายตาของยู่ฉือยี่ซูมองไปที่ใบหน้าและดวงตาของเธอ อยากจะหาสาเหตุ “เธอชอบไปมากเลยนี่?”
ถางหยวนหยวนกัดปากเบาๆ หมุดหน้าลงเข่าตัวเอง “ปีนี้ฉันไม่ค่อยอยากไป”
“ทำไมไม่อยากไปล่ะ?” ยู่ฉือยี่ซูไม่ยอมปล่อยเธอไป และถามต่อ
เผชิญหน้ายู่ฉือยี่ซูแบบนี้ ถางหยวนหยวนรู้สึกตัวเองรับแรงไม่อยู่จริงๆ เธอจึงตอบเสียงเบาว่า “ก็แค่ไม่ค่อยอยากไป พี่อย่าถามฉันอีกเลย”
ยู่ฉือยี่ซูถอนหายใจ “ช่วงนี้เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”
เขาเป็นห่วงเล็กน้อย เพราะยังไงก่อนหน้านี้จงฉู่เฟิงได้ยินคำพูดไร้สาระมากมาย เขาก็กังวลตลอดว่าจะมีคำมาพูดกับหยวนหยวน
ตัวเองไม่เป็นไรหรอก แต่หยวนหยวนน่ะสิที่ฟังแล้วคงไม่ไหว
โชคดีที่ถางหยวนหยวนไร้เดียงสาไม่เป็นพิษเป็นภัยมาตลอด แต่ตั้งแต่ปิดเทอมแล้ว เธอก็ไม่ค่อยมาบ้านตัวเองเลย พอมาแล้ว ก็ไม่ค่อยอยากพูดกับเขาอีก
เขารู้สึกได้ว่า สาวน้อยคนนี้ตั้งใจออกห่างจากเขา ดังนั้นยู่ฉือยี่ซูเริ่มสงสัยแล้วว่า มีคนพูดอะไรต่อหน้าเธอหรือเปล่า
“ไม่ ไม่มีนี่” ถางหยวนหยวนปฏิเสธ อยากจะลุกขึ้นเดินหนี สุดท้ายเธอก็ถูกจับข้อมือแน่นและถูกเขาดึงกลับไป คงเพราะรีบไปหน่อย ถางหยวนหยวนจึงล้มลงไปในอ้อมกอดของยู่ฉือยี่ซู ลมหายใจและกลิ่นทั้งหมดเป็นของเขาคนเดียว
เป็นความคุ้นเคย แต่ก็แปลกหน้า
แม้เมื่อก่อนทั้งสองอยู่ด้วยกัน เหมือนจะไม่มีสิ่งต้องห้ามอะไรมาก เธอคุ้นเคยกับกลิ่นของเขาแล้ว แต่พอมาวันนี้ เธอกลับรู้สึกแปลกหน้ามาก และหัวใจยังเต้นเร็วและแรงอีก
เธออยากจะหนีไป
“พี่ไปปล่อยฉันสิ” ถางหยวนหยวนขัดขืนออกมาด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
ยู่ฉือยี่ซูไม่เห็นความผิดปกติของสาวน้อย เขาปล่อยออก ให้เธอนั่งบนโซฟา “งั้นเธอก็บอกมา เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ มีคนพูดอะไรต่อหน้าเธอหรือเปล่า?”
ตอนนี้เขาเป็นห่วงแค่เรื่องเดียว นั่นก็คือมีคนพูดเรื่องไร้สาระอะไรต่อหน้าเธอหรือเปล่า จงฉู่เฟิงเก็บความลับไม่อยู่จริงๆเลย เขาไปหาเธอเงียบๆตอนปิดเทอมหรือเปล่านะ?
คิดแล้ว เขาก็ถามต่อว่า: “จงฉู่เฟิงมาหาเธอในวันหยุดหรือเปล่า?”
“เกี่ยวกับพี่ฉู่เฟิงยังไงเหรอ?” หยวนหยวนไม่เข้าใจ เพียงแค่ก้มหน้ามองดูข้อมือตัวเองที่ถูกจับเมื่อกี้ ผิวเธอเนียนใส และอ่อนนุ่ม ดังนั้นแค่บีบเบาๆ ข้อมือเธอก็มีรอยแดงออกมาแล้ว
“ไม่มีอะไรหรอก” ยู่ฉือยี่ซูพูดเรียบๆว่า: “แค่ถามเอง”
“อ้อ”
ถางหยวนหยวนไม่ได้พูดอะไรต่อ ยู่ฉือยี่ซูปวดหัวกับท่าทางแบบนี้ของเธอ เขาหรี่ตามองดูหลังหัวเธอ และพูดว่า: “ช่วงนี้เธอเหมือนจะหลบหน้าฉันนะ?”
ถางหยวนหยวนไม่คิดว่าเขาจะถามตรงๆแบบนี้ เธอเงยหน้าขึ้น “ก็ไม่นะ ฉันจะทำแบบนั้นได้ยังไง พี่คิดมากไปแล้วล่ะ!”
“ไม่งั้นเหรอ?” เห็นสีหน้าของสาวน้อย ยู่ฉือยี่ซูก็สงสัยตัวเองขึ้นมา หรือว่าเขาคิดมากไปจริงๆ?
แต่ก็จริง หลังจากที่เขาได้ยินคำพูดไร้สาระของเขาแล้ว มีเรื่องมากมายที่เกี่ยวกับถางหยวนหยวนง่ายต่อการว้าวุ่นจิตใจได้
ไม่แน่ครั้งนี้ก็เหมือนกัน ถ้าไม่มีคำพูดนั้น เขายังรู้สึกว่าสาวน้อยตั้งใจหลบหน้าเขาเหรอ? น่าจะไม่นะ
“ไม่มีจริงๆพี่ และก่อนหน้านี้พี่ก็เคยบอกกับฉันแล้วนี่ ชายหญิงต่างกัน ตอนนี้หยวนหยวนโตแล้ว”
ได้ยินดังนี้ ยู่ฉือยี่ซูก็อึ้งสักพัก ต่อมาก็ยิ้มหน้าบานออกมา
“นั่นสิ เธอโตแล้ว ไม่ใช่เด็กน้อยคนนั้นอีกแล้ว”
เพราะยังไงก็ขึ้นมอสี่แล้ว ถ้าผ่านไปอีกเทอมก็มอห้าแล้ว เธอเติบโตขึ้นไปช้าๆ และรู้จักคำว่าชายหญิงต่างกัน ดังนั้นไม่อยากเข้าใจพี่ชายคนนี้มากเท่าไหร่ ก็พอเข้าใจกันได้
แบบนี้ละก็ ยู่ฉือยี่ซูก็เข้าใจแล้ว
“ได้ งั้นพี่คงคิดมากไปเอง งั้นไปเล่นสกีกันไหม?”
“ไม่ ไม่ไป”
“อืม”
รอยู่ฉือยี่ซูไปแล้ว สีหน้าของถางหยวนหยวนก็ดูเศร้าใจมาก ที่จริงเธออยากไป เธออยากจะเล่นกับเขา แต่ว่า……พอคิดว่าต่อไปเขาจะมีแฟน ก็คงไม่มีเวลาทำดีกับตัวเองแล้ว
ถางหยวนหยวนทำได้แค่อดทนต่อความเจ็บปวดนี้ ตอนนี้ไม่เข้าใกล้ ยังดีกว่าที่จะต้องเสียหน้าในอนาคต
เพราะถางหยวนหยวนพูดคำว่าชายหญิงต่างกันออกมา ยู่ฉือยี่ซูที่เป็นพี่ชายก็ไม่ได้เข้าใกล้เธอมากอีก เขาเคารพการตัดสินใจของถางหยวนหยวน
ดังนั้นการพบปะ และพูดคุยของทั้งสองก็น้อยลงอย่างเห็นได้ชัดทันที
ที่ไหนมียู่ฉือยี่ซู ถางหยวนหยวนก็จะไม่ไป เป็นแบบนี้จนถึงปีใหม่ หานมู่จื่อสังเกตเห็นความผิดปกติ เธอตัดสินใจเข้าไปถามหยวนหยวน
“หยวนหยวน น้าอยากจะถามเธอว่า ช่วงนี้ทะเลาะอะไรกับพี่เขาหรือเปล่า?”
ถางหยวนหยวนไม่คิดว่าเรื่องนี้จะทำให้น้ามู่จื่อสังเกตเห็น เธอตื่นเต้น พูดอะไรไม่ออก “น้ามู่จื่อ หนูไม่ได้ตั้งใจนะคะ หนูแค่……”
“อย่ารีบร้อน” หานมู่จื่อจับมือเธอไว้เบาๆ “พูดช้าๆก็ได้ เธอพูดยังไงน้าก็ไม่ว่าหรอกนะ”
“พี่เขารังแกเธอหรือเปล่า?”
“ไม่ค่ะ” ถางหยวนหยวนส่ายหน้า
“งั้นทำไมเธอไม่ค่อยเล่นกับพี่ชายเลยล่ะ? หรือว่าพี่เขาไม่ยอมเล่นด้วย เดี๋ยวน้าไปด่าเขาให้”
“ไม่ค่ะ น้ามู่จื่อ อย่าว่าพี่เขาเลย เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพี่เขาหรอกค่ะ”
“เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ อยากบอกกับน้าหรือเปล่า?”
ถางหยวนหยวนครุ่นคิด ตัดสินใจไม่ทำให้ยู่ฉือยี่ซูลำบากอีก ถ้าตัวเองไม่พูดอะไร น้ามู่จื่อได้โทษพี่ชายแน่
คิดได้ดังนี้ ถางหยวนหยวนอิงไปที่ตัวของหานมู่จื่อ เงยหน้าขึ้นพูดว่า: “แม่หนูบอกว่า ต่อไปพี่เขาจะต้องมีแฟน แต่พี่ดีกับหนูเกินไป ดังนั้น……”
ได้ยินถึงตรงนี้ หานมู่จื่อยังไม่เข้าใจอะไรอีก “ดังนั้นเธอก็เลยไม่ยอมเข้าใกล้พี่เขาเลยใช่ไหม?”
ที่จริงเรื่องที่เกี่ยวกับความรักของเธอ หานมู่จื่อไม่อยากเข้าไปยุ่งมากจริงๆ แม้ตอนนั้นที่เย่โม่เซินพาหยวนหยวนมา ก็เพื่อหาคู่ให้เขา แต่ตอนนั้นทั้งสองยังเด็กมาก เรื่องทุกอย่างก็ยังไม่แน่นอน
แม้หลายปีมานี้สองคนจะเล่นกันมานาน แต่เรื่องความรักหานมู่จื่อรู้สึกว่าต้องให้เด็กๆเริ่มเอง ดังนั้นถึงไม่ได้ไปรบกวน
แต่ตอนนี้ในเมื่อหยวนหยวนพูดถึงปัญหานี้แล้ว เธอต้องแนะอะไรหน่อยไหมนะ?
