บทที่1585 สุขสันต์ปีใหม่
“ที่จริง……” หานมู่จื่อถอนหายใจ พูดกับถางหยวนหยวนเสียงเบาว่า: “สิ่งที่แม่พูดกับเธอ เธอเคยตั้งใจคิดบ้างหรือเปล่า?”
“น้ามู่จื่อ?”
ถางหยวนหยวนไม่เข้าใจคำพูดของเธอ
“ก็คือเรื่องที่ต่อไปพี่เขาจะมีแฟนน่ะ” หานมู่จื่อรู้ว่าถางหยวนหยวนใสซื่อ ในหัวก็คงคิดแต่เรื่องกิน เรื่องอื่นก็ไม่สนใจมาก ดังนั้นคงทำได้แค่ชี้ทางเธอช้าๆ
“อย่างเช่น เธอไม่เคยคิดที่จะไม่อยากให้พี่ชายมีแฟนเหรอ?”
“ทำไมไม่อยากให้พี่ชายมีแฟนละคะ?” ถางหยวนหยวนรู้สึกว่า ตัวเองไม่มีสิทธินั้น “หนูไม่ใช่น้องสาวแท้ๆสักหน่อย ไม่มีสิทธิมาคุมพี่ชายเรื่องนี้หรอกค่ะ?”
“นั่นสิ พวกเธอโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ตอนนี้เธอยังไม่เข้าใจ ดังนั้นก็เลยคุมไม่ได้ แต่ถ้าลองเปลี่ยนตำแหน่งดูล่ะ?”
ถางหยวนหยวนสงสัย: “เปลี่ยนตำแหน่ง?”
พูดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อรู้สึกว่าควรหยุดได้แล้ว เธอยิ้มอ่อนๆ “ตอนนี้เธอยังไม่เข้าใจ หรืออาจเป็นเพราะว่าเธอไม่สนใจเรื่องนี้อยู่แล้ว ต่อไปคิดได้แล้วค่อยว่ากันนะ”
หลังจากนั้นถางหยวนหยวนก็คิดเรื่องนี้อยู่ตลอดเวลา นอกจากน้องสาวแท้ๆแล้ว ยังมีตำแหน่งไหนอีกนะที่คุมเรื่องของพี่ชายได้?
เธอคิดไม่ออกจริงๆ ดังนั้นก็นำเรื่องนี้ไปบอกกับคุณนายถาง
คุณนายถางได้ยินแล้วก็ตกใจอย่างมาก เธอดึงมือถางหยวนหยวนเข้ามาถามอย่างละเอียดว่า: “น้ามู่จื่อพูดแบบนี้กับลูกจริงๆเหรอ?”
ถางหยวนหยวนพยักหน้า
“แม้ น้ามู่จื่อหมายความว่ายังไงกัน นอกจากน้องสาวแท้ๆละก็ ยังมีตำแหน่งไหนที่คุมพี่ชายได้อีกเหรอคะ?”
ถางหยวนหยวนไม่เข้าใจ แต่คุณนายถางกลับฟังความหมายของหานมู่จื่อออก ก่อนหน้านั้นตระกูลเย่ไม่เคยพูด เธอก็ไม่อยากจะพูดก่อน ไม่คิดว่าตอนนี้พวกเขาจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมาอีกครั้ง
แต่ว่าท่าทางไร้เดียงสาของลูกสาวตัวเอง คงจะคิดไม่ถึงด้านนั้น
คุณนายถางรู้สึกลำบากใจ ตัวเองควรจะบอก หรือว่ารออีกหน่อยดี?
ยี่ซูตอนนี้ยังเป็นนักศึกษาปีสอง แม้หลายปีมานี้เขายังไม่มีแฟน เป็นโสดมาตลอด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอนาคตอีกสองปีเขาจะยังโสดนี่
เพราะยังไงความรักก็เป็นเรื่องของพรหมลิขิต กั้นไว้ไม่อยู่จริงๆ
แต่ตอนนี้หยวนหยวนยังไม่เข้าใจอะไร ถ้าตอนนี้บอกเธอละก็ จะเป็นการเพิ่มความเครียดให้เธอหรือเปล่า
แม้คุณนายถางจะชอบยู่ฉือยี่ซูมาก เด็กคนนี้เก่งขนาดนี้ ถ้าเป็นลูกเขยตัวเองเธอก็คงโชคดีมาก แต่ยังไงเธอก็เรียงลำดับเขาไว้หลังลูกสาวอยู่ดี
ความรู้สึกของลูกสาวคืออันดับหนึ่ง ถ้าต่อไปลูกสาวเข้าใจแล้ว ไม่ชอบจะทำยังไงล่ะ?
ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่สำคัญมากที่สุด นั่นก็คือตอนนี้หยวนหยวนอ้วนขนาดนี้ ยี่ซูจะชอบเธอได้ยังไงกัน?
เห้อ เลี้ยงลูกสาวลำบากจริงๆเลย คุณนายถางคิดในใจ
“แม่?”
เห็นเธอครุ่นคิดอยู่นาน ถางหยวนหยวนก็ส่ายแขนเธอเบาๆ “เป็นอะไรไปเหรอ?”
คุณนายถางหันไป เธอยิ้มอ่อนๆ: “ไม่มีอะไร เมื่อกี้แค่กำลังคิดอยู่น่ะ แม้ถามคำถามลูกได้ไหม?”
“ได้ค่ะ”
“ปกติตอนที่พี่เขาพาลูกเล่น ข้างเขายังมีเพื่อนสนิทอยู่ด้วยใช่ไหม? ชื่อว่าอะไรนะ?”
“พี่ฉู่เฟิง!” ถางหยวนหยวนตอบอย่างรวดเร็ว และยังตั้งใจเน้นอีกว่า “แม่พี่ฉู่เฟิงนามสกุลจง เขาชื่อจงฉู่เฟิง”
“ที่แท้ก็ชื่อว่าจงฉู่เฟิงนี่เอง งั้นปกติเขาดีกับลูกไหม?”
“อืม พี่ฉู่เฟิงดีกับหนูมาก ยังส่งนมเปรี้ยวมาที่โรงเรียนให้หนูทุกวันด้วยนะ”
“หื้ม?” คุณนายถางรู้สึกได้ถึงกลิ่นๆแปลกๆ “เขาส่งนมเปรี้ยวให้ลูกเหรอ?”
“ใช่ค่ะ พี่ฉู่เฟิงส่งนมเปรี้ยวให้หนูจะเทอมหนึ่งได้แล้ว บางครั้งก็มาตอนก่อนจะเรียน บางครั้งก็มาตอนเลิกเรียนค่ะ”
คุณนายถาง: “……”
แย่แล้ว ไม่คิดว่าจงฉู่เฟิงจะชอบลูกสาวตัวเองด้วย
“งั้นนอกจากส่งของให้ลูกแล้ว เขายังส่งให้คนอื่นอีกไหม?”
“ยังมีเฟยเฟย”
ถางหยวนหยวนตอบไปโดยไม่คิดอะไร “หนูกับเฟยเฟยได้กินทุกครั้งเลยค่ะ”
ได้ยินถึงตรงนี้ คุณนายถางก็โล่งอก เธอเห็นเมิ่งเข่อเฟยแล้ว หน้าตาสละสลวย ที่สำคัญคนอื่นเขามีรูปร่างสมส่วนเพรียวบาง แต่เทียบกับหยวนหยวนแล้ว สวยกว่าเยอะมาก
แน่นอน ในสายตาของคุณนายถาง ลูกสาวตัวเองสวยที่สุดอยู่แล้ว
คิดได้แบบนี้ จงฉู่เฟิงเปอร์เซ็นต์ที่จะชอบเมิ่งเข่อเฟยมีมากกว่า
“งั้นพี่ชายล่ะ เขาเคยส่งอะไรให้ลูกไหม?”
“พี่เขา……ยุ่งนิดหน่อยน่ะค่ะ”
“งั้นแม่ขอถามอีกหน่อยนะ ถ้าให้เลือกละก็ ลูกจะให้พี่ส่งนมเปรี้ยวให้ หรือให้จงฉู่เฟิงส่งให้ดีกว่ากัน?”
ถางหยวนหยวนตอบไปอย่างไม่ลังเล: “ให้พี่ชายส่งค่ะ!”
มิตรภาพที่เติบโตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก ไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะมาแทนกันได้ ตอนนี้คุณนายถางก็ไม่เข้าใจความพึ่งพานี้แล้ว ถามคำถามเสร็จก็ไม่ได้ถามอะไรมากอีก ทำได้แค่ลูบหลังหัวถางหยวนหยวนเบาๆ
“ช่างเถอะ ลูกก็อย่าพึ่งคิดมากแล้วกัน ตั้งใจเรียนล่ะ”
เรื่องแบบนี้ต้องให้เป็นไปตามธรรมชาติ ถ้าทั้งสองมีโชคชะตาต่อกัน จะต้องได้อยู่ด้วยกันแน่
แต่ถ้าไม่มีชะตาต่อกัน ผู้ปกครองพวกเขาแม้จะเป็นห่วงมากแค่ไหน เกรงว่าทั้งสองก็คงอยู่ด้วยกันไม่ได้
“ค่ะ”
ปัญหาของถางหยวนหยวนยังคงไม่ได้รับคำตอบ เธอทำได้แค่ฟุบลงโต๊ะคิดอยู่คนเดียว
สุดท้ายคิดยังไงก็คิดไม่ออก ถางหยวนหยวนจึงย้ายกระดานวาดรูปไประเบียง วาดรูปแล้วกัน
ในคืนวันส่งท้ายปีเก่า กินข้าวส่งท้ายปีได้ไม่นาน ถางหยวนหยวนก็ได้รับเงินวีแชทจากยู่ฉือยี่ซู และคำอวยพรปีใหม่
(สุขสันต์ปีใหม่ค่ะ)
เป็นแบบนี้ทุกปี แม้พี่ชายจะดีกับเธอมาก แต่คำอวยพรปีใหม่ในทุกปีก็มีคำง่ายๆสี่คำที่ขาดไม่ได้
การอวยพรแบบนี้มีทุกปี ก็ไม่รู้ว่าต่อไปพี่ชายแต่งงานไปแล้ว หรือมีแฟนแล้วยังจะส่งข้อความมาอีกหรือเปล่า
แต่ว่าถางหยวนหยวนก็กดรับการโอนเงินของเขามา สุดท้ายก็ส่งอั่งเปาให้ยู่ฉือยี่ซูด้วย ปีก่อนเธอก็อวยพรเขาด้วยคำพูดธรรมดา
ปีนี้ถางหยวนหยวนเปลี่ยนคำอวยพรใหม่
(สุขสันต์ปีใหม่ค่ะพี่ชาย ขอให้พี่ชายหาแฟนได้เร็วๆนะคะ)
ส่งอั่งเปาออกไปนานแล้วก็ยังไม่เห็นการตอบรับใดๆ อั่งเปาก็ยังไม่เก็บ ถางหยวนหยวนกัดปากตัวเอง พี่ชายคงไม่ได้โกรธหรอกนะ?
เธอส่งคำอวยพรแบบนี้ไป พี่เขาจะรู้สึกว่าเธอยุ่งเกินไปหรือเปล่านะ?
แต่เธอเอากลับมาไม่ได้แล้ว ลังเลอยู่นาน ถางหยวนหยวนก็ส่งอั่งเปาไปอีกอัน เตรียมเขียนคำอวยพรสักหน่อย
ก๊อกๆ
“หยวนหยวน ลูกทำอะไรอยู่น่ะ พี่เขามาหาลูกแล้ว”
ได้ยินแล้ว ถางหยวนหยวนก็รีบกระโดดขึ้นจากเตียง พี่ชายจะมาหาเธอเหรอ?
แย่แล้ว พี่ชายไม่ได้จะมาหาเธอ เพียงเพราะคำอวยพรไม่กี่คำของเธอหรอกนะ?
นึกถึงตรงนี้ ถางหยวนหยวนก็ตกใจอึ้ง “ฉัน เดี๋ยวฉันมา”
จากนั้นสาวน้อยก็รีบลงเตียง เปิดตู้เสื้อผ้าอยากจะเปลี่ยนเสื้อผ้า
พอเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเธอยืนอยู่ตรงหน้ากระจก เห็นว่าตัวเองอ้วนจนน่าตกใจจริงๆ
เธอนึกถึงพี่สาวก่อนหน้านั้นที่มาหาตัวเองบอกว่าเป็นเพื่อนของพี่ชายอย่างไม่รู้ตัว
