บทที่1586 ออกเดินทาง
เธอจำได้ว่า พี่สาวคนนั้นตัวสูงผอมเหมือนพี่ชายเลย แต่พี่สาวคนนั้นไม่ได้สูงกว่าพี่ชายมาก แต่หุ่นเธอเพรียวบาง ยังแต่งหน้าและมีกลิ่นตัวที่หอมอีกด้วย
เธอไม่รู้ว่าคนอื่นคิดยังไง แต่ถางหยวนหยวนคิดว่าพี่สาวคนนั้นสวยมากจริงๆ ถ้าตัวเองเหมือนเธอก็ดีสิ
หลังจากนั้นถางหยวนหยวนก็ค้นหาเสื้อในตู้เสื้อผ้าอยู่นาน เห็นว่าเสื้อผ้าตัวเองไร้เดียงสามาก เหมือนเสื้อผ้าเด็กใส่เลย
ค้นไปมา จนสุดท้ายถางหยวนหยวนต้องถอดใจ และไม่มันซะเลย ก็แต่งตัวแบบนี้ลงไปหายู่ฉือยี่ซูแล้วกัน
“ยี่ซู ปีใหม่แล้ว นายก็อายุยี่สิบเอ็ดแล้ว เวลาผ่านไปเร็วจริงๆเลยนะ”
ยู่ฉือยี่ซูเม้มปาก ยิ้มอ่อนๆพูดว่า: “ครับ”
“หยวนหยวนเด็กคนนี้ตอนนั้นก็เด็กมาก ตอนนี้ก็สิบเจ็ดแล้ว ผ่านไปอีกปี เด็กคนนี้ก็บรรลุนิติภาวะแล้วนะ”
คำพูดด้านหลังนี้ ที่จริงคุณนายถางตั้งใจเตือนยู่ฉือยี่ซู
ลูกของเธอไม่เข้าใจเรื่องความรักเลย แต่ยู่ฉือยี่ซูไม่เป็นแบบนั้นแน่ เพราะยังไงเด็กคนนี้ก็โตเร็ว และยังมั่นคงใจเย็น คงจะรู้ว่าเธอกำลังพูดอะไรอยู่
ที่จริงยู่ฉือยี่ซูจะไม่รู้ว่าคุณนายถางพยายามจะพูดอะไรได้ยังไง แต่เขาแค่ไม่เข้าใจว่าคุณนายถางกำลังพูดเตือนตัวเองด้านในกันแน่
จะเตือนว่า หยวนหยวนใกล้บรรลุนิติภาวะแล้ว ให้เขาระวังหน่อย หรืออย่างอื่น?
“เด็กคนนี้จริงๆเลย ฉันไปเรียกมาแล้ว เธอบอกว่าเดี๋ยวลงมา ทำไมยังไม่มาอีกล่ะ อาจจะนอนจนเพลินแล้ว นายรออีกหน่อยนะ”
พูดอยู่นั้น ถางหยวนหยวนก็เดินลงจากบันได ถางหยวนหยวนวันนี้สวมชุดกระโปรงสีแดง ผมยาวสลวยของเธอมัดเป็นหางม้า ด้านบนผูกโบว์สีแดง ดูน่ารักมากทีเดียว
“แม่ พี่ชาย”
“หยวนหยวนมาแล้ว”
คุณนายถางยิ้มกวักมือเรียกถางหยวนหยวน ถางหยวนหยวนก็เข้าไปในอ้อมกอดของเธอ “อาหารก็กินแล้ว พี่เขาบอกว่าปีนี้จะพาลูกไปเล่นที่หมู่บ้านหิมะน่ะ”
“หมู่บ้านหิมะ?”
“อืม” ยู่ฉือยี่ซูพยักหน้า: “ของฉันเก็บให้แล้ว ขับรถไปเอง”
เก็บของเสร็จแล้วเหรอ? ถางหยวนหยวนตกใจ คิดแล้วก็ถามกลับว่า: “ถ้าหยวนหยวนไม่ไป พี่จะไปคนเดียวเหรอ?”
“ไม่อยู่แล้ว”
ได้ยินถึงตรงนี้ ถางหยวนหยวนก็ดีใจ “งั้นพี่รอฉันก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปเก็บของก่อน”
“เอาเสื้อหนาๆไปนะ ที่นั่นหนาว”
“ได้เลย”
จากนั้นถางหยวนหยวนก็ขึ้นไปเก็บของอย่างรวดเร็ว คุณนายถางคิดแล้วก็ลุกขึ้นพูดว่า: “เด็กคนนี้ยังไม่เคยไปหมู่บ้านหิมะเลย ฉันไปช่วยเธอเก็บเสื้อผ้าที่กันหนาวได้นะ ไม่งั้นถ้าเธอเก็บคนเดียวมีหวังได้ตัวแข็งเป็นรูปปั้นน้ำแข็งแน่
รูปปั้นน้ำแข็ง?
เพียงแค่คำเดียวก็มีภาพขึ้นมาในหัวแล้ว ยู่ฉือยี่ซูก็ยิ้มกว้าง พยักหน้าพูดว่า: “ครับ รบกวนน้าถางด้วยครับ”
“งั้นฉันไปก่อนนะ”
หลังจากนั้นคุณนายถางก็ขึ้นไปช่วยถางหยวนหยวนเก็บของ
โทรศัพท์ของยู่ฉือยี่ซูดังขึ้นกะทันหัน เขามองไปก็เห็นจงฉู่เฟิงโทรมาหาเขา
“มีอะไร?”
“พี่ซู พี่ซูผมขอโทษครับ!” เสียงของจงฉู่เฟิงเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและรำคาญใจ: “ตอนกลางคืนแม่ผมโทรหาคุณน้า เผลอพูดเรื่องที่ฉันจะไปหมู่บ้านหิมะออกไป ตอนนี้ลูกสาวบ้านน้าฉันโวยวายอยากจะไปกับฉันด้วย”
“พี่ซู ทำยังไงดี? ฉันไม่อยากพาเธอไปเลย เด็กคนนี้พูดมากเกินไป”
ยู่ฉือยี่ซูไม่ตอบ เขาเงียบไป
“ตอนนี้แม่ฉันบอกว่า ยังไงพวกเราก็ไปสามคน ก็พาเธอไปด้วย ก็ถือว่าเป็นเพื่อนหยวนหยวน เพราะยังไงนอนโรงแรม หยวนหยวนก็นอนคนเดียว”
ได้ยินถึงตรงนี้ ยู่ฉือยี่ซูก็ลืมตาขึ้น
หยวนหยวนไม่ใช่เด็กขี้กลัว แต่หลักๆเลยคือบ๊องๆซื่อๆไปหน่อย ดังนั้นแม้จะอยู่คนเดียว เธอก็ไม่รู้สึกอะไร
แต่ว่ามีคนเพิ่มก็ถือว่าได้มีคนดูแลไปด้วย
“ทำยังไงดีพี่ซู ตอนนี้เธอโวยวายอยากให้ฉันพาเธอไปด้วย ฉันเลยโทรหาขอคำแนะนำนี่ไง”
“พาไปด้วยแล้วกัน”
ก็แค่ผู้หญิงคนเดียว เขากับจงฉู่เฟิงที่เป็นผู้ชายหาถางหยวนหยวนไปยังไงก็ไม่สะดวก
“ได้เลย ขอบใจพี่ซู! พระคุณนี้ของพี่ จงฉู่เฟิงจะจดจำไว้ตลอดไป”
ยู่ฉือยี่ซูขี้เกียจฟังคำพูดเยินยอพวกนี้ของเขา ไม่รอเขาพูดจบก็ตัดสายไปทันที
ประมาณยี่สิบนาทีได้ คุณนายถางก็พาถางหยวนหยวนลงมา มือถือกระเป๋าใบใหญ่ ยู่ฉือยี่ซูเห็นแล้วก็รีบเข้าไปรับกระเป๋าไว้
“ของเตรียมเสร็จหมดแล้ว น้ายังใส่ของกินไปด้วย พวกเธอเอาไว้กินตอนหิวนะ”
“ครับ”
ก่อนหน้านี้ถางหยวนหยวนใส่ชุดกระโปรงสีแดง ตอนนี้ก็เพิ่มเสื้อคลุมเข้าไปอีก ด้านในมีขนนุ่มๆ ดูอบอุ่นมาก
ผิวขาวใสของถางหยวนหยวนเหมาะกับเสื้อผ้าสีนี้มาก
เขาอดไม่ได้ยื่นมือไปจับหมวกเธอ “หนูน้อยหมวกแดงน่ารักจริงๆ”
ถางหยวนหยวนหน้าแดงระเรื่อ พูดเสียงเบาว่า: “พี่ ถึงเวลาถ่ายรูปให้ฉันที่หิมะด้วยนะ?”
“ได้อยู่แล้ว”
“ไปรบกวนพี่เขา” คุณนายถางพูดบ่นถางหยวนหยวนเบาๆ “มือถือตอนนี้ถ่ายรูปเองสะดวกจะตาย”
“แต่ถ้าถ่ายเอง ก็ถ่ายทั้งตัวไม่ได้น่ะสิคะ”
“พอแล้วๆ ของเก็บเสร็จแล้ว ครั้งนี้จะไปกี่วันล่ะ? ตอนปีใหม่ถนนรถติดมาก พวกเธอต้องระวังหน่อยนะ”
“น้าถาง ผมจะดูแลหยวนหยวนอย่างดีเลยครับ”
จากนั้นยู่ฉือยี่ซูก็ถือกระเป๋าใหญ่ไว้หลังรถ และเปิดประตูที่นั่งหน้าให้เธอพร้อมกับคาดเข็มขัดให้ด้วย สามีภรรยาตระกูลถางก็ต่างออกมาส่ง
“พ่อแม่คะ งั้นพวกเราไปละนะ”
“เดินทางปลอดภัยนะ”
รอคนไปแล้ว พ่อถางก็ถอนหายใจ: “ยี่ซูเด็กคนนี้ดีจริงๆ ไม่รู้ว่าหยวนหยวนจะโชคดีไหม”
“ยี่ซูเด็กคนนี้ไม่เลวเลย แต่หยวนหยวนก็ไม่ได้แย่นะ ทั้งไร้เดียงสาและน่ารัก”
“เห้อ เธอไม่ใช่ผู้ชายเธอไม่เข้าใจหรอก ผู้ชายชอบผู้หญิงที่หุ่นเเซ่บๆ”
“ทำไม? นายหมายความว่าฉันเทียบกับผู้หญิงคนอื่นไม่ได้เหรอไง”
พ่อถางมองเธอ: “ไม่ใช่แบบนั้น? ในสายตาพ่อแม่อย่างพวกเรา เด็กก็ดีไปเสียทุกอย่าง แต่ยี่ซูไม่ใช่พวกเรา สายตาจะเหมือนกันได้ยังไง?”
“เหอะ ยังไงลูกสาวฉันก็สวยมาก ถึงจะอ้วนก็สวยกว่าผู้หญิงด้านนอก!”
“ใช่ๆๆ ฉันไม่ได้บอกว่าเธอไม่สวย ไม่รู้ว่าเธอจะรีบร้อนทำไมกัน”
ถางหยวนหยวนไม่รู้ว่าพ่อแม่ทะเลาะกันเพราะตัวเอง เธอนั่งบนรถมองไปด้านหลัง เห็นบนรถไม่มีคนอื่นเลย ก็ถามอย่างสงสัยว่า: “พี่ พาแค่หยวนหยวนไปเหรอ?”
“ทำไมเหรอ?”
“ถ้าสองคนละก็ จะน่าเบื่อไปไหมคะ?”
ที่จริงถางหยวนหยวนคิดในใจว่า ถ้าสองคนละก็ เหมือนจะดีอยู่เหมือนกัน
“หยวนหยวนกลัวน่าเบื่อเหรอ? วางใจได้ พี่ฉู่เฟิงของเธอก็ไป ยังพาลูกสาวบ้านน้าเขาไปด้วยนะ”
