บทที่1587 ดอกไม้ไฟ
ได้ยินว่าจงฉู่เฟิงจะไปด้วย ถางหยวนหยวนก็ไม่แปลกใจอะไร เพราะยังไงพี่ชายกับเขาก็เล่นด้วยกันตลอด ทั้งสองดูจะสนิทกันมาก
หลายปีมานี้ ถางหยวนหยวนก็ชินกับการออกไปเที่ยวกับทั้งสองแล้ว
“ลูกสาวบ้านน้า? เมื่อก่อนทำไมไม่เคยได้ยินพี่ฉู่เฟิงพูดถึงเลยล่ะ?” ถางหยวนหยวนสงสัย
“อืม ไม่รู้เหมือนกัน เดี๋ยวเจอเขาแล้วก็ถามดูแล้วกัน”
“ค่ะ”
ประมาณยี่สิบนาทีได้ก็มาถึงบ้านจงฉู่เฟิง ไม่ใกล้ก็เหมือนจงชู้เฟิงกับผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ริมถนน
“นั่นก็คือลูกพี่ลูกน้องของพี่ฉู่เฟิงสินะ?”
ฤดูหนาวแบบนี้ เธอยังใส่กระโปรงสั้นอีก สวมรองเท้าส้นสูง บนตัวยังคลุมด้วยเสื้อหนังอีก ผมยังย้อมเป็นสีแดงด้วยนะ
พอขับเข้าไปใกล้แล้ว ถางหยวนหยวนสังเกตเห็นว่าเธอแต่งหน้า และสีของลิปยังสวยมากอีกด้วย เหมือนกับสีบ๊วยเลย ตุ้มหูใหญ่ดึงดูดความสนใจถางหยวนหยวนอยู่มาก
ที่สำคัญคือ เธอผอมมาก
ถางหยวนหยวนมองด้วยสายตาที่อิจฉา
“น้องหยวน!”
จงฉู่เฟิงเห็นเธอก็รีบเข้ามาทักทายเธอทันที ในตอนที่กระจกรถลดลง เรื่องแรกที่จงฉู่เฟิงทำก็คือดึงหมวกเธอออก
“นี่ วันนี้น้องหยวนทำไมแต่งตัวเหมือนหนูน้อยหมวกแดงเลยล่ะ?”
ถางหยวนหยวนเม้มปาก และพูดเสียงเบาว่า: “แม่ฉันซื้อเป็นของขวัญปีใหม่ให้เลยนะ”
“ไม่เลวเลย น้าถางเลือกเก่งจริงๆ”
“จงฉู่เฟิง นายไม่คิดจะแนะนำฉันเลยหรือไง?”
ด้านหลังจงฉู่เฟิงมีเสียงผู้หญิงดังขึ้นอย่างไม่พอใจ
จงฉู่เฟิงหันกลับไป “ลูกสาวน้าฉัน อานเชี่ยน”
อานเชี่ยนยิ้มโบกมือทักทายถางหยวนหยวน: “สวัสดี ฉันชื่ออานเชี่ยน เป็นลูกสาวของน้าจงฉู่เฟิง”
“หยาบคาย ใครใช่ให้เธอเรียกชื่อจริงฉัน? เรียกพี่สิ!”
อานเชี่ยนขี้เกียจสนใจเขา
ถางหยวนหยวนทักทายเธอกลับ
“อานเชี่ยนสวัสดี ฉันชื่อหยวนหยวนนะ”
อานเชี่ยนยิ้มอย่างมีมารยาท และต่อมาสายตาก็มองไปที่คนขับยู่ฉือยี่ซู สายตามีแสงสว่างเปล่งประกายขึ้น
“พี่ซูสวัสดีค่ะ ฉันชื่ออานเชี่ยน”
เธอดูจะกระตือรือร้นมาก แต่ยู่ฉือยี่ซูเหมือนกับน้ำแข็ง พยักหน้าด้วยสีหน้าไร้อาการใดๆ และพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: “ขึ้นรถเถอะ”
“ได้”
จงฉู่เฟิงดึงอานเชี่ยนขึ้นรถ
เพราะขับไปเอง ดังนั้นผู้ชายสองคนนั่งข้างหน้า สลับกันขับรถ คนอื่นก็พักผ่อนได้
ตอนนี้ก็ดึกแล้ว เพราะเป็นปีใหม่ ดังนั้นบนถนนก็เลยดูคึกคักกว่าปกติ
ตอนแรกถางหยวนหยวนยังมองพลุดอกไม้ไฟด้านนอกหน้าต่างอยู่ ดูตื่นเต้นมาก และยังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปลงโซเชียลอีก
อานเชี่ยนที่นั่งข้างเธอเห็นแล้ว ก็อดไม่ได้ถามเธอว่า: “เมื่อก่อนเธอไม่เคยเห็นพลุดอกไม้ไฟเหรอ?”
“ไม่นะ” ถางหยวนหยวนส่ายหน้า: “ที่จริงฉันได้เห็นทุกปีเลย แต่พลุดอกไม้ไฟปีนี้ไม่เหมือนกันไง”
“ไม่เหมือนกันยังไง?” อานเชี่ยนไม่เข้าใจ มองออกไปด้านนอกและพูดว่า: “พลุก็เหมือนกันหมดนี่ ไม่มีอะไรน่าดูหรอก น่าเบื่อจริงๆ”
ถางหยวนหยวนเห็นเธอไม่ชอบ ก็ไม่โต้แย้งกับเธออีก ตัวเองก็ถ่ายรูปอย่างมีความสุขต่อไป
อานเชี่ยนเห็นท่าทางของเธอ รู้สึกว่าเธอเหมือนกับคนโง่ แต่เพราะออกมาด้วยกัน เธอก็ไม่ได้พูดออกไปตรงๆ
ตลอดทางถางหยวนหยวนดูตื่นเต้นมาก เห็นของอะไรก็ตื่นเต้นเหมือนกับเด็ก แปลกใจและตื่นเต้นกับสิ่งของที่เห็นทุกอย่าง
จงฉู่เฟิงมองเธอจากกระจกมองหลังตลอดเวลา สายตาเต็มไปด้วยความเอ็นดู ยิ่งไปกว่านั้นทุกครั้งที่ถางหยวนหยวนร้องออกมา เขาก็อดไม่ได้พูดกับเธอ
อานเชี่ยนที่นั่งข้างๆก็รู้สึกรำคาญ ก็หยิบเอาหูฟังอุดหูไว้ จากนั้นก็เปิดเพลงเสียงดัง
เธออายุเท่าๆกับถางหยวนหยวน แต่ดูจะดื้อกว่ามาก และเธอยังเคยเรียนต่างประเทศด้วย ก็รู้สึกถางหยวนหยวนดูบ้านนอกมาก ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังทั้งกลมทั้งอ้วนด้วย
ดูแล้วก็คือผู้หญิงที่อดไม่ได้ต่อแรงดึงดูดของอาหาร
อานเชี่ยนเกลียดผู้หญิงแบบนี้ที่สุด ไม่สนใจรักษาหุ่นของตัวเอง อ้วนอย่างกับหมูเลย
ต่อมาถางหยวนหยวนก็เหนื่อยแล้ว นั่งพิงไปตรงเบาะนั่ง
เธอพูดกับยู่ฉือยี่ซูเสียงเบาว่า: “พี่ ฉันง่วงแล้ว นอนก่อนได้ไหม?”
“อีกนานกว่าจะถึง ง่วงแล้วก็นอนก่อนเลย”
“นั่นสิน้องหยวน เธอหลับไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันก็จะนอนเหมือนกัน จากนั้นตอนดึกๆพวกเราค่อยสลับกันขับรถ”
“อืมๆ”
ถางหยวนหยวนนอนหลับไป อานเชี่ยนใส่หูฟังฟังเพลง เห็นถางหยวนหยวนไม่เอะอะแล้ว ก็ถอดหูฟังออก
และเธอก็นึกอะไรขึ้นมาได้ เธอกดเข้ากรุ๊ปวีแชทบ่นกับเพื่อนตัวเอง
“พวกเธอรู้ไหม? วันนี้ฉันเจอเด็กบ้านนอกด้วยล่ะ เห็นพลุดอกไม้ไฟก็เอาแต่สงสัย ทำเหมือนไม่เคยเห็นเลย”
กรุ๊ปนี้กระตือรือร้นมาก ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ยังเป็นคืนส่งท้ายปีเก่าต่างก็ไม่มีอะไรทำกัน ดังนั้นไม่นานก็มีคนออกมาตอบ
“ว่าไงนะ ยุคนี้แล้วยังไม่เคยเห็นพลุเหรอ? คนนั้นคงจะบ้านนอกและจนมากสินะ?”
“ชิ คนในเมือง แต่กลับทำเหมือนอยู่บ้านนอก”
“ทำให้คนในเมืองอย่างพวกเราอับอายจริงๆ”
อานเชี่ยนพิมพ์อย่างดีใจ “นั่นสิ ยิ่งไปกว่านั้นตาพี่ชายบ๊องๆของฉัน ก็เหมือนจะชอบยัยบ้านนอกนี่ด้วยนะ”
“พี่ชายของเธอ???”
“นั่นสิ และพวกเธอรู้ไหม? ยัยบ้านนอกนั่นเหมือนจะน้ำหนักสองร้อยโลด้วยนะ”
“ให้ตายสิ!”
“สองร้อยโล!”
“นี่เป็นสัตว์ประหลาดอะไรเนี้ย?”
“พระเจ้า พี่ชายเธอชอบแบบนี้เหรอ ทำไมเขาถึงชอบยัยอ้วนบ้านนอกนั่นด้วยนะ”
“อ้วนเท่าไหร่กัน ขอดูรูปหน่อยสิ??”
รูป?
อานเชี่ยนเห็นถางหยวนหยวนที่หลับแล้ว และมองไปผู้ชายสองคนข้างหน้า ถ้าตอนนี้ถ่ายรูปละก็ น่าจะไม่ถูกจับได้นะ?
คิดถึงตรงนี้ อานเชี่ยนก็แอบเปิดกล้อง โฟกัสไปที่หน้าถางหยวนหยวน และกดถ่าย
สุดท้ายพอถ่ายถางหยวนหยวนออกมา ผิวของเธอขาวใส ดูไม่ขี้เหร่เลย
เธอรู้สึกไม่พอใจ จะเอาโทรศัพท์ถ่ายเธอจากที่ไกลๆ เพราะยังไงยัยนี่หน้าตาถือว่าใช่ได้ ถ่ายร่างกายเธอแล้วกัน
ดังนั้นอานเชี่ยนก็ขยับที่ช้าๆ และที่ที่เธอนั่งก็ตรงกับตรงกันข้ามกับคนขับพอดี
ก่อนที่เธอจะกดถ่าย เธอรู้สึกได้ถึงสายตาเย็นชามองมาที่ตัวเอง
อานเชี่ยนหยุดชะงัก มองไปทางยู่ฉือยี่ซู
เขาไม่ได้พูดอะไร แค่มองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา
อานเชี่ยนเก็บมือถือลง
เมื่อกี้เธอ……ถูกจับได้แล้วเหรอ? เขาขับรถอยู่นี่ ทำไมถึงเห็นว่าด้านหลังเกิดอะไรขึ้นล่ะ?
มองไปที่จงฉู่เฟิงอีก หลับอย่างกับหมูไปแล้ว
เพราะสายตานั้นของยู่ฉือยี่ซู ต่อมาอานเชี่ยนก็ไม่กล้าขยับตัว ยังไงต่อไปก็มีโอกาสอีกมาก
ในกรุ๊ปกลับยังคึกคักกันอยู่
“รูปล่ะ?”
“อานเชี่ยนล่ะ?”
อานเชี่ยนมองข้อความในกรุ๊ป จากนั้นก็พูดว่า: “ยังไม่สะดวกถ่าย เดี๋ยวถ้าสะดวกแล้วค่อยว่ากัน”
