บทที่1589 ปกป้องเธอ
“แล้วจะทำยังไงได้อีกล่ะ คงมีแต่แบบนี้แล้วล่ะ”
พูดจบ จงฉู่เฟิงก็พูดต่อว่า: “พวกเรากินก่อนเถอะ กินเสร็จแล้วค่อยเอาไปให้เธอ ยังไงเธอก็ลงรถไม่ได้ ค่อยกินอีกทีก็ได้ ตอนนี้บนรถไม่หนาว พวกเรากินเสร็จแล้วค่อยว่ากันแล้วกัน”
พูดคุยกันอยู่ด้านนอก ยู่ฉือยี่ซูไปเอาน้ำเต้าหู้อุ่นๆจากเจ้าของร้านมายื่นให้ถางหยวนหยวนแล้ว
“ดื่มให้ร่างกายอบอุ่นนะ”
“ขอบคุณค่ะพี่”
ถางหยวนหยวนรับมาแล้วดื่มเข้าไป รู้สึกอุณหภูมิกำลังพอดี ดีใจอย่างมาก พี่ชายดีจริงๆเลย
จงฉู่เฟิงอยากจะแสดงตัวดีๆ ไม่คิดว่ายู่ฉือยี่ซูจะแย่งโอกาสดีแบบนี้ไป ดังนั้นจึงไปเอาซาลาเปาที่ถางหยวนหยวนชอบมา จากนั้นก็แทรกเข้าระหว่างกลางของสองคน
“หยวนหยวน อย่ากินแต่น้ำเต้าหู้สิ น้ำเต้าหู้อย่างเดียวไม่อิ่มหรอก มา กินซาลาเปาก่อน”
ถางหยวนหยวนยื่นมือไปหยิบซาลาเปา กัดหนึ่งคำจากนั้นก็พูดว่า: “ขอบใจพี่ฉู่เฟิง!”
“ฮิๆ”
พอเห็นแก้มเธอป่องขึ้นมา จงฉู่เฟิงรู้สึกพอใจอย่างมาก
สาวน้อยคนนี้เลี้ยงง่ายจริงๆ กินอะไรก็หอมอร่อยไปหมด
เสียงของยู่ฉือยี่ซูดังขึ้นจากด้านหลัง
“ต้องรีบขนาดนี้เลยเหรอ?”
ได้ยินดังนี้ จงฉู่เฟิงก็หันไปพูดเสียงเบาว่า: “นายไม่เข้าใจหรอก ต้องแสดงตัวเร็วๆ นายไม่เคยชอบผู้หญิง นายไม่เข้าใจหรอก”
ยู่ฉือยี่ซูเม้มปาก มองถางหยวนหยวนทะลุจากไหล่ของจงฉู่เฟิง
เธอไร้เดียงสามากจริงๆ ไม่รู้เรื่องอะไรเลย แต่ก็ดูเหมือนจะรู้ทุกอย่าง เธอกระตือรือร้นกับการใช้ชีวิตมาก คนที่เห็นแล้วก็รู้สึกเธอใช้ชีวิตได้คุ้มค่ามาก
เขากับจงฉู่เฟิงรู้จักกันมานานหลายปี แม้จงฉู่เฟิงจะดีกับผู้หญิง แต่ก็มีระยะห่างพอสมควร มีเพียงถางหยวนหยวน เขาจำทุกความชอบและความคุ้นชินของเธอได้ดี
ขณะเดียวกันก็เคารพถางหยวนหยวน ไม่พูดว่าจะรีบจีบเธออะไรเลย
ความคิดแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าให้ความสำคัญกับถางหยวนหยวนมาก
และเขา……เป็นแค่พี่ชาย ไม่ควรเข้าใกล้เธอมาก ไม่งั้นคนอื่นจะเก็บเอาไปนินทาได้
คิดถึงตรงนี้ ยู่ฉือยี่ซูก็ไม่พูดอะไรอีก สายตามองเธอร้านตรงหน้าอย่างเหม่อลอย
นานมาก ถางหยวนหยวนยื่นซาลาเปามาให้เขา
“พี่ ทำไมไม่กินล่ะ?”
ยู่ฉือยี่ซูได้สติ
“พี่ไม่ชอบกินซาลาเปางั้นเหรอ?” ถางหยวนหยวนมองเขาด้วยดวงตากลมโตอย่างแปลกใจ
“ไม่ๆ” ยู่ฉือยี่ซูยื่นมือรับไว้ “ได้หมด”
“นี่ เธอไม่ต้องสนใจพี่ชายเธอหรอก เขาเป็นผู้ชายตัวใหญ่อดอาหารไม่กี่มื้อก็ไม่เป็นไรหรอก” จงฉู่เฟิงเรียกถางหยวนหยวนกลับไปอีก “น้ำเต้าหู้เธอเย็นหรือยัง ให้พี่ฉู่เฟิงไปตักมาให้เธอใหม่ไหม?”
“ได้เลย”
อานเชี่ยนนั่งอยู่บนรถ มองดูด้านนอกสามคนนั้นที่กินน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋อย่างเอร็ดอร่อย ทนไม่ได้มองบนไปหลายครั้ง
ถางหยวนหยวนยัยบ้านนอกนั้นก็ช่างเถอะ ทำไมผู้ชายสองคนนั้นก็เป็นแบบนี้ล่ะ? พวกเขาเห็นในร้านมีแต่คนอะไรนั่งอยู่ไหม? ทำเอาเธอโมโหมากจริงๆ!
นึกถึงตรงนี้ อานเชี่ยนก็โกรธจนอยากจะฟาดรถ แต่นี่ไม่ใช่รถของเธอ พังแล้วจะบอกยังไงล่ะ ทำได้แค่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาบ่น
“ยัยบ้านนอกนั้นไม่เพียงแต่ตื่นตากับพลุดอกไม้ไฟ ยังชอบกินน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋อีก ยังเอาเป็นของที่ชอบมากอีกนะ”
“อานเชี่ยน ทำไมเธอไปเที่ยวกับคนแบบนี้ล่ะ เธอบอกว่าจะไปเล่นที่เมืองหิมะ ฉันคิดว่าเป็นเรื่องที่ดีเสียอีก ไม่สนุกขนาดนี้เลยเหรอ?”
“ยัยอ้วนนั้นก็คิดว่าอร่อยหมดนั่นแหละ ไม่งั้นเธอคิดว่าทำไมยัยนั่นถึงอ้วนได้ล่ะ? ต้องกินอาหารขยะเข้าไปมากแน่ ฮ่าๆๆ!”
เห็นทุกคนด่าถางหยวนหยวนยัยบ้านนอกนั่งพร้อมตัวเอง ความโกรธในใจอานเชี่ยนก็หายไปทันที อารมณ์ดีขึ้นมามาก
จนกระทั่งทั้งสามคนกินเสร็จแล้วขึ้นรถ จงฉู่เฟิงเอาซาลาเปาและหมั่นโถวอุ่นๆถุงใหญ่ให้เธอ และยังมีน้ำเต้าหู้อีกแก้ว แน่นอนว่ายังมีปาท่องโก๋ที่แสนจะมันและเลี่ยนอีก
เธอมองแค่พริบตาเดียว ก็อยากจะอ้วกแล้ว
“ถือไว้เถอะ ให้เธอ” จงฉู่เฟิงเห็นเธอมองถุงอยู่นานไม่ขยับ ก็พูดเร่งเธอ
อานเชี่ยนอึ้งอยู่นาน และมองไปทางยู่ฉือยี่ซู อดทนและรับถุงมา
พอรับมาแล้วเธอก็อยากจะโยนของเลี่ยนๆแบบนี้ออกไปมาก
“รีบกินตอนยังอุ่นเถอะ คืนหนึ่งแล้ว ก็น่าจะหิวแล้วนะ?”
อานเชี่ยนมองดูซาลาเปากับปาท่องโก๋ในถุง รู้สึกถึงความไม่สะอาด ยากที่จะกลืนกินจริงๆ จึงพูดว่า: “ช่วงนี้ฉันลดน้ำหนักอยู่น่ะ ไม่กินได้ไหม? ปาท่องโก๋ทอดในน้ำมันมา กินแล้วฉันรู้สึกน้ำหนักฉันจะเพิ่มแน่”
ที่จริงเธออยากจะพูดเพื่อที่จะไม่ต้องกิน ไม่คิดที่จะพูดว่าถางหยวนหยวนจริงๆ
แต่พอพูดออกไปแล้ว ถางหยวนหยวนได้ยินก็ไม่เหมือนกัน ขนาดจงฉู่เฟิงยังรู้สึกสะเทือนหูเลย
“เธอพูดอะไรเนี้ย? ทอดในน้ำมันแล้วยังไง ปกติเธออยู่บ้านไม่เคยกินของเลี่ยนๆแบบนี้เหรอ? หรือเธอกินแค่อาหารคลีนเหรอ? ไม่ชอบกินก็โยนทิ้งได้เลยนะ!”
เมื่อก่อนจงฉู่เฟิงชอบหยอกถางหยวนหยวนเล่น แต่ช่วงนี้เขารู้สึกได้ว่าถางหยวนหยวนโตขึ้นแล้ว และรู้ว่าประเด็นนี้ไม่ควรพูดอีก
แม้จงฉู่เฟิงไม่รู้ว่าถางหยวนหยวนจะสนใจไหม แต่เขาอยากจะปกป้องจิตใจไร้เดียงสาของเธอไว้
ทันใดนั้น จงฉู่เฟิงรู้สึกเสียใจมากที่พาน้องสาวเอาแต่ใจคนนี้ออกมา
ตอนนั้นเขาไม่ได้คิดรอบคอบเลยจริงๆ
อานเชี่ยนไม่คิดว่าจงฉู่เฟิงที่นิสัยดีมาตลอดจะตะคอกเธอแบบนี้ เธออึ้งไปชั่วครู่ นานมากกว่าจะตั้งสติได้ สายตามองด้วยความดูถูก
จึ๊ ดูแล้วพี่ชายคนนี้ของเธอจะชอบยัยอ้วนนี่จริงๆสินะ ปกป้องกันจังนะ
“นายโมโหขนาดนี้ทำไมกัน? ฉันก็แค่รู้สึกว่าอาหารเช้ากินแบบนี้เลี่ยนไปหน่อยเท่านั้นเอง ไม่ใช่ว่าไม่อยากกินสักหน่อย ตอนนี้ฉันกินไม่ได้เหรอไง?”
เธอหยิบปาท่องโก๋เข้าปาก ที่จริงของแบบนี้เธอยังไม่เคยกินมาก่อนเลย แต่แค่ก่อนหน้านั้นตอนที่ยังเรียนอยู่เห็นร้านเล็กๆพวกนี้ขาย เธอแค่เห็นก็อยากอ้วกแล้ว คิดว่าชาตินี้ตัวเองไม่มีวันกินของแบบนี้แน่
ตอนนี้พอเอาเข้าปาก ได้กลิ่นก็เหมือนจะหอมมาก
อานเชี่ยนลองชิมไปคำหนึ่ง รู้สึกว่ารสชาติที่เข้าปาก……ไม่เลวเลย
ความรู้สึกที่จะอยากจะตบหน้าตัวเองสักฉาดทำให้แก้มอานเชี่ยนแดงระเรื่อไปถึงหู ทั้งที่เป็นอาหารขยะ ทำไมเธอรู้สึกรสชาติไม่เลวเลยล่ะ?
ไม่ได้นะอานเชี่ยน อาหารขยะข้างทางแบบนี้ เธอกินได้แค่คำเดียวเท่านั้น จะกินอีกคำไม่ได้เด็ดขาด
สุดท้ายอานเชี่ยนกัดอีกคำ ก็อดไม่ได้กัดอีกคำที่สอง จากนั้นก็กัดอีกคำ
ไม่นานเธอก็กินปาท่องโก๋หมดแล้ว
เธออยากจะร้องไห้จริงๆ จากนั้นก็ดื่มน้ำเต้าหู้
อดอาหารมาตลอดทั้งคืน เมื่อกี้เปิดประตูรถก็ยังหนาวมากอีก พอดื่มน้ำเต้าหู้อุ่นๆแล้ว อานเชี่ยนก็รู้สึกอุ่นจากข้างในขึ้นมา
รอเธอดื่มหมดแล้วหันไปมองถางหยวนหยวนที่มองเธอด้วยรอยยิ้ม
“อร่อยไหม?”
