บทที่1593 สภาพจิตใจที่เปลี่ยนไป
หลังจากนั้นเจ้าของบ้านพักก็จัดเตรียมอาหารให้จนเต็มโต๊ะถางหยวนหยวนเห็นอะไรก็กินอันนั้น สำหรับเธอแล้ว ขอแค่อาหารถูกวางลงบนโต๊ะ ก็ไม่มีอะไรที่เธอกินไม่ได้
ผิดกับอานเชี่ยนที่ควบคุมตัวเองไว้ได้ อาหารพวกนี้น้ำมันเยอะมาก จานนี้แคลอรี่สูง จานนั้นก็ไม่ถูกปากเธอ
ส่วนยู่ฉือยี่ซูกับจงฉู่เฟิงก็กินตามปกติ มีแค่อานเชี่ยนที่ไม่ค่อยกินเท่าไหร่
ตอนที่เก็บโต๊ะ เธอเอ่ยขอนมหนึ่งแก้ว เจ้าของบ้านพักจึงหันมาพูดกับเธอ “ดิฉันเห็นคุณไม่ค่อยกินอะไร รสชาติอาหารไม่ถูกปากคุณเหรอคะ”
พอได้ยินแบบนั้น อานเชี่ยนก็ยิ้มแหย “ฉันกำลังลดหุ่นอยู่ค่ะ ไม่อยากอ้วน”
พอพูดเสร็จเธอก็มีแววตาดูถูก เธอไม่อยากให้ตัวเองกลายเป็นคนอ้วนเหมือนผู้หญิงคนนั้น
“ลดหุ่นอย่างนั้นเหรอคะ”เจ้าของบ้านพักประหลาดใจเล็กน้อย “คุณผมถึงขนาดนี้ จะลดหุ่นอะไรอีกคะ ถ้าลดหุ่นอีกจะเหลืออะไรคะ”
“คุณน้าคะ” อานเชี่ยนพูดเสียงดังไปนิดหน่อย “คุณน้าอย่ามองว่าตอนนี้หนูผอมนะคะ ถ้าหนูกินโดยไม่ระวังปากจะต้องอ้วนแน่ๆเลยค่ะ ถึงตอนนั้นหนูคงจะรับไม่ได้แน่”
“เด็กผู้หญิง สุขภาพแข็งแรงสำคัญที่สุด คุณดูเด็กสาวที่มาด้วยอีกคนสิคะ เธอมีความสุขกับการกินมากแค่ไหน”
อานเชี่ยนอดที่จะเหลือบตามองบนไม่ได้
“ถ้าหนูอ้วนเหมือนเธอ หนูคงจะกระโดดน้ำฆ่าตัวตายแน่ๆเลยค่ะ” เจ้าของบ้านพักหุบยิ้ม แล้วหันไปพูดกับเธอด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “คุณอายุยังน้อย ทำไมถึงพูดแบบนี้ออกมาคะ จะอ้วนหรือผอมอยู่ที่ตัวเองเลือก ถึงแม้คุณจะผอม แต่คุณกลับสูญเสียโอกาสในการลิ้มลองของอร่อย ที่คนอื่นได้ลิ้มลองไม่ได้
ตอนที่เจอของอร่อย คุณทำได้แค่ควบคุมตัวเอง ส่วนเธอที่ไม่สนใจสายตาของคนภายนอก แล้วลิ้มลองของอร่อย อีกอย่าง ถึงแม้เธอจะอ้วน แต่ก็อ้วนแบบน่ารัก”
“นั่นยังไม่เรียกว่าน่าเกลียดอีกเหรอคะ อาจเป็นเพราะสายตาของพวกเราไม่เหมือนกันมั้งคะ”
“แล้วคุณคิดว่าคุณในตอนนี้สวยเหรอคะ ตอนที่พวกคุณเดินเข้ามาพร้อมกัน สีหน้าของเธอแดงอวบอิ่ม แต่ของคุณกลับซีดเผือด ริมฝีปากหนาวจนคล้ำ นี่เรียกว่าสวยเหรอคะ”
“ฉัน…” อานเชี่ยนคิดไม่ถึงว่าเจ้าของบ้านพักจะต่อว่าเธอเพื่อถางหยวนหยวน จึงพูดอะไรไม่ออก แล้วหันหลังเดินหนีไปทันที
เจ้าของบ้านพักมองแผ่นหลังเธอเดินจากไปแล้วส่ายหน้าเบาๆ
ในเวลานี้ถางหยวนหยวนกำลังจัดเสื้อผ้าอยู่ในห้อง ตอนที่พวกเธอกำลังนั่งกินข้าวกระเป๋าของพวกเธอก็ถูกส่งมาถึงแล้ว เธอหยิบขนมหลายอย่างออกมาวางไว้บนโต๊ะ
พออานเชี่ยนเข้ามาในห้องก็เห็นว่ามีขนมหลายอย่างวางอยู่บนโต๊ะ จึงอดที่จะขมวดคิ้วขึ้นไม่ได้
“กลับมาแล้วเหรอคะ”
ถางหยวนหยวนชี้ไปที่ของบนโต๊ะแล้วพูด “พวกนี้เป็นขนมที่ฉันชอบกินที่สุดค่ะ ถ้าพี่หิวก็หยิบกินได้เลยนะคะ” ในนี้ไม่มีคนอื่น มีแค่อานเชี่ยนกับถางหยวนหยวน อีกทั้งอานเชี่ยนเพิ่งจะทะเลาะกับเจ้าของบ้านพักมาด้วย ตอนนี้กำลังไม่สบอารมณ์เอามากๆ ดังนั้นจึงพูดออกไปตรงๆ “กินอย่างนั้นเหรอ”
ถางหยวนหยวนพยักหน้าให้
“เธอคิดว่าฉันจะกินเยอะเหมือนเธอหรือไงกัน”
พอได้ยินแบบนั้น ถางหยวนหยวนก็ตกตะลึงเล็กน้อย
สายตาของอานเชี่ยนมองไปที่ใบหน้าของเธอ แล้วยิ้มเยาะ “เธออ้วนถึงขนาดนี้แล้ว ยังไม่คิดจะกินน้อยลงบ้างหรือไง”
ถางหยวนหยวนหน้าซีดไปทันที อานเชี่ยนอัดอั้นอารมณ์มาตลอดทาง ตอนนี้พอได้เห็นถางหยวนหยวนหน้าซีดไปเพราะคำพูดของเธอ จึงรู้สึกสะใจเล็กน้อย เจ้าของบ้านพักไม่ได้บอกว่าสีหน้าของอีกฝ่ายดูไม่ได้หรือไง ทำไมตอนนี้ไม่มาดู ว่าอีกฝ่ายมีสีหน้าซีดเซียวแค่ไหนตอนอยู่ต่อหน้าเธอ
เพื่อไม่ให้คนอื่นได้ยิน อานเชี่ยนจึงปิดประตูลง แล้วเดินมาหยุดลงตรงหน้าถางหยวนหยวน
“เธอนี่นะ อ้วนขนาดนี้แล้ว ตอนที่กินข้าวยังไม่รู้จักควบคุมปากตัวเองเลยหรือไงกัน”
ถางหยวนหยวนไม่ได้พูดอะไร ได้แต่กัดริมฝีปากแน่น
อานเชี่ยนมองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยสายตารังเกียจ ก่อนจะหยุดลงที่ใบหน้าของเธอ แล้วยื่นมือออกไปหยิกแก้มของเธอ “ตอนที่เธอมองกระจก ไม่รู้สึกขยะแขยงบ้างหรือไง”
ขยะแขยงอย่างนั้นเหรอ
ถางหยวนหยวนมองด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ เธอที่ไม่เคยถูกคนอื่นต่อว่าแบบนี้มาก่อน ครั้งนี้เธอจึงทำอะไรไม่ถูกจริงๆ
“พี่ ทำไมพี่ถึงพูดแบบนี้คะ ฉัน…ฉันไม่ได้ทำอะไรให้พี่ไม่พอใจเลยนี่คะ”
เธอถูกปกป้องไว้อย่างดีมาโดยตลอด ในความทรงจำของเธอ ทุกคนล้วนแต่เข้ากันได้ เธอคิดไม่ถึงเลยว่าอานเชี่ยนจะพูดต่อว่าเธอแบบนี้ “ไม่เคยทำอะไรให้ฉันไม่พอใจอย่างนั้นเหรอ” อานเชี่ยนยิ้มเยาะ “แค่เพราะใบหน้านี้ของเธอ ก็ไม่จำเป็นต้องทำให้ฉันไม่พอใจแล้ว แค่ฉันมองก็รู้สึกขยะแขยงแล้ว อีกอย่าง เธออ้วนถึงขนาดนี้ ทำไมถึงได้อยู่บนหลังของยู่ฉือยี่ซูอย่างสบายอารมณ์ แล้วยังให้เขาแบกเธอมาตลอดทาง เธอไม่รู้สึกว่ากำลังทำให้เขาเหน็ดเหนื่อยอีกหรือไง”
ถางหยวนหยวน：“……”
อานเชี่ยนสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะเดินไปนั่งที่ปลายเตียง “ก่อนหน้านี้ฉันไม่อยากพูดเธอ เพราะเห็นแก่หน้าพี่ชายของเธอ แต่เธอเอาขนมวางบนโต๊ะ ทำให้ฉันทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ในหลายวันที่ต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ รบกวนเธอเก็บขนมที่แคลอรี่สูงพวกนี้ลงกระเป๋าขยะของเธอซะ อย่าให้ฉันได้เห็นอีก”
ถางหยวนหยวนขบเม้มริมฝีปากแน่น แต่เธอก็ยังอยากดื้อดึงจนถึงที่สุด “ฉันก็แค่คิดว่าพี่อาจจะชอบกินเหมือนกัน ก็เลยเอาออกมาแบ่งปันเท่านั้นเอง…”
“ใครจะอยากให้เธอแบ่งปันกัน กินแล้วให้อ้วนเหมือนเธออย่างนั้นเหรอ น่าตลกสิ้นดี”
อานเชี่ยนยิ้มเยาะ เธอถอดรองเท้าแตะแล้วนอนลงบนเตียง เธอคิดไม่ถึงว่าถางหยวนหยวนจะเดินเข้ามาดึงเธอขึ้นมา เพราะไม่ทันได้ตั้งตัว พออานเชี่ยนถูกดึงแบบนี้ ทำให้เธอล้มลงบนพื้นทันที
“เธอทำอะไรของเธอ”
“นี่มันห้องของฉัน” ถางหยวนหยวนกำหมัดแน่น เพราะเธอโกรธมาก ดังนั้นอารมณ์ของเธอจึงร้อนมาก เธอมองไปที่อานเชี่ยนด้วยสีหน้าจริงจังแล้วพูด “ในเมื่อคุณรังเกียจฉันถึงขนาดนี้ ก็ออกไปซะ”
“เธอเป็นบ้าอะไรของเธอ นี่เป็นห้องที่พวกเราสองคนพักด้วยกันนะ”
“ไม่ ไม่ใช่ค่ะ “ถางหยวนหยวนเอ่ยพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ห้องนี้เป็นพี่ชายของฉันออกเงินจองเอง ดังนั้นฉันมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธไม่ให้คุณพักด้วย ในเมื่อคุณรังเกียจฉันถึงขนาดนี้ งั้นก็รบกวนคุณออกไปจากห้องเดี๋ยวนี้”
อานเชี่ยนมองหน้าเธอด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ เดิมทีเธอคิดว่าอีกฝ่ายท่าทางไร้เดียงสาคงจะควบคุมง่าย พอถูกเธอด่าแล้วน่าจะร้องไห้แล้วเก็บขนมลงกระเป๋าอย่างเชื่อฟัง แล้วทำตามที่เธอสั่งทุกอย่างซะอีก
คิดไม่ถึงเลยว่าเธอจะคาดการณ์ผิดไปแบบนี้
ถางหยวนหยวนถึงกับเถียงเธอกลับเลยเหรอ
“เพราะคุณเป็นน้องสาวของพี่ฉู่เฟิง ฉันถึงได้ให้เกียรติคุณ แค่ที่คุณเมื่อตะกี้มันมากเกินไปแล้ว ถ้าหากคุณยังไม่ยอมออกไป ฉันจะเอาคำพูดที่คุณพูดเมื่อตะกี้ไปบอกพี่ชายของฉัน”
เอาไปบอกยู่ฉือยี่ซูอย่างนั้นเหรอ
พอได้ยินแบบนั้น อานเชี่ยนก็กลัวมาก ถึงจะรู้สึกเจ็บมากแค่ไหนเธอก็รีบลุกขึ้นมาทันที
“เธออย่าเอาไปบอกนะ ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้เลย”
ถางหยวนหยวนเม้มปากแน่น พยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองเต็มที่ รอจนอานเชี่ยนออกไปจากห้อง ขอบตาของเธอก็เริ่มแดงก่ำ ก่อนจะมีหยดน้ำตาไหลลงมาทีละหยด จนไหลเป็นสายน้ำหยดลงบนพื้น
น่าโมโหจริงๆเลย เธออุตส่าห์เข้าหาอีกฝ่ายอย่างจริงใจ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าอีกฝ่ายจะคิดกับเธออย่างนี้
ถึงแม้เมื่อตะกี้เธอจะแสดงท่าทีเหมือนเข้มแข็งมาก แต่ตอนนี้ถางหยวนหยวนกลับอดที่จะยกมือขึ้นมาลูบใบหน้าของตัวเองไม่ได้ หลังจากนั้นเธอก็นึกถึงรูปถ่ายที่เธอถ่ายกับพี่ชายรูปนั้น
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูรูปภาพ
ทั้งๆที่เธอเป็นเด็กผู้หญิง แต่ใบหน้าของเธอกลับแทบจะเท่าๆกับยู่ฉือยี่ซู ไม่ใช่แค่ดวงตาที่กลมโต แม้แต่ใบหน้าของเธอก็กลมด้วย
เธอจะต้องหนักมากแน่ๆ แต่เธอกลับอยู่บนหลังพี่ชายอย่างสบายใจ ปล่อยให้เขาแบกตัวเอง…
