บทที่1600 ของขวัญปีใหม่
“คุณจะสนใจทำไมว่าคนเขาจะกินมากหรือกินน้อย ยังไงพวกเขาก็พักอยู่ที่นี่ไม่กี่วันก็จะจากไปแล้ว อย่าเข้าไปยุ่งเรื่องของพวกเขาเลยจะดีกว่า”
สามีของเธอเป็นคนซื่อตรง และเป็นคนขี้ขลาด แต่ภรรยาของเขากลับเป็นพวกชอบช่วยเหลือคนอื่น
“ความหมายที่คุณอยากจะพูดก็คือ ฉันเข้าไปยุ่งเรื่องของชาวบ้านอย่างนั้นสินะ”
“ผมไม่ได้พูดนะ”
“ทำไมคุณถึงไม่มีจิตใจอยากช่วยเหลือผู้อื่นบ้าง เด็กสาวถูกรังแกถึงขนาดนี้ ฉันสงสารเธอ รู้สึกไม่เป็นธรรมแทนเธอไม่ได้เลยหรือไง”
สามีรีบยกธงขาวยอมแพ้ “ได้ครับได้ คุณพูดถูกทุกอย่าง ยังไงผมก็ไม่กล้ามีปัญหากับคุณอยู่แล้ว ผมแค่เห็นว่าเมื่อเช้าพวกเขาทะเลาะกันรุนแรงมาก ผมเป็นห่วงคุณเท่านั้นเอง””
“เป็นห่วงฉันทำไมคะ พวกเขาคงไม่ถึงขั้นทำร้ายฉันหรอกค่ะ อีกฝ่ายต้องจะทนไม่ไหวแล้วถึงได้ตบแบบนั้น แล้วอีกอย่าง สาวน้อยคนนี้มีคนคอยคุ้มครอง ไม่มีทางเสียเปรียบแน่นอน”ภรรยาเจ้าของโรงแรมคิดไม่ตรงกัน “ถึงแม้การกระทำจะไม่เสียเปรียบ แล้วทางสภาพจิตใจล่ะคะ บาดแผลบนร่างกายหายได้ แต่บาดแผลทางจิตใจต้องใช้ระยะเวลาในการรักษายาวนานมาก ถ้าหากมีคนใช้รูปลักษณ์ภายนอกของคุณมาจู่โจมคุณ คุณจะทำยังไง อีกฝ่ายเป็นแค่สาวน้อยที่อายุสิบกว่าปีเองนะ”
สามีไม่พูดอีก เพราะเขาคิดว่าที่ภรรยาพูดมามันก็มีเหตุผล
แค่คำพูดประโยคเดียวก็สามารถทำลายชีวิตของคนคนหนึ่งได้แล้ว
ดูท่าเด็กสาวคนนั้นจะเอาไปคิด จริงๆแล้ว ไม่อย่างนั้นคงจะไม่เปลี่ยนแปลงไปมากถึงขนาดนี้
หลังจากที่ฉู่เฟิงลงมือทำร้ายอานเชี่ยนไป อานเชี่ยนก็ดูสงบลง ไม่ก่อปัญหาขึ้นมาอีก ตอนที่เห็นถางหยวนหยวนเธอก็ไม่กล้าพูดอะไร
ถึงแม้ในตอนแรกถางหยวนหยวนจะตั้งตัวไม่ทัน เธอจึงหันไปถามจงฉู่เฟิงทันที
จงฉู่เฟิงยกยิ้มแล้วอธิบาย “โธ่ เธอก็แค่ต้องชดใช้ให้กับเรื่องที่เธอเคยทำไว้เท่านั้นเอง น้องจะเป็นห่วงเธอไปทำไม”
“แต่ว่า…”
“ไม่ต้องถามแล้ว สิ่งที่เธอไป ที่พี่ไม่ส่งเธอกลับไปก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้วหยวนหยวน ขอแค่มีพี่ฉู่เฟิงอยู่ ไม่มีใครสามารถทำร้ายน้องได้ คนที่คิดจะทำร้ายน้อง พี่จะไม่ปล่อยพวกเธอไปแน่ ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม”
พอพูดเสร็จ เขาก็ยื่นมือไปลูบศีรษะของถางหยวนหยวน แล้วยิ้มหวาน “พี่จะปกป้องเราเอง”
ถ้าหากเป็นเมื่อก่อน ถางหยวนหยวนคงจะคิดว่าจงฉู่เฟิงเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมาก เป็นพี่ชายที่ดีมากคนหนึ่ง แต่ช่วงนี้เธอมีความคิดความอ่านที่เปลี่ยนไป ทำให้การกระทำของจงฉู่เฟิง กลายเป็นน่าอึดอัดมากสำหรับเธอ
เธอมองไปทางจงฉู่เฟิง แล้วเกิดความรู้สึกแปลกๆผุดออกมา
และความคิดที่ผุดออกมา ทำให้ถางหยวนหยวนต้องสะดุ้งตกใจ ก่อนที่เธอจะรีบสะบัดความคิดบ้าๆนี้ออกจากสมอง
เป็นไปไม่ได้หรอก เธอจะต้องคิดมากไปเองแน่ๆ พี่ฉู่เฟิงไม่มีทาง…
“มีอะไรหรือเปล่า”
จงฉู่เฟิงถูกท่าทางของถางหยวนหยวนทำจนมึนงงไปหมด เริ่มต้นด้วยการมองมาที่ตนเอง แล้วสะบัดศีรษะอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะคิดในใจ “น้องไม่อยากให้พี่ปกป้องใช่ไหม”
“ฮะ” ถางหยวนหยวนได้สติกลับมา เธอคิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะสะบัดศีรษะไปมาต่อหน้าจงฉู่เฟิง เธอรีบโบกมือปฏิเสธ “ไม่มีอะไรค่ะ เมื่อตะกี้หนูกำลังคิดเรื่องอื่นอยู่ค่ะ”
“คิดเรื่องอะไรเหรอครับ”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
“ทำไมท่าทางร้อนตัวแบบนี้ล่ะ” จงฉู่เฟิงหรี่ตามอง ก่อนจะขยับเข้าใกล้ถางหยวนหยวน ถางหยวนหยวนใจเต้นระรัว ตกใจจนต้องรีบถอยหลังหนี
“พี่ฉู่เฟิง หนูร้อนตัวที่ไหนกัน” ถางหยวนหยวนรีบลุกขึ้นยืน “หนูกลับห้องก่อนนะคะ”
“รอก่อนครับ”
จงฉู่เฟิงเห็นว่าเธอจะจากไปแล้ว จึงรีบคว้าข้อมือของเธอ แล้วดึงเธอกลับมา
ถางหยวนหยวนไม่คิดว่ามีอะไร แต่หลังจากที่จงฉู่เฟิงคว้าข้อมือของเธอ เธอก็รีบดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว ราวกับว่ามือของอีกฝ่ายมีกระแสไฟฟ้า ก่อนจะพูด “พี่ยังมีเรื่องจะคุยกับเราด้วย นั่งลงก่อนสิ。”
“อ๋อ”
ถางหยวนหยวนได้แต่นั่งลงตามเดิม
“พี่ฉู่เฟิงมีเรื่องอะไรจะคุยอีกคะ”
จงฉู่เฟิงหยิบกล่องของขวัญออกมาจากกระเป๋า แล้วยื่นให้ถางหยวนหยวน。
“นี่คืออะไรคะ”
“ของขวัญปีใหม่ครับ”
สายตาของจงฉู่เฟิงอ่อนโยนมาก น้ำเสียงที่เขาพูดก็นุ่มนวลขึ้นด้วย “เดิมทีพี่คิดจะเอาให้น้องตั้งแต่วันแรกแล้ว แต่วันนั้นพี่เห็นน้องนอนหลับไปแล้ว ก็เลยไม่ได้ให้ จากนั้นพี่ก็หาโอกาสที่จะให้น้องไม่ได้เลย ผลที่ตามมาก็คือ…”
ที่จริงแล้วจงฉู่เฟิงแอบมีความคิดเห็นแก่ตัว เขาอยากจะหาโอกาสดีๆ ที่มีแค่เขากับเธอสองคน แล้วค่อยเอาของขวัญให้เธอ
แต่มันกลับเกิดเรื่องราววุ่นวายขึ้นมากมาย ทำให้เขาไม่มีเวลาได้คุยกันเลย วันนี้มีโอกาสพอดี จงฉู่เฟิงจึงเอาของขวัญให้เธอซะเลย
“ของขวัญปีใหม่เหรอคะ”
ถางหยวนหยวนรับกล่องของขวัญมาอย่างประหลาดใจ กล่องของขวัญถูกห่อไว้อย่างสวยงาม ข้างในมีสร้อยข้อมือรูปดอกกุหลาบสีทอง ที่พอสะท้อนกับแสงไฟแล้ว มันจะส่องประกายออกมา
“โอ้โห สวยมากเลยค่ะ”
ถางหยวนหยวนหยิบสร้อยข้อมือขึ้นมา แล้วพูดยิ้มๆ，“ขอบคุณค่ะ พี่ฉู่เฟิง”
“ไม่ต้องเกรงใจครับ หยวนหยวนชอบพี่ก็ดีใจ เดี๋ยวพี่ใส่ให้นะ”ที่จริงแล้วจงฉู่เฟิงเองก็รู้สึกตื่นเต้น ในสมัยก่อนของขวัญที่เขามอบให้ล้วนแต่เป็นของใช้ที่เด็กผู้หญิงชอบใช้กัน แต่ปีนี้กลับเป็นของขวัญที่จะใส่ติดตัว เขาอยากให้เธอใส่ของขวัญที่เขาซื้อให้ เขาก็เลยเลือกสร้อยข้อมือเส้นนี้
“ได้ค่ะ”
ถางหยวนหยวนยื่นสร้อยข้อมือให้จงฉู่เฟิง。
หลังจากที่จงฉู่เฟิงแกะตัวเชื่อมออก เขาก็เตรียมจะใส่ให้ถางหยวนหยวนทันที
แต่ผลสุดท้าย ตอนที่กำลังจะใส่ให้ พบว่าข้อมือของถางหยวนหยวนใหญ่เกินไป ทำให้ใส่สร้อยข้อมือไม่ได้
ตอนนี้ตกอยู่ในสถานการณ์ทำอะไรไม่ถูก จงฉู่เฟิงมีเหงื่อไหลออกมาจากหน้าผาก เขาคิดจะลองใส่ให้ถางหยวนหยวนอีกครั้ง แต่ผลลัพธ์ก็ยังเป็นเหมือนเดิม เขาลองอีกครั้งอย่างไม่อยากจะยอมแพ้
“พี่ฉู่เฟิงคะ…”
“ชู่ว”
จงฉู่เฟิงส่งสัญญาณให้เธอห้ามส่งเสียง “มันต้องใส่ได้แน่ๆครับ ไม่ต้องเป็นห่วง”ถ้าหากสร้อยข้อมือนี้ใส่ไม่ได้ สาวน้อยจะเสียใจมากแค่ไหนจงฉู่เฟิงโมโหตัวเองมาก ตอนที่เลือกซื้อเขาคิดว่าตัวเองตั้งใจเลือกแล้วนะ แต่ใครจะไปรู้ว่ามันจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมาได้ เขานี่มันโง่เง่า ซื่อบื้อ ไร้น้ำยาสิ้นดีเลย
ทั้งๆที่เป็นช่วงฤดูหนาวแท้ๆ แต่จงฉู่เฟิงกลับเหงื่อไหลจนหยดลงบนหลังมือของถางหยวนหยวน
“พี่ฉู่เฟิงคะ พี่ฉู่เฟิง”
“หยวนหยวน อย่าเพิ่งพูดครับ พี่ฉู่เฟิงจะต้องใส่ให้เราให้ได้เลย”
“พี่ฉู่เฟิงไม่ต้องพยายามแล้วค่ะ มันใส่ไม่ได้หรอกค่ะ”ถางหยวนหยวนคว้ามือของเขาไว้ แล้วมองหน้าเขา ก่อนจะส่ายหน้าไปมา “ไม่เป็นไรค่ะ ใส่ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ยังไงหยวนหยวนก็ชอบของขวัญที่พี่มอบให้มากค่ะ”
จงฉู่เฟิงมองไปที่เธอด้วยเวลาลึกซึ้ง ก่อนจะเดินไปชกกำแพงอย่างแรง
ถางหยวนหยวนสะดุ้งตกใจ ก่อนจะกรีดร้องเสียงดัง
“ขอโทษครับ มันเป็นความผิดของพี่เอง”
เขาจับสร้อยสั้นนั้นไว้แน่น “ตอนที่พี่เลือก พี่น่าจะใส่ใจสักนิด พี่นี่มันไม่ได้เรื่องเอาซะเลย”
จงฉู่เฟิงโมโหตัวเองมาก เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่อ่อนไหวสำหรับเธออยู่แล้ว แต่เขายังทำเหมือนจะซ้ำเติมเธอซะได้
“พี่ฉู่เฟิงไม่ต้องโทษตัวเองหรอกค่ะ หนูรู้ว่าพี่ตั้งใจเลือกของขวัญให้หนูมาก แต่เป็นเพราะหนูอ้วนเกินไป ไม่ใช่ความผิดของพี่หรอกค่ะ”
