บทที่1601 วิ่งออกกำลังกายตอนเช้า
จงฉู่เฟิงรู้สึกเหมือนกับว่ามีคนเอามีดมากรีดวนอยู่ในใจของตัวเอง
ทั้งๆที่เป็นเขาเองที่เป็นคนทำร้ายหญิงสาว แต่เธอกลับยังมาปลอบเขาด้วยรอยยิ้มเริงร่า บอกกับเขาว่าอย่าโทษตัวเองไปเลย หลังจากนั้นแทงตัวเองไปอีกที
ในเวลานี้เอง ความคิดที่จงฉู่เฟิงอยากจะกำจัดหัวใจตัวเองก็มีไปหมด
“พี่ฉู่เฟิง พี่เอาสร้อยข้อมือมาให้ฉันเถอะ”
ถางหยวนหยวนยื่นมือออกไปหาเขา ลวดลายบนฝ่ามือขาวของหญิงสาวจางมาก ขาวใส ใสสะอาดเหมือนอย่างกับหิมะก็ไม่ปาน
“หยวนหยวนชอบของขวัญปีใหม่ชิ้นนี้จริงๆค่ะ”
ผ่านไปสักพักนึง จงฉู่เฟิงถึงจะได้เอาสร้อยข้อมือวางลงไปบนมือของหญิงสาว
ถางหยวนหยวนกำฝ่ามือกลับมาแน่น ใบหน้าก็เผยรอยยิ้มออกมา “ขอบคุณพี่ฉู่เฟิงสำหรับของขวัญปีใหม่นะคะ”
เห็นเธอยิ้มอย่างมีความสุขอย่างนี้แล้ว จงฉู่เฟิงทำได้เพียงฝืนฉีกยิ้มออกมาอย่างอิดออด “ไม่ต้องเกรงใจกันขนาดนี้ก็ได้ เธอ ชอบก็ดีแล้ว”
มือไขว้ไปกำหมัดอยู่ข้างหลัง
“พี่ฉู่เฟิง งั้นหยวนหยวนกลับแล้วนะคะ พี่ก็อย่าโทษตัวเองล่ะ จะต้องมีสักวันที่หยวนหยวนจะสวมสร้อยข้อมือเส้นนี้ได้”
“ได้”
จงฉู่เฟิงเปล่งเสียงออกมาอย่างยากลำบาก
หลังจากที่ถางหยวนหยวนกลับไป จงฉู่เฟิงกำหมัดแน่น ทุบลงไปบนกำแพงอย่างแรง ตรงหมัดก็เกิดรอยแผลออกมาทันที แต่เขาก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยสักนิด
อันที่จริงที่เขาทำอย่างนั้นลงไปเมื่อกี้นี้ ได้เป็นการกรีดลงไปที่ใจของถางหยวนหยวน แต่เธอกลับยังพูดยิ้มๆว่าไม่เป็นไรออกมา
ถางหยวนหยวนกลับไปที่ห้องตัวเอง ถือสร้อยข้อมือไปทางหน้าต่างแล้วมองดูไปอีกที ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกว่าสร้อยข้อมือเส้นนี้มันสวย น่าเสียดายที่เธอใส่มันไม่ได้
คิดมาถึงตรงนี้แล้ว บนใบหน้าของถางหยวนหยวนก็เกิดท่าทีของการตัดสินใจที่แน่วแน่อย่างมากออกมา
เธอจะต้องตั้งใจลดความอ้วนให้ได้ มันจะต้องมีสักวันที่เธอจะสวมสร้อยข้อมือเส้นนี้ได้ ถึงตอนนั้นพี่ฉู่เฟิงจะต้องไม่โทษตัวเองเหมือนอย่างตอนนี้แน่
เพียงแต่ว่า เธอรู้สึกว่าพี่ฉู่เฟิงเหมือนจะดีกับเธอเกินไป
วันสำหรับเที่ยวเล่นมักจะผ่านไปไวเสมอ เวลาที่อยู่ที่หมู่บ้านหิมะก็ได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทั้งสี่คนก็เดินทางกลับกัน ระหว่างทางกลับถางหยวนหยวนก็ไม่ได้พูดกับอานเชี่ยน เธอไม่ได้หาเรื่องใส่ตัวอีก ตรงจุดนี้เองถางหยวนหยวนก็พึงพอใจเลยทีเดียว
ส่งจงฉู่เฟิงกับอานเชี่ยนทั้งสองคนกลับบ้านไป
จากนั้นระหว่างทางกลับก็เหลือเพียงแค่ยู่ฉือยี่ซูกับถางหยวนหยวนแค่สองคน
ทันใดนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของยู่ฉือยี่ซูก็ดังขึ้นมา
“คงจะเป็นแม่ของพี่ น้องรับหน่อยสิ”
ยู่ฉือยี่ซูหยิบโทรศัพท์ออกมายื่นออกมาให้ถางหยวนหยวนอย่างไม่คิดอะไร
ถางหยวนหยวนรับมามองดูเล็กน้อย ก็พบว่าเป็นสายของน้ามู่จื่อที่โทรเข้ามาอย่างที่คิดจริงๆ
“น้ามู่จื่อ~”
หลังจากที่หญิงสาวรับโทรศัพท์ก็เอ่ยเรียกเสียงหวานออกไป
ได้ยินเสียงของถางหยวนหยวน หานมู่จื่อแทบจะละลายหายไปในทันที “อยู่ระหว่างทางกลับกันใช่มั้ย?”
เธอรู้ว่าวันนี้เป็นวันกลับของพวกเขา ก็เลยกะเวลาเอาไว้คิดว่าพวกเขาคงจะใกล้ถึงบ้านกันแล้ว เลยลองโทรมาถามดูสักหน่อย
“ค่ะ ใกล้ถึงบ้านแล้ว”
“งั้นก็ดี เที่ยวกันนานขนาดนี้คงเหนื่อยกันแย่ใช่มั้ยล่ะ กลับมารอบนี้ มาให้น้ามู่จื่อดูหน่อย”
“ค่ะ”
หลังจากที่วางสายไป ถางหยวนหยวนก็ได้เอ่ยกับยู่ฉือยี่ซูออกไปว่า “พี่ชาย งั้นก็ไปบ้านพี่เถอะ”
เดิมทีแล้วเธอยังอยากจะกลับบ้าน แต่น้ามู่จื่อชวนมาอย่างนี้แล้ว ก็ต้องไปสักหน่อย
“อืม”
ถึงวิลล่าไห่เจียง ทันทีที่ถางหยวนหยวนเตรียมจะลงจากรถ โทรศัพท์ก็สั่นขึ้นมา เธอกวาดตามองอย่างไม่ใส่ใจไปเล็กน้อย พบว่าเป็นข้อความหนึ่ง
{สุขสันต์วันปีใหม่ ถึงแม้ว่านายจะยังไม่ยอมเจอฉัน แต่ว่านะยี่ซู ฉันจะรอต่อไป รอจนถึงวันที่นายจะยอมรับฉัน}
เธออ่านเนื้อหาข้อความนี้จบไปแวบนึง จากนั้นหลังจากที่อ่านจบก็ได้พบว่าตัวเองทำอย่างนี้มันไม่ดี จึงรีบล็อกหน้าจอไปทันที
ตอนที่เงยหน้าขึ้นไปก็พบกับยู่ฉือยี่ซูที่เปิดประตูให้เธออยู่พอดี “ลงมาสิ”
หลังจากที่ถางหยวนหยวนลงจากรถก็ยัดโทรศัพท์ลงบนมือของเขา “พี่ชาย เมื่อกี้นี้มีข้อความเข้ามา แล้วฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะอ่านนะ ก็แค่โทรศัพท์มันสว่างขึ้นมา ฉันก็มองไปเสียแล้ว ก็เลยได้…”
ได้ยินอย่างนั้น ยู่ฉือยี่ซูมองโทรศัพท์ไปเล็กน้อย หลังจากที่เห็นข้อความในโทรศัพท์แล้ว สีหน้าของเขาก็นิ่งขรึมไปเล็กน้อย จากนั้นก็เอ่ยออกไปกับถางหยวนหยวน “น้องเข้าไปก่อน”
“อ้อ ได้ค่ะ”
ถางหยวนหยวนก็เดินเข้าไปด้านในอย่างเชื่อฟัง ตอนที่เดินไปครึ่งทางแล้วก็อดไม่ได้ที่จะแอบหันไปมองด้านหลังเล็กน้อย จากนั้นเธอก็เห็นพี่ชายยืนโทรศัพท์อยู่ข้างรถ มีสีหน้าเย็นชาไม่รู้ว่ากำลังพูดอะไรอยู่
ก็คงจะกำลังโทรหาผู้หญิงคนที่ส่งข้อความมาหาเขาเมื่อกี้ล่ะมั้ง?
ข้อความของผู้หญิงคนนั้น แค่ดูก็รู้ว่าชอบพี่ชายของเธอ อีกทั้งสิ่งที่เผยออกมาในข้อความที่หลุดออกมาเหมือนจะไม่น้อยเลย พี่ชายคงไม่ได้ชอบเธอ
ในระหว่างนั้นเอง ถางหยวนหยวนก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่สูงมาก บนเส้นทางนี้คนที่วิ่งเข้าหายู่ฉือยี่ซูนอกจากตัวเธอเองแล้ว ยังมีสิ่งขวางกั้นอยู่มากมายนับไม่ถ้วน เพราะถึงยังไงแล้วพี่ชายก็เพอร์เฟคเสียขนาดนี้ คนที่ชอบเขาก็มีตั้งเยอะแยะ
ถ้าเธอไม่จับเอาไว้ให้แน่นล่ะก็ ไม่แน่ว่าพี่ชายจะไปหวั่นไหวกับใครเข้าก่อนที่เธอจะผอมเอาหรือเปล่า ถึงตอนนั้นแล้วถึงเธอจะผอมลงมันก็ไม่มีโอกาสแล้ว
หลังจากที่กลับบ้านไปวันนั้น ถางหยวนหยวนก็หาข้อมูลในอินเทอร์เน็ต จากนั้นก็เอาสมุดมาจดบันทึกเอาไว้ ใช้เวลาไปทั้งวันทั้งคืน ในที่สุดก็ทำแผนการลดน้ำหนักของตัวเองจนเสร็จเรียบร้อย
ในระหว่างนั้นเองคุณนายถางก็เรียกเธอไปกินข้าวอยู่หลายครั้ง เธอก็เหมือนจะไม่ได้ยินเลยไม่มีผิด คุณนายถางก็สงสัยว่าเธอกำลังเขียนอะไรอยู่ จึงยกของเข้ามา
“กำลังเขียนอะไรอยู่เหรอลูก?”
ถางหยวนหยวนพอได้ยินว่าเธอเข้ามาใกล้ ก็ได้ยื่นมือออกมาปิดเอาไว้
“แม่ อย่าแอบดูนะ”
“ทำอะไรห้ะ ดูลับๆล่อๆ” คุณนายถางจ้องมองเธอไปอย่างหน่ายใจ “ให้แม่ดูหน่อยมันจะทำไมกัน หรือว่าแม่จะกินลูกหรือไงกัน?”
“ยังไงก็ไม่ให้ดูหรอก”
ถางหยวนหยวนพูดว่าไม่ว่าจะยังไงก็ไม่ให้คุณนายถางดู ช่วยไม่ได้ คุณนายถางนั้นก็ทำได้เพียงแค่เอาอาหารวางลงบนโต๊ะ “ก็ได้ แม่ไม่ดู แต่ลูกก็อย่าลืมกินข้าวด้วยล่ะ”
“ค่ะ งั้นแม่ก็ออกไปก่อนเถอะ”
สุดท้ายถางหยวนหยวนก็ทำแผนจนเสร็จเรียบร้อย อาหารก็ได้เย็นไปหมดแล้ว แต่เธอก็ยังลืมกินไปเสียอย่างนั้น
นี่เป็นครั้งแรกที่ถางหยวนหยวนลืมกินข้าว แต่ก็ไม่ได้มีความรู้สึกหิวขึ้นมาเลย อาหารเย็นไปหมดแล้ว เธอยกขึ้นมากินไปสักหน่อย จากเดิมที่คิดว่าจะกินเนื้อให้มากสักหน่อย แต่คิดๆไปแล้วบนร่างของเธอเองก็เจ้าเนื้อไปหมด ถางหยวนหยวนทำได้เพียงข่มกลั้นที่จะไม่แตะเนื้ออีกไปอย่างทรมาน จ้วงกินไปเพียงข้าวสวยชามนึง
หลังจากที่กินเสร็จ เธอก็มองดูแผนการที่สำเร็จลงด้วยดีของตัวเองอย่างพึงพอใจ ตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไปเธอจะดำเนินตามแผนการนี้อย่างเคร่งครัด จะต้องผอมลงได้แน่
ตอนนี้เธอสูง162 เป้าหมายการลดน้ำหนักคือน้ำหนัก47.5กิโล คงจะทำได้ล่ะมั้ง?
จะต้องทำได้แน่ เธอจะต้องผอมลงแน่!
วันต่อมา
ตอนที่คุณนายถางเตรียมจะไปปลุกถางหยวนหยวนนั้น ตอนที่ผลักประตูเข้าไปก็ได้พบว่าภายในห้องของเธอไม่มีใครอยู่
“เจ้าตัวล่ะ?”
คุณนายถางรู้สึกแปลกใจขึ้นมาเล็กน้อย เดินเข้าไปข้างเตียงเลิกผ้าห่มดู ใต้ผ้าห่มว่างเปล่า ลองคลำดูอีกที ใต้ผ้าห่มก็ไม่มีความอุ่นอยู่แล้วเหมือนกัน
“เช้าขนาดนี้ ไปไหนกัน?”
คุณนายถางลงไปถามคนใช้ที่อยู่ด้านล่าง จากปากของคนใช้ก็ได้รู้ว่าแท้จริงแล้วถางหยวนหยวนได้ออกไปตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว
“ออกไปแล้ว? เช้าขนาดนี้เธอออกไปทำอะไร?”
“เรียนคุณผู้หญิง จากที่ได้ยินคุณหนูพูดมาเหมือนกับว่าจะออกไปวิ่งออกกำลังกายตอนเช้าน่ะค่ะ”
“วิ่งออกกำลังกายตอนเช้า?”
