บทที่1614 เตะของขวัญออก
พอรถไฟถึงกลางสถานีแล้ว ลุงคนนั้นที่มอบตัวกับตำรวจก็ลงไปแล้ว คงจะไปมอบตัวสินะ
ถางหยวนหยวนพิงเก้าอี้ ไม่ง่วงเลยสักนิด นั่งอยู่แบบนี้จนไปถึงสถานีสุดท้าย
ตอนที่ออกจากสถานีรถไฟ ถางหยวนหยวนถอดเสื้อคลุมคืนให้กับยู่ฉือยี่ซู
ตลอดทางนี้เสื้อของเธอคงถูกเป่าจนแห้งแล้ว ดังนั้นก็ไม่ต้องการเสื้อของยู่ฉือยี่ซูอีกต่อไป
ยู่ฉือยี่ซูยื่นมือไปรับเสื้อคลุมไว้ และพาดไว้บนไหล่ “ที่นี่ไปโรงเรียนเธอยังมีทางอีกระยะหนึ่ง นั่งรถไปก็ถึงแล้ว”
“ไม่ต้องแล้วค่ะ พี่ส่งฉันถึงตรงนี้ก็พอแล้ว ฉันไปโรงเรียนเองได้”
“เรียกรถไว้แล้ว เดี๋ยวก็คงถึง”
รถเรียกไว้ตอนที่ใกล้ถึงสถานี ยู่ฉือยี่ซูจัดแจงทุกอย่างไว้แล้ว จากนั้นเขาก็ยื่นมือแตะบนไหล่ถางหยวนหยวน: “ไป เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเอง”
“แต่ว่าพี่คะ ตอนบ่ายพี่ไม่มีเรียนเหรอ? ถ้าเป็นแบบนี้เดี๋ยวจะกลับไปไม่ทันนะคะ?”
“ไม่หรอก ไม่เป็นไร”
สุดท้ายยู่ฉือยี่ซูก็ส่งถางหยวนหยวนกลับโรงเรียนอย่างปลอดภัย
“เข้าไปเถอะ ของเอาเข้าไปด้วย”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ งั้นพี่รีบกลับไปเรียนเถอะค่ะ”
ยู่ฉือยี่ซูยิ้มบางๆ “ฉันดูเธอเดินเข้าไปก่อน”
จากนั้นถางหยวนหยวนก็เดินเข้าไปด้วยและหันกลับไปมองด้วย พอกลับถึงหอพัก ไม่เห็นเธอบนทางแล้ว ยู่ฉือยี่ซูถึงค่อยกลับ
เพราะเดี๋ยวจะเรียนแล้ว ดังนั้นหอพักจึงไม่มีคนอยู่ ถางหยวนหยวนแค่วางของไว้ในหอ แล้วรีบไปเรียนก่อน
ถางหยวนหยวนรีบมาถึงหอตอนนาทีสุดท้าย เพื่อนร่วมโต๊ะเห็นตัวเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ ก็จึงเอ่ยปากถาม
“หยวนหยวน เธอไปไหนมาตอนเที่ยงนี้น่ะ ทำไมตอนนี้พึ่งมาล่ะ?”
ถางหยวนหยวนทำมือให้พูดเสียงเบาหน่อย: “มีธุระออกไปข้างนอกมา เมื่อกี้พึ่งถึงโรงเรียน”
“สายหน่อยก็ถูกเช็กขาดแล้วนะ เดี๋ยวคุณครูจะเข้ามาสอนแล้ว”
นั่นสิ สายอีกหน่อยก็จะถูกเช็กชื่อแล้ว โชคดีที่มาทันเวลาพอดี
พอเรียนเสร็จแล้ว ถางหยวนหยวนนึกถึงของขวัญที่วางถึงไว้ในหอพัก ต้องกลับไปอธิบายกับจางเสี่ยวลู่และหยวนเย่าหันก่อน
ดังนั้นเธอจึงรีบเก็บหนังสือกลับหอพัก
พอถึงหอพัก ถางหยวนหยวนก็เห็นว่าหยวนเย่าหันกับจางเสี่ยวลู่กลับมาแล้ว กำลังนอนมาส์กหน้าอยู่ เห็นเธอกลับมาแล้ว ก็ถามอย่างไม่พอใจ
“หยวนหยวน พวกเราเห็นเธอเอาของขวัญออกไปนี่นา? ทำไมเอากลับมาแล้วล่ะ?”
ถางหยวนหยวนรู้สึกเขินอาย “คือว่า ขอโทษด้วยนะ ของขวัญฉันส่งให้พวกเธอแล้ว แต่พี่ชายฉันไม่เอาน่ะสิ”
“ว่าไงนะ? ทำไมไม่เอาล่ะ?”
หยวนเย่าหันลุกขึ้นมาทันที ตื่นเต้นจนแผ่นมาส์กบนใบหน้าแทบจะหลุดออก
จางเสี่ยวลู่หรี่ตามองเธอ เธอถึงใจเย็นลง
“หยวนหยวน พี่ชายเธอไม่อยากได้ หรือเธอไม่ได้ช่วยพวกเราส่งกันแน่? ที่จริงเธอไม่ต้องกังวลหรอกนะ ถึงวันนั้นพวกเราจะได้เป็นพี่สะใภ้เธอแล้ว ก็ไม่แย่งพี่ชายเธอไปหรอก พวกเราจะทำดีกับเธอเหมือนที่พี่ชายเธอทำ ถึงตอนนั้นก็มีคนที่รักเธอเพิ่ม ดีจะตายไป”
มีคนรักเธอเพิ่ม? เธอไม่เอาหรอกนะ
แน่นอนคำพูดพวกนี้ถางหยวนหยวนไม่ได้พูดออกไป
เธอแค่ตั้งใจอธิบายว่า: “ฉันตกลงว่าจะช่วยพวกเธอส่งก็คือจะช่วยแน่ ไม่ผิดคำหรอก ฉันเดินไปไกลมาก แต่พี่ชายฉันบอกว่า ของขวัญใครเขาก็จะไม่รับเด็ดขาด”
“ทำไมล่ะ?”
ถางหยวนหยวนนึกถึงคำพูดของจงฉู่เฟิง เม้มปาก จากนั้นก็พูดว่า: “คนที่ส่งของขวัญให้พี่ชายมีมากเกินไป ถ้าพี่ชายรับทั้งหมดละก็คงไม่ได้ แต่ถ้ารับของแค่คนคนเดียว ก็จะไม่ยุติธรรมกับทุกคน ดังนั้นเขาจึงไม่รับน่ะ”
จางเสี่ยวลู่ไม่เชื่อ
“คำพูดพวกนี้เขาเป็นคนพูดเหรอ?”
ถางหยวนหยวนจับชายเสื้อไว้แน่น “พี่ฉู่เฟิงบอกฉันน่ะ”
“ผู้ชายข้างๆพี่ชายเธอคนนั้นเหรอ?”
จางเสี่ยวลู่หรี่ตาครุ่นคิด จงฉู่เฟิงคนนั้นพูดมากจริงอยู่ ครั้งก่อนยังเลี้ยงอาหารตอนดึกให้พวกเธออีก และทุกครั้งที่เขาเจอถางหยวนหยวน ดวงตาก็เปล่งประกายอย่างกับอะไร แค่นี้ก็ดูออกแล้วว่าเขาคิดอะไรอยู่
ถ้าเขาพูดละก็ นั่นก็อาจจะเป็นไปได้อยู่
จางเสี่ยวลู่ยิ้มบางๆ “จงฉู่เฟิงตอนที่พูด พี่ชายเธออยู่ข้างๆไหม?”
ถางหยวนหยวนพยักหน้า
“อยู่สิ”
“เขาได้ยินแล้ว”
“ได้ยินแล้ว”
“งั้นเขาพูดอะไรไหม? หรือว่าเธอไม่ได้พูดแทนพวกเรา? ไม่รับของขวัญก็ไม่เป็นไร แต่พวกเราไม่ใช่คนอื่น พี่ชายเธอเอ็นดูเธอไม่ใช่เหรอ? หยวนหยวน เธอน่าจะพูดแทนพวกเราหน่อยนะ”
“นั่นสิหยวนหยวน” หยวนเย่าหันพูดต่อว่า: “พี่ชายเธอดูเย็นชามาก เขาไม่ชอบให้คนอื่นเข้าใกล้มาก เธอช่วยพวกเราหน่อยสิ พูดอะไรดีๆเกี่ยวกับพวกเราหน่อยนะ พวกเราไม่ได้ทำอะไรไม่ดี ก็แค่ชอบเท่านั้นเอง”
คำพูดของทั้งสองทำเอาถางหยวนหยวนลำบากใจมาก เธอขยับปากพูดอย่างจำใจว่า: “ขอโทษด้วยนะ ฉันส่งของให้พวกเธอแล้ว แต่พี่ชายฉันไม่เอา ฉันช่วยพวกเธอไม่ได้แล้วล่ะ”
พูดจบ ถางหยวนหยวนก็พูดเสริมไปอีกว่า
“ใช่สิ ถ้าพวกเธอไม่เชื่อฉันละก็ ครั้งหน้าพวกเธอไปส่งเองนะ”
“ฉันยังต้องวิ่งออกกำลังกายอีก ไปก่อนล่ะ”
ถางหยวนหยวนพูดจบก็เดินออกจากหอพักไปทันที
หยวนเย่าหันกับจางเสี่ยวลู่ไม่ทันได้เรียกเธอด้วยซ้ำ ถางหยวนหยวนก็วิ่งออกไปทันที
“ทำอะไรของเธอน่ะ?”
จางเสี่ยวลู่โมโหจนเตะของขวัญออกไป “คิดว่าตัวเองเป็นน้องสาวเขาแล้วจะทำตัวแบบนี้ได้หรือไง? นี่ไม่ใช่น้องสาวแท้ๆนะก็ทำตัวอวดเก่งแบบนี้แล้ว ถ้าเป็นน้องสาวแท้ๆไม่อึรดหัวพวกเราเลยล่ะ”
หยวนเย่าหัน: “……”
เธอมองจางเสี่ยวลู่อย่างระวัง และพูดเสียงเบาว่า: “เขาไม่อยากได้จริงๆหรือเปล่า เธอลองคิดดูนะ หยวนหยวนเลิกเรียนแล้วก็เอาของขวัญไปให้พี่ชาย ไปมาก็ใช้เวลาอยู่มาก กลับมาแล้วยังเกือบสายอีกด้วย”
“นี่แค่อะไรกัน?” จางเสี่ยวลู่หัวเราะและมองเธอ: “เย่าหัน แค่นี้เธอก็โดนหลอกแล้วเหรอ เขาเอาของขวัญออกไป ได้ส่งหรือเปล่าก็ไม่รู้? คำพูดพวกนั้นหล่อนสร้างขึ้นมาเองหรือเปล่าก็ไม่รู้”
หยวนเย่าหัน: “น่าจะไม่นะ เธอดูจะซื่อๆ เหมือนไม่ทำร้ายใครนะ”
“อาจจะแสร้งทำตัวแบบนั้นก็ได้? ไม่แน่เธออาจจะเป็นหมาป่าสวมหนังแกะ ตัวเองชอบยู่ฉือยี่ซู แกล้งทำตัวเป็นน้องสาวเขา ขวางทางผู้หญิงทุกคนที่เข้าหาก็ได้นะ”
“จะเป็นแบบนั้นได้เหรอ?” หยวนเย่าหันไม่ชอบเมิ่งเข่อเฟย แต่สำหรับถางหยวนหยวนแล้วเธอก็ไม่ใช่เกลียดขนาดนั้น แม้จะไม่ชอบอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้มองเธอเป็นศัตรูเหมือนอย่างจางเสี่ยวลู่
เพราะยังไงอยู่ด้วยกันมาเทอมกว่าแล้ว ก็มองออกว่าเป็นคนยังไง
“เย่าหัน เธอกำลังสงสัยการตัดสินใจของฉันเหรอ? ถ้าเธอไม่เชื่อละก็ งั้นเธอก็ลองเอาของขวัญไปให้พี่ชายหล่อนเองสิ?”
“ฉันว่าน่าจะได้นะ ถ้าเป็นอย่างที่เธอว่าจริง หล่อนไม่อยากช่วยพวกเราส่ง งั้นพวกเราลองไปส่งเองไหม”
“พูดเหมือนง่ายนะ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเรียนโรงเรียนไหน”
“ง่ายนิดเดียว พวกเราเลี้ยงอาหารหยวนหยวน ให้หล่อนพาพี่ชายมาด้วย ถึงตอนนั้นพวกเราก็ส่งเองต่อหน้า ก็ได้แล้วนี่?”
