บทที่1616 ได้ยินอย่างไม่ตั้งใจ
วันที่สอง
ถางหยวนหยวนพอเลิกเรียนแล้ว ไม่ได้ไปสนามทันที แต่ไปซื้อน้ำที่ร้านขายของชำสิบกว่าขวด ใส่ในถึงถือไป
เสร็จแล้วก็ค่อยเดินไปสนาม
ตอนที่เธอยังไม่มา ผู้ชายในสนามบาสยังพูดหัวเราะกันอยู่ตรงนั้น
“พวกนายว่าผู้หญิงเมื่อวานยังจะมาอยู่ไหมนะ?”
“ไม่รู้สิ เมื่อวานไม่สบายละก็ วันนี้น่าจะไม่มาวิ่งแล้วนะ น่าจะพักผ่อนก่อน ไม่รู้ว่าเมื่อคืนเธอตื่นมาตอนไหน”
“ไม่มาวิ่ง แต่อย่างน้อยก็มาหาพวกเราพูดขอบคุณหน่อยก็ได้นะ?”
“พอเถอะ ช่วยคนอื่นเพื่อให้คนอื่นมาพูดขอบใจงั้นเหรอ อย่าบังคับคนอื่นเลย”
“นี่”
“พวกนายดูสิ ใครมา?”
ถางหยวนหยวนปรากฏขึ้นตรงทางเดิน เด็กหนุ่มมากมายต่างก็คึกคักกันขึ้นมา
“มาแล้วๆ เธอมาจริงๆด้วย”
“พวกนายเห็นเธอถืออะไรมาไหม? ถุงใหญ่เหมือนจะหนักมากเลยนะ แต่ก็มองไม่ออกว่าเป็นอะไรอยู่ดี?”
“ให้ตายสิ หรือว่าเมื่อวานพวกเราช่วยเธอ เธอมาส่งของให้พวกเราแล้ว”
ถางหยวนหยวนเข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ใบหน้าขาวใสอมชมพูของเธอ ดูน่ารักมาก
“พี่น้อง ฉันรู้สึกตัวเองตกหลุมรักแล้วล่ะ”
“ผู้หญิงที่อวบนิดๆก็น่ารักนี่นา”
“เธอมาแล้ว อย่าพูดจาไร้สาระนะ”
ถางหยวนหยวนถือของมาถึงตรงหน้าพวกเขา
“สวัสดี”
ผู้ชายกลุ่มใหญ่ที่ตอนแรกยังหัวเราะอยู่ พอเจอถางหยวนหยวนแล้ว ก็ดูตื่นเต้นกันมาก ไม่รู้ว่าจะเอามือไปไว้ไหนดี
“สะ สวัสดี”
“เมื่อวานฉันวิ่งแล้วสลบไป ได้ยินพี่หมอบอกว่าพวกนายส่งฉันไปห้องพยาบาล ใช่ไหม?”
“ใช่ แต่เธอไม่ต้องมาขอบใจก็ได้ พวกเราเล่นบาสตรงนี้พอดี เห็นเธอเป็นลม พวกเราก็ต้องรีบเข้าไปช่วยอยู่แล้วล่ะ”
“ขอบใจทุกคนมากนะ”
ถางหยวนหยวนนั่งลงเปิดถุงออก “ฉันซื้อน้ำมาให้ทุกคนน่ะ”
ตอนนี้พวกผู้ชายก็พึ่งเห็นชัดว่าเธอถือน้ำเปล่ามา และยังมีสิบกว่าขวดอีก ก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที
“เธอถือของนี้มาแต่ไกลงั้นเหรอ ที่จริงพูดขอบใจก็พอแล้วล่ะ ไม่ต้องซื้อน้ำให้พวกเราก็ได้”
“ใช่สิ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย”
ถางหยวนหยวนเม้มปาก “ไม่ว่ายังไง ก็ยังต้องขอบใจทุกคนอยู่ดี วันนี้ฉันเลี้ยงน้ำทุกคน ถ้ามีเวลาว่างอื่นละก็ ก็อยากเลี้ยงอาหารพวกนายด้วยนะ”
รุ่นน้องสาวสวยเลี้ยงอาหาร เป็นเรื่องที่ผู้ชายต่างก็คาดหวังกัน อยากจะตอบตกลงทันที แต่ก็กลัวเธอจะตกใจ ก็จึงตอบปฏิเสธไปอย่างน่าเสียดายว่า: “ไม่ต้องหรอก ทุกคนกินด้วยกันได้ แต่เธอไม่ต้องเลี้ยงหรอก พวกเรามีคนเยอะแบบนี้ ถ้าเธอเลี้ยงละก็ รู้สึกไม่ดีเลยนะ”
“ไม่หรอก ฉันเลี้ยงได้ค่ะ”
ถางหยวนหยวนคิดว่าพวกเขากลัวว่าเธอจะเสียเงินเยอะเกินไป เพราะยังไงยังเป็นนักเรียนอยู่ กลัวพวกเขาปฏิเสธความตั้งใจของตัวเอง ก็รีบเปลี่ยนคำว่า: “ถ้าทุกคนกลัวว่าฉันต้องจ่ายเงิน งั้นฉันเลี้ยงอาหารที่บ้านก็ได้นะ เป็นยังไง?”
“บ้านเธอ?”
“ใช่ บ้านฉันเปิดโรงแรมน่ะ”
ทุกคน: “……”
ไม่คิดว่าจะเป็นคนรวยอีก
พวกชายหนุ่มไม่รู้จะพูดยังไงกัน
“ไปเถอะ เพื่อขอบใจที่พวกนายช่วยฉันไว้ไง”
พูดจบ ถางหยวนหยวนพูดต่อว่า: “แต่ว่าวันนี้ไม่ได้ ฉันยังไม่ได้โทรบอกพ่อให้เตรียมก่อน ดังนั้นวันอื่นได้ไหม? ฉันให้พวกเขาเตรียมตัวก่อน ถึงตอนนั้นค่อยเรียกทุกคน”
“ได้สิ”
พวกชายหนุ่มต่างอึ้งกันไปหมด สุดท้ายก็ตอบรับคำเชิญของถางหยวนหยวน
“ขอบใจทุกคนมากนะ งั้นฉันไปก่อนล่ะ”
พอเธอไปแล้ว พวกชายหนุ่มก็ซุบซิบกันอีกครั้ง
“ทำไมถึงตอบรับคำเชิญของเธอล่ะ?”
“ตอนแรกไม่อยากให้เธอเลี้ยงนะ แต่เธอบอกตัวเองมีร้านอาหาร ยังไม่ทันได้ตั้งสติก็ตอบตกลงไปแล้ว”
เย็นวันนั้น พอถางหยวนหยวนเลิกเรียนแล้ว ก็ไปโทรศัพท์นอกโรงเรียน
ปีนี้เพื่อลดน้ำหนักและตั้งใจเรียน เธอไม่ได้แตะโทรศัพท์เลย จึงใช้ได้แต่โทรศัพท์สาธารณะ
พ่อถางได้รับสายจากเธอก็รู้สึกตื่นเต้นมาก “หยวนหยวน ไม่ได้โทรหาพ่อมานานมากเลยนะ อีกอย่าง เบอร์โทรศัพท์นี้แปลกๆ ลูกเป็นอะไรหรือเปล่า?”
ถางหยวนหยวนส่ายหน้า
พอส่ายเสร็จ เธอก็นึกเรื่องที่ตัวเองโทรหาพ่อได้ เธอส่ายหน้าตรงนี้เขาไม่เห็นด้วยซ้ำ ดังนั้นจึงพูดว่า: “ไม่เจออะไรหรอกค่ะ หนูแค่ไม่พกโทรศัพท์เฉยๆ ดังนั้นเลยใช้โทรศัพท์สาธารณะ”
“เป็นแบบนี้นี่เอง หยวนหยวน โทรหาพ่อมีอะไรหรือเปล่า?”
ตระกูลถางมีลูกสาวแค่คนเดียว พ่อถางเลี้ยงดูเธอเหมือนไข่ในหิน ตอนที่พูดกับถางหยวนหยวน น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรักและเอ็นดู
“เป็นแบบนี้นะพ่อ หนูอยากเลี้ยงอาหารเพื่อนๆหน่อยน่ะ”
“เลี้ยงอาหารได้สิ เพื่อนๆต้องช่วยเหลือและรักกันเข้าไว้”
“แต่พวกเขาไม่ยอม กลัวว่าหนูจะเสียเงินมากเกินไป ดังนั้น……”
“ไม่ต้องกลัวหยวนหยวน พ่อมีเงินให้หนูนะ ลูกจะเอาเท่าไหร่ กี่หมื่น?”
ถางหยวนหยวน: “……”
“หรือว่าไม่พอ?”
“ไม่ใช่ค่ะ หนูอยากพาพวกเขาไปกินข้าวในโรงแรมของบริษัท ได้ไหมคะ?”
พ่อถางอึ้งสักพักก็ถึงได้สติ
“ก็ได้อยู่แล้ว มีอะไรไม่ได้กัน ลูกสาวของพ่ออยากได้ดาวหรือพระจันทร์บนฟ้า พ่อก็จะดึงลงมาให้ลูกสาวของพ่อทันที”
“งั้นพ่อช่วยหนูพูดก่อนนะ เตรียมอาหารไว้ดีๆ วันเสาร์หนูจะพาพวกเขาไป”
“ได้ๆๆ หยวนหยวนพูดถูก”
สุดท้ายพอสองฝ่ายรับทราบแล้ว ถางหยวนหยวนเดินผ่านร้านขายของ เห็นบนชั้นวางมีไอศกรีม รู้สึกอดไม่ไหว เธอลดน้ำหนักมานาน ไม่ได้แตะของพวกนี้มานานแล้ว แอบซื้อกินหนึ่งแท่งดีไหม?
แค่แท่งเดียวละก็ น่าจะไม่ใช่ปัญหาอะไรมากนะ
ไม่ได้ๆ ไอศกรีมแท่งหนึ่งถึงแคลอรี่จะไม่มาก แต่มีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งที่สอง เธอยังลดไม่สำเร็จ ก็ทำตัวแบบนี้แล้วเหรอ?
เธอกลืนน้ำลายลงไป จากนั้นก็รีบเดินเข้าโรงเรียน
พอกลับมาถึงหอพักแล้ว เพราะประตูหอพักปิดแล้ว ดังนั้นถางหยวนหยวนยืนเหม่ออยู่ตรงนั้น กำลังจะดันเข้าไป ก็ได้ยินเสียงซุบซิบด้านใน
“เดี๋ยวพอหยวนหยวนกลับมาแล้ว จะพูดยังไงกับเธอถึงดูธรรมชาติที่สุดดี?”
“ก็พูดไปตรงๆเลยสิ พูดกับเธอยังต้องคิดด้วยเหรอ?”
“แน่นอนสิ แสดงก็ต้องแสดงให้ครบเครื่อง เธอไม่ทำให้ธรรมชาติหน่อย หล่อนจะเชื่อได้ยังไง โอกาสมีครั้งเดียว พวกเราจะพลาดไม่ได้”
“งั้นเธอก็บอกไปเลยสิ วันเกิดเธอ อยากจะเชิญหล่อนไป บอกไปอีกว่า ตอนวันเกิดจะพาผู้ชายหล่อๆมาแนะนำด้วย ดูสิหล่อนจะหวั่นไหวไหม?”
“หล่อนน่ะเหรอ? ช่างเถอะ ฉันกลัวว่าถ้าแนะนำไปแล้ว เดี๋ยวคนอื่นจะรังเกียจที่เธออ้วนอีก ฮ่าๆๆ”
ทั้งสองหัวเราะเสียงดัง เหมือนหนามที่ตอกเข้าหูถางหยวนหยวน
