บทที่1652 ม้าหมุน
เธอรีบพูดห้ามเขา
“พี่คะ ไหนบอกว่าสีฟ้าเป็นของพี่ฉู่เฟิงไงล่ะ?”
ยู่ฉือยี่ซูหยุดมือลง และพูดว่า: “ใช่”
สุดท้ายแม้เขาจะพูดว่าใช่ แต่ท่าทางกลับไม่เปลี่ยนไป ยังคงแกะกล่องสีม่วงอยู่ดี ถางหยวนหยวนเม้มปาก เงยหน้าขึ้นมองยู่ฉือยี่ซู
สักพัก เธอก็มองเขาต่อ
ยู่ฉือยี่ซูพูดอย่างใจเย็นว่า: “แกะก็แกะแล้ว ยังจะเปลี่ยนอีกเหรอ? แกะอันนี้ก่อน เดี๋ยวค่อยแกะของจงฉู่เฟิง”
ถางหยวนหยวนไม่ตอบ กะพริบตาครั้งหนึ่ง เธอรู้สึกแปลกใจอย่างมาก รู้สึกเหมือนพี่ชายกำลังหึงเลย ไม่งั้นตอนเธอบอกว่าแกะของพี่ฉู่เฟิงก่อนแต่ก็ไปแกะของตัวเองก่อนเฉยเลย
แต่ถ้าหึงละก็ งั้นเขาก็ไม่ต้องถามแล้วแกะเลยสิ
เฮ้อ ถางหยวนหยวนมึนหัวไปหมด คิดไม่ออกว่าเพราะอะไร
ยู่ฉือยี่ซูแกะของขวัญ และสังเกตสีหน้าของถางหยวนหยวนไปด้วย และถามเสียงเบาว่า: “ทำไมเหรอ แกะของพี่ก่อนไม่ได้หรือไง?”
ได้ยินดังนั้น ถางหยวนหยวนก็ส่ายหน้า
“ไม่นี่นะ แกะของใครก่อนก็ได้ค่ะ”
สีหน้าดูเหมือนจะไม่สนใจ แต่แท้จริงแล้วถางหยวนหยวนอยากจะแกะของขวัญพี่ชายสุดท้ายมากกว่า เพราะยังไงเซอร์ไพรส์ยังอยู่ข้างหลังนี่นา
แต่ไม่คิดว่าพี่ชายจะแกะของตัวเองก่อน
ไม่นาน ยู่ฉือยี่ซูก็แกะของขวัญของตัวเองเสร็จแล้ว
“ว้าว สวยจัง!”
ถางหยวนหยวนยื่นมือไปรับอย่างระมัดระวัง
“พี่คะ พี่ต่อเองเหรอ?”
ยู่ฉือยี่ซูให้บ้านสวนสไตล์โบราณกับเธอ เขาจำได้ว่าสาวน้อยชอบแชร์ของพวกนี้ในกลุ่มเพื่อนบ่อยๆ พูดว่าบ้านที่คนอื่นต่อสวยมาก แต่ในเว็บก็ต่างขายให้กับคนที่ต่อได้เสียมากกว่า เธอชอบดูและไม่อยากซื้อ
ดังนั้นยู่ฉือยี่ซูจึงลองวิจัยดู และซื้อมันมา
“อืม” ยู่ฉือยี่ซูพยักหน้าด้วยสายตาที่อ่อนโยน ตอนนี้เห็นสาวน้อยชอบขนาดนี้ เขาก็พอใจแล้วล่ะ
“ต่อนานแค่ไหนคะพี่?”
“ไม่นานหรอก แค่ไม่กี่คืนเอง”
ไม่กี่คืน……
ถางหยวนหยวนรีบหันไปมองยู่ฉือยี่ซู จ้องมองดวงตาของเขา อยากดูว่ามีรอยคล้ำใต้ตาไหม
ยู่ฉือยี่ซูไม่รู้ว่าเธออยากทำอะไร?
ยิ้มแห้งพูดว่า: “ไม่ใช่กี่คืนนี้ เธอคิดว่าพี่จะทำได้เร็วขนาดนั้นเลยเหรอ?”
พูดมาก็ใช่ ด้วยนิสัยของยู่ฉือยี่ซูแล้ว ไม่เคยทำเรื่องที่ตัดสินใจกะทันหัน แม้จะกะทันหัน ด้วยความฉลาดของเขาแล้ว ไม่มีทางที่จะทำให้ตัวเองต้องลำบากแน่นอน
“สุขสันต์วันเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวนะ” ยู่ฉือยี่ซูลูบหัวของเธอเบาๆ “ชอบไหม?”
“ชอบสิ! ชอบอยู่แล้ว!” ถางหยวนหยวนชอบอย่างมาก อยากจะดูอย่างละเอียดดีๆ แต่ตอนนี้อยู่ด้านนอก เธอกลัวว่าเดี๋ยวจะตกแล้วเสียได้ จะทำให้ความพยายามของพี่ชายสูญเปล่าเอา จึงพูดเสียงเบาว่า: “พี่คะ เดี๋ยวใส่ไว้ในกล่องเหมือนเดิมดีกว่า ไม่งั้นก็เอาไว้เบาะนั่งหลัง เดี๋ยวจะทำเสียเอา”
ยู่ฉือยี่ซู: “เสียแล้วฉันค่อยต่อใหม่ให้เธอ”
“ไม่ได้” ถางหยวนหยวนรีบส่ายหน้า: “นี่เป็นของขวัญผู้ใหญ่ที่พี่ส่งให้ฉัน จะทำเสียไม่ได้เชียว”
“ต่ออีกอันก็ไม่ได้เหรอ?”
“ต่ออีกอันก็ไม่เหมือนกันน่ะสิ ความหมายไม่เหมือนกันแล้ว”
ถึงแม้พี่จะให้ของขวัญชิ้นเดียวทำเอาถางหยวนหยวนรู้สึกเสียดาย ตอนแรกยังคิดว่าของขวัญผู้ใหญ่กับวันเกิดจะแยกกัน แต่ไม่คิดว่า วันนี้เป็นวันเดียวกัน แม้จะเรียกไม่เหมือนกัน แต่ของขวัญชิ้นเดียวก็คงพอแล้วล่ะ
เธอดีใจมากแล้ว
“งั้นก็เก็บเถอะ เดี๋ยววางไว้หลังเบาะ ตอนกลับค่อยไว้ที่เดิม”
“ค่ะ”
จากนั้นถางหยวนหยวนก็เก็บของขวัญของยู่ฉือยี่ซูไว้ ตอนแรกยังอยากแกะของจงฉู่เฟิงและเพื่อนอีกสองคน ใครจะรู้ว่ายู่ฉือยี่ซูคว้าข้อมือเธอไว้ และดึงเธอไปข้างๆ และยังปิดหลังรถอีก
“พอแล้วล่ะ ของขวัญชิ้นอื่นค่อยไปแกะที่บ้านแล้วกัน ตอนนี้พวกเราเข้าไปเล่นในสวนสนุกดีกว่า”
“แต่ไหนเมื่อกี้บอกว่าจะแกะของขวัญไงคะ?”
ถางหยวนหยวนมึนตึ้บกับการกระทำของยู่ฉือยี่ซู ทั้งที่ถามเธอว่าแกะของใครก่อน เธอบอกว่าจงฉู่เฟิง แต่เขากลับแกะของตัวเองก่อน
แกะก่อนก็ช่างเถอะ ตอนนี้ยังไม่ยอมให้แกะของพี่ฉู่เฟิงอีก
ก่อนหน้านั้นเขาบอกว่าตัวเองแกะผิดแล้ว ถางหยวนหยวนก็ไม่ได้สงสัยอะไรมาก คิดว่าเขาคงจะแกะผิดจริงๆ
แต่ตอนนี้ดูแล้ว เหมือนจะไม่ง่ายขนาดนั้นสินะ?
แน่นอน นี่เป็นแค่ความคิดของสาวน้อย ไม่กล้าพูดออกมาอยู่แล้ว เธอตามยู่ฉือยี่ซูเข้าสวนสนุกไป
ก่อนหน้านี้ในใจยังมีปม เพราะของขวัญชิ้นนั้น ดังนั้นปมนี้จึงหายไปบ้างแล้ว
แม้จะเป็นอย่างนี้ แต่ในใจก็ยังมีความคัดค้านเล็กน้อย
ยู่ฉือยี่ซูรู้สึกได้ แต่ก็ไม่แสดงสีหน้าอะไรออกมา เขาดึงเธอเดินเข้าไปด้านในด้วยกัน
“เล่นอะไรดี? วันนี้ทั้งวัน ฉันจะอยู่กับเธอ เล่นให้อิ่มแล้วค่อยกลับไป”
เล่นอะไรดีล่ะ?
ถางหยวนหยวนคิดในใจ เล่นอะไรก็ได้ แต่เธอไม่เล่นชิงช้าสวรรค์นั่นแน่นอน
“เล่นม้าหมุนไหม? สาวน้อยชอบกันหมด”
พูดจบ ยู่ฉือยี่ซูก็ไปซื้อตั๋ว
ถางหยวนหยวนกำลังจะบอกว่าตัวเองไม่ใช่สาวน้อยแล้ว ใครจะรู้ว่าเขาซื้อตั๋วเสร็จแล้ว และรอเขากลับมา ถางหยวนหยวนก็เห็นว่าเขาซื้อแค่ใบเดียว
“พี่คะ ทำไมซื้อแค่ใบเดียวล่ะ?”
“หรือว่าจะให้ฉันเล่นกับเธอด้วย? นี่เป็นเครื่องเล่นเด็กนะ” ยู่ฉือยี่ซูลูบหัวเธอ “ไปเถอะ”
“แต่ว่า……” ถางหยวนหยวนคว้าแขนของยู่ฉือยี่ซูไว้ พูดเสียงเบาว่า: “พี่คะ ปีนี้ฉันบรรลุนิติภาวะแล้วนะ ฉันไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว”
ยู่ฉือยี่ซูหัวเราะเบาๆ “ก็ถือว่าเป็นสิ่งสุดท้ายที่ทำหลังจากโตแล้วกัน”
สิ่งสุดท้ายที่ทำหลังจากโตแล้ว?
“และพี่ก็อยู่ตรงนี้ด้วย เธอเป็นเด็กน้อยสำหรับพี่ตลอด ไม่มีวันโต”
เพราะยังไงอายุไม่เท่ากัน ถางหยวนหยวนบรรลุนิติภาวะแล้ว แต่อายุของยู่ฉือยี่ซูก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆเหมือนกัน ดังนั้นยู่ฉือยี่ซูรู้สึกว่าเธอยังเป็นเด็กอยู่
ถางหยวนหยวนเริ่มแรกยังรู้สึกว่าคำพูดนี้เต็มไปด้วยความเอ็นดู เดินไปเข้าแถวด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ รอขึ้นม้าหมุนแล้ว ถึงเห็นว่ารอบข้างมีแต่เด็กเล็ก ไม่ก็คนที่ขึ้นมาเล่นกับเพื่อนเด็ก
เธอรู้สึกเขินอาย ในขณะที่เขินอายก็นึกถึงคำพูดของพี่ชาย: มีพี่ชายอยู่ เธอจะเป็นเด็กน้อยเสมอ ไม่มีวันโต
พอคิดตอนนี้แล้ว ทำไมถึงรู้สึกเหมือนแปลกๆนะ?
ก่อนหน้านี้ทั้งที่สัญญากับเธอแล้ว ดังนั้นถางหยวนหยวนถึงรอคอยการเติบโต แต่ตอนนี้ดูความหมายของพี่ชายแล้ว หรือว่าเสียใจ?
ดังนั้นถางหยวนหยวนจึงรู้สึกร้อนรน อยากจะรีบลงมาจากม้าหมุน แต่ตอนนี้ยังไม่หยุด เลยต้องรอต่อไป
รอจนม้าหมุนหยุดแล้ว ถางหยวนหยวนก็ลงมาจากนั้นรีบวิ่งไปหาเขาด้วยความโมโห: “พี่คะ คำพูดที่พี่พูดเมื่อกี้หมายความว่ายังไงกัน?”
