บทที่1656 โรงแรม
ไม่เป็นไร?
ถางหยวนหยวนมองฝนด้านนอกที่ตกหนัก ในสมองก็มีความคิดแปลกๆลอยขึ้นมา
ฝนตกหนักขนาดนี้ คืนนี้จะได้กลับบ้านไหมนะ?
แน่นอน ความคิดนี้แค่อยู่ในสมองเธอเท่านั้น เธอไม่กล้าพูดออกไปหรอก
ฝนสาดเข้ามา ยู่ฉือยี่ซูเอาตัวยังไว้ตรงหน้าสาวน้อย จากนั้นก็ปิดหน้าต่างลง พูดเสียงเบาว่า: “กินต่อเถอะ กินเสร็จแล้ว ฝนน่าจะหยุดตกนะ”
“ค่ะ”
สุดท้ายพอกินข้าวเสร็จ ฝนก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงเลย ลมยังพัดแรงมากขึ้นกว่าเดิมอีก
ฝนและลมพัดมาในเวลาเดียวกันทำให้คนคิดหนัก ขณะเดียวกันทั้งสองก็ได้รับสายจากที่บ้าน
ถางหยวนหยวนรับสายก็ได้ยินเสียงของคุณนายถาง
“ลูก ด้านนอกฝนตกหนัก ตอนนี้พวกเธอยังห่างจากบ้านมากไหม?”
ถางหยวนหยวนลองคำนวณดู วันนี้พวกเขามาไกลมาก ที่กินข้าวถ้านั่งรถกลับก็น่าจะหนึ่งชั่วโมงได้
ทางรถหนึ่งชั่วโมง……
“ถ้าไกลเกินไป พวกลูกก็ไม่ต้องกลับมาแล้ว หาโรงแรมนอนก่อนหนึ่งคืนแล้วกัน”
ถางหยวนหยวนหน้าแดงขึ้นอีกครั้ง: “แม่!”
“ทำไมเหรอ? แม่ไม่ได้หมายความอย่างอื่น แม่บอกกับลูกแล้วไง ว่าแม่ไว้ใจยี่ซู? แม่เชื่อในตัวเขา ถึงพวกลูกจะนอนข้างนอก เขาก็จะแยกห้องกับลูก เชื่อไหมล่ะ?”
เรื่องนี้ถางหยวนหยวนก็เชื่ออยู่ เพราะยังไงพี่ชายก็ดูเป็นคนดีมาก
แต่ว่า……
คิดถึงตรงนี้ ถางหยวนหยวนก็หันหน้าไปมองยู่ฉือยี่ซูนั่งรับโทรศัพท์ตรงหน้าต่าง พูดเสียงเบาว่า: “เดี๋ยวค่อยดูก่อน ไม่แน่ฝนอาจจะหยุดตกก็ได้”
ฝนตกนานกว่าหลายชั่วโมง มีทั้งลมฝนฟ้าผ่า ทั้งสองที่กินข้าวเสร็จก็นั่งรอในห้องอาหารอยู่นาน สุดท้ายถางหยวนหยวนไม่อยากรออีกแล้ว นั่งบนเก้าอี้มือเท้าคางอยากจะหลับ เธอไม่มีแรงแล้วจริงๆ
“ง่วงแล้วเหรอ?” เสียงของยู่ฉือยี่ซูดังขึ้น ถางหยวนหยวนถึงได้ตื่นขึ้นมา
เธอนั่งตัวตรง พยายามตั้งสติ ส่ายหน้าพูดว่า: “ไม่เป็นไรค่ะ เมื่อกี้ฉันแค่ง่วงเล็กน้อย ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว”
จากนั้นเธอก็ตบหน้าตัวเอง จากนั้นลุกขึ้น: “ฉันไปล้างหน้าก่อนนะคะ”
ยู่ฉือยี่ซูตบเก้าอี้ข้างตัวแล้วบอกว่า: “ถ้าง่วงละก็ มาตรงนี้มา”
“พี่คะ?”
“ให้เธอพิงไหล่นอนมา”
ถางหยวนหยวนกระพริบตา สุดท้ายก็ไม่ได้ปฏิเสธ เดินไปนั่งเก้าอี้ข้างยู่ฉือยี่ซู จากนั้นก็อิงไหล่เขา หลับตาลง และรู้สึกสบายตัวอย่างมาก
“รออีกเดี๋ยว ฝนก็คงหยุดเอง”
“พี่คะ ฝนตกหนักขนาดนี้ ถนนจะน้ำท่วมหรือเปล่า”
“น่าจะ”
เพราะอิงไหล่เขาไว้ ดังนั้นถางหยวนหยวนจึงได้ยินเสียงเขาชัดแจ่มแจ้ง
“วันนี้ฝนตกหนัก ดังนั้นคืนนี้น่าจะส่งเธอกลับไม่ได้แล้วล่ะ”
ถางหยวนหยวนไม่ได้พูดต่อ
ภายในห้องเงียบกริบ เสียงของยู่ฉือยี่ซูดังขึ้นอีกครั้ง
“เอาบัตรประชาชนมาไหม?”
ถางหยวนหยวน: “ไม่……”
วันนี้ชุดที่เธอสวมไม่เหมาะกับเอาของมามาก นอกจากโทรศัพท์แล้ว ถางหยวนหยวนก็ไม่ได้เอาอะไรมาอีกเลย
“ลืมได้ไงกัน” ยู่ฉือยี่ซูถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ: “โชคดีที่ฉันเอามา ฉันดูก่อนนะว่ารอบๆนี้มีโรงแรมไหม”
จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ค้นหาถนนรอบข้าง เห็นว่าข้างร้านอาหารนี้มีโรงแรมห้าดาวหนึ่งที่ ได้มาตรฐานปลอดภัย
น่าจะไม่เลวนะ ยู่ฉือยี่ซูคิด
แต่ว่า โรงแรมมาตรฐาน บัตรประชาชนเดียวเปิดได้ห้องเดียว
คิดได้ดังนี้ ยู่ฉือยี่ซูก็มองสาวน้อยที่ใสซื่อ ไม่ได้พูดอะไร
สักพัก ฝนหยุดแล้ว ถางหยวนหยวนรู้สึกแปลกใจ “พี่คะ ฝนหยุดแล้วจริงๆ พี่เดาได้ยังไงกัน?”
ยู่ฉือยี่ซูเม้มปาก ที่จริงเขาแค่พูดไปเท่านั้น บอกว่าเดี๋ยวก็หยุดเอง ก็จะไม่รู้สึกเหมือนรอนานอีกต่อไป
เขาเคาะหัวสาวน้อยหนึ่งทีพูดว่า “เธอลองเดาสิ”
ถางหยวนหยวนจับหัวตัวเอง ไม่ได้พูดอะไรอีก
“ไปโรงแรมก่อนเถอะ”
เพราะรถจอดอยู่ด้านล่างลานจอดรถใต้ดิน ได้ยินว่าที่นั่นน้ำท่วม ตอนนี้คงจะเอาออกมาไม่ได้ ดังนั้นยู่ฉือยี่ซูจึงไม่ไปเสียเลย และพาถางหยวนหยวนลงบันได เตรียมตัวเดินไปโรงแรมข้างๆ
น้ำด้านล่างท่วมมาถึงขาแล้ว ถางหยวนหยวนวันนี้สวมรองเท้าส้นสูง เห็นว่าน้ำท่วมสีหน้าก็เปลี่ยนไปมาก: “เฮ้อ ทำไมท่วมสูงแบบนี้เนี้ย?”
“ที่นี่อยู่ในระดับต่ำน่ะ ระบายน้ำเลยไม่ดีเท่าไหร่ ดังนั้นน้ำท่วมก็เป็นเรื่องปกติ”
ว่าแล้ว ยู่ฉือยี่ซูก็ก้มตัวลงตรงหน้าถางหยวนหยวน: “ขึ้นมาสิ”
ถางหยวนหยวนมองดูแผ่นหลังเขาแล้วครุ่นคิดพักใหญ่ ไม่ขยับ
“ทำไมเหรอ?” ยู่ฉือยี่ซูรออยู่นานสองนาน ก็ไม่เห็นเธอขึ้นมา จึงต้องยืนรอเธอ จากนั้นเห็นสาวน้อยดึงกระโปรงตัวเองขึ้น เขาครุ่นคิดสักพัก ก็ถอดเสื้อนอกตัวเองสวมไว้บนตัวเธอ
ใส่นะ ไม่ได้แค่คลุม พอถางหยวนหยวนใส่เสื้อคลุมของยู่ฉือยี่ซูแล้ว แขนเสื้อยาวจนนำมาระบำส่ายแขนเสื้อได้แล้วล่ะ
ดังนั้นถางหยวนหยวนจึงส่ายแขนเสื้อต่อหน้าเขา ด้วยสีหน้าที่ใสซื่อ
“ตอนนี้ขึ้นมาได้หรือยัง?”
ถางหยวนหยวนถึงพยักหน้า จากนั้นก็เตรียมขึ้นหลังเขา ยู่ฉือยี่ซูหางตาสังเกตเห็นบางอย่าง สีหน้าเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ทันใดนั้นเขาก็ยืนตัวตรงมือจับไหล่ถางหยวนหยวนไว้
“ทำไมเหรอคะ?”
พอพูดจบ ถางหยวนหยวนก็รู้สึกยู่ฉือยี่ซูโน้มตัวลงมา จับเอวเธอและอุ้มขึ้นมาทันที
อุ้มขึ้นมากะทันหันทำให้ถางหยวนหยวนตั้งตัวไม่ทันเลยทีเดียว
เธอตะลึงมาก ยังไม่ทันตั้งสติ แต่แขนกลับรีบโอบคอของยู่ฉือยี่ซูไว้อย่างเร็ว กันไม่ให้ตกลงไปเสียก่อน
พออุ้มเธอขึ้นมาแล้ว ยู่ฉือยี่ซูก็พูดเสียงเบาว่า: “จับกระโปรงให้ดี”
“ค่ะ”
ถางหยวนหยวนทำตามที่เขาสั่ง รีบยื่นมือไปจับกระโปรงไว้ พอจัดเสร็จแล้วก็รู้สึกอะไรบางอย่าง เธอจึงรีบหันไปมองรอบด้าน
มีผู้ชายกลุ่มหนึ่งเดินมาพอดี พอเห็นเธอมองมา ก็รีบเบนสายตาไปทางอื่นทันที
ดังนั้นถางหยวนหยวนก็เข้าใจแล้วว่าทำไมพี่ชายถึงอุ้มเธอขึ้นมาแบบนี้
แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นก็เถอะ ถางหยวนหยวนก็ยังรู้สึกเขินอยู่ดี เธอโน้มตัวอิงแผงอกของยู่ฉือยี่ซู และพูดว่า: “พี่คะ หรือว่า……ให้ฉันเดินไปเองไหม? จับกระโปรงขึ้นมาน่าจะไม่เป็นปัญหา”
“ไม่ได้” ยู่ฉือยี่ซูส่ายหน้าอย่างเข้มงวด: “น้ำที่นี่สกปรก”
สาวน้อยของเขาควรจะสะอาดสะอ้านสิ
“แต่อุ้มอย่างนี้เหนื่อยมากเลยนะ”
ได้ยินแล้ว ยู่ฉือยี่ซูก็หัวเราะเสียงเบา: “ผอมจนเห็นกระดูกแบบนี้แล้ว ยังไม่มั่นใจกับน้ำหนักตัวเองอีกเหรอ? เมื่อก่อนตอนเธออ้วน ฉันก็อุ้มแบบนี้นี่ อย่าว่าแต่ตอนนี้เลย”
พูดแล้วก็ถูกอีก
ถางหยวนหยวนกะพริบตา เมื่อก่อนตอนเธออ้วน เขาก็อุ้มเธอขึ้นมาแบบนี้เหมือนกัน ตอนนั้นเขายังไม่พูดว่าเหนื่อยเลย
ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้เธอก็ผอมลงไปมากแล้วด้วย!
จะทำตัวไม่มีความมั่นใจเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว
