บทที่1657 ไปด้วยกัน
และที่สำคัญคือ เธออยากอยู่กับเขา!
ดังนั้นเธอจะไม่มั่นใจเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว!
คิดถึงตรงนี้ ถางหยวนหยวนก็กอดคอยู่ฉือยี่ซูแน่นขึ้น และซุกหัวเขาอ้อมกอดเขา ไม่ได้พูดอะไรอีก
จากนั้นถางหยวนหยวนที่ถูกอุ้มโดยยู่ฉือยี่ซู ก็ถูกผู้หญิงมากมายที่มองมาด้วยสายตาอิจฉา
ที่นี่ไปที่โรงแรมแม้จะดูใกล้ เดินไปก็เร็วมาก แต่เพราะน้ำท่วม ดังนั้นตอนที่เดินยู่ฉือยี่ซูไม่กล้าก้าวใหญ่มาก แทบจะก้าวเล็กๆไปด้านหน้าอย่างระมัดระวัง
กลัวว่าถ้าเดินเร็วแล้วสะดุดลื่นขึ้นมา จะทำให้สาวน้อยบาดเจ็บเอาได้
และกลัวว่าน้ำสกปรกจะกระเด็นใส่กระโปรงของสาวน้อย ดังนั้นจึงเดินช้ามาก
ถางหยวนหยวนอยู่ในอ้อมกอดของยู่ฉือยี่ซู ตอนที่ก้มหน้าเห็นขาเขาที่อยู่ในน้ำ รองเท้าของเขา กางเกงเปียกปอนไปด้วยน้ำทั้งหมดเลย
ถางหยวนหยวนคิดต่างๆนานาในใจ
เพราะเธอกับพี่ชายรู้จักกันมานาน แม้ยู่ฉือยี่ซูจะไม่แสดงออกชัดเจน แต่เขาก็เป็นคนที่รักสะอาดมาก และมีโรคที่กลัวความสกปรกอย่างมาก
แต่ตอนนี้ล่ะ เขากลับเดินในน้ำสกปรกได้
และเธอก็ยังถูกเขาอุ้มไว้ด้วย อย่าว่าแต่ขาเลย ขนาดแขนเสื้อยังไม่โดนน้ำเลยสักหยด
เรื่องนี้ พวกกับเรื่องที่อยู่บนชิงช้าสวรรค์อีก ทำให้หัวใจถางหยวนหยวนพองโต เธอเอาหัวแนบอกยู่ฉือยี่ซูไว้ พูดด้วยน้ำเสียงที่คล้ายแมวน้อย
“พี่คะ~”
ยู่ฉือยี่ซู: “หืม?”
“ขอบคุณค่ะ”
ได้ยินแล้ว ยู่ฉือยี่ซูก็ชะงัก สักพักก็ยิ้มกว้าง พูดว่า: “เป็นห่วงพี่เหรอ? จะลงมาลองหน่อยไหมล่ะ?”
“ฮะ?” ถางหยวนหยวนคิดว่าตัวเองฟังผิดไปหรือเปล่า ใครจะรู้ว่าเขาพูดต่อว่า: “ระดับน้ำตรงนี้ ลงมาเล่นได้แล้วล่ะ”
ถางหยวนหยวน: “……”
“ล้อเล่นน่ะ สกปรกขนาดนี้ ไม่ต้องลงมาเดินหรอก”
คนข้างๆที่เดินผ่านไปมา ถางหยวนหยวนเหลือบตามองเห็นว่าคนส่วนใหญ่เดินเองทั้งนั้น ไม่ก็เป็นผู้ปกครองที่อุ้มเด็กไว้ น้อยมากที่จะเห็นคนที่เหมือนเธอกับยู่ฉือยี่ซู
เพราะมีแต่คู่พวกเขา ดังนั้นผู้คนที่เดินผ่านก็จะมองมาด้วยสายตาแปลกๆ หนึ่งในนั้นยังมีผู้หญิงไม่น้อยที่มองถางหยวนหยวนมาด้วยสายตาที่อิจฉา
น่าจะเดินแล้วประมาณสิบนาทีได้ ในที่สุดก็ถึงหน้าโรงแรมแล้ว ทั้งสองเดินเข้าไป พนักงานในโรงแรมก็รีบเข้ามาต้อนรับทันที
“คุณชายยู่ฉือ คุณหนูถาง ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”
ถางหยวนหยวนมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่แปลกใจ: “นายรู้จักพวกเราเหรอ?”
ได้ยินดังนั้น คนคนนั้นก็อึ้งไปทันที “คุณหนูถางจำผมไม่ได้เหรอครับ? โรงแรมนี้เป็นของบริษัทตระกูลถาง หลายปีก่อนคุณกับคุณถางมาที่แล้วครั้งหนึ่ง”
ถางหยวนหยวน: “……”
ว่าไงนะ หลายปีก่อนเคยมาครั้งหนึ่งเหรอ แต่หลายปีก่อนเธอยังอ้วนมากเลยนะ เขายังจำตัวเองได้งั้นเหรอ
“ยังมีคุณชายยู่ฉือ ทั้งสองท่านเป็นคนมีชื่อเสียง ดังนั้นก็ต้องรู้จักเป็นธรรมดาอยู่แล้ว”
“เป็นแบบนี้นี่เอง”
ถางหยวนหยวนนึกได้ว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ รีบจัดการได้ไหม เสื้อผ้าของพี่ชายฉันเปียกหมดแล้ว”
“เดี๋ยวจะจัดห้องสูทระดับหรูให้ทั้งสองท่านนะครับ”
“ได้”
เพราะรีบร้อนอยากให้ยู่ฉือยี่ซูเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกเร็วๆ ดังนั้นถางหยวนหยวนจึงไม่ได้คิดมากอะไร ดังนั้นก็จึงรีบพยักหน้าทันที
“ทั้งสองตามผมมาได้เลยครับ”
“พี่คะ พวกเราไปกันเถอะ”
ถางหยวนหยวนจับมือยู่ฉือยี่ซูไว้ เขากลับถอยหลังไปหลายก้าว พูดว่า: “เธอเดินไปก่อนเลย”
ได้ยินแล้ว ถางหยวนหยวนก็ไม่เข้าใจว่าเขาหมายความว่ายังไง ก็จึงส่ายหน้าพูดว่า: “ไม่เอาสิ พี่เดินไปพร้อมฉันสิคะ”
เขากลัวว่าถ้าตัวเองเดินข้างๆ น้ำบนตัวจะกระเด็นใส่ตัวเองสินะ แต่เขาอุ้มเธอเดินมาตั้งไกล น้ำกระเด็นใส่นิดหน่อยจะเป็นไรไป?
“เดินไปก่อนเถอะ” ยู่ฉือยี่ซูลูบผมเธอเบาๆ “ตัวฉันสกปรกน่ะ”
“ไม่!” ถางหยวนหยวนส่ายหน้าอย่างไม่ยอม “พี่อย่าทำแบบนี้สิ ฉันไม่เป็นไรหรอก”
แต่ยู่ฉือยี่ซูยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ ถางหยวนหยวนเห็นเขายืนอยู่ไม่ขยับ พนักงานข้างๆก็รออยู่นาน ถางหยวนหยวนไม่มีทางอื่น จึงต้องหันหลังเดินไปข้างหน้าก่อน
ยู่ฉือยี่ซูเห็นว่าสาวน้อยเดินไปข้างหน้าสักที ก็ถึงโล่งอก จากนั้นก็เดินตามเธอไป
สุดท้ายเดินได้ไม่กี่ก้าว สาวน้อยก็หันหน้ามากะทันหัน และวิ่งมาหาเขาอย่างไม่สนใจอะไร
โครม!
ยู่ฉือยี่ซูอึ้ง ยังไม่ทันได้สติ ก็รู้สึกว่าเธอโผล่เข้ากอดตัวเองแล้ว เขาตั้งตัวไม่ทันถอยหลังไปหลายก้าว
จากนั้นก็รู้สึกได้ว่าร่างกายของสาวน้อยโดนตัวเขาอยู่ตลอดเวลา พร้อมด้วยเสียงของสาวน้อยที่พูดขึ้นว่า “พี่กลัวว่าจะทำให้กระโปรงฉันสกปรกเหรอ? ตอนนี้ดีแล้ว ตัวฉันก็สกปรกแล้วเหมือนกัน พี่จะให้ฉันเดินไปก่อนไม่ได้แล้วล่ะ”
ยู่ฉือยี่ซู: “……”
ตอนที่ก้มหน้า เห็นน้ำตาเธอคลอเบ้าและเบะปากพอดี มองเขาอย่างโมโห
เขาไม่คิดเลยว่าเธอจะทำแบบนี้ ตอนแรกกลัวว่าจะทำให้เธอสกปรก เธอก็โผล่เข้ามาหาเขาทันที ตอนนี้ก็เลยสกปรกด้วยกันทั้งคู่เลย
“ทำไมบื้อแบบนี้เนี้ย?” ยู่ฉือยี่ซูพูดอย่างเหนื่อยใจ “เดี๋ยวเป็นหวัดจะทำยังไง?”
“พี่ยังไม่เป็นหวัดเลย หยวนหยวนจะเป็นได้ยังไง?” ถางหยวนหยวนเบะปาก และพูดเสียงเบาว่า: “ตอนนี้พี่ไปกับฉันเถอะ?”
“ก็คงต้องแบบนั้นแล้วล่ะ”
เสื้อผ้าบนตัวก็เปียกแล้ว เดินแยกกันยังมีความหมายอะไรอีก และยู่ฉือยี่ซูมองออกถึงความดื้อรั้นของสาวน้อย ก็เลยคว้ามือเล็กของเธอไว้ และพูดว่า: “ไปเถอะ ไปด้วยกัน”
พนักงานเห็นทั้งสองเดินเข้ามาแล้ว ก็ยิ้มตาหรี่พูดว่า: “สองท่านรักกันมากเลยนะครับ”
พูดจบเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก และเดินนำทั้งสองไปทันที
พอเข้าลิฟต์แล้ว ถางหยวนหยวนก็เห็นว่าทางเดินที่ทั้งสองเดินมาเปียกหมดแล้ว ก็พูดอย่างเขินๆว่า: “เออ ทางเดินเปียกหมดเลย ทำไงดี?”
พนักงานยังคงยิ้มแย้มอยู่
“คุณหนูถางไม่ต้องกังวลหรอกครับ เดี๋ยวจะมีพนักงานทำความสะอาดของเรามาจัดการเอง”
“แต่ถ้าเป็นแบบนี้ละก็ จะรบกวนพวกเขาเอานะ?”
“คุณหนูถางอย่าคิดมากเลย นี่เป็นหน้าที่ของพนักงานทำความสะอาด และการบริการของโรงแรมพวกเราก็คือ ลูกค้าคือที่หนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้นคุณหนูถางไม่ใช่แขก แต่เป็นเจ้านายในอนาคตของพวกเรา ก็ต้องต้อนรับอย่างดีอยู่แล้วครับ”
ได้ยินมีคนเรียกเธอว่าเจ้านาย ถางหยวนหยวนก็มีความเขินเล็กน้อย: “ฉันไม่ใช่เจ้านายหรอก เป็นพ่อฉันต่างหาก”
“ตระกูลถางมีคุณหนูถางเพียงคนเดียว ถึงแม้ตอนนี้จะยังไม่ใช่ แต่มรดกทุกอย่างของตระกูลถางต่อไปก็ต้องเป็นของท่านอยู่ดี”
พูดแบบนี้แล้วก็ถูกไปอีก
พอนึกถึงอนาคตของตัวเองที่จะต้องมีมรดกพวกนี้ ถางหยวนหยวนก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที เธอหันไปมองยู่ฉือยี่ซู “พี่คะ ต่อไปบริษัทของพ่อฉันก็ต้องเข้ารับช่วงต่อ งั้นฉันจะบริหารยังไงดี?”
ยู่ฉือยี่ซูเงียบอยู่นาน “จ้างตัวแทนที่เชี่ยวชาญมาทำแทนสิ แต่บัญชีที่สำคัญเธอก็ต้องดูก่อนนะ”
“แต่ถึงตอนนั้นถ้าฉันไม่เป็นล่ะ พี่จะช่วยฉันไหม?”
