บทที่1660 เกินไป
ยู่ฉือยี่ซูคิดในใจ ยัยเด็กคนนี้ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นที่รักของทุกคนมากแค่ไหนใช่ไหม จงฉู่เฟิงแทบบ้าคลั่งเพราะเธอแล้วนะ
และเธอกลับยังกังวลทุกวันว่าต่อไปจะไม่มีใครรักตัวเอง
“ฉันไม่สน พี่พูดคำไหนคำนั้น ที่พี่พูดมาเมื่อกี้ฉันจะจำเอาไว้”
แม้รู้ว่าตัวเองทำแบบนี้ดูงี่เง่ามาก แต่ถางหยวนหยวนกลัวว่าถ้าตัวเองไม่ทำแบบนี้ ต่อไปก็จะไม่มีโอกาสอีก
ยู่ฉือยี่ซูชะงักเล็กน้อย เงียบไปนานมาก และดีดหน้าผากสาวน้อยดังเปาะ
“ไม่มีใครไม่รักเธอหรอก”
ตอนแรกดวงตาสาวน้อยเบิกกว้างเปล่งประกายอย่างกับดวงดาวบนฟากฟ้า พอได้ยินเขาพูดแบบนี้แล้วก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เธอยืนที่เดิมมองเขาอย่างน่าสงสาร
“พี่……ไม่ชอบหยวนหยวนเหรอ?”
ยู่ฉือยี่ซูพูดไม่ออก
“ทำไมพี่ชายไม่พูดอะไรแล้วล่ะ? ไม่ชอบเหรอ? คำขอที่หยวนหยวนพูดก่อนหน้านี้ มันเกินไปใช่ไหม? ถ้าหยวนหยวนไม่พูดคำขอนั้น ตอนนี้พี่ชายคงจะมีแฟนไปแล้วใช่ไหม?”
ยู่ฉือยี่ซู: “?”
เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย ทำไมตอนนี้ถึงเป็นแบบนี้ได้ล่ะ?
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมอารมณ์สาวน้อยอ่อนไหวแบบนี้ เขายังไม่ได้พูดอะไรเลย ยังไม่ได้ปฏิเสธด้วยซ้ำ แต่เธอก็กลับเป็นแบบนี้เสียแล้ว
ถางหยวนหยวนคิดไปคิดมา รอบดวงตาแดงก่ำ กัดปากจ้องมองเขาอยู่อย่างนั้น
“ตอนนี้พี่ต้องคิดว่าฉันงี่เง่าแน่เลย ใช่ไหม?”
“ไม่ใช่นะ พี่จะคิดแบบนั้นได้ยังไงกัน?”
ยู่ฉือยี่ซูปวดหัวมาก เขาไม่รู้ว่าจะปลอบใจผู้หญิงที่ร้องไห้ยังไง แต่เห็นขอบตาที่แดงก่ำของเธอและพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหลออกมา ช่างน่าสงสารจริงๆ เขาจับมือเธอไว้และดึงมาตรงหน้าตัวเอง
“อย่าร้องไห้สิ พี่พูดผิดไปแล้ว”
เขาพยายามทำให้เธอดีขึ้น น้ำตาของถางหยวนหยวนก็ไหลลงมา อาบแก้มทั้งสองข้างอย่างหยุดไม่อยู่
เมื่อวานเธอกอดเอวตัวเองร้องไห้หนักขนาดนั้น ตอนนี้ก็ยิ่งหวั่นใจเข้าไปใหญ่ ก็เหมือนกับวิญญาณจะหลุดจากร่างเลย นานมากกว่าจะตั้งสติได้
วันนี้ก็เหมือนกัน เห็นเธอน้ำตาไหลก็ยิ่งหวั่นใจเข้าไปใหญ่
ถางหยวนหยวนร้องไห้สะอื้นจนตัวสั่น ที่จริงเธอไม่ได้อยากจะร้องไห้หรอก เธอคิดว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่แล้ว น่าจะโตได้แล้ว ไม่งั้นเดี๋ยวพี่ชายจะว่าเอาได้ ในสายตาเขาเธอยังเป็นเด็กเสมอ
เธอน่าจะโตกว่านี้หน่อย แต่เมื่อกี้ได้ยินเขาพูดแบบนั้น ตอนที่บอกว่าไม่มีใครไม่รักเธอหรอก ถางหยวนหยวนรู้สึกเหมือนพี่ชายกำลังปฏิเสธตัวเองอยู่เลย
จากนั้นก็อดไม่ได้ปล่อยโฮออกมา ตอนนี้เธอรู้สึกตัวเองงี่เง่ามาก จึงพยายามหักห้ามใจและเช็ดน้ำตาตัวเอง
ยู่ฉือยี่ซูช่วยเธอเช็ดน้ำตา สุดท้ายยิ่งเช็ดยิ่งร้องหนักขึ้น ยู่ฉือยี่ซูจึงต้องยื่นสองมือไปจับใบหน้าเธอไว้ พูดเสียงเบาว่า: “ฉันไม่ได้บอกว่าไม่ชอบเธอสักหน่อย และไม่ได้บอกว่าไม่เอาเธอด้วย ทำไมถึงร้องไห้แบบนี้ล่ะ? ถึงแม้จะลงโทษ ก็ต้องบอกเหตุผลดีๆใช่ไหม?”
ถางหยวนหยวนสะอึกสะอื้น อยากจะพูดแต่ก็พูดไม่ออก
“พอแล้ว ไม่ร้องแล้วนะ” ยู่ฉือยี่ซูพูดปลอบใจอย่างเป็นห่วง: “ร้องไห้แบบนี้ ฉันไม่รู้แล้วว่าจะทำยังไง”
ได้ยินแบบนั้น ถางหยวนหยวนก็สูดน้ำมูก ทันใดนั้นก็ยื่นมือออกไปชี้ใบหน้าตัวเอง
ยู่ฉือยี่ซูหรี่ตาเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไร
ถางหยวนหยวนเห็นเขาไม่ขยับ น้ำตาก็ไหลลงมาอีกครั้ง
“อย่าร้องแล้วๆ ให้พี่ทำอะไรก็ได้ ชีวิตยังให้เธอได้เลย”
“จริง จริงเหรอคะ?” ถางหยวนหยวนถามด้วยน้ำเสียงสะอื้น แม้ตัวจะยังกระตุก แต่ก็เหมือนจะหยุดร้องไห้ได้แล้ว ยู่ฉือยี่ซูถึงได้โล่งอก
“อืม จริงสิ พูดมา อยากให้พี่ทำอะไร?”
สาวน้อยทำท่าเมื่อกี้ต่อหน้าเขาอีกครั้ง ชี้ไปที่ใบหน้าตัวเองอีกครั้ง ยู่ฉือยี่ซูยังคงไม่เข้าใจ เขาเม้มปาก สักพักก็ถามว่า: “หมายความว่าอะไรเหรอ?”
ถางหยวนหยวนกลั้นน้ำตาไว้ พูดอย่างน้อยใจว่า: “จูบฉันสิ”
ยู่ฉือยี่ซูตะลึงอยู่ที่เดิม ไม่รู้ว่าจะทำตัวยังไง
“พี่ไม่ยอมหรอ?”
ได้ยินแบบนั้น ยู่ฉือยี่ซูลูกกระเดือกขยับขึ้นลง จากนั้นก็จับมือสาวน้อยและพูดอย่างตั้งใจ: “หยวนหยวน ฟังพี่พูดนะ ตอนนี้เธอยังเด็กมาก ดังนั้น……”
“ฉันไม่ใช่เด็กแล้ว!” ถางหยวนหยวนสะบัดมือเขาออกอย่างโมโห และพูดว่า “ฉันโตแล้ว เมื่อวาน พี่ยังให้ของขวัญวันเป็นผู้ใหญ่ฉันเลย พี่ลืมไปแล้วเหรอ?”
ก็จริงอยู่ เมื่อวานเธอโตแล้ว แต่สำหรับยู่ฉือยี่ซู เธอยังคงเป็นเด็กในความทรงจำเขา ให้เขาเอ็นดูและรักเธอก็ได้ แต่ให้เขา……
เขาทำไม่ได้จริงๆ รู้สึกเหมือนคนเลวเท่านั้นที่จะทำ ถ้าเขาจูบลงไป เขายังเป็นคนอยู่ไหม?
เห็นยู่ฉือยี่ซูเม้มปากบาง ไม่ขยับสักที สีหน้าถางหยวนหยวนสลดลงไป “ทั้งที่ฉันโตแล้วแท้ๆ ทำไมพี่ถึงไม่ยอมล่ะ? พี่ไม่ชอบหยวนหยวนแล้วใช่ไหม?”
ยู่ฉือยี่ซูไอค่อกแค่ก และเปลี่ยนวิธีอธิบายให้กับถางหยวนหยวน
“ยัยเด็กบื้อ เรื่องแบบนี้มีแต่คู่รักเท่านั้นถึงทำกัน เธอ……”
“งั้นพี่ก็เป็นแฟนของหยวนหยวนสิ”
พูดจบ ถางหยวนหยวนก็ยื่นมือไปโอบคอยู่ฉือยี่ซูไว้ แสดงความรู้สึกออกมาได้อย่างตรงไปตรงมาและร้อนแรง “เมื่อวานตอนที่พี่ชายให้สร้อยกับฉัน ฉันก็จุ๊บพี่แล้วไง ตอนนั้นพี่ไม่ได้ปฏิเสธ ฉันคิดว่าอย่างน้อยพี่ก็ยังชอบหยวนหยวนอยู่”
พูดถึงจูบบนชิงช้าสวรรค์ ยู่ฉือยี่ซูก็ยิ่งปวดหัวเข้าไปกันใหญ่ ก็เพราะการกระทำนั้นของเธอ ทำเอาเขานอนไม่หลับทั้งคืนเลย
หลับตาลงก็มีแต่ใบหน้าที่เขินอายของสาวน้อย ยังมีดวงตากลมโตตอนที่เธอขยับเข้ามาใกล้อีก ริมฝีปากที่อ่อนนุ่ม และยังมี……เสียงน้ำที่ทำให้สติขาแทบแตก
ใครจะรู้ว่า เมื่อคืนเขาผ่านมายังไงบ้าง ความลำบากนั้นไม่มีใครรับรู้ได้
และยิ่งคิดมากเท่าไหร่ ยู่ฉือยี่ซูก็ยิ่งคิดว่าตัวเองเหมือนคนเลว
หยวนหยวนชอบเขาก็จริง เขาก็เคยให้สัญญาว่าจะไม่หาแฟน รอเธอโตขึ้น
แต่ที่เขาคิดก็คือ ทั้งสองอย่างน้อยก็ต้องอยู่ด้วยกันสักระยะหนึ่ง ก็คือให้เวลาหยวนหยวนทำความเข้าใจกับความรู้สึกตัวเองไปก่อน
เธออาจจะเห็นว่า ตัวเองแค่รู้สึกอยากพึ่งพาเขาเท่านั้น แต่ไม่ใช่ความรักแบบชายหญิง
แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา ถ้าตัวเองตอบตกลงเธอ หรือจูบลงไปจริงๆ ถ้าเกิดเธอเสียใจทีหลังล่ะ?
ยู่ฉือยี่ซูเป็นคนจริงจังกับความรักมาก
เขาไม่อยากเปลี่ยนไปมา อยากดูว่าเหมาะสมกันไหม เหมาะสมก็ไปต่อ ถ้าไม่เหมาะสมก็เลิกกัน
ความคิดเขาเป็นเหมือนกับ ฉันรักใครแล้ว ก็จะไม่มีวันปล่อยไปเด็ดขาด ชีวิตนี้จะรักแค่เธอคนเดียวเท่านั้น
และความคิดแบบนี้ อาจจะทำให้เธอตกใจได้
ดังนั้นยู่ฉือยี่ซูถึงอยากให้เวลาเธอได้ทำความเข้าใจ แต่ไม่คิดว่าเธอจะรีบร้อนขนาดนี้
“พี่คะ?” ถางหยวนหยวนกอดคอเขานานมาก เห็นเขาไม่พูดอะไร ตอนที่จะผละมือออกก็สบตาเข้ากับเขาพอดี ดวงตาเขามืดสนิท และยังมีอารมณ์ความรู้สึกที่ซับซ้อนอยู่อีก
