บทที่ 1682 หมั้นหมาย
นี่คือถือว่า…ตกลงแล้วเหรอ
ถางหยวนหยวนสายตาค่อนข้างสับสน รู้สึกว่ายังไม่ทันได้พูดอะไรออกไปมาก เรื่องราวก็กลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว
แต่หัวใจของเธอดูเหมือนจะไม่ต่อต้าน ถึงขั้นที่ว่าตอนที่ได้ยินยู่ฉือยี่ซูบอกว่าไม่สามารถกลับคำได้ ยังรู้สึกถึงความหวานล้ำ
เพราะท้ายที่สุดแล้วสิ่งที่ใจเธอต้องการ ในที่สุดก็มาถึง คงจะได้มีความสุขสักที
ทั้งคู่ไปทานข้าว ตอนที่ทานอาหารทั้งสองยังคงเข้ากันได้ดีเช่นเดิม ไม่ได้มีอะไรพิเศษ ดังนั้นสถานการณ์นี้ทำให้ถางหยวนหยวนรู้สึกว่า ที่พวกเขาคุยกันเมื่อครู่เป็นความฝันหรือเปล่า
หรือว่าทั้งหมดนี้เธอคิดจินตนาการไปเอง
ถางหยวนหยวนสุ่มๆ ทานอะไรไปเรื่อยในขณะที่คิดแบบนี้ในใจ ตอนที่ยู่ฉือยี่ซูส่งถางหยวนหยวนกลับไปที่ประตูโรงเรียนได้ลูบศีรษะเธอและพูดว่า “เข้าไปเถอะ”
ถางหยวนหยวนเงยหน้ามองเขา ทันใดนั้นก็เดินไปตรงหน้าเขา แล้วยื่นมือออกไปหยิกแขนเขาครู่หนึ่ง
ในตอนแรก ยู่ฉือยี่ซูค่อนข้างตกใจ ครู่ต่อมาก็มองไปที่แขนของตัวเองที่ถูกหยิก และขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ทำไมเหรอ”
“เจ็บไหมคะ” ถางหยวนหยวนเอ่ยถาม
ยู่ฉือยี่ซูหัวเราะเสียงต่ำ “ธรรมชาติแล้วก็เจ็บ เธอก็ลองได้นะ”
พูดแล้วยู่ฉือยี่ซูก็ยื่นมือออกไปหยิกแก้มถางหยวนหยวน ใช้แรงเล็กน้อยที่พอจะทำให้เธอรู้สึกเจ็บ แต่ก็ไม่ได้เป็นการทำร้ายเธอ
คิ้วของถางหยวนหยวนขมวดเล็กน้อย ปล่อยมือที่หยิกเขาแล้วผลักมือของยู่ฉือยี่ซูออก
“พี่ชายคะ อย่าหยิกฉัน”
แต่ยู่ฉือยี่ซูกลับขืนมือไว้ เขาหรี่ตา ดวงตาอ่อนไหวเล็กน้อย
“อย่าพูดอย่างนั้น ไม่ต้องเรียกว่าพี่แล้วไง”
ถางหยวนหยวนดึงมือของเขา ก้าวถอยหลัง แลบลิ้นทำหน้าทะเล้น “ฉันจะเรียก!”
“ได้ อยากเรียกพี่ก็ได้ อีกสองวันฉันจะมารับเธอ”
“ทำไมคะ”
“ไปเดตกัน”
เดตเหรอ ถางหยวนหยวนหน้าแดง
“เหมือนคู่รักหนุ่มสาวทั่วไป เดตด้วยกัน”
ยู่ฉือยี่ซูพูดจบ ถางหยวนหยวนก็ส่งเสียงเยาะเบาๆ และบอกว่าใครอยากเดตกับคุณ จากนั้นก็หันหลังแล้ววิ่งหนีไป
เมื่อกลับไปที่หอพัก ถางหยวนหยวนก็รีบแอบไปหาหยวนเย่าหันกับจางเสี่ยวลู่
“เย่าหันเสี่ยวลู่ พวกเธอรีบหยิกฉันหน่อยเร็ว”
หยวนเย่าหันจางเสี่ยวลู่ “?”
“เธอเป็นอะไร”
“เร็วสิ”
ดังนั้นหนึ่งในนั้นจึงหยิกแขนของเธอ
“ทำไมไม่เจ็บล่ะ”
จางเสี่ยวลู่สีหน้าเรียบเฉย “เพราะไม่ได้ใช้แรงน่ะ”
เมื่อคำพูดจบลง เธอออกแรงนิดหน่อย ถางหยวนหยวนเจ็บจนแทบหน้าเบี้ยว “เจ็บจัง!”
“ไม่แรงหน่อยเธอก็ไม่รู้สึกเจ็บ ทำไมเหรอ อยู่ดีๆ ทำไมให้พวกเราหยิกเธอล่ะ”
“เปล่าหรอก” หลังจากถูกหยิกถางหยวนหยวนก็ไม่ได้โกรธ นั่งลงข้างเตียง ริมฝีปากอดไม่ได้ที่จะยกโค้งขึ้นเล็กน้อย ดวงตาซ่อนความดีใจและความสุขเอาไว้ไม่ได้
“ช่วงนี้เหมือนเธอออกไปข้างนอกกับยู่ฉือยี่ซูทุกวันเลย” หยวนเย่าหันหรี่ตามอง “วันนี้เขาสารภาพรักกับเธอเหรอ”
“พวกเธอคบกันเหรอ”
สามคำถามติดต่อกัน ถางหยวนหยวนถูกถามตรงๆ จนอึ้งไป “พวกเธอรู้ได้ยังไง”
“มันเขียนอยู่บนหน้าเธอหมดแล้ว เธอว่าพวกเรารู้ได้ยังไงล่ะ”
“คบกันจริงเหรอ” หยวนเย่าหันท่าทีตกใจ “นานแค่ไหนแล้ว ทำไมเธอได้เร็วขนาดนี้”
“หยวนหยวนเธอนี่ก็จริงๆ เลย ทำไมไม่บอกเราล่วงหน้า เธอได้ง่ายขนาดนี้ แล้วต่อไปจะทำยังไง”
“ฮะ?” ถางหยวนหยวนไม่เข้าใจความหมายของพวกเธอ
“เธอกลับมามือเปล่าเหรอ”
“อืม” ถางหยวนหยวนเหลือบตามองสองมือของตัวเอง “มีปัญหาอะไรเหรอ”
“งั้นก็แสดงว่าเวลาเขาจีบเธอไม่มีของอะไรให้เธอเลยเหรอ ถูกไหม”
ยังต้องให้ของอะไรด้วยเหรอ ถางหยวนหยวนไม่ค่อยเข้าใจ เธอรู้ว่าตัวเองชอบเขา เขาชอบตัวเอง สองจุดนี้ก็เพียงพอแล้วไม่ใช่เหรอ
มองดูหน้าตาท่าทางโง่ๆ แล้วหยวนเย่าหันอดไม่ได้ที่จะจิ้มหน้าผากเธอ “เธอนี่มึนจริงๆ เลย ผู้ชายจีบผู้หญิงแน่นอนว่าต้องให้ดอกไม้ของขวัญช็อกโกแลตสิ ของพวกนี้จำเป็นทั้งหมดโอเคไหม ต่อให้ไม่มี ก็ต้องมีของขวัญเล็กๆ น้อยๆ สร้อยคอกระเป๋าลิปสติกหรืออะไรซักอย่าง พวกนี้ไม่มีเลย เธอตกลงกับเขาไปแล้วเหรอ แล้วต่อไปเขาจะทะนุถนอมเธอได้ยังไง”
ถางหยวนหยวนเม้มริมฝีปาก “ฉันรู้สึกว่าเขาจะทะนุถนอมฉันหรือไม่ เหมือนว่ามันจะไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกสิ่งของเลย”
“ไม่เกี่ยวข้องยังไง” หยวนเย่าหันยังอยากจะพูดอะไรอีก แต่ถูกจางเสี่ยวลู่ยั้งไว้ “อย่าพูดกับเธอเลย ความคิดของเธอแตกต่างจากพวกเรา หลังจากนี้เธอต้องได้รับการสอนจากเราอีก และฉันคิดว่ายู่ฉือยี่ซูไม่ใช่คนที่เงินขาดมือ ต่อไปถ้าไม่มีอะไรที่อยากให้เลย คนที่กดดันก็อาจจะเป็นคนที่เดิมทีไม่สนใจก็เป็นได้”
หยวนเย่าหันได้แต่บึนปาก “ถ้าพูดขนาดนี้ก็ได้ เอาเถอะ ตัวเธอมีความสุขก็ดีแล้ว”
อย่างไรเสียแต่ไหนแต่ไรมาก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นกับเพื่อนทั่วไป
“ใช่ ไม่ว่ายังไง ก็ขออวยพรให้เธอสมปรารถนา”
เช่นนั้นถางหยวนหยวนถึงเพิ่งยิ้มหวานออก “ขอบคุณพวกเธอนะ”
ในคืนนั้น ถางหยวนหยวนหลับๆ ตื่นๆ อยู่หลายรอบ ในที่สุดก็แน่ใจว่าทั้งสองคนคบกัน เธอหลับไปพร้อมนอนกอดผ้าห่มแย้มยิ้มหวาน
หลังจากวันนั้น สองคนเหมือนคู่รักอื่นๆ ออกไปเจอกัน นัดทานข้าว ยู่ฉือยี่ซูซื้อของให้เธอบ้าง แต่เขาไม่ใช่คนที่จะชอบเตรียมเซอร์ไพรส์
แต่มีบางครั้งสองคนเห็นอะไรบางอย่าง แล้วถางหยวนหยวนบอกว่าชอบ ยู่ฉือยี่ซูก็จะเป็นคนที่ตรงเข้าไปซื้อให้เลยโดยไม่พูดอะไร
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่นานถางหยวนหยวนเริ่มเลื่อนชั้นไปมัธยมปลายปีสาม ความกดดันในการศึกษาเพิ่มขึ้น ไม่กี่เดือนก่อนการสอบเข้ามหาวิทยาลัย เพื่อการตั้งใจเรียน จึงปฏิเสธไม่พบยู่ฉือยี่ซูทุกวัน เตรียมความพร้อมสำหรับการสอบอย่างจริงจัง
ในที่สุดด้วยการพยายามของเธอ ถางหยวนหยวนได้เข้ามหาวิทยาลัยชั้นนำที่ดีมาก จางเสี่ยวลู่กับหยวนเย่าหันล้มเหลวในการสอบ ดังนั้นจึงจำต้องแยกกับเธอ
ในวันส่งท้ายปีเก่า ทั้งสองครอบครัวรวมตัวกันเพื่อรับประทานอาหารค่ำส่งท้ายปีเก่า หานมู่จื่อเตรียมของขวัญให้ถางหยวนหยวนเป็นพิเศษ เพราะว่าเด็กสองคนมีความรู้สึกที่มั่นคง ทั้งสองฝ่ายจึงตัดสินใจให้หมั้นหมายกันไว้ก่อน หลังจากถางหยวนหยวนจบการศึกษาก็แต่งงานกันเลย
หรือรอจนเมื่อถางหยวนหยวนอยากแต่งงานก็ค่อยแต่ง
ทั้งสองครอบครัวสามัคคีกัน แต่ถางหยวนหยวนกลับกังวลหนัก
เพราะว่าเธอกับยู่ฉือยี่ซูอยู่ด้วยกันจนถึงตอนนี้ ทั้งสองคนยังดูเหมือนจะไม่มีความคืบหน้าอะไรเลย
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง แต่ยู่ฉือยี่ซูก็ยับยั้งชั่งใจอย่างมาก กับเธอมากที่สุดก็แค่การกอด ตอนแรกถางหยวนหยวนก็รู้สึกปกติ ต่อมาได้ถูกเพื่อนทั้งสองคนเตือน
ทั้งหยวนเย่าหันกับจางเสี่ยวลู่มีพฤติกรรมการล้างสมองที่เก่งที่สุด
“อะไรนะ พวกเธอคบกันตั้งนานแล้ว ยังไม่ได้จูบกันอีกเหรอ”
“ไม่จริงมั้ง เขาชอบเธอจริงหรือเปล่า”
“ถ้าชอบ เป็นไปได้ยังไงที่จะอดทนไหว”
“อีกอย่างพวกเธอก็กำลังจะหมั้นกันแล้ว แต่เขายังทำแบบนี้กับเธอ ดังนั้นจึงมีความเป็นไปได้เพียงสองประการ ไม่เพราะสุภาพบุรุษเกินไป ก็เพราะเขาไม่ชอบเธอ”
ถางหยวนหยวนคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ รู้สึกว่าเป็นเพราะยู่ฉือยี่ซูเป็นสุภาพบุรุษแน่นอน เพราะสุดท้ายแล้วมันจะเป็นไปได้อย่างไรที่เขาไม่ชอบตัวเอง ถ้าไม่ชอบเธอ ทำไมถึงต้องคบกับเธอล่ะ
