บทที่ 1683 พูดจาเหลวไหล
ตอนที่ถางหยวนหยวนกำลังกังวล เสี่ยวโต้วหยาเข้ามาเกาะเธอและพูดเสียงเล็กว่า “พี่สะใภ้ ก่อนหน้านี้ผมเรียกคุณแบบนี้คุณยังเขินอยู่เลย ตอนนี้ระหว่างสองครอบครัวกำลังหมั้นให้คุณกับพี่ชายของผม งั้นต่อไปคุณจะไม่ห้ามผมเรียกคุณแบบนี้แล้วใช่ไหมครับ”
แม้ว่าสรรพนามนี้จะยังทำให้ถางหยวนหยวนเขินอยู่บ้าง แต่ตอนนี้เธอยอมรับแล้ว
เพราะถึงอย่างไรเธอกับยู่ฉือยี่ซูก็คบกันมานานแล้ว
หลังอาหารค่ำวันส่งท้ายปีเก่า ทุกคนจงใจให้พื้นที่กับยู่ฉือยี่ซูและถางหยวนหยวน ไล่ทั้งสองให้ไปอยู่ด้วยกันตามลำพัง ยู่ฉือยี่ซูจึงพาอีกฝ่ายไป
“อยากไปเล่นไหม”
ถางหยวนหยวนเม้มริมฝีปาก “ได้หมดค่ะ”
“ทำไมเป็นแบบนี้ตลอดเลย” ยู่ฉือยี่ซูลูบศีรษะเธอแผ่วเบาพลางหัวเราะว่า “ขออะไรที่ยากกว่านี้สักครั้งไม่ได้เหรอ”
ขออะไรที่ยากกว่านี้เหรอ
อะไรที่เรียกว่าการขอที่ยากล่ะ
ถางหยวนหยวนเอียงศีรษะ มองยู่ฉือยี่ซูโดยไม่ได้พูดอะไร
“ช่างเถอะ อยากดูดอกไม้ไฟไหม”
“อยากค่ะ”
ในช่วงเทศกาลฤดูใบไม้ผลิ จะมีสถานที่สำหรับดอกไม้ไฟโดยเฉพาะ ตอนที่ยู่ฉือยี่ซูรีบพาถางหยวนหยวนไปถึงยังสถานที่นั้นมันเร็วเกินไป ดอกไม้ไฟจึงยังไม่ทันเริ่ม
ตรงจัตุรัสมีคนมากมายมารวมตัวกัน มีครอบครัวที่เพิ่งเสร็จสิ้นจากการมาทานอาหารร่วมกัน และก็มีพวกคู่รัก หรือบรรดากลุ่มเพื่อน
ส่วนใหญ่จะเป็นพวกคู่รักเป็นหลัก ยู่ฉือยี่ซูกับถางหยวนหยวนก็เช่นเดียวกัน
ยังไม่ถึงเวลา น้ำพุและดอกไม้ไฟยังไม่เริ่ม แต่แค่มองไปยังฉากตรงหน้าที่เตรียมไว้พร้อมแล้ว ถางหยวนหยวนก็คาดหวังว่าดอกไม้ไฟจะยิ่งใหญ่แค่ไหน
แต่เธอสังเกตเห็นว่า หญิงสาวบางคนทำตัวอ้อยอิ่งอิงแอบอยู่ในอ้อมแขนของแฟนตัวเอง พวกผู้ชายปลดกระดุมเสื้อ แล้วเอาแฟนของตัวเองเข้าไปอยู่ภายใน หรือหัวร่อต่อกระซิก ใกล้ชิดสนิทแนบ ริมฝีปากอยู่บนแก้มหรือลำคอของกันและกันเป็นครั้งคราว
เหมือนว่าสนิทชิดเชื้อกันมาก ถางหยวนหยวนมองคู่อื่นด้วยความอิจฉา เพราะหลังจากที่เธอกับยู่ฉือยี่ซูคบกัน ดูเหมือน…มีไม่กี่ครั้งที่พวกเขาใกล้ชิดกันมากแบบนั้น
กำลังคิดถึงเรื่องนี้ จู่ๆ ข้อมือก็ถูกจับ ถางหยวนหยวนหันไปมองทันที แต่กลับเป็นการเข้าไปใกล้ใบหน้าของยู่ฉือยี่ซู
“มองอะไรอยู่”
เสียงของเขาแผ่วเบา ใบหน้าหล่อเหลา เมื่อเข้ามาใกล้ออร่าของผู้ชายบนร่างของเขาปกคลุมตัวเธอทันที ทำให้หัวใจของถางหยวนหยวนเต้นผิดจังหวะ
ทำไมจู่ๆ ถึงได้ใกล้กันขนาดนี้
“เปล่า ไม่มีอะไรค่ะ”
“ไม่มีอะไรเหรอ เมื่อครู่ฉันเรียกเธอ ทำไมเธอไม่ตอบล่ะ”
ถางหยวนหยวนกะพริบตาปริบปริบ “ฉันแค่คิดว่าดอกไม้ไฟจะจุดเมื่อไร”
“อีกครึ่งชั่วโมง น้ำพุและดอกไม้ไฟจะเริ่มขึ้นพร้อมกัน”
“อ้อ”
ยู่ฉือยี่ซูมองไปยังทิศทางที่ถางหยวนหยวนเพิ่งมองไป ก่อนที่ริมฝีปากจะยกขึ้นเล็กน้อย “อิจฉาพวกเขามากเหรอ”
เมื่อได้ยินแล้ว ถางหยวนหยวนก็หน้าแดง ส่ายหน้าโดยอัตโนมัติ
“เปล่า เปล่านะคะ”
“มันถูกเขียนอยู่บนหน้าหมดแล้ว ยังบอกว่าเปล่าอีก”
เมื่อพูดจบ ยู่ฉือยี่ซูก็ถอยไปเล็กน้อย จากนั้นก็รูดซิปเสื้อแจ็คเก็ตตัวเองลง เปิดออกแล้วพูดกับถางหยวนหยวนว่า “หนาวหรือเปล่า”
นี่มัน นี่ไม่ใช่ว่าเลียนแบบคนอื่นหรอกเหรอ ถางหยวนหยวนคิดไม่ถึงว่าที่เมื่อครู่ตนแค่มองดูเฉยๆ จะถูกยู่ฉือยี่ซูค้นพบเข้า
เธอยิ่งหน้าไหม้หนักกว่าเดิม ยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้เข้าไป “ฉัน ฉันไม่หนาว คุณรีบใส่เสื้อแจ็คเก็ตไปเลย”
ส่วนใหญ่แล้วเรื่องแบบนี้ไม่เคยทำ ดังนั้นถางหยวนหยวนจึงยังไม่คุ้นเคย
“ผมหนาว”
เมื่อพูดจบ ยู่ฉือยี่ซูเดินไปสองก้าวเข้าโอบกอดร่างบอบบางของถางหยวนหยวน
ถางหยวนหยวนหายใจติดขัด
เสื้อแจ็คเก็ตที่มีอุณหภูมิร่างกายของเขาห่อหุ้มถางหยวนหยวนไว้อย่างแน่นหนา ลมหายใจเต็มไปด้วยกลิ่นกายของยู่ฉือยี่ซู ถางหยวนหยวนตกตะลึงยืนนิ่งค้างอยู่กับที่ ไม่รู้ว่าจะมีปฏิกิริยาอย่างไรดี
“ตอนนี้เป็นแบบนี้ อุ่นขึ้นแล้ว” ยู่ฉือยี่ซูยิ้มบางเอาคางชนหน้าผากของถางหยวนหยวน “ใช่ไหม”
ถางหยวนหยวนหน้าไหม้รุนแรง ซบศีรษะลงไม่ตอบคำ
“เขินเหรอ” เสียงของเขาค่อยๆ ลดเบาลง “ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอจ้องมองพวกคู่รัก ฉันยังคิดว่าเธอชอบแบบนั้น”
เมื่อได้ยิน เธอก็โต้แย้งโดยอัตโนมัติ
“ฉันเปล่านะ ฉันแค่มองเฉยๆ”
“งั้นหมายความว่าไม่ชอบหรือไง และก็ไม่อยากให้ฉันทำแบบนี้เหรอ”
ถางหยวนหยวน “………”
ไม่ใช่ว่ารังเกียจ แต่ถางหยวนหยวนรู้สึกว่ายู่ฉือยี่ซูเหมือนจะกำลังจงใจแกล้งเธอ ทั้งทั้งที่หลังจากคบกันก็ไม่ได้ใกล้ชิดอะไรกันขนาดนั้น ไม่ง่ายที่ตอนนี้ทั้งสองจะใกล้ชิดกันขึ้นมาหน่อย เขากลับมาพูดบ้าบอแบบนี้
เมื่อคิดถึงตรงนี้ ถางหยวนหยวนจึงขืนตัวยกมือขึ้นผลักเขาออก
“ใช่ ไม่ชอบ คุณออกไปเลย!”
ใครจะรู้ว่าเธอเพิ่งผลักอีกฝ่ายออกไปแค่ครึ่งนิ้ว ยู่ฉือยี่ซูกลับเข้ามาแนบชิดกระชับกอดเธอแน่นอีกครั้ง
“อย่าโวยวาย”
ถางหยวนหยวนกัดริมฝีปากล่าง คู่ดวงตาฉ่ำน้ำเจืออากาศชื้น “คุณตั้งใจ ทั้งทั้งที่รู้ว่าตอนนี้เราเป็นแฟนกัน แต่กลับจงใจพูดเรื่องพวกนี้เพื่อจะกวนโมโหฉัน คนอื่นเข้ากันได้ดียังไง เราเข้ากันได้ดียังไง คุณไม่ชอบฉันเลยใช่ไหม”
ยู่ฉือยี่ซู “?”
ฟ้ารู้ว่าเขาแค่พยายามจะแกล้งเธอเล่นๆ ใครจะรู้ว่ามันเป็นการทำให้ถางหยวนหยวนโกรธ เห็นน้ำตาในดวงตาของเธอแล้วยู่ฉือยี่ซูก็ตระหนกตกใจขึ้นมาฉับพลัน
“ยัยโง่ พูดจาเหลวไหลอะไร” เขากุมใบหน้าของเธอ “ถ้าไม่ชอบแล้วจะคบทำไม ถ้าไม่ชอบแล้วจะพูดเรื่องชีวิตกับเธอทำไม”
น้ำตาไหลตกลงหางตาของถางหยวนหยวน เธอเหมือนว่าจะไม่สามารถอดกลั้นได้ ปากเบะลง น้ำตาร่วงหล่นเหมือนด้ายขาด อย่างไรยู่ฉือยี่ซูก็ไม่สามารถเช็ดให้สะอาดได้
“แต่ว่า…คุณคบกับฉันมาตั้งนานแล้ว แต่ไม่เคยจูบฉันเลย” ถางหยวนหยวนร้องไห้อย่างกลั้นไม่อยู่ คนรอบข้างอดไม่ได้ที่จะหันมองมาทางนี้
เมื่อยู่ฉือยี่ซูได้ยินคำพูดของเธอ ก็รู้สึกทั้งปวดใจทั้งขำในทันที อะไรที่เรียกว่าตั้งแต่ที่คบกันแล้วไม่เคยจูบเธอเลย
“เพราะฉันไม่เคยจูบเธอเหรอ เพราะงั้นเธอก็เลยคิดว่าฉันไม่ชอบเธองั้นเหรอ”
อารมณ์ของถางหยวนหยวนไม่สามารถควบคุมได้ ไม่สนใจสายตาแปลกๆ ของคนที่เดินผ่านไปผ่านมา แล้วพูดออกมาตรงๆ ว่า “เย่าหันกับเสี่ยวลู่ก็ต่างพูดว่าถ้าชอบจริงจะเป็นไปได้ยังไง นอกจากคุณจะไม่ชอบฉันเลย เพราะงั้นถึงได้เป็นแบบนี้”
การพูดคุยกันเรื่องนี้ในที่สาธารณะ ที่จริงแล้วยู่ฉือยี่ซูไม่ต้องการเลย
สาวน้อยร้องห่มร้องไห้ เขากระชับกอดเธอในอ้อมแขนแน่น ถางหยวนหยวนปล่อยให้เขากอดตัวเองและเช็ดน้ำตาให้ โชคดีที่เธอไม่ได้แต่งหน้า ดังนั้นอย่างไรก็เป็นเพียงการเช็ดน้ำตาออกไปเท่านั้น
หลังจากถูกยู่ฉือยี่ซูโอบกอด ถางหยวนหยวนคิดว่าเขาต้องรู้สึกอับอายแน่นอน เพราะตอนนี้เป็นการฉลองปีใหม่ เธอกลับมาร้องไห้อยู่ที่นี่ บ่นว่าเขา ทุกคนต่างมองมาที่พวกเขา
แต่ถางหยวนหยวนไม่สนใจ เรื่องนี้เธอกักเก็บมันไว้มานานเกินไปแล้ว วันนี้ไม่พูดออกมา ใจเธอคงจะทุกข์ทรมาน
มองดูยู่ฉือยี่ซูอุ้มเธอไปไกลออกไปเรื่อยๆ โดยรอบไม่มีใคร มีเพียงต้นไม้ไม่กี่ต้น
ถางหยวนหยวนยังไม่ได้ตระหนักถึงอะไร ก็ถูกอีกฝ่ายอุ้มไปหลังต้นไม้แล้ว หลังของเธอพิงเข้ากับลำต้น ในเวลาเดียวกันเสียงของยู่ฉือยี่ซูก็ดังขึ้นตามมา
“เพื่อนร่วมห้องสองคนของเธอ ช่างพูดจาเหลวไหลจริงๆ”
