บทที่ 1686 ตอนจบ
หลังจากพูดหยอกล้อ ยู่ฉือยี่ซูก็ยืนมือขึ้นมาลูบหน้าผากของเธอ “มีคนรีบเข้ามาขอข้อมูลติดต่อ ให้ไปหรือเปล่า”
ถางหยวนหยวนสีหน้าจนปัญญา เธอจะให้ไปได้อย่างไร
เธอหมั้นกับเขาแล้ว เป็นคนที่มีเจ้าของ แล้วเป็นไปได้อย่างไรที่จะให้ไปล่ะ
“คุณถามแบบนี้ ถ้ามีคนขอข้อมูลติดต่อของคุณ คุณก็จะให้ใช่ไหม”
ยู่ฉือยี่ซูเลิกคิ้ว “มันขึ้นอยู่กับสาวน้อยของเรา ถ้าสาวน้อยของเราตกลง ฉันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้”
“ไม่ได้!” ถางหยวนหยวนปฏิเสธคำพูดของเขาเสียงดัง “ถ้าคนอื่นต้องการข้อมูลติดต่อของคุณ คุณให้ไม่ได้ คุณเป็นคนที่มีคู่หมั้นแล้ว”
ยู่ฉือยี่ซูจับข้อมือขาวของเธอ ดึงเธอเข้าอ้อมแขน “ไม่ให้ๆ นอกจากเธอแล้วก็ไม่ให้ใครอีก แบบนี้พอใจไหม”
เช่นนั้นถางหยวนหยวนถึงได้ส่งเสียงเยาะ “ไม่เพียงแต่ห้ามให้ข้อมูลติดต่อ คุณก็ไม่สามารถพูดกับผู้หญิงอื่นเกินสามคำด้วย และถ้ามีผู้หญิงมามีใจให้คุณ คุณก็ยิ่งต้องอยู่ให้ห่างๆ”
“พรืด” ยู่ฉือยี่ซูกระตุกมุมปากอย่างขบขัน “ทั้งทั้งที่ก่อนหน้านี้เป็นแค่สาวน้อยไร้เดียงสา ตอนนี้รู้จักการควบคุมคนอื่นแล้วเหรอ”
“คุณเป็นคู่หมั้นของฉัน แล้วทำไมฉันจะควบคุมคู่หมั้นไม่ได้ล่ะ”
ถางหยวนหยวนบึนปาก “ทั้งเย่าหันกับเสี่ยวลู่บอกว่าคุณเพอร์เฟคมาก ถ้าฉันไม่ค่อยจับตาดู อาจจะถูกคนอื่นแย่งไป เพราะงั้นฉันถึงได้…”
เสียงเพิ่งลดลง ถางหยวนหยวนก็รู้สึกว่าตัวเองถูกโอบกอดเข้าสู่อ้อมแขน ยู่ฉือยี่ซูโน้มตัวกระชับกอดเธอ เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นในโสตประสาทของเธอ
“ไม่เชื่อใจฉันขนาดนั้นเลยเหรอ”
ถางหยวนหยวนชะงักไป
“หัวใจฉันอยู่ในตัวเธอ จะถูกคนอื่นแย่งไปได้ยังไง แย่งเอาทั้งตัวไปน่ะเหรอ”
คำพูดนี้ทำให้ถางหยวนหยวนหน้าแดง เธอกัดริมฝีปากล่างตัวเอง
แน่นอนว่าเธอก็รู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้ที่แย่งไป ถ้าไม่อย่างนั้นเขาก็คงจะไม่มีแฟนมาหลายปีแล้ว ที่จริงทั้งสองคนต่างเป็นรักแรก แถมยังเป็นรักตั้งแต่วัยเด็กด้วย
ถ้ายู่ฉือยี่ซูจะเปลี่ยนใจ หรือถ้าถูกคนอื่นแย่งไปง่ายๆ ในวันนั้นก็อาจจะไม่มีผู้ชายดีๆ คนนี้
“เอาล่ะ คำพูดของสองเพื่อนร่วมห้องของเธอ ฟังๆ แล้วก็ปล่อยมันไป กลับกันเถอะ”
“อืมๆ” ถางหยวนหยวนกางแขน “งั้นคุณแบกฉัน”
“โตขนาดนี้แล้ว ยังต้องแบกอีกเหรอ”
“ฉันไม่สน” ถางหยวนหยวนบึนปาก “เมื่อก่อนคุณก็แบกฉันออกบ่อยไม่ใช่เหรอ หลังจากเราคบกันแล้วคุณก็ไม่เคยแบกฉันอีกเลย”
ได้ยินอย่างนั้นยู่ฉือยี่ซูพลันรู้สึกขำ จึงเคาะศีรษะเธอ “ไม่รู้จริงๆ ว่าในหัวสมองของเธอมีอะไรอยู่ ที่หลังจากคบกันไม่ได้แบกเธอเพราะมันเปลี่ยนเป็นกอดไง เธอแค่บอกว่าเคยแบกเธอยังไง ทำไมไม่คิดดูว่าฉันกอดเธอไปกี่ครั้งแล้ว”
พูดจบเธอก็กระโดดขึ้นหลังยู่ฉือยี่ซู โอบรอบคอเขา ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ
“ดี ต่อไปก็ผลัดกันนะ”
…
เดิมทีตระกูลถางต้องการจัดงานแต่งงานหลังสำเร็จการศึกษา แต่ตระกูลเย่กล่าวว่าทั้งหมดต้องขึ้นอยู่กับความคิดของถางหยวนหยวน เธออยากแต่งเมื่อไรก็แต่งเมื่อนั้น
แต่คุณนายถางรู้สึกว่ายู่ฉือยี่ซูเป็นผู้ชายดีๆ ที่หาได้ยาก ดังนั้นหลังจากถางหยวนหยวนจบมหาวิทยาลัย จึงเลียบๆ เคียงๆ สอบถามเรื่องวันในการแต่งงาน แต่ปรากฏว่าถางหยวนหยวนบอกว่าไม่รีบ จนหลังจากนั้นหลายครั้ง คุณนายถางจึงยิ่งร้อนใจหนัก
“ยัยเด็กคนนี้ โอกาสดีๆ มารออยู่ตรงหน้าแกแล้ว ตอนนี้แกไม่หวงแหน จะต้องรอจนถึงเมื่อไร”
ถางหยวนหยวนอธิบายไม่ถูก “ยังไงก็หมั้นแล้ว ก็คงจะไม่หนีไปไหน จะรีบร้อนอะไรล่ะคะ”
“ใครบอกว่าหมั้นแล้วจะหนีไม่ได้ ผู้ชายทุกคนมีพื้นฐานแย่ อยู่บ้านไม่ดีเท่าข้างนอก แกก็คบกับเขามานานแล้ว ตอนนี้แกยังไม่แต่ง ถึงตอนนั้นเขาเปลี่ยนใจแล้วจะทำยังไง”
“จะไม่เป็นอย่างนั้นหรอกค่ะ” ถางหยวนหยวนส่ายศีรษะ “พี่ชายไม่ใช่คนแบบนั้น”
“แกไม่ใช่เขา แกจะรู้ได้ยังไงว่าใช่ไม่ใช่”
“คุณแม่คะ ฉันไม่รู้ว่าผู้ชายคนอื่นเป็นแบบไหน แต่พี่ชายไม่ใช่คนแบบนั้นแน่นอนค่ะ ก่อนหน้านี้ผู้หญิงหลายคนตามจีบเขา ยิ่งคนสวยๆ ก็มีมากมายนับไม่ถ้วน ก็ไม่เห็นเขาจะไปคบกับใครเลยนี่คะ”
คำพูดนี้ยากที่คุณนายถางจะไม่เห็นด้วย “นั่นมันก็จริง งั้นถ้าเธอไม่แต่งตอนนี้ แล้วจะพร้อมแต่งเมื่อไร”
“อืม ฉันยังไม่ได้คิดให้ดีเลยค่ะ ฉันคิดว่าฉันเพิ่งจบการศึกษา การได้ใช้ชีวิตหลังจบการศึกษามันไม่ได้มีมาง่ายๆ การเข้าสู่โถงในงานแต่งแบบนี้มันเร็วเกินไป ฉันอยากมีอิสระสักพัก ถ้าเล่นสนุกพอแล้วค่อยว่ากันค่ะ~”
“ความคิดของแกเขารู้แล้วเหรอ”
“ค่ะ”
พูดถึงเรื่องนี้ ถางหยวนหยวนยังคงเขินอายเล็กน้อย เพราะตอนที่เขาแบกเธอกลับมาในวันรับปริญญา ระหว่างทางได้ถามเธอแล้ว หลังจากรู้ความคิดของเธอก็เห็นด้วย
“แสดงว่าเขาเคยถามแกแล้วเหรอ นั่นก็ยังดี การรู้ว่าถามแกมันก็แสดงว่าเขาเองก็มีความคาดหวังเรื่องการแต่งงาน”
ดังนั้นจึงลากไปหนึ่งปี ถางหยวนหยวนก็ยังคงไม่ได้คิดปล่อยวาง และก็ไม่พูดถึงเรื่องแต่งงาน เมื่อเห็นยู่ฉือยี่ซูอายุมากขึ้นเรื่อยๆ พ่อแม่ของเขาจึงเริ่มเร่งรัดเขา
ถึงขนาดแอบไปถามตระกูลถางถึงความคิดของถางหยวนหยวน
ซึ่งคุณนายถางก็จนปัญญา
ผ่านไปอีกครึ่งปี เด็กทั้งสองยังคงไม่ได้พูดถึงการแต่งงาน เมื่อพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายเริ่มร้อนใจ ทันใดนั้นก็ได้ข่าวว่าถางหยวนหยวนกำลังตั้งครรภ์
ตอนที่พบปะกันในงานเลี้ยง ถางหยวนหยวนทานอะไรก็อาเจียน เป็นหนักถึงขนาดต้องส่งโรงพยาบาล
พ่อแม่ของทั้งสองครอบครัวกับยู่ฉือยี่ซูพาไปด้วยกัน ตอนแรกยังคิดว่าเธอท้องไม่ดีหรือร่างกายเย็นอะไรทำนองนั้น ใครจะรู้ว่าเมื่อผลออกมา จะทำให้ทั้งสองตระกูลช็อกไปตามๆ กัน
ถางหยวนหยวนตั้งครรภ์
ดังนั้นทั้งสองตระกูลจึงเริ่มเตรียมงานแต่งงานให้คู่หนุ่มสาวกันอย่างกระวนกระวาย ถางหยวนหยวนรู้สึกอับอายมากจนอยากตียู่ฉือยี่ซู ขณะที่ไม่มีใครอยู่ในห้องจึงค้อนเขาตลอดเวลา
“ทั้งหมดเป็นความผิดของคุณที่ไม่รอบคอบ ฉันยังเล่นสนุกไม่พอเลยนะ”
ทุกกำปั้นของเธอ ยู่ฉือยี่ซูรับมันไว้ทั้งหมด สุดท้ายก็จับข้อมือของเธอไว้ “ตีก็ตีแล้ว ด่าก็ด่าแล้ว คงจะอารมณ์เย็นลงแล้วใช่ไหม”
“เย็นลงยังไง ตอนนี้ทุกคนรู้หมดแล้วว่าฉันท้องก่อนแต่ง! อัปยศอดสู!” ที่บอกว่าอัปยศอดสูเพราะมันไม่ใช่แค่น่าอาย ถางหยวนหยวนรู้สึกว่าเรื่องแบบนี้พูดออกไปแล้วที่จริงมันอับอายมาก ตอนที่หมอบอกว่าเธอไม่ใช่ท้องไม่ดี แต่เป็นการกำลังตั้งครรภ์ เธออยากจะแทรกแผ่นดินหนีเสียเดี๋ยวนั้น
มันน่าอายเกินไปจริงๆ
“อัปยศอดสูที่ไหนกัน” ยู่ฉือยี่ซูดึงเธอเข้าอ้อมแขน “เราหมั้นกันมาตั้งนานแล้ว มันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ ถ้าเธอไม่ท้องเลยต่างหากที่ผิดปกติ”
“ผิดปกติยังไง”
“ถ้าเธอไม่เป็นอะไรเลย ทุกคนจะคิดว่าผมทำไม่เป็น ตอนนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ ถึงเวลาปล่อยวางแล้ว”
“แต่ว่า…” ถางหยวนหยวนบึนปาก “ฉันรู้สึกว่าฉันยังเด็ก”
ยู่ฉือยี่ซูถอนหายใจ “ใช่ เธอยังเด็ก แต่ฉันไม่เด็กแล้วนะ”
“อ่า เหมือนว่าก็จริง”
เพราะยู่ฉือยี่ซูอายุมากกว่าเธอห้าถึงหกปี เธอยังเด็ก แต่เขาไม่เด็กแล้ว
“งั้นก็ได้ค่ะ แล้วเราจะจัดงานแต่งกันไหม”
“พวกคุณพ่อคุณแม่ได้เตรียมไว้แล้ว”
“โอ้ ฉันเครียดนิดหน่อย”
“อย่าเครียด มีผมอยู่”
“คลอดลูกเจ็บไหมคะ”
“ถึงตอนนั้นฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ”
“ถ้ามันเจ็บ ฉันคลอดแค่ครั้งเดียวได้ไหม”
“ได้ เราจะมีแค่หนึ่ง”
“ถ้าฉันให้กำเนิดคนแรกเป็นลูกสาว คุณพ่อคุณแม่จะไม่ขอให้ฉันมีลูกชายอีกคนเหรอคะ”
“ไม่หรอก คำพูดของเราสำคัญที่สุด”
“อ้อ อย่างนั้นก็ได้ค่ะ งั้นก็แต่งงานกันเถอะ”
จบเล่ม
