บทที่ 181 ต่างกันราวกับฟ้ากับเหว
เวลาผ่านไปแล้วนาทีเล่าวินาทีเล่า ในไม่ช้าการแข่งขันก็ได้เริ่มขึ้น
ผู้หญิงที่อยู่ในสนามแข่งได้ข่าวว่าผู้หญิงสามารถสมัครการแข่งขันได้ อีกอย่างถ้าหากว่าแข่งได้ที่หนึ่งจะได้รับรางวัลพิเศษ เพราะฉะนั้นผู้หญิงมากมายต่างก็แย่งกันไปสมัคร
กาวหยุนและชุยหมิ่นลี่ก็อยู่ในนั้น
หลังจากที่ทั้งสองสมัครเรียบร้อยแล้ว กลับมาเห็นเสิ่นเฉียวนั่งอยู่ที่นั่น ก็อดไม่ได้ที่จะเดินมาพูดประชด
“นี่เป็นคนใหม่แผนกเราไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงมานั่งเหม่อที่นี่ล่ะ?”
“นั่นน่ะสิ มีกิจกรรมการแข่งขันเธอกลับไม่ไปเข้าร่วมหรอ? คนอย่างเธอควรจะชอบออกหน้ามากที่สุดแล้วไม่ใช่หรอ?”
เสี่ยวเหยียนจ้องพวกเธอไปหนึ่งที “พวกเธออยากทำอะไร?”
“ไม่ทำอะไร ก็แค่มาดูเสิ่นเฉียวเท่านั้นเอง”
“คนใหม่ เธอไม่เข้าร่วมการแข่งขันจริงๆ หรอ?” กาวหยุนมองเสิ่นเฉียวแล้วถาม
เสิ่นเฉียวมองเธอไปหนึ่งที “มีกฎว่าจำเป็นต้องเข้าร่วมหรอ?”
“เธอ!” กาวหยุนโมโหมาก ตอนแรกคิดว่าหาโอกาสทำร้ายเธอได้แล้ว ใครจะไปรู้……เธอกลับไม่เข้าร่วมกิจกรรม
“เฉียวๆ ไม่เข้าร่วมกิจกรรมเกี่ยวอะไรกับพวกเธอ? พวกเธออยากเข้าร่วมก็เข้าร่วมเองสิ ยุ่งกับคนอื่นเยอะแยะขนาดนั้นทำไม?” เสี่ยวเหยียนปกป้องเสิ่นเฉียวไว้ข้างหลังของตัวเอง แล้วจ้องกาวหยุนสองด้วยแววตาที่โหด
“กาวหยุน ฉันว่านางไม่กล้าที่จะเข้าร่วมด้วยซ้ำ ก็แค่กลัวว่าจะแพ้ให้พวกเรา ในเมื่อเธอไร้ความสามารถเช่นนี้ งั้นเราก็ไม่ต้องสนใจเธอแล้ว”
“ไปเถอะ!”
หลังจากที่ทั้งสองเดินไปแล้ว เสี่ยวเหยียนพูดด้วยความโมโหว่า “คงไม่ใช่ว่าสองคนนี้จ้องจะรังแกเธอแบบนี้ตลอดหรอกนะ?”
“ไม่มีอะไร ก็แค่เป็นคนปากไวเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องไปสนใจ” เสิ่นเฉียวส่ายหัว แสดงบอกเธอว่าอย่าโมโห
ในตอนที่การแข่งขันเริ่มขึ้น เย่โม่เซินปรากฏตัวออกมาแล้ว ถึงแม้ว่าเขาจะนั่งอยู่บนรถเข็น แต่ว่าในตอนที่เซียวซู่เข็นเขาออกมา ความเย็นชาที่อยู่บนตัวเขา รวมถึงความหล่อเหลาบนใบหน้าของเขานั้นได้ดึงดูดความครื้นเครงขึ้นมา
ผู้หญิงมากมายกำลังพูดถึงเขาอย่างเป็นส่วนตัว
“คุณชายเย่หล่อมากจริงๆ ถ้าหากว่าไม่ได้นั่งอยู่บนรถเข็นละก็ ต้องเป็นคนที่สมบูรณ์แบบมากๆ แน่นอน”
“ใช่แล้ว แววตาที่ลึกซึ้งนั้น ถ้าหากว่ายอมมองฉันมาหนึ่งที……ฉันว่าฉันคงจะเมาไปแล้ว”
“เธอคิดว่าเธอดื่มสุราอยู่หรอ? ยังจะมาเมาอีก อย่าคิดแล้ว…..ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนี้จะนั่งอยู่บนรถเข็น แต่ว่าลักษณะรูปลักษณ์ของเขาได้กดทับผู้ชายที่อยู่ในงานไปหมดแล้ว ดูแล้วไม่ใช่คนธรรมดา ไม่ใช่คนอย่างพวกเราที่จะไปเพ้อคิดได้”
“พี่พูดได้ถูกมาก คุณชายเย่นั่งอยู่บนรถเข็นลักษณะรูปลักษณ์ยังกดทับผู้คนไปหมด”
ผู้คนต่างก็ถอนหายใจ ไม่ได้พูดต่ออีก
เย่โม่เซินคือเจ้าของ แน่นอนว่าถูกเข็นไปยังตำแหน่งที่สำคัญที่สุด ผู้คนมากมาย เพียงแวบเดียวเย่หลิ่นหานก็มองเห็นเงาสีแดงของเสิ่นเฉียว เธอยืนอยู่ในท่ามกลางผู้คนกลับสะดุดตาเป็นพิเศษ
เฮ้อ ยัยผู้หญิงที่สมควรตายคนนี้
ให้เธอเปลี่ยนกระโปรงเธอกลับไม่เปลี่ยน ยังใส่มาถึงข้างสระว่ายน้ำอีก
ไอ้พวกผู้ชายที่สมควรตายพวกนั้นมีแววตาตั้งกี่ดวงต่างก็มองมาทางบนตัวเธอ เธอไม่รู้เลยจริงๆ หรือว่าตั้งใจให้คนอื่นเห็น?
ตั้งแต่ที่เย่โม่เซินออกมา แววตาของเสิ่นเฉียวก็มองไปบนตัวของเขาโดยไม่รู้ตัว
ในตอนที่ทั้งสองสบตากัน เสิ่นเฉียวอึ้งไปชั่วขณะ ยังไม่ทันรอให้เธอรู้ตัวสายตาของเย่โม่เซินก็ลอยผ่านไปไปแล้ว จากนั้นก็หยุดอยู่บนตัวของหานเส่โยวที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอ
หานเส่โยวสบตากับแววตาของเย่โม่เซิน อดไม่ได้ที่จะกะพริบตาไปทางเขา แล้วเผยรอยยิ้มที่งดงามราวกับดอกไม้ออกมา
เซียวซู่ที่ยืนอยู่หลังเย่โม่เซินอดไม่ได้ที่จะเหลือกตาขาวไปทางอากาศ
“เมื่อกี้คุณชายเย่กำลังมองที่ไหนหรอ? เหมือนจะเป็นทางนั้นนะ?”
“นั่นไม่ผู้ช่วยเสิ่นที่ถูกลดตำแหน่งก่อนหน้านี้หรอ? คุณชายเย่จะมองเธอเนี่ยนะ?”
“คิดมากไปแล้วมั้ง? ถูกลดตำแหน่งแล้วจะมองเธออีกทำไม?”
“ไม่เห็นว่าคนที่ยืนข้างๆ เขาคือใครหรอ? คุณผู้หญิงคนโตของตระกูลหาน น้องสาวของหานชิง นั่นเป็นถึงฐานันดรที่สูงส่งไม่อาจเทียบได้เลยนะ ถ้าหากว่าขาของคุณชายเย่เราไม่ได้พิการ จะต้องเป็นกิ่งทองใบหยกกับคุณผู้หญิงคนโตตระกูลหานแน่นอน!”
“ประโยคนี้ของเธอไม่น่าฟังเลย ถึงแม้ว่าคุณชายเย่ของเราจะพิการ แต่เขาก็ยังคนโดดเด่นยอดเยี่ยม คุณผู้หญิงคนโตตระกูลหานเหมาะสมกับเขามาก ทั้งตระกูลทางบ้านและหน้าตาต่างก็เหมาะสมกันดี”
คำพูดนี้เข้าไปถึงหูคนของคนสามคนโดยไม่ขาดสักคำ
หานเส่โยวรู้สึกหูร้อนไปหมด ในใจรู้สึกหวานรู้สึกดีใจ
เสี่ยวเหยียนกลับกระแอมคอออกมา เหมือนว่าไม่เห็นด้วย
ในใจของเสิ่นเฉียวก็รู้สึกไม่ดี เธอใช้หางตาของเธอแอบมองหานเส่โยวไปหนึ่งที
เธอสวมใส่ชุดเดรสสีขาวยืนอยู่ที่นั่น ภายใต้การส่องแสงของแสงไฟราวกับนางฟ้าที่บริสุทธิ์ ผิวขาวราวกับหิมะ อีกอย่างเธอยังเป็นคุณผู้หญิงคนโตของตระกูลหาน แสงสว่างนี้เป็นสิ่งที่ผู้คนมากมายขนาดไหนอยากจะได้แต่ไม่ได้รับ
ในเมืองเป่ย ตระกูลหานเป็นตระกูลที่เหมาะสมกับตระกูลเย่ตระกูลหนึ่ง
คุณผู้หญิงคนโตตระกูลหาน คุณชายสองตระกูลเย่
เสิ่นเฉียวก้มหน้าลง สายตามองตรงลงไปยังเท้าของเธอ
เหมือนเธอที่ไหน…..ไม่มีอะไรเลย เธอเป็นลูกสาวของตระกูลเสิ่น แต่กลับเป็นลูกสาวที่ตระกูลเสิ่นไม่รักไม่เอ็นดู ไม่เพียงแต่เคยหย่า ยังท้องลูกของผู้ชายคนอื่น ผู้หญิงแบบนี้อย่างเธอ…..
ใครได้แต่งงานด้วยคงจะรู้สึกโชคร้ายและรังเกียจสินะ
“ไม่ต้องคิดมาก” จู่ๆ เสียงของเสี่ยวเหยียนก็ดังผ่านมาทางหู เสิ่นเฉียวเงยหน้าขั้นแล้วมองเธอด้วยความตกใจ จากนั้นก็เห็นรอยยิ้มของเสี่ยวเหยียน “เธอโดดเด่นและยอดเยี่ยมมากกว่าคนในงานนี้มากมาย อีกอย่างเมื่อกี้ฉันสังเกตเห็นแล้ว คุณชายเย่กำลังมองเธอ”
เสิ่นเฉียว “……”
เธอพูดถูก เย่โม่เซินมองเธอแล้วจริงๆ แต่…..หลังจากนั้นสายตาก็ไปหยุดอยู่บนตัวของหานเส่โยวแล้ว
ตอนนี้เธอกำลังเป็นห่วงว่า เพื่อที่เย่โม่เซินจะยั่วโมโหเธอ จึงตั้งใจมีอะไรกับหานเส่โยว
พอนึกถึงจุดนี้ เสิ่นเฉียวก็เม้มปาก “เมื่อกี้ฉันแค่กำลังคิดว่าการแข่งขันของพวกเธอใครจะชนะ”
เสี่ยวเหยียนอึ้งไปเลย จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยความมั่นใจว่า “แน่นอนว่าฉันอยู่แล้ว เมื่อก่อนฉันเป็นถึงนักว่ายน้ำระดับชาติเลยนะ”
หานเส่โยวที่อยู่ข้างๆ ได้ยินประโยคนี้ของเธอแล้ว ก็พูดว่า “งั้นเธอคงต้องระวังแล้วนะ ฉันเองก็ว่ายน้ำเก่งเหมือนกันนะ อีกอย่างรางวัลชนะเลิศในคืนนี้ ต้องเป็นของฉัน”
หลังจากได้ยินแล้ว เสี่ยวเหยียนยิ้มแล้วมองตาเธอ “เธอไม่ใช่พนักงานบริษัทเราสักหน่อย จะชนะอะไร?”
“สามารถเข้าร่วมได้ ก็สามารถชนะได้ เธอคงไม่ใช่จะรู้สึกว่าฉันไม่ใช่พนักงานบริษัทเธอ แล้วฉันจะยอมให้เธอหรอกนะ” หานเส่โยวตั้งใจยั่วโมโหเธอ
ทันใดนั้นสีหน้าของเสี่ยวเหยียนก็เปลี่ยนไปเลย “ใครอยากให้เธอยอมให้? ฉันจะแพ้ให้คนดัดจริตอย่างเธอหรอ?”
“เธอว่าใครดัดจริต?”
“เธอไง”
เสิ่นเฉียวรีบเข้าไปห้ามทั้งสองคนไว้ “ก็แค่การแข่งขันเท่านั้น พวกเธอไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว พวกผู้ชายจะเริ่มกันแล้ว”
ในการแข่งขันของผู้ชายมีผู้คนมากมาย มีผู้ชายที่มีชาติตระกูลเปลี่ยนกางเกงว่ายน้ำแล้วยืนอยู่ขอบสระว่ายน้ำ พอพวกเขาออกมาผู้หญิงที่อยู่ในงานต่างก็กรี๊ดกร๊าดอย่างบ้าคลั่ง มีคนผู้คนมากมายที่หยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูป
จุดที่จ้าวหยู่ยืนอยู่ใกล้กับเสิ่นเฉียวพอดี เขาหันศีรษะมาก็มองเห็นเสิ่นเฉียวแล้ว ทันใดนั้นก็ยิ้มแล้วเดินตรงมา
“อันนั้น…ถ้าหากว่าฉันชนะการแข่งขัน เธอสามารถให้เบอร์โทรศัพท์เธอกับฉันได้ไหม?”
เสิ่นเฉียวอึ้งไปเลย มองดูรอยยิ้มชัดเจนที่อยู่ตรงข้างหน้าเธอนี้ ดูร้อยเป็นผู้ชายที่อายุยังน้อยมาก
เสี่ยวเหยียนกะพริบตาไปรอบหนึ่ง เหมือนนึกอะไรออก จึงพูดแทนเธอว่า “นายเป็นใครเนี่ย? นายฉะนั้นแล้วเกี่ยวอะไรกับเฉียวเฉียวของเรา?”
