บทที่205 ฉันเข้าใจเธอดีกว่าคุณ
“ แบบนี้นี่เอง” หานเส่โยวเอียงหัวเล็กน้อย
คอที่ยาวและงดงามภายใต้แสงอาทิตย์ที่สาดส่องมากระทบทำให้รอยเส้นบนคอดูงดงามนัก ：“งั้น……คุณไปกินกับพวกเราอีกครั้งหนึ่งไหม？กินนิดหน่อยก็พอ”
ไม่รู้ว่าทำไม เสิ่นเฉียวมองไปที่เย่โม่เซินโดยไม่รู้ตัว
สีหน้าเย่โม่เซินเฉยชามาก ตอนเห็นเธอมองมาคิ้วขยับเล็กน้อย เสิ่นเฉียวค่อยๆปิดริมฝีปาก โมโหขึ้นมาทันที
“ไม่ต้องแล้ว พวกคุณไปก็พอ ฉันกินไม่ลงแล้ว”
“ห๊า？”หานเส่โยวมองเธอแล้วรู้สึกเสียดาย：“เฉียวเฉียว คุณไม่ไปกับพวกเราจริงๆเหรอ？”
“ไม่ไปจริงๆ พวกคุณไปก็พอละ ”เสิ่นเฉียวพูดจบก็ก้มหัวลง สนใจอยู่กับเอกสาร เหมือนจะไม่สนใจพวกเขาแล้ว หานเส่โยวมองไปที่เย่โม่เซินด้วยความลำบากใจ：“คุณชายเย่ เฉียวเฉียวเธอ……”
“ไม่เป็นไร เราไปเถอะ”เย่โม่เซินแววตาลึกซึ้ง น้ำเสียงก็เยือกเย็นขึ้น
“ค่ะ ”หานเส่โยวพยักหน้า แล้วมองไปที่เสิ่นเฉียว“งั้นเฉียวเฉียว คุณรอพวกเรากลับมานะ เดี๋ยวฉันเอาติ่มซำมาให้คุณ”
พูดจบ เธอเดินไปเข็นรถเข็นข้างหลังของเย่โม่เซินอย่างมีความสุข ยื่นมือไปผลักดันเขา แล้วทั้งสองก็หายตัวไปจากสายตาของเสิ่นเฉียวอย่างรวดเร็ว หลังจากที่พวกเขาจากไป ปากกาของเสิ่นเฉียวตกลงบนโต๊ะ
สักพัก เธอกัดริมฝีปากล่าง เหมือนกับว่ากำลังพูดเองเออเอง
“เฉียวเฉียว คุณอย่าคิดมากนะ เส่โยวไม่ใช่คนแบบนั้น พวกเขาแค่ถึงเวลากินข้าวก็เลยไปด้วยกันแค่นั้นเอง และ……เธอก็ชวนคุณแล้ว คุณไม่ไปเอง ！”
ใช่เธอไม่ไปเอง
ทำไมเธอไม่ไปล่ะ? ทั้งๆที่ในใจก็ถือสา อยากไปแต่ทำไมเธอต้องปฏิเสธล่ะ ？
เสิ่นเฉียวก็ไม่รู้ว่าในใจตัวเองคิดยังไงกันแน่ ตอนนี้ก็อารมณ์เสียมาก ถ้ารู้ว่าตัวเองจะห่วงขนาดนี้ เมื่อกี้ตอนที่เส่โยวถาม เธอน่าจะลุกไปกับพวกเธอด้วย
“เฮ้อ ”เสิ่นเฉียวถอนหายใจ ทั้งตัวฟุบลงบนโต๊ะอย่างอ่อนแรง
เสียงกริ่งดังขึ้นมาติ้งต่ง——
ประตูลิฟต์เปิดแล้ว ทันใดนั้นเสิ่นเฉียวก็กระชับหลังของเธอ ทำไมกลับมาเร็วขนาดนี้ ？
เสิ่นเฉียวกำลังฟุบอยู่บนโต๊ะ เสียงฝีเท้าที่เร่งรีบดังเข้ามา
เซียวซู่ก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว เคยเห็นเสิ่นเฉียวคลานอยู่ตรงนั้น โกรธขึ้นมาในทันที
“คุณนายน้อยสอง ทำไมคุณยังอยู่ที่นี่ ？”
“ห๊ะ？”เสิ่นเฉียวเงยศีรษะขึ้น รู้สึกแปลกใจแล้วมองเซียวซู่ที่ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่ ？
และไม่รู้ว่าเริ่มตั้งแต่ตอนไหน เซียวซู่ก็ได้เปลี่ยนจากที่เคยเรียกผู้ช่วยเสิ่นกลายเป็นคุณนายน้อยสอง การเปลี่ยนแปลงนี้……เสิ่นเฉียวก็พึ่งสังเกตเห็น
“เมื่อกี้คุณอยู่ที่นี่ตลอดใช่ไหมครับ？เรื่องคุณชายเย่ลงไปกินข้าวคุณนายน้อยสองรู้ไหมครับ？”
เสิ่นเฉียวเงียบสักพัก พยักหน้า：“รู้ค่ะ”
“แล้วคุณนายน้อยสองเกิดอะไรขึ้น？”
“ อะไรเกิดอะไรขึ้น？”เสิ่นเฉียวค่อยๆปิดปาก ตอบอย่างไม่มีความสุข
เซียวซู่เลียริมฝีปาก กัดฟันแล้วก้าวไปข้างหน้า：“คุณนายน้องสองไม่เห็นหรอกครับว่าคุณชายเย่ลงไปกับใคร？”
“เส่โยว ”เสิ่นเฉียวพูดชื่อของเธอได้อย่างถูกต้อง
“แล้วคุณนายน้อยสองยังมีใจที่จะนั่งอยู่ที่นี่อีกหรอ？”
เสิ่นเฉียว ：“……”
เธอไม่ได้ตอบรับ จ้องเซียวซู่ด้วยสายตาแปลกๆ สีหน้าเขาทำไมเหมือนกับเสี่ยวเหยียนเลย เหมือนกำลังคิดวางแผนอะไรแทนเธอเลย
เซียวซู่：“คุณนายน้อยสอง ไม่ใช่ผมอยากว่าคุณ ยังไงคุณก็เป็นภรรยาของคุณชายเย่
คุณชายเย่กับคุณหนูหานลงไปกินข้าวด้วยกันแล้ว ทำไมคุณถึงไม่สนใจไม่ใส่ใจอะไรเลย?คุณไม่กลัวคุณชายเย่ถูกคุณหนูหานแย่งไปหรอครับ？”
คำพูดสุดท้าย เซียวซู่พูดอย่างไม่สนอะไรน่าไหน เพราะว่าเขาไม่รู้ว่าตัวเองต้องรับผลกระทบอะไรบ้างหากพูดออกมาแล้ว แต่เขารู้ว่าถ้าหากตัวเองไม่พูดละก็ งั้น..…ถ้าถึงตอนนั้นคุณนายน้อยสองเปลี่ยนคนละก็แย่แล้ว
หานเส่โยวดูแล้วก็ไม่ชอบ ถึงแม้ว่าฐานะทางบ้านดี หน้าตาก็ดี แต่…… ยังไงเธอก็เป็นเพื่อนรักของ คุณนายน้อยสอง ผู้หญิงที่แย่งแฟนของเพื่อนสนิทเซียวซู่ไม่ชอบที่สุด และไม่อยากเห็น
คำพูดพวกนี้พูดจบ เสิ่นเฉียวเปลี่ยนสีหน้าสักที เธอขมวดคิ้วและจ้องเซียวซู่ที่อยู่ตรงหน้า：“เซียวซู่ คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังพูดอะไรอยู่？”
“ฉันรู้ คุณนายน้อยสองไม่สังเกตเห็นหรอ ？ช่วงนี้คุณหนูหานกับคุณชายเย่สนิทกันเกินไปแล้ว？และ……พูดแบบไม่น่าฟัง ท่าทางเธอเหมือนกำลังอ่อยคุณชายเย่อยู่ตลอดเวลา ”
“เป็นไปไม่ได้！”เสิ่นเฉียวคิดก็ไม่คิด ปฏิเสธคำพูดของเซียวซู่โดยตรง
“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้？”เซียวซู่เถียงคำไม่ตกฟากแล้วพูดว่า：“ผมเป็นผู้ชาย เธออ่อยหรือว่าไม่อ่อยคุณชายเย่ผมรู้สึกได้อย่างชัดเจน เวลาผู้หญิงอ่อยผู้ชายเป็นแบบไหน คุณนายน้อยสองจะรู้ดีกว่าผมหรอครับ？”
คำพูดพวกนี้ทำให้เสิ่นเฉียวพูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ เธอตั้งสติแล้วค่อยพูดว่า：“ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าผู้หญิงอ่อยผู้ชายเป็นแบบไหน แต่คุณอย่าลืมสิฉันก็เป็นผู้หญิง ฉันก็รู้ว่าผู้หญิงจะอ่อยผู้ชายเวลาไหน นอกจากนี้ ฉันเข้าใจเส่โยวดีกว่าคุณ เธอจะไม่ทำเรื่องแบบนี้”
“แล้วเมื่อกี้คุณนายน้อยนอนฟุบบนโต๊ะอย่างไร้อารมณ์อยู่ตรงนี้ทำไมครับ？”
“ฉัน……”
“คุณรู้สึกหงุดหงิดเพราะเห็นคุณชายเย่กับคุณหนูหานอยู่ด้วยกันใช่ไหม？ได้ แม้ว่าคุณหนูหานจะไม่มีความคิดแบบนั้นก็ตาม คุณนายน้อยสองก็ควรความระมัดระวังด้วยไหมล่ะ？”
ความระมัดระวัง ?
เส่โยวกับเธอเป็นเพื่อนกันมาหลายปี ถ้าเธอระวังเธออย่างกับระวังโจร จะไม่ละอายใจต่อเธอยังไง？
“คุณนายน้อยสอง ผมพูดถึงที่นี่ คุณกันไว้ก็ไม่เสียหาย ถ้าคุณไม่กันเธอไว้ ถึงตอนนั้นถ้าเกิดใจของเธอที่อยากอ่อยคุณชายเย่เป็นความจริง ถึงตอนนั้นพวกคุณก็ต้องฉีกหน้าแตกคอกันแล้ว”
เสิ่นเฉียวนอนฟุบลงมาอีกครั้ง เหมือนลูกโป่งที่มีลมรั่วไหลออกไป：“พอแล้วเซียวซู่ คุณหยุดพูดได้แล้ว ฉันเชื่อว่าเส่โยวจะไม่ทำเรื่องแบบนี้ คุณมีเรื่องอะไรที่ต้องทำก็ไปทำเถอะ เอ๊ะ คุณทำอะไร？”
เธอยังพูดไม่จบ จู่ๆเซียวซู่ก็ยื่นมือออกไปจับแขนของเธอและดึงเธอออกมาจากที่นั่ง ก่อนที่เธอจะรู้สึกตัวก็ดึงเธอไปที่ลิฟต์
“เซียวซู่ คุณจะทำอะไร？รีบปล่อยฉัน！”เธอมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี หรือว่าเซียวซู่จะพาเธอไปหาเย่โม่เซินกับหานเส่โยว? เธอปฏิเสธที่จะไปกินข้าวด้วยกันแล้ว ถ้าไปตอนนี้ละก็เธอคงเสียหน้าแน่เลย ？
คิดถึงที่นี่ เสิ่นเฉียวดิ้นรนอย่างแรง：“เซียวซู่รีบปล่อยฉัน คุณจะไปห้ามพวกเขาคุณก็ไปเอง อย่าดึงฉันไปด้วย อย่างไงก็ตามคนที่สงสัยเป็นคุณไม่ใช่ฉัน”
“แต่คุณนายน้อยสองกับคุณชายเย่เป็นสามีภรรยากัน คุณไม่ไปใครจะไปครับ? “
“ใครอยากไปใครไป ยังไงฉันก็ไม่ไป”
ติ้ง——
ประตูลิฟต์เปิดออก เมื่อเห็นว่าเสิ่นเฉียวกำลังจะถูกเขาลากเข้าไป เธอรีบเอื้อมมือไปคว้าที่ด้านข้างของลิฟต์ ไม่ยอมเข้าไป
“คุณนายน้อยสอง คิดซะว่าผมเซียวซู่ขอร้องคุณได้ไหม ไปกับผมเถอะ”
“ฉันไม่ไป”เสิ่นเฉียวสะบัดหัว แต่ว่าแรงของเซียวซู่เยอะมาก เขายื่นมือมาดึงเธอ สุดท้ายลากเธอเข้าไปในลิฟต์
ประตูลิฟต์ปิดอีกครั้ง เสิ่นเฉียวสังเกตเห็นแขนตัวเองช้ำไปหมดเลย
เซียวซู่จับหัวตัวเองด้วยเขินอาย กล่าวอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย：“ขอโทษนะครับคุณนายน้อยสอง ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมแค่……มีความรีบร้อยหน่อย”
ช้ำไปหมดแล้ว ยังไม่ได้ตั้งใจอีกหรอ？
