บทที่208 แกล้งทำเป็นพี่น้องที่รักกันทำไม
“คุณ”เสี่ยวเหยียนจับใบหน้าของตัวเองแล้วอยากก้าวไปข้างหน้า “ตบนี้เพื่อเตือนสติคุณ หากคิดได้แล้ว ก็ไสหัวไปให้พ้นซะ ไม่อย่างนั้น……ฉันในฐานะคุณหนูตระกูลหาน ใครจะมาหาเรื่องฉันมันก็ไม่ง่ายนะ”
เสี่ยวเหยียนไม่สนอะไรหน้าไหนพุ่งไปข้างหน้า ตบคืนเธอกลับไป
เธอแข็งแกร่ง และรวดเร็ว หานเส่โยวตกตะลึงไม่ตอบสนอง จนเมื่อเธอถูกตบหน้า
“เธอกล้าตบฉัน?”
“เธอตบฉันแล้วฉันก็ตบเธอคือไม่ได้หรอ?” เสี่ยวเหยียนพุ่งเข้ามากล่าวอย่างร้ายกาจ
หานเส่โยวจับใบหน้าของตัวเอง จ้องมองกันและกันอย่างไม่เป็นมิตร อยากที่จะก้าวไปข้างหน้าและฉีกเธอ “อย่าคิดว่าคุณเป็นเพื่อนของเฉียวเฉียว แล้วฉันจะไม่กล้าทำอะไรเธอ?”
“เธอทำอะไรฉันได้อยู่แล้ว สามีของเพื่อนที่ดีของคุณเองคุณยังสามารถลงมือไปแอบแย่งเลย ส่วนฉันที่เป็นแค่เพื่อนธรรมดาของเพื่อนที่ดีของคุณยิ่งไม่ต้องพูดถึง แน่นอนว่าคุณต้องใช้วิธีที่โหดกว่านี้มาจัดการกับฉัน ฉันพูดถูกไหมล่ะ?”
หลังฟังเธอพูด สีหน้าหานเส่โยวก็เปลี่ยนทันที “คุณอย่าพูดไปมั่ว แอบแย่งอะไรกัน ฉันฟังไม่รู้เรื่องว่าคุณพูดอะไร”
“ฟังไม่รู้เรื่อง?”เสี่ยวเหยียนเช็ดเลือดจากมุมริมฝีปากของเธอและหัวเราะเยาะ
“คุณฟังไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว ท้ายที่สุดคุณก็เสแสร้ง ต่อหน้าเสิ่นเฉียวแกล้งเป็นพี่น้องเธอ ต่อหน้าคุณชายเย่แกล้งทำเป็นเหมือนดอกบัวขาวที่ใสซื่อบริสุทธิ์อีก อันที่จริงคุณแค่ต้องการเกลี้ยกล่อมคุณชายเย่ คุณจงใจแต่งตัวแบบนี้ คนอื่นดูไม่ออก คุณอย่าคิดว่าฉันจะดูไม่ออก?”
เสี่ยวเหยียนไม่เกรงใจเลยสักนิดเลย
เธอสงสัยในตอนแรก ต่อมาฉันเห็นเธอกลับมาพร้อมกับเย่โม่เซิน หลังจากรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอและดวงตา เสี่ยวเหยียนค่อนข้างแน่ใจแล้วว่าเธอคิดอะไรกับคุณชายเย่
“คุณดูออกอะไร?”คุณแค่คาดเดา คุณแค่ต้องการตรวจสอบสิ่งที่ฉันทำ?แม้แต่กฎหมายก็ให้ความสำคัญกับหลักฐาน? คุณไม่มีหลักฐานอะไรจะพูดและตีความผู้อื่นไปมั่ว ฉันไม่ยอมหรอก ”
“รู้อยู่แล้วว่าคุณจะไม่ยอมรับ”เสี่ยวเหยียนหัวเราะเยาะ เธอยกมือถือขึ้น “ฉันถ่ายฉากที่คุณอยู่กับคุณชายเย่และส่งให้เสิ่นเฉียวแล้ว เดาว่าเธอจะคิดอย่างไรกับคุณเมื่อเธอเห็น? พวกเธอยังจะเป็นพี่น้องได้ไหม?”
หลังฟังจบ สีหน้าของหานเส่โยวเปลี่ยนไปทันที “ทำอะไรของคุณ?” เธอก้าวไปข้างหน้าเพื่อเอาโทรศัพท์ของเสี่ยวเหยียนมา เสี่ยวเหยียนถอยหลังออก ยิ้มแล้วพูดว่า “รีบทำไม? คุณไม่ได้ทำไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณถึงต้องร้อนตัวด้วย?”
หานเส่โยวพยายามสงบสติอารมณ์”ส่งแล้วยังไงอ่ะ?ฉันเปิดเผยและโปร่งใสดี อีกอย่าง ยังไงเฉียวเฉียวก็ไม่เชื่อคุณหรอก”
“ดี นั้นก็คอยดู ”เสี่ยวเหยียนเก็บมือถือทันที ทำหน้าดุจ้องไปที่หานเส่โยวแล้วเดินออกจากที่นั่น”
เมื่อเสิ่นเฉียวลุกขึ้นไปรินชา ได้ยินข้อความเข้ามาจากวีแชท แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาดู หลังจากเห็นวิดีโอที่เสี่ยวเหยียน ส่งมา เธอยืนอยู่ที่นั่นเป็นเวลานานอย่างตกตะลึง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้ำเดือดล้นออกมาจากแก้ว
จนมือโดนน้ำร้อนจนเจ็บปวด เสิ่นเฉียวจึงดึงสติกลับมาทันที วางแก้วลงอย่างรวดเร็วด้วยนิ้วที่สั่น จากนั้นก็มองไปที่ฝ่ามือและนิ้วของเธอที่แดงร้อน
ครุ่นคิดสักพัก เสิ่นเฉียวไปแช่น้ำเย็น จากนั้นก็หยิบครีมทาแผลน้ำร้อนลวกมาทาเล็กน้อย แล้วกลับไปที่ทำงาน
พึ่งนั่งลง มีข้อความจากเสี่ยวเหยียนส่งมาอีกครั้ง
{ฉันรู้ว่าตอนนี้คุณไม่ยอมฟังฉัน แต่ฉันมีวิดีโอเป็นหลักฐาน พิสูจน์ว่าฉันไม่ได้พูดโกหก เฉียวเฉียว ฉันดูคนแม่นมาก คุณเชื่อฉันสักครั้งนะ}
เสิ่นเฉียวจ้องที่ข้อความนี้อย่างเงียบ ๆ เมื่อพร้อมจะตอบกลับ สายจากหานเส่โยวก็โทรเข้ามา
เมื่อเห็นสายจากหานเส่โยว มือของเสิ่นเฉียวก็สั่น มือถือก็ตกลงที่โต๊ะ ตกจากที่ไม่สูง มือถือเลยไม่มีปัญหาอะไร สายยังดังอยู่เรื่อยๆ
เวลาตั้งนาน เสิ่นเฉียวค่อยรับสาย
“ฮัลโหล?”
“…….เฉียวเฉียว”
เสิ่นเฉียวไม่พูดอะไร แค่อยากฟังอีกฝ่ายจะพูดอะไร
“ขอโทษนะเฉียวเฉียว ”เสียงของ หานเส่โยวเต็มไปด้วยความกระวนกระวาย เสียงพูดด้วยความขมขื่นและลำบาก “เสี่ยวเหยียนส่งวีดีโอให้คุณหรอ? เธอพูดอะไรคุณก็อย่าไปเชื่อเธอนะ พวกเราเป็นเพื่อนที่ดี เป็นพี่น้องที่ดี ถึงแม้ทุกคนจะหักหลังคุณ ฉันก็จะไม่หักหลังคุณแน่”
เสิ่นเฉียวพูดอะไรไม่ออกเพราะอยากจะพูดก็พูดไม่ออกลำคอเธอก็สำลัก หานเส่โยวกล่าวอีกว่า “แบบนี้นะ หลังเลิกงานฉันมารับคุณ เราพบปะพูดคุยกัน ได้ไหม?”
สุดท้ายแล้วเสิ่นเฉียวก็ทำได้เพียงพยักหน้าตอบรับ
ระหว่างนี้เย่โม่เซินเรียกเธอไปห้องทำงานและให้แผนธุรกิจกับเธอชุดนึง ถามเธอว่ามีข้อเสนอแนะนำหรือไม่ เสิ่นเฉียวยังคงประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเธอได้รับแผนธุรกิจนี้ เมื่อก่อนเย่โม่เซินไม่เคยขอคำแนะนำจากเธอมาก่อน แต่ทำไมวันนี้……
“ทำไม?”เย่โม่เซินเงยหน้าขึ้น “มีปัญหาเหรอ?”
เสิ่นเฉียวดึงสติกลับมา ยกตาขึ้นมองไปที่เย่โม่เซิน แล้วส่ายหัวเงียบ ๆ ตั้งใจดูแผนธุรกิจอย่างจริงจัง
เคาะๆ ——
“ เข้ามา”
ประตูที่ทำงานถูกผลักให้เปิดออก ร่างสูงเดินเข้ามา เป็นเย่หลิ่นหาน
แต่เสิ่นเฉียวยังคงมองไปที่แผนธุรกิจ ไม่ทันสังเกตว่าใครเข้ามา
หลังเย่หลิ่นหานเข้ามาแล้วเห็นเสิ่นเฉียว ความเศร้าหมองฉายประกายในดวงตาสีน้ำตาลเทา แต่ไม่นานก็ถูกแสงอันอ่อนโยนของดวงตาเข้ามาปกคลุม เขาเดินก้าวขาเบาๆไปที่โต๊ะทำงาน
“โม่เซิน”
เธอเย็นชา เสิ่นเฉียวได้ยินเสียงของเย่หลิ่นหาน เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว
แต่เดิมเย่โม่เซินไม่เหล่มุมตามองไปที่เสิ่นเฉียว อยากดูว่าเธอจะมีปฏิกิริยาอย่างไร ใครจะรู้ว่าเธอจะเงยหน้าขึ้นมา เย่โม่เซินรู้สึกไม่มีความสุขในใจ มือที่วางอยู่บนขากำแน่นขึ้น
หลังจากที่ดวงตาของเย่หลิ่นหานและเสิ่นเฉียวสัมผัสกันในอากาศชั่วครู่ เสิ่นเฉียวก้มศีรษะลงอีกครั้ง เย่หลิ่นหานให้เธอย้ายตำแหน่งเธอไม่ไป ตอนนี้เย่โม่เซินเลื่อนตำแหน่งให้เธอและเธอก็ปรากฏตัวในห้องทำงาน เขาน่าจะไม่คิดว่าเธอเป็นคนโลภใช่ไหม?
“มีธุระเหรอ?”เสียงของเย่โม่เซินเย็นชา ดวงตากำลังจ้องมองไปที่เย่หลิ่นหานเหมือนมีดคม
ดวงตาของเย่หลิ่นหานตวัดไปที่ใบหน้าของเสิ่นเฉียว จากนั้นรีบหันกลับมา
“มาส่งเอกสาร “เย่หลิ่นหานก้าวไปข้างหน้าและวางเอกสารลงบนโต๊ะ
เย่โม่เซินจ้องที่แฟ้มงาน จงใจเยาะเย้ย “ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่แฟ้มงานต้องให้พี่เป็นคนมาส่งเอง? หรือว่าได้ยินบางคนอยู่ที่นี่ เลยรอไม่ไหวแล้วที่จะรีบมาพบ?”
เสิ่นเฉียว “……”
เธอไม่ได้พูดอะไรนะ? ทำไมไฟลุกลามถึงตัวเธออีกแล้ว?
เย่โม่เซินไม่ถูกกับเย่หลิ่นหานมาก ทั้งสองไม่ใช่พี่น้องแท้ๆกัน เสิ่นเฉียวเข้าใจถึงความขัดแย้งไม่ถูกใจกันนี้ แต่เธอไม่ต้องการเป็นเหยื่อที่อยู่ตรงกลางระหว่างทั้งสองคน
เย่หลิ่นหานกล่าวด้วยรอยยิ้มเล็กน้อยว่า “โม่เซินเข้าใจผิดแล้ว แค่ว่าเลขามีเรื่องสำคัญที่ต้องจัดการ ก็เลยต้องมาด้วยตัวเอง ลองดูที่แฟ้มงานสิ หากไม่มีปัญหาก็ลงชื่อเลย”
เย่โม่เซินนั่งอย่างไม่ขยับ จ้องมองไปที่เย่หลิ่นหานอย่างรวดเร็ว
“ใช่ละ โม่เซินลดตำแหน่งเธอมาก่อนไม่ใช่หรอ? ผมยังอยากดูแลเธอ ให้เธอย้ายมาเป็นเลขาที่ผม”
