บทที่ 226 ทะเลาะกันจนถึงแก่ชีวิต
คาดไม่ถึงว่าเสิ่นเฉียวจะโชคดีหลบตัวจากข้างๆ โดยอัตโนมัติ
แต่อย่ามองข้ามซือฉีนเป่าที่แม้ว่าเธอจะมีท้องโต แต่เธอก็ยังคงว่องไวจับมือเธอและเล็บยาวก็จิกเข้าที่แขนขาวราวกับหิมะ ใบหน้าของเธอแสยะยิ้มฉีกฟัน “เธอมันสารเลว วันนี้ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปอย่างแน่นอน เธอและฉันต้องไปคุยกับเขาให้รู้เรื่อง”
เล็บที่จิกเข้าไปในเนื้อทำให้เสิ่นเฉียวขมวดคิ้วอย่างเจ็บปวด เธอกัดริมฝีปากและพูดว่า “ฉันไม่ไป ฉันตัดความสัมพันธ์กับเขาทั้งหมดไปนานแล้ว ถ้าคิดว่ามีอะไรบางอย่าง ก็เป็นฝ่ายเขาคนเดียว”
“ห๊ะ เธอคิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ เสิ่นเฉียว เธอมันก็ผู้หญิงชั้นต่ำ ทุกคนในตระกูลเสิ่นไม่ใช่คนดี”
ซือฉีนเป่าคนนี้มืดมนมาก เพราะเธอมีครรภ์คนอื่นๆ ไม่กล้าทำอะไรเธอ ดังนั้นเธอจึงมุ่งเป้าไปทางเสิ่นเฉียว จึงสามารถจับและบีบแขนได้เสิ่นเฉียวอย่างแรง ทุกคนต่างมองเห็นเล็บของเธอจิกเข้าไปในเนื้อของเสิ่นเฉียว และคราบเลือดก็ไหลออกมาอย่างรวดเร็ว
แต่ในฐานะผู้หญิงท้อง เสิ่นเฉียวจึงไม่กล้าขัดขืน
เช่นเดียวกับรปภ.ของตระกูลเย่ เพราะเธอเป็นหญิงมีครรภ์ แม้พวกเขาอยากจะยุติความวุ่นวาย แต่ก็ไม่กล้าทำอะไรเธอ
ตั้งแต่สมัยโบราณสิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือสตรีมีครรภ์และผู้สูงอายุที่สร้างปัญหาเพราะกลัวว่าอุบัติเหตุคร่าชีวิต
ในสังคมสมัยใหม่ชีวิตเป็นสิ่งมีค่าไม่สามารถจ่ายได้
ทั้งๆ ที่ทำอะไรไม่ถูก แล้วไงล่ะคงทำได้แค่ทน
“ถ้ายังไม่ปล่อย ฉันไม่เกรงใจแล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้น แล้วเธอใช้อะไรผูกมัดเขา”
จะทำอะไรก็ต้องจับจุดความสำคัญ ยิ่งเจ็บปวดเสิ่นเฉียวก็ยิ่งสงบลงสงบสติอารมณ์มากขึ้น จับเส้นเลือดของซือฉีนเป่าทันทีแล้วรีบคว้าตัวเธอไว้ดึง เธอออกไป
ใครจะรู้ว่าซือฉีนเป่าอึ้งไปเพียงชั่วขณะหนึ่งแล้วก็มีปฏิกิริยาแล้วก็พูดตรงไปตรงมา “คิดง่ายไปแล้ว ถ้าเด็กคนเป็นอะไรไปฉันจะเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของเธอว่าเป็นคนไร้ยางอาย”
เมื่อเห็นมือของเธอถูกบีบจนเป็นรอยเลือด ในที่สุดเสี่ยวเหลียนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ทนไม่ไหว และรีบตรงเข้าไปเพื่อช่วย
“เธอมันผู้หญิงหน้าด้าน รังแกคนอื่นแบบนี้เพราะเธอเป็นคนท้อง เธอคิดว่าเราเป็นคนดียอมให้แกล้งง่ายๆ แบบนี้เหรอ” เล็บที่ยาวมากของเสี่ยวเหยียน ไม่สามารถผลักซือฉีนเป่าไปได้ แต่เธอก็คว้ามือซือฉีนเป่าไว้ด้วย แล้วจิกเล็บลงที่แขน
“อ๊ะ” ซือฉีนเป่ากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าจ้องไปที่เสี่ยวเหยียน “เธอนังสารเลว ฉันเป็นคนท้อง กล้าทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง”
“ใช่เพียงเพราะท้อง จึงกลั่นแกล้งคนอื่น และคนอื่นไม่สามารถทำกลับได้ เฉียวเฉียว เธอบีบแขนเธอ เราก็บีบแขนเธอกลับ ฉันไม่เชื่อว่าเราจะหักแขนของเธอ ฉันไม่เชื่อว่าทำแบบนี้เด็กจะประสบอุบัติเหตุ ตราบใดที่ยังไม่ถึงแก่ชีวิตก็ไม่เป็นไร”
เทียบกับเสิ่นเฉียนแล้วเสี่ยวเหยียนจะรุนแรงกว่ามาก
“เยี่ยม”
ซือฉีนเป่าในที่สุดก็ตระหนักได้และตะโกนว่า “คุณป้าถ้าไม่มาช่วยฉัน ฉันจะถูกพวกเขาสองคนรังแกจนตาย …”
ในที่สุดผู้หญิงที่ยืนโง่ๆ กลุ่มหนึ่งก็โต้ตอบและรีบเดินหน้าเข้าร่วมวงล้อม เริ่มตะลุมบอนกันและคนอื่นๆ ก็รุมกันเสิ่นเฉียวและเสี่ยวเหยียนจ้องหน้าพวกเธออย่างรวดเร็ว
ในระหว่างนั้นจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงกรีดร้อง
ปรากฏว่าซือฉีนเป่าถูกใครไม่ทราบผลักออก แล้วล้มลงอย่างแรงกระแทกชั้นโครงเหล็กข้างหลัง
ปึง
ชั้นเหล็กกำลังล้มลงมากดเธอ
“อ๊า”
ผู้คนที่ดูอยู่ต่างกรีดร้องจ้องมองฉากนี้ด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
ขณะที่เสิ่นเฉียวถูกพวกเขาจับและทุบตี พยายามปกป้องเสี่ยวเหยียนอย่างสุดแรง ผู้หญิงพวกนั้นแข็งแกร่งและกล้าหาญ พยายามจับ ตี และหยิก ยังไม่นับรวมบาดแผลมากมายบนร่างกายของเสิ่นเฉียว ก่อนที่เธอจะตอบสนองมีเสียงกรีดร้องตามด้วยเสียงกระแทก
แล้ว … ทุกอย่างก็เงียบ!
“เลือดไหล…”
ไม่รู้ว่าใครคำรามและในวินาทีถัดมาเสียงต่างๆ ก็ดังขึ้น “นี่คือการพยายามฆ่าชัดๆ”
และผู้หญิงที่ปิดล้อมเสิ่นเฉียวและเสี่ยวเหยียนก็แยกย้ายกันไป ในที่สุดเสิ่นเฉียวก็เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น
เมื่อเธอเห็นซือฉีนเป่าล้มลงจมกองเลือด หัวใจของเธอก็เต้นผิดจังหวะ ก่อนที่เธอจะตอบสนอง เสี่ยวเหยียนกรีดร้องและคว้าเธอไว้ “เฉียวเฉียว เกิดเรื่องแล้วจะทำยังไงดีฉันไม่ได้ผลักเธอ”
เสิ่นเฉียวหายใจไม่ออก ผู้หญิงตรงหน้าเหล่านั้นหันกลับมาและจ้องมองเธออย่างดุร้าย “ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของเธอ เธอทำให้ฉีนเป่าเป็นแบบนี้ ฉันจะเรียกตำรวจ”
หลังจากพูดจบเธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรไปที่ 110 เสิ่นเฉียวมองไปที่เธอและคว้าโทรศัพท์มือถือของเธอไป “เธอบาดเจ็บมากขนาดนี้ ยังอยากโทรหาตำรวจทำไมไม่โทร 120ล่ะ”
หลังจากนั้นเสิ่นเฉียวก็เรียกรถพยาบาลอย่างใจเย็น เธอดูเยือกเย็นขึ้นมา แต่เมื่อกดตัวเลขสามหลัก 120 มือของเธอก็เริ่มสั่น
หญิงสาวนอนจมกองเลือด เสียเลือดมาก และยังมีโครงเหล็กหล่นลงมา …
เกรงว่าครั้งนี้เด็กและผู้ใหญ่จะไม่รอด
เธอไม่ใช่พระแม่มารีย์ แต่เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะเธอและที่สำคัญที่สุดคือเสี่ยวเหลียนก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย ไม่แน่ใจว่าเธอจะมีส่วนร่วมในครั้งนั้น
เมื่อนึกถึงเรื่องนี้เสิ่นเฉียวก็รีบหันไปหาเสี่ยวเหยียนและพูดว่า “เสี่ยวเหยียน กลับไปที่แผนกก่อน”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เสี่ยวเหยียนก็คว้ามือเธอทันที “ฉันกลับไป แล้วเธอล่ะ”
“เธอมาที่นี่เพื่อตามหาฉัน เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ เธอควรกลับไปที่แผนกโดยเร็วที่สุด”
เสี่ยวเหยียนครุ่นคิดอย่างรอบคอบและรู้ได้อย่างรวดเร็ว จับแขนเธอไว้แน่น “ฉันกลับแล้วเธอจะรับทุกอย่างไปเองหรือเปล่าเฉียวเฉียวไม่ได้นะ ฉันไม่ใช่คนเหี้ยมโหดไม่รับผิดชอบ”
เสิ่นเฉียวขมวดคิ้ว “ไม่ใช่อย่างนั้นเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ รีบไปซะ” เสิ่นเฉียวพูดตรงๆ ผลักเธอออก ใครจะรู้ว่าจู่ๆ พวกผู้หญิงกลุ่มนั้นมาจับพวกเธอทั้งสองจากด้านหลัง “เธอสองคนเป็นคนผลักเธอล้มลง ถ้าเธอตายพวกเธอทั้งคู่จะต้องรับผิดชอบ”
“เฉียวเฉียว” มือของเสี่ยวเหยียนถูกจับไว้และเธอดิ้นขณะมองไปที่เสิ่นเฉียว
เสิ่นเฉียวไม่มีเวลาที่จะดูแลตัวเองและไม่มีเวลาตอบเธอ
หลังจากที่หญิงบ้าพลังที่ซือฉีนเป่าพามาพบว่าซือฉีนเป่าประสบอุบัติเหตุสิ่งแรกที่ทำไม่ใช่ขอความช่วยเหลือ แต่มาจับพวกเธอ ทำเอาใจด้านชา
“เกิดอะไรขึ้น”
เสียงอันอ่อนโยนดังออกมา เย่หลิ่นหานมองไปยังสถานที่ที่วุ่นวายตรงหน้าแล้วถามขึ้นทันที เสียงนั้นลดลงเขาเห็นเสิ่นเฉียวที่ถูกผู้หญิงสองสามคนรุมล้อม ก็เปลี่ยนสีหน้าและแววตาทันที ก้าวไปช่วยเสิ่นเฉียว
“พวกคุณเป็นใคร ใครอนุญาตให้คุณมาที่บริษัทตระกูลเย่ สร้างความวุ่นวายแบบนี้ รปภ.ล่ะ”
ยังไงเสียเย่หลิ่นหานก็เป็นรองประธาน เมื่อมีคำสั่งรปภ.ที่เฝ้าดูความตื่นเต้นอยู่ก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อคลายความตึงเครียด ตอนนี้ไม่มีหญิงตั้งครรภ์มาขัดขวางการหยุดยั้งผู้หญิงสองสามคนก็เป็นเรื่องง่าย
