บทที่231 นอกจากนายอยากจะหย่ากับเธอ
เสิ่นเฉียวถูกเย่โม่เซินพาเข้าไปในห้องทำงานห้องหนึ่ง ตอนที่กำลังงงทำไมถึงเข้ามาได้ง่ายๆแบบนี้ กลับได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
“พวกเธออยู่ที่นี่ได้ยังไง?”
พอได้ยิน เสิ่นเฉียวถึงสังเกตเห็นคนที่อยู่ในห้องทำงานคือส้งอาน
คิดไม่ถึงว่าจะเจอเธอที่นี่ ทันใดนั้นเสิ่นเฉียวก็รู้สึกมีความรู้สึกว่าน้าของเย่โม่เซินอยู่ทุกๆที่จริงๆ
“ว้าย เฉียวเฉียวทำไมเธอถึงบาดเจ็บแบบนี้?” คุณน้าเห็นเสิ่นเฉียวบาดเจ็บแบบนี้ ก็ตกใจมาก
ปฏิกิริยาที่แสดงออกมาดูรุนแรงกว่าตอนที่เธอถูกวางยาอีก เพราะว่าครั้งนี้เป็นแต่แผลภายนอก ที่หน้า ที่คอ ที่มือ ที่ขาก็เป็นแต่แผลเล็กแผลใหญ่ ดูแล้วก็น่าตกใจ เหมือนผ่าน….การถูกละเมิดที่น่ากลัวมา
“เย่โม่เซิน ก่อนหน้านี้น้าเคยบอกนายแล้วไม่ใช่หรอ ต้องดูแลปกป้องภรรยาของตัวเองดีๆ? นายปกป้องเธอแบบนี้หรอ?”
เย่โม่เซิน: “……..”
พอถูกส้งอานกล่าวโทษแบบนี้ เย่โม่เซินก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ปกป้องภรรยาตัวเองดีๆ เรื่องก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้คิดมากอะไร แต่ว่าครั้งนี้….เห็นเธอที่เต็มไปด้วยแผลแบบนี้
แววตาของเย่โม่เซินดูเศร้าลง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “ทำแผลให้เธอก่อน”
“ต้องทำแผลให้อยู่แล้ว นายออกไปก่อน” ส้งอานให้เสิ่นเฉียวอยู่ไว้ แล้วก็ไล่เย่โม่เซินออกไป ปิดประตูแล้วทำแผลให้เสิ่นเฉียว
“ถอดเสื้อออกเถอะ ให้ฉันดูว่าแผลเป็นยังไงบ้าง”
เพราะว่าก่อนหน้านี้เคยถอดเสื้อผ้าต่อหน้าส้งอานครั้งนึง เพราะฉะนั้นครั้งนี้เสิ่นเฉียวก็ไม่ได้ลังเลอะไรมาก ปลดกระดุมทันที ตอนที่ถอดเสื้อออกเธอก็รู้สึกว่าที่ผิวของเธอเจ็บมาก
“เดี๋ยวก่อน!” ส้งอานพูด แล้วเข้าไปดูใกล้ๆ: “นี่ใครเป็นคนทำ ลงมือหนักขนาดนี้ เสื้อก็ติดตรงแผลแล้ว เธออย่าดึงแรก ฉันช่วยเธอเอง”
เสิ่นเฉียวมองไม่เห็นว่าหลังของเธอมีสภาพเป็นยังไง ก็ทำได้แค่ให้ส้งอานช่วยจัดการ ถึงแม้ว่าตอนที่ดึงเสื้อจะระวังมากแล้ว แต่เสิ่นเฉียวก็เจ็บจนคิ้วขมวด กัดปากไว้ไม่ให้ร้องออกมา
ผ่านไปสักพัก ส้งอานค่อยพูด: “เสร็จแล้ว”
เสิ่นเฉียวค่อยถอดเสื้อออกได้ มองหลังของเธอ ส้งอานทนไม่ได้จนหลับตา แล้วก็เธอนั่งไว้ไม่ให้ขยับ หันกลับไปเอายา
ตอนที่ส้งอานออกไปเอายา เห็นเย่โม่เซินที่อยู่ด้านนอก ก็เตะเขาอย่างโมโห
เย่โม่เซินที่รู้สึกเจ็บ แต่ก็แค่ขมวดคิ้ว
“ครั้งนี้ฉันก็จะไม่ว่านายแล้ว นายเข้าไปดูเองเถอะ ดูว่าเธอบาดเจ็บขนาดไหน” ส้งอานพูดเสร็จก็ไปหายาทันที ทิ้งไว้แค่เงาหลังให้เย่โม่เซิน
เย่โม่เซินนั่งนิ่งอยู่ที่เดินสักพัก นึกถึงท่าทางเมื่อสักครู่ของเสิ่นเฉียว จริงๆแล้วเห็นแค่แผลด้านนอกของเธอก็เดาได้ว่าแผลตรงที่มองไม่เห็นก็คงจะหนักมาก
ส้งอานหายาเสร็จเดินกลับมากลับเห็นว่าเย่โม่เซินยังนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับเลย ก็โมโหมาก: “นายนี้มันคิดไม่ได้จริงๆเลย!”
พอพูดเสร็จก็เดินเข้าไปทันทีเ เย่โม่เซินรออยู่ที่หน้าประตูตลอด ในขณะเดียวกันก็รอข่าวจากเซียวซู่ด้วย
ส้งอานช่วยเสิ่นเฉียวล้างแผลเสร็จแล้วก็ทำแผลให้ พอทำเสร็จก็ใช้เวลานาน เสิ่นเฉียวยังเป็นห่วงผลของทางซือฉีนเป่าอยู่ พอเธอดูว่าทำแผลเสร็จแล้วก็รีบใส่เสื้อผ้า แล้วลงจากเตียง
“รบกวนคุณหลายครั้งแล้ว ขอบคุณจริงๆค่ะ”
“คนบ้านเดียวกันไม่ต้องเกรงใจ เรื่องเล็กแค่นี้เองขอบคุณอะไรกัน? แต่ว่าแผลของเธอ….อย่าเพิ่งให้โดนน้ำ อีกอย่างต้องทายาทุกวัน”
เสิ่นเฉียวพยักหน้า: “ได้ค่ะ ฉันจะระวัง”
“ใช่สิ นอกจากแผลนอกบนตัวพวกนี้แล้ว เธอยังรู้สึกเจ็บที่ไหนอีกไหม?”
พอได้ยิน เสิ่นเฉียวก็นิ่งไป เธอก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บที่ไหน………..
“โอเค ดูท่าทางของเธอแล้วก็คงไม่เป็นอะไรแล้ว แต่ว่าเธอก็ต้องระวังหน่อย เพราะว่ายังไงเธอก็เป็นท้อง ต่อไปสถานการณ์แบบนี้….ก็ต้องหลีกเลี่ยงนะ”
มีคนเตือนเธอเรื่องท้องอีกครั้ง เห็นว่าเสิ่นเฉียวจะลืมอีกแล้ว ตอนนั้นก็แค่รู้สึกว่าถ้าพวกเธอจะตบตีจริงๆเธอเองก็ไม่ถอยแน่นอน เธอเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองกลายเป็นคนใจร้อนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ครั้งแรกเธอก็แค่อยากจะคุยกันดีๆ ใครจะไปรู้ว่าสุดท้าย…จะกลายเป็นแบบนี้ไปได้
“ค่ะ ฉันรู้แล้ว” เสิ่นเฉียวพยักหน้า ต่อไปเธอต้องจำนี้ไว้ดีๆจริงๆแล้ว
“แต่ว่า….”
เห็นท่าทางที่อยากจะไปของเธอ ส้งอานก็พูดขึ้น: “เธอพักผ่อนที่นี่ก่อนเถอะ ฉันไปทำการผ่าตัดเคสนึงก่อน เดี๋ยวกลับมาตรวจแผลของเธอว่าอักเสบรึเปล่า”
“เรื่องอื่น หรือสิ่งที่เธอเป็นห่วง ฉันไปพูดกับเย่โม่เซินเอง”
เสิ่นเฉียว: “…….งั้นก็ได้ ขอบคุณนะคะน้า!”
เย่โม่เซินอยู่ด้านนอกนานมาก ข่าวที่เซียวซู่เอามาให้เขา คือผู้หญิงคนนั้นผ่าตัดเด็กออกมาอย่างปลอดภัย แต่ว่าเป็นเด็กผู้หญิง ตอนนี้ หลินเจียงกำลังอยู่ในสภาวะที่วุ่นวาย แต่แม่ลูกปลอดภัย ให้เสิ่นเฉียวไม่ต้องห่วงว่าจะเป็นเรื่องถึงแก่ชีวิต
เสิ่นเฉียวไม่ต้องเป็นห่วง แต่ว่า…..พวกเธอกลับต้องเป็นห่วง ทำร้ายเสิ่นเฉียวจนเจ็บขนาดนี้ คิดว่าพูด2-3คำก็แล้วกันหรอ?
“เรื่องนี่ผมรู้แล้ว นายสั่งคนไปเฝ้าที่นั้นไว้ แล้วก็ไปสืบเรื่องนี้มาให้ละเอียด”
พอเพิ่งวางสาย เซียวซู้ก็เห็นส้งอานออกมา ก็เม้มปาก “แผลของเธอเป็นยังไงบ้าง?”
“ก็ได้นะ นายยังรู้จักเป็นห่วง? ฉันคิดว่าไม่อยากได้ภรรยากับลูกแล้ว!”
พอได้ยิน เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้ว “ใครบอกว่าผมไม่เอาแล้ว?”
“งั้นนายกำลังทำอะไรอยู่?” ส้งอานถาม: “จากครั้งก่อนฉันก็บอกนายแล้ว เป็นผู้ขายต้องปกป้องภรรยาของตัวเองดีๆ แต่นายกำลังทำอะไรอยู่?”
“ผมไม่รู้ว่าเธอทำอะไรไว้” เย่โม่เซินตอบอย่างรำคาญใจ “อีกอย่างช่วงนี้เธอไม่ปกติ”
“อ๋อ ไม่ปกติยังไง? นายลองพูดออกมาให้ฉันฟังดูสิ”
เย่โม่เซินมองน้าตัวเอง ตั้งแต่ที่แม่ของเขาเสียไป ส้งอานก็เป็นญาติคนเดียวในใจของเขา ในใจของเขามีความสงสัย ไม่รู้ว่าจะหาใคร
อาจจะ พูดกับส้งอาน ก็อาจจะไขข้อสงสัยได้
คิดถึงนี้ แววตาของเย่โม่เซินก็เศร้าลงมาก จากนั้นก็พูดการกระทำในช่วงนี้ของเฉิ่นเฉียวให้ส้งอานฟัง
หลังจากที่ฟังแล้ว ส้งอานก็ขมิบตา: “แล้วยังไง? เธอทำตัวเหมือนปกติ นายไม่ชอบ?”
“แปลก”เย่โม่เซินเม้มปาก ตอบอย่างไม่พอใจ
“แปลกจริง” ส้งอานพยักหน้า ทันใดนั้นก็เย้ยเขา: “แต่ว่านายไม่เคยคิดว่าเธอจะเปลี่ยนไปจนน่าแปลกแบบนี้? ในฐานะที่เป็นน้าของนายฉันสามารถพูดได้อย่างมั่นใจ ผู้หญิงเป็นคนที่เปลี่ยนอารมณ์บ่อย และนังคิดมากอีก เธอเปลี่ยนเป็นแบบนี้อย่างกะทันหัน ต้องทำการตัดสินใจอะไรในใจแล้วแน่ๆ หรือว่านายทำอะไรให้เธอผิดหวัง หรือว่านายพูดให้อะไรที่ทำให้เธอมีการเปลี่ยนแปลง ไม่อย่างนั้น คนคนหนึ่ง…ไม่มีทางเปลี่ยนไปแน่นอน นายลองคิดดูว่านายทำอะไรบ้าง?”
เขาทำอะไร?
เย่โม่เซินเม้มปาก เขาคิดไม่ออกจริงๆ ว่าเขาทำอะไรกันแน่
“แต่ว่าน้าพูดจริงๆนะ ในเมื่อนายก็แต่งงานกับเธอแล้ว ก็อยู่ด้วยกันดีๆ นอกจาก….นายอยากจะหย่ากับเธอจริง….”
