บทที่237 คำเตือนจากฝัน
เสิ่นเฉียวเองก็ยังสับสน เหมือนว่าได้ฟังคำแกล้งจากเย่โม่เซิน เงยหน้าขึ้นมองเขา ก็เห็นท่าทางที่แสดงถึงการแกล้งของเย่โม่เซิน
ชัดเจนมาก เขาตั้งใจ!
เสิ่นเฉียวกัดปากตัวเอง พูดอย่างโมโห: “ฉันไม่ต้องการให้นายช่วยทา ฉันทาด้านหน้าเองก็ได้แล้ว”
พูดเสร็จ เธอก็เข้าไปเอายาไว้
แต่คิดไม่ถึงว่าเย่โม่เซินจะยื่นมือไปดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดของเขา ใช้มือข้างเดียวกอดตรงเอวเธอไว้: “วิ่งอะไร? ทั้งตัวของเธอมีที่ไหนบ้างที่ผมยังไม่เคยจับ?เวลานี้เพิ่งรู้สึกอายหรอ?”
คำพูดนี้ทำให้เสิ่นเฉียวตกใจตาโต “นาย……”
“เร็วๆ พอทายาเสร็จผมจะไปอาบน้ำ” เย่โม่เซินก็เร่งเธออีก เห็นเธอไม่ขยับตัว ก็ยกยิ้มตรงมุมปาก พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนๆที่ข้างๆเธอ: “หรือว่า…..เธออยากให้ฉันช่วยเธอถอด?”
เสิ่นเฉียวเขาอย่างโมโห: “ปล่อยฉันนะ”
เย่โม่เซินไม่ปล่อย เสิ่นเฉียวก็ทำได้แค่ขอร้อง พูดขอร้องเขาเสียงเบา: “นายกอดเอวฉันแบบนี้ มันแตะโดนแผลของฉันแล้ว”
พอได้ยิน สายตาของเย่โม่เซินถึงอ่อนลง แล้วก็ปล่อยเธอออกบ้าง “รู้ว่าเจ็บ ยังไม่เร็วหน่อย ฉันช่วยทายาให้เธอ”
เพิ่งพูดเสร็จ เสิ่นเฉียวยังไม่ทันได้ตั้งตัว เย่โม่เซินก็ยื่นมือออกมาแล้ว แกะกระดุมเสื้อเธอออก
วันนี้เสิ่นเฉียวใส่เสื้อเชิ้ตกระดุมสีฟ้า ตอนที่เขายื่นมือมาแกะกระดุม เธอถึงเพิ่งรู้สึกตัว กดมือของเขาไว้: “จริงๆนะฉันทาเองได้”
ถูกเธอปฏิเสธหลายรอบ ตอนนี้เย่โม่เซินก็ไม่พอใจแล้ว พอเธออย่างอันตราย: “พูดใหม่อีกรอบสิ?”
เสิ่นเฉียว: “……”
ช่างเถอะ ดูก็ดูเถอะ
สุดท้ายเสิ่นเฉียวก็หลับตาลง ปล่อยให้เขาถอดเสื้อออกด้วยสีหน้าที่ไม่เต็มใจ เย่โม่เซินเห็นเธอทำหน้าแบบนี้ แม้แต่ตัวของเธอก็สั่น ก็ยิ้มขึ้นมา
เขาอยากจะทายาให้เธอเองจริงๆ เพราะว่าทั้งตัวของเธอก็เป็นแต่แผล เขาเองก็ทำอะไรไม่ลงหรอก
เสิ่นเฉียวหลับตาลงนานมาก จนรู้สึกว่ายาเย็นๆทาลงบนผิวของเธอ เธอถึงค่อยลืมตาขึ้นมา จากนั้นก็เห็นเย่โม่เซินก้มหน้าไว้ ตั้งใจบีบยาออกมาที่นิ้ว แล้วก็ทายาตรงแผลของเธอ
ท่าทางของเขาระวังมาก และตั้งใจมากๆ ทาลงบนผิวอย่างกับถูกขนปัดไปมา กลัวว่าจะทำให้เธอเจ็บ
“โม่เซิน….ก็ไม่ใช่ว่าไม่รู้สึกอะไรกับเธอเลย”
ทันใดนั้น คำพูดที่ส้งอานพูดกับเธอเมื่อตอนกินข้าวเย็นก็โผล่ออกมา เสิ่นเฉียวมองด้านหลังของเย่โม่เซิน รู้สึกว่าในตอนนี้ใจของเธอก็ถูกเติมเต็มหมดแล้ว
ไม่ชอบเธอก็ไม่เป็นไร
ก็แต่มี….ความรู้สึกดีๆก็พอแล้ว
ที่เหลือ…..ให้เธอมาเติมเต็มคนเดียวก็ได้แล้ว
เสิ่นเฉียวคิดแบบนี้ จากนั้นเธอก็ยิ้มอ่อนๆ
เย่โม่เซินก็ทาเพิ่ม เห็นว่าผู้หญิงเงียบแบบแปลกๆ และรู้สึกมีสายตาอันหนึ่งมอง ตอนที่เงยหน้าขึ้นมาก็สบตากับเธอพอดี
ยังไม่รอให้ดูชัดเจน เสิ่นเฉียวก็รีบดูไปทางอื่น เหมือนกับกวางน้อยในป่าที่เจอกับนายพราน ตกใจจนรีบหนี แต่ก็เร่งรีบจนไม่ดูทาง
“เมื่อกี้เธอมองผม?” เย่โม่เซินถาม
เสิ่นเฉียวรีบส่ายหน้า ทำท่าปฏิเสธ แต่เย่โม่เซินไม่เชื่อ เขาจับคางเธอไว้ บังคับให้เธอสบตากับเธอ: “ผมเห็นแล้ว ยังไม่ยอมรับอีกหรอว่าชอบผม?”
“ฉัน…..” เสิ่นเฉียวเม้มปาก แต่ก็พูดอะไรไม่ออก
เธอก็ยังไม่กล้ายอมรับว่าชอบเขา หลังจากที่ยอมรับแล้ว จะถูกหัวเราะเย้ยมั้ย?
สมมุติว่าเขาชอบเธอจริงๆสักนิด แต่ถ้ารู้ว่าเธอคิดแบบนี้ เขาจะเริ่มเกลียดเธอไหม
พอนึกถึงตรงนี่ เสิ่นเฉียวก็กัดฟันแน่น ไม่ยอมพูดอะไร
เย่โม่เซินแค่อยากได้ยินเธอพูดเท่านั้นเอง ทุกครั้งที่พูดถึงปัญหานี้ ผู้หญิงคนนี้ก็จะทำท่าทางไม่ชอบเขาอยู่ตลอด หรือว่าท่าทางที่ไม่พูดอะไรเลย
“ช่างเถอะ” เขาปล่อยมือลง แล้วก็ทายาให้เธอต่อ แล้วก็พูด: “เพราะยังผมก็ไม่มีทางชอบเธออยู่ดี”
เสิ่นเฉียวไม่ได้โมโห เพราะวันนี้เธอรู้สึกสุขใจมาก
ยังมีเวลาอีกหลายเดือน อาจจะรอหน่อย….เย่โม่เซินก็จะชอบเธอนิดหน่อย!
หลังจากที่ทายาเสร็จ เย่โม่เซินก็ทิ้งยาให้เธอ: “เสร็จแล้ว ไสหัวไปนอนเถอะ”
เสียงของเขาเย็นชามาก แม้แต่สายตาก็ดูมั่นใจมาก เสิ่นเฉียวรับยาไว้ ตอบคำสั้นๆ จากนั้นก็เตรียมจะใส่เสื้อ เย่โม่เซินกลับกดมือเธอไว้ พูด: “เสื้อตัวนี้ใส่มาทั้งวันแล้ว ไม่รู้จักเปลี่ยนหรอ? ไปเปลี่ยนเสื้อแล้วค่อยนอน”
พอได้ฟัง สายตาก็เสิ่นเฉียวก็สว่างขึ้น สว่างเหมือนกับดาว
เย่โม่เซินหยุดนิ่งไปสักพัก แล้วก็พูดอย่างโหดๆ: “ไม่ได้เป็นห่วง ก็แค่ไม่อยากให้แผลหนักกว่าเดิม ถึงเวลาจะเดือดร้อนถึงงาน เข้าใจไหม?”
“อ๋อ” เสิ่นเฉียวพยักหน้า แสดงว่าเข้าใจแล้ว แต่ว่าสายตาของเธอก็ยังสว่างไสวอยู่ ดูจนเย่โม่เซินรู้สึกแปลกๆ
จากนั้นเสิ่นเฉียวก็ลุกขึ้นจับยาไว้ไปเปลี่ยนเสื้อ แล้วก็นอนลง จากนั้นเย่โม่เซินไปทำอะไรเธอก็ไม่สนใจแล้ว
หลังจากนั้นในตอนกลางคืนเธอก็ฝัน
ในฝันเย่โม่เซินพูดคำหวานข้างๆหูของเธอเยอะมาก จากนั้นยังเอาตุ้มหูสีชมพูนั้นออกมา และใส่ให้เธอ จากนั้นก็มาข้างหูของเธอจูบเธอเบาๆ
“เสิ่นเฉียว เธอเป็นของผม”
เย่โม่เซินที่อยู่ในฝัน ดูโรแมนติกเหมือนกับคนที่ตามจีบเธอมานานหลายปี ความเย็นขาตามเวลาปกติก็อ่อนโยนลง เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าตัวเองตกอยู่ในภวังค์ความฝันนั้น แขนก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา
พอเธอรู้สึกตัว ก็เห็นว่าเย่โม่เซินใช้มีดกรีดตรงแขนของเธอ แล้วก็มีเลือดไหลออกมา เสิ่นเฉียวตกใจมากจับแขนของตัวเองไว้ ถามเขาเพราะอะไร?
เย่โม่เซินใช้สายตาที่เย็นชามองเธอ เสียงเย็นชามาก
“ผู้หญิงแบบเธอเนี่ยนะ ที่เหมาะสมที่จะได้ความรักของผมเย่โม่เซิน?”
จากนั้นมีดก็ฟันลงมา เสิ่นเฉียวตกใจจนร้องออกมา แล้วก็ลืมตาตาลุกขึ้นนั่งอย่างตกใจ
สิ่งที่เห็นคือแสงแดด เสิ่นเฉียวมองรอบๆ เพิ่งรู้ว่าเช้าแล้ว และเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ เป็นแค่ฝันเท่านั้น
เสิ่นเฉียวถอนหายใจ แล้วก็ยื่นมือมาเช็ดเหงื่อตรงหัว
ตกใจมากเลย
นึกว่าเป็นความจริง ที่แท้แล้วก็แค่ฝันเท่านั้นเอง
แต่ว่าในฝันท่าทางที่โหดร้ายของเย่โม่เซินทำให้เธอตกใจมาก เหมือนกับเป็นความจริง
พอตั้งสติได้ เสิ่นเฉียวก็ลุกขึ้นไปล้างหน้าที่ห้องอาบน้ำ จากนั้นก็มองเธอในกระจก
เธอไม่สวยพอ จากหน้าตาเทียบกับผู้หญิงคนอื่นแล้วธรรมดามาก และไม่ชอบแต่งตัวอีก หุ่นก็ไม่แซ่บพอ แต่ว่าเย๋โม่เซินหล่อเหลามาก ความฝันนั้น….กำลังเตือนอะไรเธอรึเปล่า?
