บทที่ 243 จากเขาไปเถอะ
เสิ่นเฉียวดึงสติกลับมา แล้วจับตู้โชว์สินค้าที่อยู่ข้างๆอย่างอ่อนเพลีย พยายามให้ตนเองสงบนิ่งลงมา
“ฉันไม่เป็นไร”
“แต่ว่าสีหน้าของคุณดูแล้วไม่ค่อยดีเลยนะคะ ต้องการให้ดิฉันช่วยโทรศัพท์ไหมคะ?”
เสิ่นเฉียวไม่ตอบคำถาม หายใจลึกๆและทำใจให้ปกติเหมือนเดิม ผ่านไปสักพักหนึ่ง เธอจึงเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้พนักงานขายและยิ้มให้: “ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ ฉันไม่เป็นไร ฉันไปก่อนนะคะ”
จากนั้นเสิ่นเฉียวก็เดินออกไปในขณะที่พนักงานขายยังมีสายตาที่กังวลและเป็นห่วงอยู่
ระหว่างทาง เสิ่นเฉียวเดินไปข้างหน้าอย่างไม่มีจุดหมาย ตรงหน้าคือที่ใด เธอก็ไม่รู้
ก่อนที่จะมาร้านจิวเวลรี่ที่นี่ เธอพยายามปลอบใจและโน้มน้าวใจตนเองตลอด ต่างหูคู่นั้นเป็นแค่แบบเหมือนกันเท่านั้น ไม่งั้นคงไม่บังเอิญแขวนอยู่บนหูของหานเส่โยวขนาดนั้น
เธอถึงกับไม่กล้ามาสอบถามให้ชัดเจน แต่ตอนหลังก็มาจนได้ หลังจากที่ได้คำตอบแล้ว ถึงรู้ว่าที่จริงแล้วคำตอบไม่ใช่สิ่งที่ตนสามารถยอมรับได้
เพราะว่าต้องประชุม ดังนั้นเย่โม่เซินจึงปลอบใจเซียวซู่ให้ส่งเธอกลับบ้านตระกูลเย่ จากนั้นก็รีบทิ้งการประชุมและออกไป แล้วก็ไม่กลับบ้านทั้งคืน ในวันนี้หานเส่โยวกลับใส่ต่างหูคู่นั้นมาอยู่ตรงหน้าของตนเอง
นี่มันหมายความว่าอะไร?
เสิ่นเฉียวยืนนิ่งๆ
หมายความว่าเมื่อวานพวกเขาสองคนอยู่ด้วยกัน ทั้งวันทั้งคืน
ฮาๆ
เสิ่นเฉียวเอ้ย เสิ่นเฉียว เธอยังรอเขาอยู่ที่บ้านทั้งคืน เธอนี่มันเป็นคนโง่จริงๆ?
ยังเป็นห่วงว่าเย่โม่เซินจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นและโทรหาเซียวซู่
ตอนนี้คิดดูแล้ว เซียวซู่เมื่อวานอยากจะพูดแต่ก็ไม่พูด ก็คงเป็นเรื่องพวกนี้ล่ะ? ไม่น่า ไม่น่าเขาจึงใช้สายตาที่สงสารมองดูตนเอง!
ที่แท้……มีแต่เธอที่ถูกปิดบังไว้อยู่คนเดียว
“คนหลอกลวง” เสิ่นเฉียวด่าเบาๆ ร่างกายเดินก้าวไปข้างหน้าอย่างทุลักทุเล
ปั้ง!
ไม่ทันระวังชนไปที่อ้อมอกใคร
“เดินไม่มองเลยเหรอ? เชื่อไม่เชื่อว่าฉันตีคุณให้ตายเลย? หลีกไป”
มีคนด่าอย่างรุนแรงและเดินผ่านเธอไป เสิ่นเฉียวไม่ได้ดูเลยสักนิดว่าคือใคร และไม่ทันพูดคำขอโทษ
เธอเดินต่อไปข้างหน้าอย่างล้มลุกคลุกคลาน เดินไปไม่กี่ก้าวก็เดินชนคนอื่นอีก แต่ว่าครั้งนี้โชคไม่ดีนัก เธอชนจนตนเองล้มลงไปกับพื้น นั่งอยู่บนพื้นที่เยือกเย็นและแข็งกระด้าง
“เว้ย คุณนี่มันเป็นยังไงกัน? เดินชนคนอื่นอยู่ได้? นั่งอยู่ตรงนั้นอยากจะทำอะไร? คงไม่ใช่จะมาต้มตุ๋นเงินของฉันนะ?” คนนั้นพูดจบก็รีบเดินออกไป กลัวเธอจะแกล้งหรือมีกลอุบายอะไร
เธอนั่งอยู่บนพื้นตั้งนาน อยากจะลุกขึ้นมา กลับรู้สึกอ่อนแรงไปทั้งตัวไม่มีเรี่ยวแรงเลย
เสิ่นเฉียวโมโหมาก ก็แค่เรื่องเล็กๆแค่นี้เอง มันคุ้มค่ากับเธอที่ต้องซมซานขนาดนี้เลยเหรอ?
ตอนที่เสิ่นเฉียวหย่ากับหลินเจียง พ่อแม่ดันตัวเธอออกไปอย่างโหดร้าย ตอนนั้นเธอยังสามารถลุกขึ้นมาได้ ตอนนี้ก็ต้องลุกได้……
เธอพยายามใช้แรงดันพื้นอยากจะลุกขึ้น มือที่อบอุ่นคู่ใหญ่ๆคู่หนึ่งมาจับแขนเธอไว้อย่างกะทันหัน จากนั้นพยุงเธอลุกขึ้นมา
ในตาที่น้ำตาคลอเบ้าสลัวๆ ตรงหน้าของเสิ่นเฉียวมีเงาของคนร่างผอมสูงและแข็งแรงยืนอยู่
คนๆนั้นยื่นมือมาเช็ดขอบตาของเธอ หลังจากนั้นก็มีน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด ตรงหน้าที่ดูสลัวก็เริ่มค่อยๆชัดเจนขึ้นมา เสิ่นเฉียวมองเห็นคนที่เช็ดน้ำตาให้เธออย่างชัดเจน
สายตาของเย่หลิ่นหานมองดูเธออย่างน่าสงสาร เช็ดน้ำตาให้เธอด้วยท่าทางที่อ่อนโยนอย่างไม่มีที่เปรียบ แล้วถอนหายใจอย่างอัดอั้นตันใจ
“หญิงโง่ คุณร้องไห้จนเป็นแบบนี้ เขามองไม่เห็นเลยสักนิด”
น้ำตาของเสิ่นเฉียวไหลพรากลงมาทันที
น้ำตาพวกนั้นเหมือนกับไม่เอาซะอย่างนั้น ไหลลงมาเยอะมากเหมือนแข่งกันร้อง เย่หลิ่นหานเริ่มแรกยังเช็ดให้เธออย่างนิ่งๆ จากนั้นยิ่งนานก็ยิ่งเยอะ ความห่วงใยในสายตาของเขาก็ยิ่งลึกเข้าไปอีก จึงยื่นมือไปโอบเธอเข้ามาในอ้อมกอด
“จากเขาไปเถอะ” เขาจับหัวด้านหลังของเธอด้วยเสียงแหบ ดันหน้าเธอมาแนบอ้อมอกตนเองไว้แน่นๆ
น้ำตาที่ไหลพรากออกมาพวกนั้นทำให้เสื้อของเขาเปียก อุ่นๆและเปียกไปหมด
“ถ้าเป็นผม ผมจะไม่ทำให้คุณร้องไห้เสียใจขนาดนี้คนเดียว เฉียวเฉียว ให้โอกาสผมสักครั้ง ครั้งเดียวก็พอ”
เสิ่นเฉียวถูกเขาดึงตัวไปอยู่ในอ้อมกอด กลิ่นกายที่ไม่ชินของเขาทำให้เธอเหมือนจะมีความต่อต้านปฏิเสธ แต่ว่าความรู้สึกอบอุ่นแบบนั้นกลับทำให้เธออยากได้อย่างน่าแปลก เธอรู้สึกว่าตนเองเหนื่อยแล้วจริงๆ อีกทั้งยังไม่มีเรี่ยวแรง มีอ้อมกอดที่อบอุ่นเช่นนี้กะทันหัน เธอไม่มีเรี่ยวแรงจะต่อต้านแม้แต่นิดเดียว
คนเดินไปเดินมาเต็มถนน เย่หลิ่นหานกอดเธอไว้อย่างนั้น ไม่สนใจสายตาของคนอื่นที่มองมาอย่างแปลกประหลาดใจ
ผ่านไปสักพัก คนในอ้อมกอดไม่ตอบโต้อะไรอย่างกะทันหัน เย่หลิ่นหานดันเธอออกมา ถึงรู้ว่าเธอปิดตาอยู่ เหมือนสลบไปอย่างนั้น
สีหน้าของเย่หลิ่นหานเปลี่ยนไป จึงรีบยื่นมืออุ้มเธอขึ้นมา เดินออกจากที่นั่นอย่างรวดเร็ว
*
เปรี้ยง——
เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นอย่างน่าตกใจ ก้อนเมฆที่มืดครึ้มมาตั้งนาน ในที่สุดฝนก็ตกลงมาอย่างหนักและยังมีฟ้าผ่าด้วย ผ่าไปเกือบครึ่งฟ้า
เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นติดต่อกันหลายครั้ง เสิ่นเฉียวตกใจตื่นขึ้นมาทันที แล้วก็มองดูรอบๆ สังเกตว่าตนเองนอนอยู่ในห้องผู้ป่วยที่อบอุ่น ไม่ใช่ถนนที่วุ่นวายอีกแล้ว
“ตื่นแล้วเหรอ?” เสียงที่อ่อนโยนดังขึ้น เสิ่นเฉียวมองไปทางเสียงที่ดังขึ้น มองไปก็เห็นเย่หลิ่นหานที่นั่งอยู่ตรงหน้าเตียงผู้ป่วยของเธอ สายตาของเขากำลังมองเธออย่างอ่อนโยน: “รู้สึกว่าไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าครับ?”
จากนั้นยื่นมือไปแตะหน้าผากของเธอ เหมือนกำลังวัดอุณหภูมิ
วัดไปสักพักหนึ่ง เขาเหมือนวัดไม่ออก ดังนั้นจึงก้มตัวลงไปใช้หน้าผากตนเองไปแตะ หน้าผากแตะหน้าผากของเธอเพื่อสัมผัสอุณหภูมิ
ลมหายใจที่อุ่นๆร้อนๆระเหยไปบนหน้าของเธออย่างไม่แจ้งก่อน เสิ่นเฉียวเห็นโครงหน้าที่หล่อเหลาของเย่หลิ่นหานใกล้ๆเธอมาก แววตาสะดุ้งไปพักหนึ่ง
ตอนที่เธอรู้สึกตัวจึงอยากยื่นมือดันตัวเขาออก เย่หลิ่นหานกลับถอยออกห่างแล้ว จากนั้นก็ยิ้ม: “โชคดีที่ไข้ลดลงแล้ว ถ้าไม่อย่างนั้นผมคงต้องเป็นห่วงคุณจนแย่”
ได้ยินแล้ว ปากของเสิ่นเฉียวขยับๆ “ฉันเป็นไข้เหรอ?”
พอเอ่ยปาก เธอถึงรู้ว่าตนเองเสียงแหบมาก
เยหลิ่นหานยิ้มเบาๆ ไม่พูดอะไร แล้วลุกขึ้นมาไปรินน้ำให้เธอหนึ่งแก้ว จากนั้นพยุงเธอขึ้นมานั่ง: “ดื่มน้ำก่อน ทำให้คอชุ่มชื้นหน่อย ดื่มหมดค่อยพูด”
คอแหบจนจะตายอยู่แล้ว เสิ่นเฉียวไม่ได้ปฏิเสธอยู่แล้ว ขยับไปรับแก้วมา จากนั้นดื่มจนหมดแก้ว
“อย่ารีบร้อน ค่อยๆดื่ม เดี๋ยวสำลักเอาจะไม่ดี”
รอจนเธอดื่มหมดแล้ว เย่หลิ่นหานก็รับแก้วไปอย่างเป็นธรรมชาติจนไม่มีที่เปรียบ มืออีกข้างหนึ่งก็ยื่นไปข้างปากของเธอและเช็ดหยดน้ำที่มุมปากเธอ
การกระทำที่ใกล้ชิดเช่นนี้ทำให้เสิ่นเฉียวขมวดคิ้วสวยๆ จากนั้นจิตใต้สำนึกอยากจะหลบออกจากการสัมผัสของเขา
เพียงแต่ว่าความเคลื่อนไหวของเย่หลิ่นหานนั้นมันเร็วเกินไป สัมผัสได้เร็ว เก็บขึ้นก็เร็ว เธอหลบไม่ทัน ยิ่งไม่ทันดันเขาออกไป
“คุณไข้ขึ้นสูงจริงๆ อีกทั้งยังหนักด้วย หมอบอกว่าคุณเป็นหวัดถูกลมหนาวมากไป เฉียวเฉียว ร่างกายคุณอ่อนแอเกินไปแล้ว อาจจะต้องนอนพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลอีกหลายวัน”
ได้ยินว่าต้องนอนโรงพยาบาล สีหน้าของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนไปทันที “ฉันไม่นอนโรงพยาบาล”
เธอไม่ชอบอยู่โรงพยาบาล ไม่มีเหตุมีผลเธอไม่อยากอยู่ที่นี่หรอก
เย่หลิ่นหานได้ยินเธอปฏิเสธ ขมวดคิ้วและจ้องเธออย่างเข้มขรึม: “ไม่พักโรงพยาบาลไม่ได้ สุขภาพของคุณแย่มาก อีกทั้ง……ผมได้ยินหมอบอกว่า คุณท้องแล้ว”
ได้ยินแล้ว เสิ่นเฉียวตกใจจนตาโต มองหน้าเขาอย่างตะลึง
ทันใดนั้น ในใจของเธอรู้สึกสับสนเหมือนมีหลายสิ่งหลายอย่างทับถมเข้ามา จนเกือบทำให้เธอหมดลมหายใจ
