บทที่ 252 เกลียดฉันไหม
คำพูดนี้ทำให้เย่หลิ่นหานหยุดชะงัก
“เธอเสียใจหรอ? ”
เสิ่นเฉียวไม่ได้ตอบ มือก็ยังมีท่าทางคงดิ้นรนต่อไป เย่หลิ่นหานก็พูดขึ้นมาทันที : “งั้นฉันพาเธอไป”
“คุณพูดอะไร? ”
“ฉันพาเธอไปจากที่นี่ ไปจากเมืองเป่ย ไปให้ไกล ”
เสิ่นเฉียว : “…..เย่หลิ่นหานคุณบ้าไปแล้วหรอ? คุณพูดขึ้นมาแบบนี้ได้ยังไง ฉันเป็นพี่น้องของคุณนะ! ”
“ก็ไม่ใช่พี่น้องจริงๆ สักหน่อย ต้องมาเสแสร้งต่อหน้าฉันด้วยหรอ? หรือเธอคิดว่าข้ออ้างนี้จะปฏิเสธฉันได้หรอ? ” เย่หลิ่นหานจับข้อมือเธอไว้ ยกข้อมือเธอขึ้นสูง จ้องมองเธออย่างจริงจัง
“เธอคิดว่า เรื่องของเธอกับเขาฉันไม่รู้สักนิดหรอ? เขาบังคับให้เธอเซ็นต์สัญญา หลังจากครึ่งปีก็จะเตรียมจากตระกูลเย่ ใช่ไหม? ”
ได้ยินแล้ว เสิ่นเฉียวทำตาโตอย่างไม่เชื่อ เรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเธอกับเย่โม่เซิน นอกจากเซียวซู่กับป้าของเขาส้งอานรู้แล้ว ยังมีหานเส่โยวที่เธอบอก คนอื่นไม่มีทางรู้ได้
เขารู้ได้ยังไงกัน?
“แปลกใจล่ะสิว่าทำไมฉันถึงรู้เรื่องนี้? ” เย่หลิ่นหานสัมผัสถึงความเศร้าโศกที่ปรากฏขึ้นระหว่างคิ้วและดวงตาที่อ่อนโยน เสียงของเขาก็ลดลงเล็กน้อย : “ที่จริงคิดสักหน่อยเธอก็น่าจะเข้าใจ ทำไมฉันถึงรู้เรื่องที่เธอจะหย่า ก็คือโม่เซินไม่ได้ใส่ใจเธอ รีบอยากจะหย่ากับเธอ”
“อย่าพูดเลย ” เสิ่นเฉียวขัดจังหวะคำพูดของเขา เธอกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า : “พี่ชาย ฉันเคยพูดกับคุณแล้ว ถึงโม่เซินจะไม่ชอบฉัน ฉันก็ไม่ได้ชอบคุณ ฉันเป็นหนี้คุณอยู่สามแสน ฉันจะรีบหาทางหามาคืนคุณให้ไวที่สุด ต่อไปขอให้คุณอย่าพูดคำพูดพวกนี้อีก เรื่องวันนี้ฉันจะคิดซะว่าไม่เคยเกิดขึ้น ฉันไปก่อนละ ”
พูดจบ เสิ่นเฉียวกลับตัวแล้วจากไป
ก็ไม่รู้ว่าเย่หลิ่นหานถูกประโยคไหนของเธอกระตุ้น ถูกเธอบังคับให้ดึงเธอกลับมา จากนั้นมือที่ใหญ่จับหลังศีรษะของเธอไว้ โน้มตัวไปจูบที่ริมฝีปากแดงของเธอ
เห็นใบหน้าหล่อของเขาใกล้เข้ามา เสิ่นเฉียวตื่นตระหนก ตอนก่อนที่ริมฝีปากกำลังจะกระทบที่ตัวเองเธอก็หันหน้าหนี ริมฝีปากของเย่หลิ่นหานกระทบลงบนแก้มของเธอ
เย่หลิ่นหานก็ไม่ได้ยอมแพ้ ยิ่งทำให้เขาอยากจะปราบเธอ ใช้มือหนึ่งจับไปที่คางของเธอ และจูบอีกครั้ง
เสิ่นเฉียวทั้งกระซิบทั้งแอบ ที่นี่เป็นถนนใหญ่ คนไปมา แต่ไม่มีใครมาข้างหน้า
ถึงแม้เมื่อกี้ทั้งสองจะยืนคุยกันอยู่นานแล้ว อีกอย่างเย่หลิ่นหานรูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลา จะดูยังไงก็เป็นคนมีความสามารถ ใครก็ไม่เชื่อว่าเขาจะไปบังคับจูบผู้หญิงคนนึง
“เย่หลิ่นหาน！”
ตอนที่มุมริมฝีปากถูกเย่หลิ่นหานจูบ เสิ่นเฉียวโกรธมาก ยกมือขึ้นและตบไปที่หน้าของเย่หลิ่นหาน
เพี๊ยะ —
การตบนี้เธอใช้แรงทั้งหมด ระบายความอับอายที่ถูกจูบบนถนนด้วยการตบครั้งนี้ เย่หลิ่นหานก็เจ็บโดนตบจนหน้าหันไปด้านข้าง
ไวมาก ใบหน้าหล่อเหลาของเขาก็มีรอยห้านิ้วปรากฏขึ้น
“ตบฉัน? ” ที่มุมปากของเย่หลิ่นหานมีเลือดไหลออกมาหนึ่งหยด เขามองไปที่เสิ่นเฉียวด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หัวเราะอย่างขมขื่น : “ฉันทำให้เธอเกลียดมากเลยใช่ไหม? ”
เห็นมุมปากของเขาเลือดไหล ในใจเสิ่นเฉียวก็เริ่มทนไม่ไหว เธออ้าปาก จากนั้นก็ยื่นมือกลับมา
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ แต่คุณทำเกินไปแล้ว! ”
“เกินไป? ” เย่หลิ่นหานหัวเราะเสียงต่ำๆ : “ฉันจริงใจกับเธอ เธอกลับทิ้งฉันอย่างไร้ค่า แล้วโม่เซินล่ะ? เขาทำกับเธอแบบนั้น เธอกลับทำดีกับเขาด้วยหัวใจ เฉียวเฉียว เธอว่าเธอโง่ไหม? ”
“ถึงฉันจะโง่ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ! เสิ่นเฉียวสะบัดมือเขาออก : “ถ้าต่อไปคุณยังเป็นแบบนี้ฉันจะไม่เกรงใจคุณอีกแล้ว”
พูดจบ เธอวิ่งหนีไปด้วยรองเท้าส้นสูง ปล่อยให้เย่หลิ่นหานยืนอยู่ที่เดิมดูเงาหลังของเธอค่อยๆ จากไป
สายตาของเขาจ้องมองไปที่เธอ จนเธอหายไปจากมุมถนนที่ต้องเลี้ยว ยืนไม่รู้นานเท่าไหร่ มีผู้หญิงคนนึงยืนอยู่ข้างๆ เขา มองไปที่เธออย่างอายๆ : “คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ”
จากนั้นยื่นทิชชูให้เขา จ้องไปที่มุมปากของเขา : “ที่มุมปากของคุณยังมีเลือดอยู่”
เย่หลิ่นหานนิ่งไปสักพัก แล้วก็ไม่ได้รับกระดาษทิชชูจากผู้หญิงคนนั้น แล้วเอานิ้วมาเช็ดที่ริมฝีปาก จากนั้นใช้ริมฝีปากเลีย ฝาดไปทั้งลิ้น
ความขมขื่นในดวงตาชัดขึ้นอีกครั้ง คิดไม่ถึงว่าเธอดูอ่อนแอ แต่พอลงมือก็แรงไม่เบา
“นี่ คุณคะ ……ให้ทิชชูคุณ! ” ผู้หญิงรวบรวมความกล้าส่งกระดาษทิชชูให้ต่อหน้าเขาอีกครั้ง
เย่หลิ่นหานปกติจะดูอบอุ่นราวกับหยก แต่ใจจริงกลับเย็นชา เธอมองไปที่ผู้หญิงครั้งหนึ่ง มองด้วยสายตาแปลกๆ “ขอบคุณ ไม่ต้อง”
ผู้หญิงตอนนี้หน้าแดง ถูกปฏิเสธแบบนี้ทำให้เธอเก้อเขินขึ้นมา เธอกำกระดาษทิชชูที่อยู่ในมือไว้แน่น พูดอย่างติดอ่าง : “ขอ ขอโทษ ฉันแค่เป็นห่วงคุณเฉยๆ ถ้าคุณไม่ต้องการ งั้นฉันไปละ”
เย่หลิ่นหานไม่ได้สนใจเธอ แค่มองเธออย่างเย็นชาแล้วมองกลับมา จากนั้นตามไปที่ทางที่เสิ่นเฉียวจากไปเมื่อกี้
ยัยนั่นไม่รู้ว่าจะกลับบ้านตระกูลเย่ได้ด้วยดีไหม ถึงแม้สภาพของเธอในวันนี้ผิดไปมาก เขาก็ต้องตามไปดูสักหน่อย
ผู้หญิงเห็นเขาไม่หันกลับมา ตาก็เลยแดง : “นาย นายยังจะไปหาเธออีกหรอ? ”
เย่หลิ่นหานยกคิ้วขึ้นแล้วหยุดก้าว “เธอยังมีเรื่องอะไร? ”
“เปล่า ฉันแค่อยากจะเตือนคุณ……เธอเหมือนกับจะไม่ชอบคุณ คุณ…..ถ้าหากยังไปหาเธอ อาจจะถูกเธอเกลียดเอาได้”
ได้ยินแล้ว เย่หลิ่นหานสายตาไม่มีความสุขแสดงออกมาชัดเจน หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หัวเราะอย่างเยือกเย็น : “สาวน้อย นี่มันเรื่องของฉัน มันเกี่ยวอะไรกับเธอ? ”
ผู้หญิงคนนั้นไม่กล้าพูดแล้ว ถึงตอนนี้…..เธอจ้องไปที่เย่หลิ่นหาน จากนั้นหันกลับวิ่งหายไป
เย่หลิ่นหานจากไปด้วยสายตาเย็นชา
เสิ่นเฉียวไม่ได้กลับบ้านตระกูลเย่ เพราะตอนนี้เธอไม่อยากเจอเย่หลิ่นหาน
เธอเลยกลับบ้านแม่ ตั้งใจว่ากลับไปดูว่าที่บ้านเป็นยังไง
ใครจะรู้กลับไปแล้ว คุณแม่เสิ่นพอเห็นเธอรีบมากระโดดกอดเธอ : “เฉียวเฉียวเธอกลับมาแล้ว แม่ยังคิดว่าจะไปหาอยู่พอดีเลย ”
เสิ่นเฉียวยกคิ้วขึ้น : “แม่เป็นไรไป? ”
คุณแม่เสิ่นกอดเธอแล้วร้องไห้ : “ทั้งหมดเป็นเพราะฉันไม่ดีเอง เป็นเพราะฉันไม่ดีเอง! ”
เสิ่นเฉียวได้แต่มองไปที่คุณพ่อเสิ่นที่อยู่ข้างๆ คุณพ่อเสิ่นพูดด้วยความโกรธ : “เรื่องที่เธอทำเอง! ”
พูดจบก็สะบัดมือเข้าไปในห้อง เสิ่นเฉียวอึ้งอยู่ตรงนั้น บรรยากาศในบ้านแย่มาก คุณแม่เสิ่นกอดเธอไว้ร้องไห้ตลอด เธอยังไม่รู้เลยว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น
“สรุปเกิดเรื่องอะไร? ”
“เฉียวเฉียว ทั้งหมดเป็นเพราะแม่ไม่ดี …… แม่เห็นสถานะทางการเงินที่บ้านเราไม่ดี ก็อยากจะไปร่วมทำธุรกิจเล็กๆ กับคนอื่น แต่ใครจะรู้…..ฝั่งนั้นหอบเงินหนีไปหมดเลย”
เสิ่นเฉียวตกใจมาก : “หนีไปแล้ว? เสียไปเท่าไหร่? ”
คุณแม่เสิ่นร้องไห้สะอึกสะอื้นแล้วพูดว่า : “เงินในบ้านทั้งหมดไม่เหลือแล้ว แล้วยังมีเงินที่ฉันไปกู้มาทั้งหมดก็ไม่เหลือแล้ว…… ”
เสิ่นเฉียวสีหน้าเปลี่ยน สั่งให้ตัวเองสงบลง
“แจ้งตำรวจหรือยัง? ”
