บทที่ 259 เอาใจเธอ
เสิ่นเฉียวหลับลึก เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเธอก็เห็นว่าห้องนั้นเต็มไปด้วยแสงแดดก่อนที่จะรู้ตัวว่าดวงอาทิตย์ขึ้นแล้ว ไปจับโทรศัพท์โดยที่ไม่รู้ตัวแต่เหมือนกับจับไปมีแต่ความว่างเปล่าและรู้สึกแตกต่าง
เธอตัวเเข็ง จากนั้นมองไป ถึงรู้ว่าตัวเองที่จริงแล้วนอนอยู่บนเตียงของเย่โม่เซิน
อึ้งอยู่ประมาณห้าวินาทีเต็มๆ เสิ่นเฉียวนั่งลง เมื่อคืนเธอก็นอนอยู่ที่ที่นอนของตัวเองนิ ทำไมตื่นขึ้นมาอยู่บนที่นอนของเขาได้?
เสิ่นเฉียวตรงไปที่ที่นอนของตัวเอง ถึงรู้ว่าที่นั่นโดนเก็บไปแล้ว
เอ๊ะ ให้ตาย!
ไอ้คนเลว นี่ให้คนใช้เก็บของของเธอไปอีกแล้ว
เขาจะเล่นวิธีแบบนี้อีกกี่ครั้ง?
เสิ่นเฉียวยกผ้านวมแล้วลุกขึ้นด้วยความโกรธ จากนั้นเห็นโทรศัพท์อยู่บนโต๊ะข้างเตียง เธอหยิบขึ้นมาดูเวลา พึ่งรู้ว่าเกือบจะบ่ายแล้ว
นอนถึงตอนนี้ ตอนนี้เธอยิ่งนานเข้ายิ่งสามารถนอนได้นานขึ้นแล้ว
เสิ่นเฉียวเคาะหัวตัวเอง จากนั้นลุกขึ้นไปอาบน้ำ
เพราะเมื่อคืนไม่ได้อาบน้ำแล้วนอนเลย ดังนั้นเสิ่นเฉียวรู้สึกว่าตอนนี้ไม่สบายไปทั้งตัว ดังนั้นเธอจึงรีบไปอาบน้ำ
ตอนที่ถอดเสื้อ
เมื่อวานเธอทั้งวันก็ไม่ได้ทายานิ ทำไมเสื้อผ้าถึงมีรอยยา?
เสิ่นเฉียวถือเสื้อผ้าด้วยความงุนงง ทันใดนั้นก็คิดถึงเมื่อวานกลางดึกเหมือนกับว่ามีมือคู่หนึ่งกำลังกดไปที่หลังของเธอ ความรู้สึกนั้นทั้งอบอุ่นและเยือกเย็น
เหมือนเมื่อก่อนที่เขาทายาให้ไม่มีผิด
ความอบอุ่นระหว่างนิ้ว ความเยือกเย็นของยา
แต่ว่า เสิ่นเฉียวเมื่อคืนวานคิดว่าตัวเองกำลังฝันไป อีกอย่างเธอก็ไม่ตื่น เพราะฉะนั้นก็ไม่ได้ถือสาอะไร
ตอนนี้คิดขึ้นได้ เป็นเย่โม่เซินเป็นคนทายาให้เธอตอนกลางดึก?
พยักหน้า เสิ่นเฉียวหัวเราะอย่างขมขื่นครั้งหนึ่ง : “จะเป็นไปได้ยังไง? ” เขาเกลียดคุณและมันก็สายเกินไป ยังจะมาทายาให้เธอกลางดึก?
คิดมากไป
เสิ่นเฉียวเอาเสื้อผ้าคว้างไปที่ชั้นข้างๆ จากนั้นเปิดฝักบัวอาบน้ำ
รอตอนที่เธออาบน้ำเสร็จออกมา ทันใดนั้นมีแม่บ้านมาเคาะประตู เสิ่นเฉียวก็ไปเปิดประตู พอเปิดประตูเกือบจะถูกสายตาที่นอกประตูทำให้ตกใจแล้ว
พวกแม่บ้านดันราวแขวนเสื้อเข้ามาในห้อง จากนั้นก็นำมาแขวนไว้ที่ตู้เสื้อผ้าทีละตัวๆ
“นี่พวกเธอ…….ทำอะไร? ”
“คุณนายน้อยสอง นี่คือคุณชายเย่สั่งให้พวกเราเอาเขามา ทั้งหมดนี่เป็นของคุณนายน้อยสอง”
รอส่งเสื้อผ้าเสร็จ ยังต้องส่งเครื่องประดับกองโต และยังมีเครื่องสำอางและแก็ตเจ็ตเครื่องประดับ มากมายนับไม่ถ้วน จากนั้นยังตั้งใจเพิ่มตู้เสื้อผ้าและโต๊ะเครื่องแป้งใหญ่ๆ สองหลัง
แม่บ้านมองเธออย่างเคารพ : “คุณชายสองพูดแล้ว คุณนายน้อยสองมีความต้องการอะไรให้รีบบอก เขาจะทำตามที่คุณต้องการ”
พูดจบ คนรับให้ผู้หญิงใบหน้าเต็มไปด้วยความอิจฉา คุณชายสองทำดีกับคุณนายน้อยสองดีเกินไปแล้ว
เสิ่นเฉียว：“……”
เย่โม่เซินเมื่อก่อนก็ใช้ชีวิตอยู่คนเดียว ดังนั้นในห้องเขาเรียบง่าย ตอนนี้เพิ่มของของเธอแล้ว ก็เลยกองพะเนินขึ้นมา
แต่มองที่ของที่อยู่ข้างหน้า ในใจของเสิ่นเฉียวกลับไม่อบอุ่นขึ้นมา
ใจของเธอตกลงไปด้านล่าง ทำแบบนี้…..จะทำให้เธออบอุ่นขึ้นมาได้ยังไง?
ในทางกลับกัน สำหรับเธอ การชดเชยด้วยของเหล่านี้ถือเป็นความอัปยศอดสู
หนาว เสิ่นเฉียวยกมุมปากแล้วหัวเราะออกมาอย่างเลือดเย็น : “นี่เขาหมายความว่าอะไร? คิดว่าเอาของพวกนี้มาก็สามารถซื้อฉันได้แล้วหรอ? เธอไปบอกเขา ถึงเป็นแบบนี้ฉันก็ไม่เปลี่ยนการตัดสินใจของฉัน ”
“เอ่อ? ” แม่บ้านอึ้ง หน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจแล้วมองมาที่เธอ
เสิ่นเฉียวมองเธอ รู้ว่าเธอหน้าเต็มไปด้วยความมึนงง ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี
“คุณนายน้อยสอง คำพูดเมื่อกี้…….”
“เมื่อกี้ฉันไม่ได้พูดอะไร วันนี้เธอลำบากเลย ที่นี่ฉันไม่ขาดอะไร เธอกลับไปเถอะ”
แม่บ้านพยักหน้า “ได้ค่ะคุณนายน้อยสอง งั้นฉันไปก่อนนะคะ คุณต้องการอะไรก็เรียกใช้ฉันได้นะคะ ”
“โอเค ขอบใจ”
ตอนเธอไปแล้ว เสิ่นเฉียวนั่งลงที่ขอบเตียง จ้องมองที่เสื้อผ้าที่เพิ่มขึ้นมา มีสีสันมากเลย
เสียดาย เธอไม่สนใจสักอย่าง
หรือว่าเย่โม่เซินคิดว่า ผู้หญิงขาดของพวกนี้ ชอบของพวกนี้ ดังนั้นแค่เอาของพวกนี้มาซื้อเธอก็ได้แล้ว
แต่ว่า แม้ว่าเธอจะยากจนมากจนกินอะไรไม่ได้ก็ตาม เธอก็ไม่อยากเป็นที่ถูกกอดซ้ายกอดขวา
เย่โม่เซินทางนี้กำลังจะเซ็นต์สัญญาไปฉบับหนึ่ง เซียวซู่ก็รายงานว่าของส่งไปถึงแล้ว เย่โม่เซินนิ่งไปสักพัก จากนั้นพูดว่า : “ให้ของพวกนี้ เธอจะชอบจริงๆ หรอ? ”
“มากกว่านั้นแน่นอน ” เซียวซู่ถอนหายใจ : “อยากจะเอาใจผู้หญิงคนนึง ให้ของพวกนี้แน่นอนว่าสำคัญมาก แต่ก็กลับไม่สำคัญ ที่สำคัญที่สุด…..ก็คือคุณนายเย่”
ฟังแล้ว เย่โม่เซินขมวดคิ้ว : “ฉันคนนี้? ”
เซียวซู่พยักหน้า ท่าทางราวกับกองทหารบอกทางให้เขา ให้คุณนายน้อยสองรู้ว่าคุณชอบเธอ
“เดี๋ยวเดี๋ยว ” เย่โม่เซินขมวดคิ้วขัดจังหวะคำพูดเขา หัวเราะอย่างเย็นชา : “ใครบอกว่าฉันชอบเธอแล้ว? ”
เซียวซู่： “……งั้นคุณชายสองไม่ชอบคุณนายน้อยสองหรอ? ”
เย่โม่เซิน：“……”
เซียวซู่ : “งั้นคุณเอาใจเธอทำไม? ”
เย่โม่เซินขมวดคิ้ว ไม่มีคำตอบ แค่มองสายตาเย็นชาของเซียวซู่ เหมือนกับวินาทีต่อไปจะไปฆ่าคนอย่างนั้น
“โอเคโอเคโอเค คุณชายสองไม่ชอบคุณนายน้อยสอง คุณชายสองแค่ไม่อยากให้คุณนายน้อยสองชอบคนอื่นเฉยๆ ”
ไม่มีทางอื่นแล้ว ใครให้หัวหน้าครอบครัวเขาช่วยหน้า? งั้นผู้ช่วยแบบเขาได้แต่แสดงไปด้วย ไม่ก็ไม่ชอบหรอ?
“ยังไงคุณชายเย่อิงจากที่ผมพูดเมื่อกี้ไปทำก็ไม่เลวนะ! ”
เย่โม่เซินอยู่ดีๆ ก็คิดอะไรขึ้นได้ เขาจ้องที่เซียวซู่ดูอยู่สักพัก : “นายมีแฟนไหม? ”
เซียวซู่โสดมาหลายปีแล้ว พูดถึงเรื่องนี้เขาค่อนข้างจะหน้าแดง : “ไม่มี”
“ไม่เคยมีเลย? ”
เซียวซู่พยักหน้า : “ใช่แล้ว คุณชายเย่ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผม? ”
“เหอะ ” เย่โม่เซินหัวเราะอย่างเย็นชา : “นายไม่มีแฟน ยังกล้ามาสอนฉันจีบผู้หญิง ”
“ คุณชายเย่ ผมไม่มีแฟนไม่ใช่เพราะผมจีบไม่ติด แต่เป็นเพราะผมไม่มีเวลามีความรัก! ” เซียวซู่กัดฟันเพื่อชี้แจงให้ตัวเอง เขาโสดมาหลายปีแบบนี้ไม่ใช่เพราะเป็นผู้ช่วยให้เย่โม่เซินหรอ? กลางดึกกลับนอนอยู่ก็ยังโดนปลุกขึ้นมา น่าจะบริการให้เย่โม่เซินตลอด 24 ชั่วโมง!
วัยหนุ่มของเขาก็เต็มไปด้วยงาน แล้วจะมีความรักยังไง?
“หรอ? ” เย่ใม่เซินมองไปที่เขาอย่างเชื่อครึ่งสงสัยครึ่ง เห็นได้ชัดว่าสงสัย
เซียวซู่รู้สึกว่าศักดิ์ศรีลูกผู้ชายถูกทำร้าย โกรธจนกัดฟัน : “ถ้าหากคุณชายเย่คิดว่าวิธีของผมพึ่งไม่ได้ งั้นก็ไปหาคนอื่นเถอะ! ”
พูดจบเขาก็หันแล้วเดินไป เย่โม่เซินก็ไม่ได้เรียกเขาไว้ แค่คิดถึงคำพูดของเขาเมื่อกี้
ความอ่อนโยน ทำให้เธอรู้ว่าตัวเองชอบเธอ?
นี่จะอ่อนโยนยังไง?
ให้ตายเถอะ!
แม่งเอ้ย!
เย่โม่เซินสบถออกมาเสียงต่ำ ทันใดนั้นก็ผลักของทั้งหมดบนโต๊ะลงอย่างหงุดหงิด
