บทที่277 จุดที่ประทับใจ
เขาแรงเยอะและเสิ่นเฉียวไม่มีแรงจะสู้ ทำได้เพียงเสียงดังใส่: “เย่โม่เซิน คุณทำอะไรน่ะ? รีบปล่อยฉันนะ!”
เย่โม่เซินทำเหมือนได้ยินที่เธอพูดมือก็ยังไม่ยอมหยุด
เสิ่นเฉียวรู้สึกสับสนและรีบเอื้อมไปจับมือใหญ่ของเขา: “อย่ามายุ่งกับกระดุมฉันนะ!”
เมื่อหมอกลอยขึ้น เย่โม่เซินก็เห็นใบหน้าขาวของเสิ่นเฉียวเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ความเขินอายยังมีมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เขาอดไม่ได้ที่จะยกมุมปากแล้วพูด: “ไม่ปลดกระดุมแล้วจะอาบน้ำยังไง?”
เสิ่นเฉียวหน้าแดงจนเลือดแทบไหล เธออดทนต่อแรงกระตุ้นของเย่โม่เซิน ยื่นมือออกไปปกกันกระดุมเม็ดเล็ก ๆ บนเสื้อของตัวเอง “เย่โม่เซินอย่าทำอย่างนี้นะ ปล่อยฉัน”
“อายอะไร?” ยิ่งเธอขัดขืนเย่โม่เซินก็ยิ่งอยากเข้าไปใกล้เธอ เสื้อของทั้งคู่เปียกปอนเพราะน้ำอุ่นจากฝักบัว เย่โม่เซินออกแรงทำให้เสิ่นเฉียวนอนอยู่บนตัวของเขา
เสิ่นเฉียวตื่นตระหนกและเรียกชื่อของเขา: “เย่โม่เซิน!”
“อือ” เขาตอบมือใหญ่แอบล้วงผ่านเสื้อผ้าของเธอ
“คุณอย่าลืม คนที่จุดไฟแล้วไม่สามารถดับไฟได้ก็คือตัวคุณเอง!”
เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหวของเย่โม่เซินก็แข็งกระด้างและแม้แต่รอยยิ้มที่มุมปากของเขาก็แข็งขึ้นหลังจากนั้นไม่นานเขาก็ค่อย ๆ คลายความยับยั้งชั่งใจต่อเสิ่นเฉียว
ใช่สินะ หากจุดไฟให้ลุกโชนแล้วต้องส่งผลต่อตัวเธอในภายหลัง ดังนั้นจึงทำอะไรกับเธอไม่ได้
แล้วเขาจะลงอ่างกับเธอได้ยังไงกัน?
เมื่อคิดถึงตรงนี้เย่โม่เซินก็ยิ้มแหย ๆ: “พูดไปก็ถูก งั้นเธออาบก่อน อาบเสร็จแล้วค่อยออกมา”
พูดจบแล้วเย่โม่เซินก็ปล่อยเธอจริง ๆ จากนั้นก็หันกลับแล้วออกไป
เสิ่นเฉียวตะลึงอยู่ตรงนั้น มองดูเย่โม่เซินที่เปียกปอนไปทั้งตัวออกไปจากห้องน้ำ ตัวของเขายังเปียกจนน้ำหยดไหลเป็นทาง เธออ้าปากค้างมองดูด้วยความประหลาดใจ
เดิมทีเธอคิดว่าเขาคงจะไม่ยอมปล่อยเธอ คิดไม่ถึงว่าเขาจะยอมปล่อยเธอเร็วขนาดนี้…
ไม่รู้ด้วยเหตุใด เสิ่นเฉียวเห็นเสื้อที่เปียกปอนของเขาแล้ว ในใจกลับไม่คิดจะปล่อยผ่านและอดไม่ได้ที่จะเรียกเขา:
“เย่โม่เซิน…”
เย่โม่เซินหยุดและหันกลับมามองเธอด้วยสายตาอ่อนโยนแบบที่ยากจะได้เห็น: “ยังไม่รีบอาบอีก ถ้ายังเรียกฉันอีก ฉันจะไม่เกรงใจแล้วนะ”
เขาเอื้อมมือไปปิดประตูในห้องน้ำจึงเหลือเพียงเสิ่นเฉียวคนเดียว เพราะคิดเรื่องที่เย่โม่เซินเปียกไปทั้งตัวและเสื้อผ้า ดังนั้นเธอจึงรีบอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไป
ในห้องว่างเปล่าไม่มีคน จูหยุน กำลังเช็ดคราบน้ำที่พื้นและยิ้มเมื่อเห็นเธอออกมา: “คุณนายน้อยอาบน้ำเสร็จแล้วเหรอคะ? คุณรอสักครู่นะคะ ฉันทำความสะอาดตรงนี้เสร็จแล้วจะช่วยคุณเป่าผม”
พูดจบ จูหยุน ก็รีบก้มหน้าและเริ่มทำงาน
เสิ่นเฉียวมองดูเธอที่ก้มหน้าทำงานที่ดูใช้แรงอย่างนั้นก็อดทนดูไม่ได้
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันเป่าผมเองก็ได้ เธอทำความสะอาดตรงนี้เสร็จแล้วก็รีบกลับไปพักเถอะ มันดึกมากแล้ว”
เมื่อ จูหยุน ได้ยิน ก็รู้สึกประทับใจเธอ: “ขอบคุณค่ะคุณนายน้อย ใช่แล้ว คุณชายเย่อาบน้ำอยู่ห้องข้าง ๆ นะคะ”
เธอทำความสะอาดพื้นในทันทีและลุกขึ้นอีกครั้งและออกไป เสิ่นเฉียวคิดว่าเธอคงกลับไปพักผ่อนแล้ว จึงรีบเอาผ้าขนหนูแห้งเช็ดผมหลังจากนั่งไปสักพัก จูหยุน ก็กลับมาอย่างรวดเร็ว ในมือเธอมีแก้วใบหนึ่งและวางลงตรงหน้าเธอ
“ได้ยินคุณชายเย่บอกว่าเมื่อครู่คุณนายน้อยนั่งอยู่ริมทะเลอยู่นานจนเสื้อผ้าเปียก กลัวว่าคุณจะเป็นไข้จึงตั้งใจทำ ซุปขิง มาให้คุณนายน้อยค่ะ คุณนายน้อยรีบดื่มตอนยังร้อนนะคะ”
เสิ่นเฉียว: “…นี่…” เธอนิ่งไปครู๋หนึ่งมองดู ซุปขิง ที่ร้อนควันฉุย เสิ่นเฉียวรู้สึกว่าทั้งหมดนี่ช่างไม่เหมือนความจริง
ตั้งแต่เล็กจนโต เป็นครั้งแรกที่มีคนดูแลเธอเป็นอย่างดีแบบนี้
เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีวันนี้
“ขอบคุณนะ” เสิ่นเฉียวรู้สึกขอบคุณและมองไปที่ จูหยุน จากนั้นก็ยกแก้วซุปขิง ขึ้นดื่ม
จูหยุน ชื่นชอบเสิ่นเฉียว ถึงแม้เธอจะเป็นคุณนายน้อยแต่กลับไม่เคยมีมาด คู่ของเย่โม่เซินและเสิ่นเฉียวไม่เหมือนกับคู่ไฮโซที่มาจากครอบครัวคนมีเงินคู่อื่น พวกเขารู้สึกและคิดไปเองว่าพวกเขาอยู่สูงกว่าคนอื่นเพียงเพราะพวกเขามีเงินมากมาย และไม่เคยมีสาวใช้คนอย่างพวกเธออยู่ในสายตา เวลาปกติเพียงแค่เรื่องผิดพลาดเพียงเล็กน้อยก็จะพูดจาด่าว่าสารพัด
หากไม่ระวังอาจจะโดนทุบตี แต่ก็ไม่มีทางเลือก…
เพื่อค่าตอบแทนที่สูง ทุกคนจึงต้องอดทนต่อความโหดร้ายนี้
แต่ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ พวกเธอก็มีความสุขกับอิสระที่มากกว่าแต่ก่อน ถึงแม้ว่าเวลาปกติเย่โม่เซินมักจะมีสีหน้าเย็นชา และไม่แสดงสีหน้าเป็นมิตร อีกทั้งคำพูดที่เย็นชาแต่ภายใต้การเว้นระยะห่างในสายตาของเขา ขอเพียงพวกเธอทำตามกฎ เขาไม่มีทางจะตำหนิพวกเขาด้วยความรุนแรง
สำหรับพวกเธอแล้ว ผู้ชายคนนั้นปฏิบัติตัวต่อพวกเธอเหมือนกับเทพองค์หนึ่ง
“คุณนายน้อยดื่มเสร็จแล้วรีบพักนะคะ ฉันขอตัวก่อน”
“อือ”
หลังจากเธอออกไปแล้ว เสิ่นเฉียวจึงเริ่มเป่าผมต่อให้แห้ง จนเธอเป่าผมจนแห้งและเตรียมจะพักผ่อนเย่โม่เซินก็ยังไม่กลับมา เธอจึงได้แอบไปดูที่ห้องข้าง ๆ และยังคงได้ยินเสียงน้ำดังซ่า ๆ ตาคนนี้จนป่านนี้ยังอาบน้ำไม่เสร็จอีกเหรอ?
เสิ่นเฉียวขี้เกียจรอเขา อีกทั้งเธอก็ง่วงจนจะไม่ไหวแล้ว จึงได้กลับไปนอนที่ห้องของตัวเอง
หลังจากเข้านอนขณะสะลึมสะลืออยู่นั้น ก็รู้สึกว่าตำแหน่งข้างเตียงยุบลงเล็กน้อยแล้วร่างเย็นก็เข้ามาแล้วโอบเอวเธอ ภายใต้ผ้าห่มที่อุ่น ความเย็นนี้ทำให้เสิ่นเฉียวหดตัวและเขยิบตัวไปข้างหน้าโดยไม่รู้ตัวและต้องการทิ้งร่างเย็นไว้ข้างหลัง
คนข้างหลังนิ่งไปเล็กน้อยแล้วนอนอยู่ใต้ผ้านวมครู่หนึ่ง รอจนตัวของเขาอุ่นได้ที่แล้วจึงเข้าไปกอดเธอเอาไว้
ครั้งนี้ เสิ่นเฉียวไม่เขยิบหนีแล้ว
หลับฝันดีทั้งคืน
เช้าวันต่อมาเสิ่นเฉียวตื่นขึ้นและพบว่าโทรศัพท์มือถือของตัวเองวางนิ่งอยู่ที่ชั้นหัวเตียง บนโต๊ะยังมีโน้ตจากเย่โม่เซินกำชับให้เธออย่าลืมทานข้าวเช้า
เสิ่นเฉียวรู้สึกอบอุ่นใจ ดูแล้วเย่โม่เซินคงจะยอมให้เธอติดต่อกับโลกภายนอกแล้ว
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำจูหยุน คุยเล่นกับเธอขณะรับประทานอาหารเช้า เสิ่นเฉียวพบว่า จูหยุน และอีกหลายคนสีหน้าไม่ค่อยดีดูไม่สดชื่น
“พวกเธอเป็นอะไร?” เสิ่นเฉียวถามด้วยความสงสัย
เมื่อได้ยิน จูหยุน ก็ตอบ: “เมื่อคืนพวกเธอหาคุณนายน้อยอยู่นาน สุดท้ายเลยตกใจกันหมดกลับไปนอนไม่หลับ ก็เลยดูแล้วไม่มีชีวิตชีวาค่ะ”
เสิ่นเฉียวขมวดคิ้ว: “หาฉันอยู่นานเหรอ? ฉันก็อยู่ที่นี่ตลอดไม่ใช่เหรอ? เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?”
“คุณนายน้อยไม่รู้เหรอคะ?” จูหยุน เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้เสิ่นเฉียวฟัง เสิ่นเฉียวรู้สึกตระหนกหลังจากได้ฟัง
มิน่าล่ะเมื่อคืนเย่โม่เซินถึงได้ดึงตัวเธอเข้าไปกอดเสียแน่นหลังจากหาเธอเจอ หลังจากนั้นก็ยังพูดจาแปลก ๆ ที่แท้…มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นนี่เอง
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เสิ่นเฉียวก็หันไปมองโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ
ดังนั้นก่อนถึงเมื่อคืนนี้เย่โม่เซินเป็นกังวลมาตลอดว่าเธอจะหนีไป ดังนั้นจึงไม่ยอมคืนโทรศัพท์ให้เธอ เมื่อรู้ว่าเธอคิดยังไงแล้วจึงได้คืนโทรศัพท์ให้ตัวเธออย่างนั้นสินะ?
