บทที่ 286 ลางสังหรณ์
“ไม่เคยเห็น”
หลังจากพูดจบ เสิ่นเฉียวก็นำรูปถ่ายไว้ด้วยกัน แล้วส่งคืน
“คุณหานทำล็อกเกตนำโชคนี้หาย กำลังหามันอยู่เหรอคะ”
สายตาของหานชิงแสดงความผิดหวังเล็กน้อย เบาะแสนี้พังทลายอย่างสมบูรณ์และไม่สามารถเดินหน้าไปได้
“ใช่ล็อกเกตนำโชคนี้อยู่กับคนที่สำคัญมาก ฉันกำลังหาคนที่สวมล็อกเกตนำโชคนี้”
เสิ่นเฉียว “เป็นอย่างนี้นี่เอง หรือว่า…ลองประกาศในหนังสือพิมพ์ดีไหมคะ”
ประกาศในหนังสือพิมพ์เหรอ
หานชิงไม่เคยคิดเรื่องนี้ แต่นั่นจะทำยิ่งยุ่งยากมาก สถานะของตระกูลหานในเมืองเป่ย เมื่อภาพนั้นถูกเผยแพร่จะมีกี่คนที่ต้องการแอบอ้าง
หลังจากคิดไปคิดมา เสิ่นเฉียวก็ปฏิเสธความคิดนี้ “อืม ลงประกาศในหนังสือพิมพ์ดูไม่สมควรจริงๆ ล็อกเกตนำโชคมีหลายแบบเกินไป ไม่แน่ว่าถ้าลงในหนังสือพิมพ์จะมีคนแอบอ้าง ไม่ทราบว่าคุณหานกำลังมองหาใคร ตัวล็อกนี้ … ลักษณะเหมือนของใช้ของทารก คนนี้น่าจะอายุไม่มากใช่มั้ยคะ”
เมื่อพูดเรื่องเหล่านี้เสิ่นเฉียวยังคงกุมแก้มไว้ครุ่นคิด และคิดอย่างใช้ความคิดเมื่อเธอคิดถึงสิ่งต่างๆ คิ้วที่บางทั้งสองของเธอแทบจะย่นเหมือนมีหนอนสองตัวบนหน้าผาก
ท่าทางแบบนี้
เหมือนเกินไปแล้ว
หานชิงใจเต้นและแทบจะโพล่งความในใจบางอย่างออกมา
ในที่สุดเขาก็เหลือบไปเห็นเบื้องหลังของเสิ่นเฉียวคือจูหยุนและลุงจิน “ฉันมีเรื่องสำคัญจะถามคุณนายน้อยของพวกเธอสักสองสามประโยค พวกเธอจะ…”
จูหยุนได้ยินเช่นนั้น เหมือนมีออดในใจดังขึ้นและก็ปฏิเสธทันที “ไม่”
ที่แท้ก็รออยู่นี่ไง เสียแรงที่เธอคิดว่าหานชิงเป็นสุภาพบุรุษ ที่แท้ก็แค่ฉากบังหน้าสินะ ตอนนี้เธอต้องการแยกพวกเขาจากกันจริงๆ
ท่าทางจูหยุนปกป้องเสิ่นเฉียวเหมือนแม่ไก่ปกป้องลูกวัว ลุงจินอึ้งเล็กน้อยไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เขารู้สึกว่าตัวเองดูคนแม่นมาก ตั้งแต่เมื่อวานที่เขาอุ้มเสิ่นเฉียวไปยังห้องผู้ป่วย หานชิงไม่ได้แสดงอาการเจ้าชู้ใดๆ เพียงแค่วางเธอลงบนเตียงและอยู่เฝ้าจนเธอฟื้น ลุงจินรู้สึกว่าหานชิงคนนี้เป็นสุภาพบุรุษ
เพียงแต่เขาทำเช่นนั้นกับคุณนายน้อยต้องมีเหตุผลอื่น
เหตุผลนี้เองที่ทำให้คนอื่นเข้าใจผิด เขาก็คิดเช่นเดียวกับซูจิ่ว
เขาทำดีกับคุณนายน้อย แต่ไม่มีความเศษเสี้ยวแห่งความชู้สาวเลย แต่มันเหมือนกับ…ความรู้สึกระหว่างญาติ
ใช่ ท่าทางหานชิงดูเหมือนพี่ชายที่สุขุม
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ลุงจินจึงดึงแขนเสื้อของจูหยุนเพื่อส่งสัญญาณให้เธอเงียบ
“คุณนายน้อย” จูหยุนไม่สนใจลุงจินและดึงชายเสื้อของเสิ่นเฉียว
เสิ่นเฉียวดูออกว่าหานชิงมีเรื่องสำคัญจะถามเธอ จึงหันกลับมาส่งสายตาจูหยุนและลุงจิน “ไปรอฉันทางนั้นก่อน ได้มั้ยคะ”
“คุณนายน้อย ไม่นะ” จูหยุนเม้มริมฝีปากแล้วกระซิบ “ใครจะรู้ว่าเขาเป็นคนดีรึเปล่า”
เธอพูดประโยคนี้เบาๆ แต่เห็นได้ชัดว่าหานชิงก็ได้ยินเช่นกัน เขาไม่ได้โกรธและใบหน้าของเขาก็ยังสงบนิ่งเหมือนเดิม
“ไม่ต้องกังวล” เสิ่นเฉียวตบมือเธออย่างมั่นใจ “ฉันแยกแยะได้ ลุงจินรบกวนหน่อยค่ะ”
“โอเคคุณนายน้อย” ลุงจินพยักหน้าแล้วไปดึงไหล่จูหยุน “เอาหน่าจูหยุนไปกันเถอะคุณนายน้อยออกปากแล้ว”
จูหยุนเดินตามลุงจินไปข้างๆ อย่างไม่เต็มใจและพูดอย่างโกรธๆ ว่า “ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นมีเจตนาไม่ดี ลุงจินทำไมถึงยังฟังเขาอีกล่ะคะ”
“เชื่อลุงจินสิ เขาไม่ใช่คนแบบที่เธอคิดแน่นอน”
“รู้ได้อย่างไรคะ เพิ่งพบหน้ากันเมื่อวานนี้แท้ๆ”
“ดูแววตาท่าทางของเขาก็รู้แล้ว ครอบครัวตระกูลหานเป็นผู้นำของเมืองเป่ยเป็นอันดับสองรองจากบริษัทตระกูลหาน”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น จูหยุนก็ตกใจเล็กน้อย “หาน ผู้นำของบริษัทตระกูลหาน ฉัน ไม่รู้จักเขานี่คะ”
“เธอแค่ต้องรู้ว่าความจริงเขากับคุณชายเย่เป็นคนลักษณะคล้ายกัน”
ลุงจินยิ้มน้อยๆ และไม่พูดอะไรอีก
จูหยุนยังคงรำคาญเล็กน้อยทำได้เพียงกุมมือมองไปทางเสิ่นเฉียวด้วยความไม่พอใจ
หลังจากทั้งสองคนจากไปทุกคนก็เงียบ
คำถามที่อัดแน่นอยู่ในก้นบึ้งหัวใจของหานชิง กลับรู้สึกไม่สามารถเอ่ยปากได้
“คุณหานคุณอยากจะพูดอะไรกับฉันหรือเปล่า มันเกี่ยวกับ… เส่โยวหรือเปล่าคะ” พูดแค่นี้เสิ่นเฉียวลดสายตาลงและเลียริมฝีปาก “ถ้าเป็นเรื่องเส่โยว เมื่อวานนี้ฉันบอกคุณไปหมดแล้วค่ะ เรื่องระหว่างฉันกับเส่โยวยังไม่สามารถ…”
“เสิ่นเฉียว เธอเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่ได้จะถามถึงเรื่องระหว่างเธอกับเส่โยว แต่จะถามเกี่ยวกับตัวเธอเอง”
“เกี่ยวกับฉันเหรอ” เสิ่นเฉียวอึ้งพูดพลางมองเขาด้วยความรู้สึกคาดไม่ถึง
หานชิงพยักหน้าจ้องมองเธออยู่นานก่อนที่จะหยิบรูปถ่ายหนึ่งใบออกมาจากกระเป๋า เสิ่นเฉียวมองดูและพบว่ามันเป็นรูปของเด็กทารก
ทารกในภาพมีผิวขาวเนียนกำปั้นเล็กๆ ออกสีชมพูระเรื่อประสานกันดูน่ารัก
“น่ารักจังเลยค่ะ” เสิ่นเฉียวเห็นเด็กน้อยคนนี้แล้วก็ชอบใจ หยิบรูปไว้ในมืออมยิ้มแล้วพูดว่า “คุณหาน นี่ลูกของใครคะ”
หานชิงมองท่าทางเช่นนี้ของเธอแล้วก็อดไม่ได้ที่จะเม้มริมฝีปาก
ถ้าเขาพูดอะไรบางอย่างในตอนนี้ ว่าก็คือเธอจะทำให้เธอตกใจไหมนะ
แม้ว่าตอนนี้เขาจะยังไม่แน่ใจ แต่ในใจลึกๆ แล้วสัญชาตญาณบอกเขาว่าบางทีเสิ่นเฉียวคือ…คนที่เขาตามหามาตลอด
ไม่ผิด
ก็คือทารกที่หายตัวไปไม่นานหลังจากที่คลอดออกมาของตระกูลหาน ก็คือน้องสาวของเขา หานมู่จื่อ
“คุณหานเด็กคนนี้ที่คุณกำลังมองหาอยู่หรือเปล่าคะ ล็อกเกตนำโชคเมื่อกี้นี้เป็นของเด็กคนนี้ใช่ไหมคะ”
“ใช่” แววตาของหานชิงอ่อนลง
“คาดไม่ถึงว่าคุณกำลังมองหาเด็กคนนี้ เธอ…เป็นลูกของคุณเหรอคะ” ประโยคหลังนี้ เสิ่นเฉียวรู้สึกอายเล็กน้อยที่จะถามหลังจากถามเธอก็รู้สึกอึดอัดอีกครั้งและอยากจะกัดลิ้นตัวเอง
แต่บนใบหน้าของหานชิงไม่ได้ดูอารมณ์เสียเลย แต่เขามองเธออย่างนุ่มนวลและดวงตาของเขาก็อ่อนโยนมาก
เสิ่นเฉียวรู้สึกอายเล็กน้อยรีบคืนรูปทารกกลับไป
“ขอโทษค่ะคุณหาน ดูเหมือนฉันจะพลั้งปากไปหน่อย ขอโทษค่ะ”
หานชิงไม่ได้พูด แต่ท่าทางของเขาก็ดูไม่โกรธเธอ เสิ่นเฉียวไม่เข้าใจความคิดของเขาไปชั่วขณะได้แต่นั่งเงียบๆ
หลังจากนั้นไม่นานหานชิงมองดูเธอ ริมฝีปากของก็ขยับอย่างกะทันหันและเอ่ยปากอย่างอ่อนแรง “ฉันขอถาม…คำถามส่วนตัวของเธอได้ไหม”
เสิ่นเฉียวชะงักชั่วครู่ “ถามเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัว”
หานชิงครุ่นคิด แต่สุดท้ายเขาก็ยังไม่ถาม
ไปถามผู้หญิงคนหนึ่งว่ามีปานที่ก้นไหม นั่นเป็นเรื่องที่พวกโรคจิตทำใช่ไหมนะ คำถามแบบนี้ เขาไม่สามารถถามออกไปได้จริงๆ
เรื่องนี้มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้
เพราะตอนที่มู่จื่อเกิด เขาอุ้มเธอด้วยตัวเองตอนนั้นแม่ของเขายังบอกถึงเรื่องปานนี่
“หานชิง ลูกต้องจำไว้ว่ามีปานใหญ่มากที่ก้นน้องสาวของลูก ถ้าน้องสาวหายไปในอนาคตเราจะพาเธอกลับมาด้วยวิธีนี้”
